Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-73/16-6/DP
z 12 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 maja 2016 r. (data wpływu 9 maja 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 26 kwietnia 2016 r. nr IPPB3/4510-73/16-2/DP (doręczone 29 kwietnia 2016 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconego na rzecz agenta wynagrodzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconego na rzecz agenta wynagrodzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2010 roku Spółka K. Sp. z o.o, pośrednicząca w zakupach towarów i materiałów do sieci handlowych grupy K. - dalej Grupa, zawarła umowę agencyjną z firmą P. z siedzibą w Izraelu - dalej Agent. Zgodnie z umową P. zobowiązała się do stałej sprzedaży pośrednictwa w zakupie towarów i materiałów mogących być przedmiotem sprzedaży w sieciach handlowych Grupy. Wynagrodzenie za świadczone usługi miało charakter prowizyjny i wynosiło określony procent od obrotu. Umowę zawarto na czas nieokreślony.

Po kilku latach współpracy, z uwagi na zmianę strategii działania grupy, szczególnie przez zmiany organizacyjne zachodzące w grupie K. pojawiły się możliwości samodzielnej realizacji zadań do tej pory powierzonych Agentowi. Ma to na celu efektywne wykorzystanie zasobów Spółki Grupy i potencjału organizacyjnego a w konsekwencji obniżenie kosztów działalności Spółki i Grupy.

Spółka K. Sp. z o.o. mając na celu efektywne wykorzystanie własnych zasobów zdecydowała się na rozwiązanie umowy z firmą P.. Uzasadnieniem zerwania umowy agencyjnej były ponadto zbyt wysokie prowizje pobierane przez Agenta, biorąc pod uwagę możliwości realizacji tych zadań w ramach możliwości wewnętrznych Grupy. Ostatecznie umowę zerwano w marcu 2015 r. W toku negocjacji z Agentem uzgodniono rozliczenie umowy i zdecydowano się wypłacić wynagrodzenie Agentowi w wysokości 210.000 USD. Wynagrodzenie to obejmowało prowizję za realizację transakcji pośrednictwa, które zgodnie z umową należały się Agentowi. Przedmiotowa umowa obejmowała prowizję za każdego nowego dostawcę wprowadzonego do sieci sprzedaży Grupy K. przez dwa lata od momentu wprowadzenia dostawcy do Sieci. Przedmiotowe wypłacone wynagrodzenie obejmuje prowizję za dostawców nowo wprowadzonych do Grupy dla których nie minęły jeszcze dwa lata od momentu ich wprowadzenia. Dodatkowo Agent dokonał rozliczenia prowizji za cały okres trwania umowy. W trakcie umowy Agent nie doszacował należnej mu prowizji z tytuły zrealizowanych dostaw do sieci K.. W momencie rozwiązania umowy Agent dokonał szczegółowego rozliczenia transakcji i zawarł kwotę niezafakturowanych wcześniej prowizji z tytułu zrealizowanych dostaw w rozliczeniu umowy i w uzgodnionym (wynegocjowanym) ostatecznie z Agentem wynagrodzeniu. Porozumienie o wysokości wynagrodzenia zawiera klauzule, iż strony nie będą wnosić dodatkowych roszczeń, co nie wątpliwie pozwala ograniczyć koszty w przyszłości poprzez obsługę ewentualnego sporu z Agentem.

W uzupełnieniu stanu faktycznego wskazano, że 1 lutego 2010 roku Spółka zawarła z Agentem umowę agencyjną regulującą wzajemne stosunki pomiędzy stronami. W październiku 2014 roku Spółka wypowiedziała wspomnianą umowę, a termin wypowiedzenia zakończył się w lutym 2015 roku.

Po rozwiązaniu umowy pomiędzy Spółką a Agentem powstał spór w zakresie wysokości prowizji należnej Agentowi z tytułu dostaw już zrealizowanych jak i realizowanych po rozwiązaniu umowy.

