2016.08.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1-2/4512-1-26/16-2/PG
z 8 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2016 r. (data wpływu 22 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku transakcji sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku transakcji sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej jako Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność handlową i jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności opodatkowanej Spółka nabyła na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 września 1999 r. gospodarstwo rolne z zabudowaniami położone na działce gruntu nr 106, o powierzchni 0,98 ha. Nieruchomość została nabyta od Spółki Akcyjnej. Czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, stąd w związku z nabyciem Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia nieruchomości. Spółce przysługiwało jedynie prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w taksie notarialnej pobranej z tytułu sporządzenia aktu notarialnego.

Na nabytej działce gruntu Spółka wybudowała we własnym zakresie budynek biurowo-handlowo-magazynowy o powierzchni użytkowej wynoszącej 6.236 m² (dalej jako Budynek). Zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę nastąpiło w decyzji wydanej w dniu 23 czerwca 2004 r. przez Starostę Powiatu. Po wybudowaniu budynek został przyjęty na stan środków trwałych z inwestycji w sierpniu 2005 r. Wartość początkowa budynku wyniosła 11.258.644,66 zł. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawionych z tytułu budowy i prawo to było przez Spółkę realizowane bieżąco w trakcie budowy. Decyzją z dnia 1 grudnia 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie udzielił pozwolenia na użytkowanie Budynku i została rozpoczęta eksploatacja Budynku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Po oddaniu Budynku do używania Spółka w kolejnych latach poniosła następujące wydatki na jego ulepszenie:

w lipcu 2006 r. – 5.031 zł;
w maju 2008 r. – 2.620 zł;
w sierpniu 2008 r. – 154.588 zł;
w grudniu 2011 r. – 37.746 zł.

W żadnym przypadku wartość ponoszonych wydatków na ulepszenie nie przekroczyła 30% wartości początkowej Budynku.

W latach 2006-2015 Budynek był wynajmowany w ramach czynności opodatkowanych podatkiem VAT w następującym zakresie:

maj 2006 r. – 200 m ²;
luty 2007 r. – 21 m²;
kwiecień 2008 r. – 204 m²;
kwiecień 2008 r. – 117 m²;
czerwiec 2009 r. – 131 m²;
kwiecień 2011 r. – 14 m²;
listopad 2011 r. – 24m²
październik 2012 r. – 140 m²;
sierpień 2013 r. – 37 m²;
sierpień 2015 r. – 28 m²;
wrzesień 2015 r. – 54 m²;
czerwiec 2016 r. – 2244 m²;
wrzesień 2016 r. – 568 m².

Obecnie Spółka rozważa sprzedaż nieruchomości obejmującej działkę gruntu nr 106 wraz z posadowionym na niej Budynkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku opisanego we wniosku Budynku od dnia 1 grudnia 2005 r. doszło do jego „pierwszego zasiedlenia” w rozumieniu art. 2 pkt 14 u.p.t.u. w związku z postanowieniami Dyrektywy 2006/112?
Czy sprzedaż opisanego we wniosku Budynku będzie korzystać w całości ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.?
Czy do sprzedaży opisanego we wniosku Budynku Wnioskodawca będzie mógł zastosować tzw. opcję opodatkowania przewidzianą w art. 43 ust. 10 u.p.t.u. przy zachowaniu warunków wskazanych w art. 43 ust. 10 i 11 u.p.t.u.?
W przypadku stwierdzenia, że stanowisko odnośnie do pytania 1-3 jest nieprawidłowe Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na pytania nr 4 i 5. W przypadku natomiast uznania stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania 1-3 za prawidłowe Wnioskodawca wniósł o pozostawienie pytań nr 4 i 5 bez rozpatrzenia.
Czy sprzedaż opisanego we wniosku Budynku w części oddanej w najem, gdy sprzedaż nastąpi po upływie dwóch lat od wynajęcia części Budynku będzie w tej części korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.?
Czy sprzedaż opisanego we wniosku Budynku w części, która nie była oddana w najem po oddaniu do używania będzie korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytania nr 1 i 2:

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku opisanego we wniosku Budynku od dnia 1 grudnia 2005 r. doszło do jego „pierwszego zasiedlenia” w rozumieniu art. 2 pkt 14 u.p.t.u. w związku z postanowieniami Dyrektywy 2006/112.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle praktyki organów podatkowych znajdujących potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych przez „pierwsze zasiedlenie”, zgodnie z treścią art. 2 pkt 14 u.p.t.u., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. należało rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności opodatkowanych, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu,
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.

