Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-616/16-4/BC
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu 4 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 13 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 lutego 2015 r. Spółka rozwiązała umowę o pracę z Wnioskodawcą bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika na zasadach art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy.

W dniu 11 marca 2015 r. Wnioskodawca złożył pozew do Sądu Rejonowego, przeciwko Spółce w trybie art. 56 § 1 Kodeksu pracy w zw. art. 264 § 2 Kodeksu pracy, domagając się przywrócenia do pracy oraz zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia. Postępowanie sądowe prowadzone było przed Sądem Rejonowym. Pismem procesowym z dnia 8 czerwca 2015 r. Wnioskodawca rozszerzył żądanie pozwu, domagając się dodatkowo kwoty 8.400 zł tytułem odszkodowania uzupełniającego w związku utraconym wynagrodzeniem za pracę za okres dalszych 2 miesięcy na podstawie art. 361 Kodeksu cywilnego, art. 415 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 Kodeksu pracy, powołując się jednocześnie na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygnatura akt SK 18/05, w którym uznano, że w przypadku bezzasadnego rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, pracownik ma prawo dochodzić pełnego odszkodowania ponad zagwarantowaną w art. 58 Kodeksu pracy – wynagrodzenia za trzy miesiące pozostawania bez pracy.

W dniu 8 lipca 2015 r. strony postępowania sądowego w sprawie zwarły przed sądem ugodę, na mocy której strona pozwana Spółka oświadczyła, że cofa oświadczenie z dnia 10 lutego 2015 r. o rozwiązaniu z Wnioskodawcą umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, a Wnioskodawca (powód) wyraził na to zgodę. Strony sporu zgodnie oświadczyły, że łączący je stosunek pracy został rozwiązany z dniem 25 lutego 2015 r. w trybie porozumienia stron.

Ponadto strona pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz powoda (Wnioskodawcy) kwoty 17.500 zł tytułem odszkodowania. Wnioskodawca (powód) oświadczył nadto, że zawarta ugoda wyczerpuje jego roszczenia objęte powództwem w sprawie.

W dniu 15 lipca 2015 r. Spółka spełniła zobowiązanie, przelewając na rachunek bankowy Wnioskodawcy (powoda) kwotę 17.500 zł. Spółka złożyła PIT-8C, kwalifikując osiągnięte przez Wnioskodawcę przychody w powyższym zakresie jako odszkodowanie.

W piśmie z 13 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do usunięcia braków formalnych wniosku, Wnioskodawca wskazał, że zarówno wysokość, jak i zasady otrzymanego odszkodowania od byłego pracodawcy, na podstawie ugody zawartej przed Sądem Rejonowym z dnia 8 lipca 2015 r., wynikają z następujących przepisów rangi ustawowej, a to:

1. kwota 12.600 zł wynika z art. 58 Kodeksu pracy, sprzed zmiany wprowadzonej Ustawą z dnia z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1220), w następującym brzmieniu: odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące;
2. 4.900 zł wynika z art. 58 Kodeksu pracy, sprzed zmiany wprowadzonej Ustawą z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1220) w zw. z art. 300 Kodeksu pracy w zw. z art. 361 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 415 Kodeksu cywilnego oraz na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygnatura akt SK 18/35, mającego moc powszechnie obowiązującą (Dz. U. 2007.225.1672).
   
   

Uzasadniając przedstawioną przez Wnioskodawcę podstawę prawną, podniósł on, że były pracodawca Wnioskodawcy rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Wnioskodawca wystąpił z pozwem o przywrócenie do pracy oraz zapłatę wynagrodzenia. Następnie rozszerzył pozew, pismem z dnia 8 czerwca 2015 r., wnosząc o zapłatę dodatkowo 8.400 zł tytułem odszkodowania uzupełniającego, za pozostawanie bez pracy. To roszczenie zostało oparte na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. sygn. akt SK 18/15. Były pracodawca Wnioskodawcy uznał roszczenie powoda, co skutkowało cofnięciem oświadczenia o rozwiązaniu z Wnioskodawcą umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika i zapłatą odszkodowania w kwocie 17.500 zł.