Zgodnie z pkt 8.1 umowy Agentowi należało się wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 1% od wysokości zrealizowanych dostaw produktów do sieci sprzedaży należących do Grupy K.. Niniejsza prowizja należna była Agentowi przez okres 24 miesięcy od daty pierwszej dostawy, czyli maksymalnie mogła dotyczyć dostaw realizowanych w lutym 2017 roku. Mając powyższe na uwadze Spółka zdecydowała się na postępowanie negocjacyjne w wyniku którego osiągnięto porozumienie.

Na podstawie niniejszego porozumienia z 20 sierpnia 2015 zawartego pomiędzy K. Sp. z o.o. a P. uzgodniono, iż Spółka wypłaci Agentowi kwotę 210.000 USD i jednocześnie uzgodniono, że kwota ta zawiera wszystkie koszty, opłaty, wynagrodzenie i inne roszczenia należne Agentowi.

Zgodnie z pkt 2.1 niniejszego porozumienia stanowi ono pełne i ostateczne rozliczenie wszelkich roszczeń, powstałych w przeszłości, teraźniejszych i mogących powstać w przyszłości, aktualnie znanych lub nieznanych. Roszczeń i sporów, które strony mają lub mogą mieć wobec siebie wynikających lub w jakikolwiek sposób związanych z Umową Agencyjną z 2010 roku, jej wypowiedzeniem lub jakiejkolwiek innej kwestii wynikających lub związanych z relacjami pomiędzy stronami.

Niniejsze porozumienie nie zawiera szczegółowej kalkulacji ani też nie zostało wypracowane na podstawie konkretnych wyliczeń. Kwota 210.000 została uzgodniona w wyniku negocjacji pomiędzy Spółką a Agentem.

Po wystosowaniu wstępnego roszczenia przez Agenta w kwocie 320.000 USD Spółka przeprowadziła własną analizę, wg której szacunki przedmiotowego wynagrodzenia były niższe od kwoty zaproponowanej przez Agenta. Biorąc pod uwagę fakt, iż porozumienie osiągnięto w sierpniu 2015 roku a prowizje mogłyby dotyczyć dostaw realizowanych nawet w lutym 2017 roku zdecydowano się na podpisanie porozumienia zgodnie z którym kwotę wynagrodzenia ustalono w wysokości 210.000 USD.

Dlatego, też we wniosku zwrócono uwagę iż przedmiotowe wynagrodzenie zawiera wszystkie elementy mogących powstać wzajemnych roszczeń:

• zarówno dodatkowe wynagrodzenie za zerwanie umowy (stanowiące pewnego rodzaju odszkodowanie),
  

• prowizję za realizację transakcji pośrednictwa, które zgodnie z umową należały się Agentowi,
  

• jak i ewentualne koszty prowadzenia sporu przed Sądami Izraelskimi,
  

a które trudno jest rozdzielić w kwocie porozumienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłacone jednorazowe wynagrodzenie Agentowi z tytułu prowizji która byłaby realizowana przez okres dwóch lat jak i wynagrodzenie będące rozliczeniem całego okresu umowy w przedstawionym stanie faktycznym, może być uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone jednorazowe wynagrodzenie z tytułu prowizji, mając na uwadze rozwiązanie umowy, w przedstawionym stanie faktycznym, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w ceiu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 tej ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Obecnie zarówno sądy, jak i organy podatkowe stoją na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne lub odszkodowania wypłacane za okoliczności zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy, czyli z tytułów: 1) wad dostarczonych towarów; 2) wad wykonanych robót i usług; 3) zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad; 4) zwłoki w usunięciu wad towarów; 5) zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług, Wynagrodzenie z tytułu rozwiązania umowy lub kary umowne wypłacane z tytułów innych niż wyżej wymienione, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu (często zminimalizowanie straty), będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów.