Organy podatkowe wywodziły, że z treści art. 2 pkt 14 u.p.t.u. wynika, że przez „pierwsze zasiedlenie” należy rozumieć sytuację, w której zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

dojdzie do nabycia budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika;
dana nieruchomość zostanie przejęta przez nabywcę do użytkowania;
wydanie nieruchomości nabywcy nastąpi w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT prowadzącą do „pierwszego zasiedlenia” w rozumieniu u.p.t.u. mogło być oddanie budynku do użytkowania w związku z zawarciem urnowy sprzedaży, jak również w związku z zawarciem umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Natomiast sam fakt wykorzystywania nieruchomości do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług wedle utrwalonej praktyki organów podatkowych nie prowadził do „pierwszego zasiedlenia” (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 listopada 2015 r., sygnatura IPPP1/4512-784/15-4/AŻ).

Podkreślić jednak należy, że zwolnienie dostawy budynków i budowli zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. stanowi implementację art. 136 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 112 państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Zaznaczyć także należy, że w samym art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112 stwierdza się, że państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Jednocześnie zaznaczono, że państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlania a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat. Co istotne te elementy art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112 pozostają jednak bez znaczenia prawnego dla kształtu i zakresu zwolnienia dostawy budynków i budowli z VAT. Artykuł 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112 odwołuje się bowiem jedynie do art. 12 ust. 1 lit. a (a nie do całego art. 12), a ponadto odwołanie się do tego przepisu służy wyłącznie wskazaniu rodzaju (kategorii) transakcji, które nie podlegają zwolnieniu podatkowemu. Art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy stanowi o zwolnieniu transakcji nieruchomościowych innych niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112. Uprawnienie do:

określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia do przebudowy budynków oraz do
zastosowania innych kryteriów niż kryteria pierwszego zasiedlenia (np. okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem, że nie przekracza on dwóch lat)

dotyczą zatem wyłącznie normy prawnej (tj. są jej elementem) z art. 12 – tj. uprawnienia do poszerzenia zakresu podmiotowego opodatkowania VAT o osoby dokonujące transakcji okazjonalnych.

Samo pojęcie pierwszego zasiedlenia, kluczowe dla zakresu zwolnienia podatkowego z art. 135 ust. 1 lit. j nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie 2006/112. Nie oznacza to jednak, że państwo członkowskie ma prawo do ustanowienie własnej definicji tego terminu w prawie krajowym. Z tego też względu zakres znaczeniowy pojęcia „pierwsze zasiedlenie” powinien być ustalony w oparciu o systematykę Dyrektywy 2006/112 oraz kontekst i cele zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit. j. Dyrektywa 2006/112, nie definiując pojęcia pierwszego zasiedlenia, nie wprowadza również żadnych dodatkowych wymogów, których spełnienie warunkowałoby uznanie, że dany budynek podlegał pierwszemu zasiedleniu. Pomocne w ustaleniu znaczenia pojęcia pierwszego zasiedlenia na gruncie prawa unijnego może być także odwołanie się do angielskiej i francuskiej wersji językowej Dyrektywy. Posługują się ona terminem „occupation”, który powinien być tłumaczony jako „zajęcie” czy „objęcie w posiadanie”.