Według Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jest bez znaczenia, że strony nie określiły w ugodzie podstawy materialnoprawnej uzyskanego odszkodowania, albowiem wynika ona wprost z powołanych powyżej przepisów powszechnie obowiązujących. Fakt zapłaty odszkodowania jest nierozerwalnie powiązany z cofnięciem oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, co jest równoznaczne z uznaniem roszczeń odszkodowawczych związanych z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Fakt cofnięcia takiego oświadczenia przez byłego pracodawcę oznacza, że było ono bezprawne. Złożenie w procesie takiego oświadczenia woli otworzyło Wnioskodawcy prawo do żądania stosownego odszkodowania. Obejmowało więc ono:

1. kwota 12.600 zł – standardowa trzymiesięczna kwota wynagrodzenia uzyskana na podstawie art. 58 Kodeksu pracy;
2. kwota 4.900 zł uzyskana również na podstawie przepisu art. 58 Kodeksu pracy, a dodatkowo powiązana z normami ogólnym kodeksu cywilnego – tj. art. 361 Kodeksu cywilnego oraz art. 415 Kodeksu cywilnego. Podstawą tego powiązania jest art. 300 Kodeksu pracy, zaś taka wykładnia przepisów została uznana za prawidłową na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego 27 listopada 2007 r., sygnatura akt SK 18/15, mającego moc powszechnie obowiązującą.
   
   

Powyższe oznacza, że spełnione zostały przesłanki z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od osób fizycznych. Zasady i wysokość otrzymanego odszkodowania wynikają z odrębnych przepisów rangi ustawowej.

Wskazać należy również, że zasady i wysokość otrzymanego odszkodowania nie wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, bądź też innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie w kwocie 17.500 zł uzyskane na podstawie zawartej przed Sądem Rejonowym, ugody sądowej w kwocie wynikającej z przepisów kodeksu pracy, w związku z wszczętym przed sądem pracy na skutek odwołania pracownika postępowaniem o uchylenie bezzasadnego rozwiązania umowy o pracę, jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21. poz. 94, z późn. zm.).

Warunkiem zwolnienia od podatku od osób fizycznych jest konieczność powiązania odszkodowania, jego zasad i wysokości z odpowiednią normą prawa materialnego lub innymi aktami normatywnymi wskazanymi w analizowanym przepisie.

Wnioskodawca wyraża stanowisko, że otrzymane odszkodowanie od pracodawcy mocą sądowej ugody jest wolne od podatku od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca upatruje podstawy materialnoprawnej otrzymanego odszkodowania w następujących przepisach – art. 58 Kodeksu pracy co do kwoty równoważnej 3 miesięcznemu wynagrodzeniu za pracę, tj. 12.600 zł oraz w art. 58 Kodeksu pracy w zw. z art. 300 Kodeksu pracy w zw. z art. 361 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 415 Kodeksu cywilnego co do kwoty 4.900 zł.

W tym miejscu należy ponownie powołać się na treść wyroku Trybunał Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygnatura akt SK 18/05, gdzie uznano, że w przypadku bezzasadnego rozwiązania umowy o pracę, pracownik ma prawo dochodzić pełnego odszkodowania na zasadach ogólnych ponad kwotę wynikającą z art. 58 Kodeksu pracy, z czego niniejszym Wnioskodawca skorzystał w ramach postępowania sądowego prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Legnicy, sygn. akt IV P 71/15. Pozwany uznał w całości roszczenie dochodzone przez Wnioskodawcę, co skutkowało cofnięciem oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Jednocześnie należy wskazać, że otrzymane ugodą odszkodowanie przekroczyło ramy ustawowe określone w art. 58 Kodeksu pracy i zostało ustalone w oparciu o normy ogólne. Według Wnioskodawcy bez znaczenia jest fakt, że strony w zawartej ugodzie sądowej nie określiły podstawy prawnej ustalonego odszkodowania. Zdaniem Wnioskodawcy uzyskane odszkodowanie nie ma charakteru umownego, bo wynika wprost z treści wskazanych powyżej norm prawnych. Fakt cofnięcia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia świadczy o tym, że Spółka niezgodnie z przepisami prawa pracy rozwiązała umowę o pracę, zaś bez tego i tak sąd rozstrzygnąłby tę kwestię wyrokiem.

Taki stan rzeczy aktualizuje powstanie prawa do żądania odszkodowania, co miało swój wyraz w zawartej ugodzie sądowej. Ustalone odszkodowanie nie ma swojej podstawy materialnoprawnej w art. 917 Kodeksu cywilnego. Strony nie zawarły ugody cywilnej, czyniąc sobie wzajemne ustępstwa, co do łączącego ich stosunku prawnego. Strona pozwana uznała, że rozwiązała umowę o pracę niezgodnie z przepisami Kodeksu pracy, godząc się na zapłatę z tego tytułu odszkodowania. Bez zobowiązania się do zapłaty odszkodowania, ugoda nie mogłaby zostać zawarta.