Odszkodowania i kary umowne związane z prowadzoną działalnością gospodarczą mogą być zatem zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, z wyjątkiem wykluczonych przepisami ustawy podatkowej. Ustawodawca podatkowy nie stawia wymogu, by poniesiony koszt przyniósł konkretny przychód, lecz żeby był poniesiony w celu jego osiągnięcia. Przy kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy uwzględnić przeznaczenie wydatku (jego celowość) oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (na podstawie obiektywnych przesłanek). Przy kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno brać się pod uwagę potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na gruncie słownikowym przez pojęcie „zachować” należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”, natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym - niezagrożonym; dać ochronę, ochronić”. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Do kosztów zabezpieczenia źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło istniało. Odszkodowania mogą być związane zarówno z utrzymaniem, jak i zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przepisy ustawy podatkowej regulują wprost, iż do kosztów uzyskania przychodów nie mogą być zaliczane kary umowne i odszkodowania z tytułu określonych wad (art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Nie są kosztem podatkowym również jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy) oraz kary, opłaty i odszkodowania z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie BHP (art. 16 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy). Skoro literalnie uregulowano wykluczenie z kosztów uzyskania przychodów niektórych, wymienionych z nazwy, odszkodowań i kar umownych, to a contrario, pozostałe, spełniające wymóg wyrażony w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy, powinny stanowić koszty podatkowe. Zapłacona przez podatnika kara umowna, która wiąże się z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, spełnia przesłanki kosztu podatkowego, została uiszczona z innych powodów niż wymienione w negatywnym katalogu, powinna stanowić koszt uzyskania przychodów.

Spółka odstępując od umowy miała na względzie zasadę zabezpieczenia i zachowania źródeł przychodu. Chciano ograniczyć koszty Spółki i Grupy związane z dalszym kontynuowaniem umowy z Agentem. Reasumując, wydatek z tytułu zapłaconego wynagrodzenia, został poniesiony w celu uzyskania przychodów, a jednocześnie nie jest on objęty wykluczeniem zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe oznacza, iż nie ma przeszkód, aby zaliczyć przedmiotowy wydatek do kosztów uzyskania przychodu.

Podobną argumentację można znaleźć w licznych wyrokach sądowych oraz interpretacjach organów administracji skarbowej i w literaturze fachowej:

Przykładowo w uzasadnieniu Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 stycznia 2012 r. (sygn. akt II FSK 1365/10) stwierdzono między innymi: „Należy podkreślić, iż gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. Dodanie z dniem 1.1.2007 r. do art. 15 ust. 1 PDOPrU zwrotu lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów nakazuje odczytywać treść całego przepisu w znacznie szerszym kontekście niż przed nowelizacją, nie ograniczając określonych wydatków do osiągnięcia przychodów. W pojęciu tym bowiem nie muszą się mieścić wydatki poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów. W tym kontekście istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego, uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy leasingu, zmiana uwarunkowań gospodarczych, przyczyny odstąpienia od umowy, skutkujące zapłatą kary umownej, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów. Przy ocenie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów nie sposób także pominąć, na co zasadnie zwrócił uwagę sąd I instancji, dynamiki procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest zwłaszcza z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. W wyroku NSA z 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2486/10, LEX nr 1170246, stwierdzono: „Jeżeli rozwiązanie umowy najmu za porozumieniem i zapłata kary umownej jest korzystne dla podatnika z tego powodu, iż osiągnął on większy dochód, niż dochód, który osiągnąłby w przypadku gdyby nadal posiadałby nieruchomość w sytuacji gdyby nie było to uzasadnione ekonomicznie, to kara umowna ma związek z przychodem jak również z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów”.