Zakres znaczeniowy terminu „pierwsze zasiedlenie” wyznacza również cel zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy. W przepisie tym chodzi o zwolnienie dostawy starych, czy używanych (już użytkowanych) budynków (po zakończeniu procesu produkcyjnego – tj. po ich wybudowaniu). Pojęcie pierwszego zasiedlenia powinno być zatem rozumiane jako pierwsze zajęcie budynku, pierwsze przyjęcie do używania budynku. Na konieczność prounijnej wykładni art. 2 pkt 14 u.p.t.u. w świetle Dyrektywy 2006/112 zwraca się uwagę w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych. W szczególności należy zwrócić uwagę na orzecznictwo NSA (wyrok z dnia 30 października 2014 r., sygn. I FSK 1545/13 oraz wyrok z dnia 14 maja 2015 r., sygn. I FSK 382/14), w którym wskazuje się, że pojęcie pierwszego zasiedlenia posiada własne, autonomiczne znaczenie na gruncie wspólnego systemu VAT, a państwa członkowskie nie są uprawnione do ustanowienia własnego rozumienia tego terminu. Sąd stwierdził przy tym, że poprzez wprowadzenie szczegółowych przesłanek zwolnienia z VAT dostawy budynków i budowli polski ustawodawca naruszył art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112. Oznacza to, że zarówno sądy administracyjne jak i organy podatkowe, w celu zapewnienia efektywności prawu unijnemu zobligowane są do dokonania prounijnej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 2 pkt 14 u.p.t.u. NSA, oceniając funkcjonowanie w polskich przepisach wymogu oddania do użytkowania obiektu budowlanego pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi w wykonaniu czynności opodatkowanych uznał, że „warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku”. Kierując przedstawioną argumentacją Sąd uznał, że w sytuacji, w której podatnik wybudował i następnie użytkował budynek w części na własne potrzeby, doszło do pierwszego zasiedlenia tego budynku w rozumieniu art. 2 pkt 14 u.p.t.u. interpretowanego z uwzględnieniem postanowień Dyrektywy 2006/112. W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14, wskazał jednoznacznie, że „wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

W wyniku zaakceptowania przedstawionej wyżej wykładni praktyka interpretacyjna organów podatkowych uległa zmianie co znalazło odzwierciedlenie m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów od kwietnia 2016 r.:

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-873/15-3/S/RD;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-179/16-3/JŻ;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 24 maja 2016 r., sygn. 1061-IPTPP3.4512.151.2016.2.ALN.

We wskazanych interpretacjach indywidualnych za wyrokiem NSA z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14 zostało przywołane rozumienie definicji pierwszego zasiedlenia wskazujące, że wskazane pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie” i w taki sposób powinna być odczytywana definicja zawarta w art. 2 pkt 14 u.p.t.u.

Mając zatem na uwadze przedstawione wyjaśnienie zasadne jest stanowisko, że w przypadku Budynku, który po wybudowaniu został oddany do używania w ramach działalności opodatkowanej VAT od dnia 1 grudnia 2005 r. z tym momentem doszło do „pierwszego zasiedlenia” Budynku w rozumieniu Dyrektywy. W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, że zbycie Budynku stanowić będzie czynność zwolnioną z VAT na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. jako dostawa dokonana po ponad 10 latach od jego pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. j w zw. z art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112.

Stanowisko Wnioskodawcy – pytanie nr 3

Do sprzedaży opisanego we wniosku Budynku Wnioskodawca będzie mógł zastosować tzw. opcję opodatkowania przewidzianą w art. 43 ust. 10 u.p.t.u. przy zachowaniu warunków wskazanych w art. 43 ust. 10 i 11 u.p.t.u.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 u.p.t.u., podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części (tzw. opcja opodatkowania), pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 u.p.t.u., oświadczenie winno zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Oświadczenie winno zostać złożone najpóźniej w dniu poprzedzającym dzień zawarcia transakcji sprzedaży naczelnikowi urzędu skarbowego właściwego dla nabywcy. Oświadczenie musi być złożone przez obie strony transakcji, co oznacza, że na oświadczeniu muszą być podpisy obu stron.

Mając zatem na uwadze, że w przypadku dostawy Budynku doszło do „pierwszego zasiedlenia” i do jego sprzedaży znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. stąd w przypadku spełnienia warunków wskazanych w art. 43 ust 10 i 11 u.p.t.u. Spółka ma prawo zrezygnować ze zwolnienia i zastosować opodatkowanie całej dostawy według stawki właściwej dla dostawy Budynku.