Również bez znaczenia dla oceny charakteru uzyskanego odszkodowania jest ustalenie rozwiązania umowy o pracę na zasadach porozumienia stron. Co więcej bez takiego oświadczenia nie można byłoby zawrzeć ugody, albowiem warunkiem uzyskania odszkodowania było cofnięcie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (uznanie, że taka forma rozwiązania umowy o pracę była niezgodna z przepisami prawa pracy) i zgodne postanowienie, że stosunek pracy rozwiązuje się na mocy porozumienia stron. Wskazać również należy, że nie istnieją podstawy do różnicowania podatnika, w sytuacji której uzyskał on wyrok zasądzający odszkodowanie od pracodawcy, a sytuacji, w której pracodawca uznaje stanowisko pracownika i zawiera z nim ugodę sądową, godząc się na wypłatę stosownego odszkodowania. Cel obu orzeczeń jest tożsamy. W ramach wyroku Sąd uznaje, że pracodawca wadliwie rozwiązał stosunek pracy. Gdyby zaś sąd uznał za niedopuszczalną ugodę, to zgodnie z art. 184 k.p.c odmówiłby zgody na jej zawarcie.

W przypadku ugody sądowej – pracodawca wyprzedza niejako orzeczenie Sądu, uznaje stanowisko pracownika i godzi się na zapłatę określonego odszkodowania. Uznanie, że odszkodowanie uzyskane na podstawie ugody sądowej podlega opodatkowaniu oznaczałoby, iż pracownik nie powinien dążyć do zawarcia ugody, gdyż tylko odszkodowanie zasądzone w wyroku nie podlega opodatkowaniu. W takiej sytuacji ugoda sądowa byłaby mniej korzystnym instrumentem prawnym dla pracownika – powoda, co nie miałoby podstaw funkcjonalnych.

Wnioskodawca podkreśla, że treść analizowanej ugody mogłaby zostać skonstruowana inaczej, gdyby strony uznały, że zobowiązanie pracodawcy nie ma charakteru odszkodowania, w ugodzie sądowej nie zawarłyby sformułowania, że pracodawca zobowiązuje się zapłacić na rzecz Wnioskodawcę kwotę 17.500 zł tytułem odszkodowania. Sprecyzowanie przez strony, że zobowiązanie pieniężne ma charakter odszkodowania świadczy o tym, że pracodawca wadliwie rozwiązał stosunek pracy z Wnioskodawcą; pracodawca uznał, że z tego tytułu Wnioskodawcy należne jest stosowne odszkodowanie, które zostało ustalone na zasadach ogólnych, wykraczając poza granicę określone normą art. 58 k.p.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, uzyskane odszkodowanie, mające charakter odszkodowania za bezzasadne rozwiązanie umowy o pracę jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. ‒ Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.

Z kolei, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy: wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Jeżeli zatem wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy tego przepisu – wolne od podatku są bowiem inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą.

Należy także zauważyć, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku, wskutek doznania tej straty (poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas) lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako wyłączone ze zwolnienia, podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 25 lutego 2015 r. rozwiązano z Zainteresowanym umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. W dniu 11 marca 2015 r. został złożony pozew do sądu rejonowego o przywrócenie do pracy oraz zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ponadto Wnioskodawca rozszerzył żądania pozwu, domagając się odszkodowania uzupełniającego w związku z utraconym wynagrodzeniem za pracę. W dniu 8 lipca 2015 r. strony postępowania zawarły przed sądem ugodę, na podstawie której strona pozwana (tj. pracodawca) oświadczyła, że cofa oświadczenie z 10 lutego 2015 r. o rozwiązaniu z Wnioskodawcą umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, z winy pracownika. Strony zgodnie oświadczyły, że łączący je stosunek pracy został rozwiązany 25 lutego 2015 r. w trybie porozumienia stron. Strona pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty 17.500 zł tytułem odszkodowania. Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że powyższa ugoda wyczerpuje jego roszczenia objęte powództwem.

Zainteresowany wskazał także, że odszkodowanie zostało zasądzone na podstawie art. 58 Kodeksu pracy oraz art. 58 Kodeksu pracy w zw. z art. 300 Kodeksu pracy, w zw. z art. 361 Kodeksu cywilnego, w zw. z art. 415 Kodeksu cywilnego, jak również na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2007 r. sygn. akt SK 18/05.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro, jak wskazuje Wnioskodawca, odszkodowanie przyznane zostało na podstawie ww. przepisów, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania powyższego zwolnienia z opodatkowania.

Reasumując – otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie w kwocie 17.500 zł, uzyskane na podstawie zawartej przed Sądem Rejonowym ugody sądowej w kwocie wynikającej z przepisów kodeksu pracy, jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.