W innym wyroku sąd stwierdził, że odszkodowanie, zapłacone w związku z odstąpieniem od umowy, jeśli jest wydatkiem racjonalnym i ekonomicznie uzasadnionym, może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 września 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 936/13 - orzeczenie nieprawomocne). W uzasadnieniu tego wyroku sąd zauważył, iż wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów wtedy, gdy służy osiągnięciu jakiegoś celu gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz został on poniesiony w sposób racjonalny, tj. stwarzający szansę na pozytywny wynik ekonomiczny. Działanie podatnika będzie pozbawione „celowości”, jeżeli w chwili dokonywania wydatku istniały obiektywne przesłanki pozwalające stwierdzić, że poniesiony wydatek nie może przyczynić się do powstania lub zwiększenia przychodu. Kosztem podatkowym będą natomiast takie wydatki, których poniesienie było spowodowane racjonalnym dążeniem podatnika i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu, choćby sam przychód nie wystąpił. Sąd stwierdził ponadto, że z ekonomicznego punktu widzenia odstąpienie od umowy było racjonalne. Chcąc uniknąć straty, spółka działała dla osiągnięcia jak najlepszego rezultatu ekonomicznego, co trudno uznać za sprzeczne z interesami fiskalnymi Skarbu Państwa. Argument o niedopuszczalności obciążania Skarbu Państwa ryzykiem działania podmiotu gospodarczego nie może mieć waloru bezwzględnej dyrektywy interpretacyjnej. Ryzyko takie uwzględnia już sama konstrukcja podatku dochodowego, gdyż nie obciąża się podatkiem podmiotów wykazujących straty, i to niezależnie od okoliczności. Stąd wniosek, że odszkodowanie, o którym mowa w wyroku, może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Dotychczasową linię orzecznictwa w przedmiotowym zakresie podkreśla najlepiej wyrok NSA z 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10, M. Pod. 2012, nr 3, poz. 40-42, w którym czytamy: „Przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu - art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU”.

Wyżej wymienione poglądy są godne uznania i akceptacji, tym bardziej, że odpowiadają celom ustawodawcy. Dlatego też zapłacone przez Spółkę odszkodowanie w opisanym stanie faktycznym należy uznać za koszt uzyskania przychodu.

Rozszerzając uzasadnienie dla swego stanowisk Spółka powtórzyła, iż jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty jednorazowego wynagrodzenia wypłaconego Agentowi z tytułu podpisanego porozumienia na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Spółki, koszt w postaci wynagrodzenia wypłaconego Agentowi z tytułu zakończenia współpracy w zakresie pośrednictwa stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 UPDOP. Zgodnie z art. 15 ust. 1 przesłanką zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jego powiązanie z osiągnięciem przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. - dalej „updop”). Zgodnie z ww. przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 updop wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów, dla celów podatku dochodowego, składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Tak więc Spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z powyższego wynika więc, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 updop, mogą stanowić, co do zasady, koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 updop, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W ocenie Spółki wypłacone wynagrodzenia na podstawie porozumienia spełnia wszystkie warunki aby uznać za koszt uzyskania przychodu tj:

• został poniesiony przez Spółka (kwota została wypłacona z środków Spółki),
• charakter porozumienia definiuje go jako definitywny i ostateczny i nie przewiduje jego zwrot ani korekta,
• pozostaje w związku z prowadzoną działalnością - Agent działając na zlecenie Spółki realizuje dostawy produktów do sieci sprzedaży Grupy K., za realizację tych dostaw Spółka obciąża inne podmioty z Grupy,
• brak konkretnego rozdzielenia kwoty wynagrodzenia powoduje iż trudno określić jaka kwota związana jest osiągniętymi przychodami (prowizja za realizację dostaw) a jaka kwota związana jest z zabezpieczeniem źródła przychodów (wynagrodzenie za zerwanie umowy - odszkodowanie) oba elementy tego wynagrodzenia w naszej ocenie dają prawo do uznania wydatku jako koszt uzyskania przychodu,
• podpisane porozumienie daję podstawy aby uznać wydatek za prawidłowo udokumentowany,
• wypłacone wynagrodzenie Agentowi w naszej ocenie nie znajduje się w negatywnym koszyku których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z przedstawionym zaistniałym stanem faktycznym oraz w świetle obowiązującego stanu prawnego Spółka uważa, że koszt związany z wypłaceniem Agentowi wynagrodzenia na podstawie porozumienia jest kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.