Stanowisko Wnioskodawcy – pytanie nr 4

Sprzedaż opisanego w stanie faktycznym Budynku w części oddanej w najem, gdy sprzedaż nastąpi po upływie dwóch lat od wynajęcia części Budynku będzie w tej części korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.

W świetle uwag przedstawionych w stanowisku do pytań nr 1 i 2 nie budzi wątpliwości, że do „pierwszego zasiedlenia” dochodzi z momentem oddania w najem części wybudowanego we własnym zakresie obiektu, a jeżeli zbycie nastąpi po upływie 2 lat od tej daty wówczas zastosowanie znajdzie zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. Z tych też względów w przypadku Budynku Wnioskodawcy, który po wybudowaniu został oddany w części w najem w ramach działalności opodatkowanej w tej części doszło do „pierwszego zasiedlenia” Budynku. W przypadku, gdy sprzedaż Budynku nastąpi po upływie dwóch lat od wynajęcia danej części Budynku wówczas nie ulega wątpliwości, że zbycie Budynku w tej części stanowić będzie czynność zwolnioną z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. Zwolnienie znajdzie zastosowanie także do tych wynajętych części Budynku, w przypadku których 2 letni okres na dzień złożenia niniejszego wniosku nie upłynął, o ile sprzedaż nastąpi po upływie 2 lat od wynajęcia danej części Budynku.

Stanowisko Wnioskodawcy – pytanie nr 5

Sprzedaż opisanego w stanie faktycznym Budynku w części, która nie była oddana w najem po oddaniu do używania będzie korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u.

Zwolnienie od podatku od towarów i usług zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u. ma zastosowanie do dostawy budynków, budowli lub ich części nieobjętej zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 7a u.p.t.u. warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z brzmienia zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u. wynika zatem, że w przypadku braku możliwości skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u. Warunkiem skorzystania ze wskazanego zwolnienia jest łączne spełnienie obu przesłanek wskazanych w art. 43 ust 1 pkt 10a u.p.t.u.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) u.p.t.u., zwolnienie znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy w stosunku do zbywanego obiektu nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle okoliczności przedstawionych we wniosku:

Wnioskodawca nabył nieruchomość na podstawie czynności w związku, z którą nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług;
Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie Budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca ponosił jedynie drobne wartościowo wydatki. Wartość tych wydatków była niższa niż 30% wartości początkowej Budynku.

Z tych też względów w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż opisanego w stanie faktycznym Budynku w części, która nie była oddana w najem po oddaniu do używania będzie korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność handlową i jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności opodatkowanej Spółka nabyła na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 września 1999 r. gospodarstwo rolne z zabudowaniami położone na działce gruntu nr 106, o powierzchni 0,98 ha. Nieruchomość została nabyta od Spółki Akcyjnej. Czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, stąd w związku z nabyciem Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia nieruchomości. Spółce przysługiwało jedynie prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w taksie notarialnej pobranej z tytułu sporządzenia aktu notarialnego.

Na nabytej działce gruntu Spółka wybudowała we własnym zakresie budynek biurowo-handlowo-magazynowy o powierzchni użytkowej wynoszącej 6.236 m2 (dalej jako Budynek). Zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę nastąpiło w decyzji wydanej w dniu 23 czerwca 2004 r. przez Starostę Powiatu. Po wybudowaniu budynek został przyjęty na stan środków trwałych z inwestycji w sierpniu 2005 r. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawionych z tytułu budowy i prawo to było przez Spółkę realizowane bieżąco w trakcie budowy. Decyzją z dnia 1 grudnia 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie Budynku i została rozpoczęta eksploatacja Budynku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Po oddaniu Budynku do używania Spółka w kolejnych latach poniosła następujące wydatki na jego ulepszenie:

w lipcu 2006 r. – 5.031 zł;
w maju 2008 r. – 2.620 zł;
w sierpniu 2008 r. – 154.588 zł;
w grudniu 2011 r. – 37.746 zł.

W żadnym przypadku wartość ponoszonych wydatków na ulepszenie nie przekroczyła 30% wartości początkowej Budynku.

