Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.464.2016.2.MM
z 3 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2016 r. (data wpływu 6 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2016 r. (data wpływu 25 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 lipca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.464.2016.1.MM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 lipca 2016 r. (data odbioru 13 lipca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 20 lipca 2016 r. (data wpływu 25 lipca 2016 r.), nadanym w dniu 20 lipca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (przedstawiony ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca (płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych) zorganizował zagraniczną imprezę turystyczno-wypoczynkowo-integracyjną. W imprezie udział wzięli głównie pracownicy płatnika, zatrudnieni na podstawie umów o pracę. Impreza odbyła się w dniach 25-29 maja 2016 r., w Chorwacji. Celem imprezy była integracja pracowników poszczególnych jednostek organizacyjnych Wnioskodawcy. Cel integracyjny wyrażony był również przez to, że uczestnicy należeli zarówno do kadry zarządzającej, jak i pracowników niższego szczebla oraz różnych obszarów tematycznych działalności. Wnioskodawca dofinansował imprezę w kwocie 7 000,00 zł na wszystkich pracowników, a dofinansowanie nastąpiło w formie gotówkowej. Do imprezy mogli również przystąpić członkowie Rady Nadzorczej Banku, co miało miejsce. Wydatki Banku były poniesione na rzecz pracowników uczestniczących w imprezie, jednak trudno jest ustalić ich bezpośredni związek z uzyskaną korzyścią, chociażby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie następuje powszechne zjawisko wyjazdów turystyczno-wypoczynkowych do Chorwacji, pracownicy nie muszą ponosić wydatków na ten cel, zatem skorzystanie z dofinansowywanej imprezy jest okazjonalne. U uczestników wyjazdu nastąpiło zmniejszenie własnego wkładu w całkowity koszty imprezy. Wnioskodawca jest w stanie wyliczyć kwotę dofinasowania na jednego pracownika poprzez podzielenie przeznaczonej kwoty przez ilość biorących udział pracowników. Pracownicy przystąpili do imprezy dobrowolnie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (postawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy stanowisko Wnioskodawcy, polegające na niezaliczeniu do przychodów ze stosunku pracy zatrudnionych pracowników kwoty dofinansowania do imprezy, a tym samym niepobraniu jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, za niezaliczeniem do przychodu ze stosunku pracy wartości świadczenia związanego z ww. imprezą (w zakresie w jakim finansuje ją Wnioskodawca), a tym samym nienaliczeniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przemawiają następujące przesłanki:

• wola Wnioskodawcy do organizacji imprezy, wyrażona poprzez deklarację dofinasowania oraz udzielenia urlopu wypoczynkowego na czas jej odbycia (w zakresie w jakim dotyczy dni pracy),
  

• dostępność dla każdego pracownika, wyrażona w podaniu do wiadomości daty i wstępnego programu oraz zagwarantowanie ww. świadczeń,
  

• okoliczność, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie organizowałby opisywanej imprezy, pracownicy i tak korzystaliby z podobnej formy spędzania czasu,
  

• integracyjny charakter imprezy, wyrażony poprzez to, że uczestnicy należą do kadry zarządzającej, jak i pracowników niższego szczebla oraz wszystkich jednostek organizacyjnych,
  

• uzyskanie przez Wnioskodawcę niewymiernego skutku ww. imprezy w postaci poprawy relacji i atmosfery pracy.
  
  

Wnioskodawca jest w stanie skonkretyzować kwotę dofinasowania w odniesieniu do uczestnika imprezy, w związku z ustaloną liczbą uczestników, ale może być ona obarczona błędem, chociażby ze względu na niemożność wyceny posiłków i napojów spożytych w ramach tzw. szwedzkiego stołu.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiłkując się treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), impreza ma charakter integracyjny i skorzystanie z niej nie stanowi przychodu u pracowników (uczestników) Wnioskodawcy (z zakresie w jakim została sfinansowana przez Wnioskodawcę).

Zatem, po stronie Wnioskodawcy, jako płatnika, nie występuje obowiązek, o którym mowa w art. 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zorganizował zagraniczną imprezę turystyczno-wypoczynkowo-integracyjną. W imprezie udział wzięli głównie pracownicy Wnioskodawcy, zatrudnieni na podstawie umów o pracę. Impreza odbyła się w dniach 25-29 maja 2016 r., w Chorwacji. Celem imprezy była integracja pracowników poszczególnych jednostek organizacyjnych Wnioskodawcy. Wnioskodawca dofinansował imprezę w kwocie 7 000,00 zł na wszystkich pracowników, a dofinansowanie nastąpiło w formie gotówkowej. Pracownicy przystępowali do imprezy dobrowolnie.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w imprezach wyjazdowych. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Ponadto, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w imprezie zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w imprezie integracyjnej).

Tym samym – w związku ze zorganizowaniem imprezy, która została częściowo sfinansowana ze środków Wnioskodawcy – po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi źródło przychodu w rozumieniu przywołanego wyżej art. 12 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że częściowe sfinansowanie imprezy wypoczynkowo-turystyczno-integracyjnej, nie będzie dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Wnioskodawcę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe pomimo tego, że w jego treści wskazał, że po Jego stronie, jako płatnika, nie występuje obowiązek, o którym mowa w art. 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe uznano za oczywistą omyłkę, gdyż ze wskazanych we wniosku przepisów mających być przedmiotem interpretacji indywidualnej (część E., poz. 74 wniosku ORD-IN), wynika, że wniosek dotyczy obowiązków płatnika w związku z obliczeniem i pobraniem zaliczki, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.