W latach 2006-2015 Budynek był wynajmowany w ramach czynności opodatkowanych podatkiem VAT w następującym zakresie:

maj 2006 r. – 200 m² ;
luty 2007 r. – 21 m²;
kwiecień 2008 r. – 204 m²;
kwiecień 2008 r. – 117 m²;
czerwiec 2009 r. – 131 m²;
kwiecień 2011 r. – 14 m²;
listopad 2011 r. – 24m²;
październik 2012 r. – 140 m²;
sierpień 2013 r. – 37 m²;
sierpień 2015 r. – 28 m²;
wrzesień 2015 r. – 54 m²;
czerwiec 2016 r. – 2244 m²;
wrzesień 2016 r. – 568 m².

Obecnie Spółka rozważa sprzedaż nieruchomości obejmującej działkę gruntu nr 106 wraz z posadowionym na niej Budynkiem.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca jest zainteresowany tym, czy transakcja sprzedaży przedmiotowego Budynku będzie w całości korzystać ze zwolnienia od podatku oraz czy będzie on mógł zastosować tzw. opcję opodatkowania.

Mając na uwadze powołane wyżej regulacje prawne należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż Budynku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy) jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja będzie dotyczyła towaru w rozumieniu ustawy oraz będzie dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wyżej wymienione przepisy stanowią implementację art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a).

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem. Do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem. Artykuł 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE stanowi, że państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Zatem z powyższego wynika, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Jak wynika z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

W świetle art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków wynikających z art. 43 ust. 10 i ust. 11 ustawy – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

W analizowanej sprawie – jak oświadczył Wnioskodawca – Budynek, który ma być przedmiotem sprzedaży został wybudowany przez Spółkę i przyjęty na środków trwałych w sierpniu 2005 r. Decyzją z dnia 1 grudnia 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie Budynku i została rozpoczęta eksploatacja Budynku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Zainteresowanemu przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawionych z tytułu budowy. Po oddaniu Budynku do użytkowania Spółka poniosła wydatki na jego ulepszenie, które w żadnym przypadku nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie Budynku. Powyższe wynika z faktu, że Budynek był użytkowany przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto od pierwszego zasiedlenia Budynku do jego dostawy upłynie okres dłuższy niż dwa lata. W konsekwencji powyższego, planowana sprzedaż Budynku będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym przy spełnieniu warunków wynikających z art. 43 ust. 10 i ust. 11 ustawy Wnioskodawca będzie mógł zrezygnować ze zwolnienia i opodatkować tę transakcję na zasadach ogólnych.

Podkreślić w tym miejscu należy, że w tym konkretnym przypadku, bez znaczenia dla przyjętego rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że Budynek był wynajmowany w ramach czynności opodatkowanych podatkiem VAT w podanym zakresie. Jak wyjaśniono bowiem wyżej, „pierwsze zasiedlenie” Budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Jak wynika z opisu sprawy cały Budynek był wykorzystywany przez samego Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nastąpiło zatem jego pierwsze zasiedlenie w rozumieniu jak wyżej. Zaznaczyć jednak należy, że powyższa kwestia przedstawiałaby się inaczej, w sytuacji gdyby Budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, kwestia oddania Budynku po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu (np. w najem), miałaby istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie. W analizowanym przypadku wydatki na ulepszenie Budynku nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości, zatem nie jest istotne, że Budynek był przedmiotem najmu tylko w określonym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe rozstrzygnięcie tut. Organu, zgodnie z którym transakcja sprzedaży Budynku będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, badanie warunków wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się niezasadne.

Reasumując należy stwierdzić, że:

w przypadku opisanego we wniosku Budynku od dnia 1 grudnia 2005 r. doszło do jego „pierwszego zasiedlenia” w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy w związku z postanowieniami Dyrektywy 2006/112/WE;
sprzedaż opisanego we wniosku Budynku będzie korzystać w całości ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy;
w tej sytuacji Wnioskodawca będzie mógł zrezygnować ze zwolnienia od podatku i opodatkować tę transakcję na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy w związku z art. 43 ust. 11 ustawy.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem i tym samym uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1-3, pozostałe zadane we wniosku pytania (oznaczone nr 4 i 5) – zgodnie z wolą Wnioskodawcy – stały się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin