Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-449/16-2/AMN
z 23 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnego zakwaterowania – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnych dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnego zakwaterowania oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnych dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

P. Sp. z o.o. wykonuje prace remontowe, modernizacje i serwisowe w zakresie urządzeń energetycznych. Spółka realizuje usługi na terenie swojej siedziby, jak również oddelegowuje pracowników do prac na terenie Polski oraz za granicą (w szczególności do Niemiec). Oddelegowanie do prac poza siedzibę Spółki odbywa się na podstawie aneksów do umów o pracę zmieniających czasowo miejsce świadczenia pracy poza siedzibą firmy. Oddelegowanie nie stanowi podróży służbowej, w związku z czym pracownicy nie otrzymują żadnych świadczeń z nią związanych. Jednocześnie ze względu na znaczne odległości pomiędzy macierzystą siedzibą firmy a miejscem pracy wynikającym z aneksu do umowy o pracę, następuje czasowa zmiana miejsca zamieszkania pracowników na czas realizacji kontraktów. Spółka zapewnia pracownikom w miejscu świadczenia pracy bezpłatne zakwaterowanie w hotelach lub kwaterach, mieszkaniach prywatnych, a pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Dodatkowo firma gwarantuje bezpłatny dowóz pracowników z miejsc zakwaterowania do miejsca wykonywania pracy. Zapewnienie wszystkim pracownikom oddelegowanym zakwaterowania oraz przewozów, umożliwia pracodawcy dobrą, efektywną organizację pracy, co przekłada się na wyższą jakość i wydajność.

Tytułem zakwaterowania Spółka ponosi koszty udokumentowane fakturami, na podstawie których pracownikom przypisywany jest przychód do oskładkowania i opodatkowania. Przychód brutto z faktury jest dzielony proporcjonalnie na ilość pracowników i ilość dni korzystana z zakwaterowania przez daną osobę w ramach oddelegowania. Kwoty wynikające z faktury w całości zostają oskładkowane, natomiast opodatkowaniu podlega kwota będąca nadwyżką ponad 500 zł miesięcznie. W związku z pojawieniem się w orzecznictwie wielu interpretacji dotyczących podobnych przypadków jak w ww., Wnioskodawca rozważa zmianę sposobu traktowania bezpłatnego zakwaterowania pracowników oddelegowanych, tzn. zaprzestanie pobierania i odprowadzania do urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych ze względu na przypuszczalny brak przysporzenia po stronie pracownika (brak przychodu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapewnienie pracownikom oddelegowanym bezpłatnego zakwaterowania oraz bezpłatnych dowozów z miejsca noclegowego na miejsce świadczenia pracy w czasie wykonywania obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, stanowi dla pracownika przychód, od którego pracodawca powinien obliczyć i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zapewnieniem pracownikom oddelegowanym bezpłatnego zakwaterowania oraz bezpłatnych dojazdów z miejsc noclegowych do miejsca świadczenia pracy w czasie wykonywania obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, w ogóle nie powstaje dla pracownika dodatkowy przychód, od którego Spółka (jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych) powinna obliczyć i odprowadzić podatek.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 oraz 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem pracownika jest m.in. wartość „innych nieodpłatnych świadczeń”. Jednakże wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn.. akt K 7/13 określił trzy zasady jakie musza być spełnione łącznie, aby świadczenie mogło być uznane za przychód pracownika, tj.:

1. świadczenie musi być spełnione za zgodą pracownika,
2. świadczenie musi być spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynieść pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść jest wymierna przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Skorzystanie ze świadczenia w postaci bezpłatnego zakwaterowania oraz bezpłatnych dojazdów następuje co prawda za zgodą pracownika, jednak Sp. z o.o. uważa, że nie są to świadczenia spełnione w interesie tegoż pracownika oraz nie przynoszą mu wymiernych korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków. Koszty noclegów i dojazdów ponoszone są przez pracodawcę, który czyni wydatki we własnym interesie, a nie w interesie pracowników. Pracownicy bowiem nie korzystaliby z wynajmowanych przez Spółkę mieszkań dojazdów na miejsce pracy, gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych. W interesie zakładu jest zapewnienie noclegów i dojazdów, ponieważ przynosi to pracodawcy konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Zapewnienie noclegu i dojazdu służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego, a pracownik nie ma swobody w zarządzaniu otrzymanymi świadczeniami.

Wg Wnioskodawcy świadczenia w postaci zapewnienia bezpłatnego zakwaterowania oraz bezpłatnych dojazdów z miejsca zakwaterowania do miejsca wykonywania pracy w ogóle nie stanowią przychodu pracownika. Jednocześnie w związku z brakiem wystąpienia przychodu po stronie pracownika nie ma również zastosowania zwolnienie podatkowe w zakresie zakwaterowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnego zakwaterowania – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnych dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Natomiast przepis art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

O sposobie określania tej wartości stanowi, art. 11 ust. 2a ww. ustawy, z którego wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b cytowanej ustawy).

Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy ustawy PIT nie zawierają legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 2-2b oraz art. 12 ust. 1 tej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia (np. związanego z zakwaterowaniem, dowozem z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy) wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.
  
  

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

W świetle powyższego, dla uznania świadczenia za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik musi świadczenie otrzymać, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i za jego zgodą, musi być korzystne dla pracownika, a uzyskana korzyść musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że oddelegowanie pracowników do prac poza siedzibę Spółki odbywa się na podstawie aneksów do umów o pracę zmieniających czasowo miejsce świadczenia pracy poza siedzibą firmy.

Należy zauważyć, iż instytucja delegowania ma swoje podstawy w unijnych regulacjach dotyczących swobody świadczenia usług. Przedsiębiorstwa świadczące usługi na terytorium innego państwa członkowskiego mają w określonych okolicznościach możliwość korzystania z własnego personelu. Kwestia ta została uregulowana w dyrektywie 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach swobody świadczenia usług. W Polsce postanowienia dyrektywy wdrażają przepisy art. 671-674 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.). Jednocześnie całokształt przepisów Kodeksu pracy wskazuje, że oddelegowanie nie ogranicza się wyłącznie do sytuacji, w których obowiązki służbowe wykonywane są poza granicami kraju. Oddelegowanie polega na czasowej zmianie miejsca wykonywania pracy przez pracownika poprzez wypowiedzenie dotychczasowych warunków umowy o pracę i wskazanie nowego miejsca wykonywania pracy. Jednocześnie w przypadku oddelegowania powszechnie obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi wydatków, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 77⁵ Kodeksu pracy. Oddelegowania nie można zatem utożsamiać ani z podróżą służbową ani z pracą mobilną. Oddelegowanie, w przeciwieństwie do podróży służbowej, nie stanowi wykonania zadania służbowego (poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy) rozumianego, jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy. Oddelegowanie dotyczy bowiem czasowego wykonywania pracy w oddelegowanej miejscowości. Przy czym zgoda pracownika na czasową zmianę warunków umowy o pracę w zakresie miejsca wykonywania pracy, nie oznacza automatycznego przekształcenia się pracownika oddelegowanego w pracownika mobilnego, gdyż zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych za pracownika mobilnego uważa się pracownika pracującego w warunkach stałego przemieszczania się (podróży), dla którego podróż nie stanowi zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Stąd przyjęło się, że pracownikiem mobilnym jest np. przedstawiciel handlowy czy kierowca, których miejscem pracy jest określony w umowie o pracę obszar (np. województwo, czy kraj), a nie stałe skonkretyzowane miejsce. W konsekwencji oddelegowania sensu stricto nie można utożsamiać z mobilnym rodzajem pracy. Nie sposób zatem zastosować analogicznego rozwiązania do pracownika oddelegowanego i uznać, że zapewnienie bezpłatnego zakwaterowania i dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy oddelegowanemu pracownikowi leży wyłącznie w interesie pracodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego, tak jak ma to miejsce w przypadku pracownia mobilnego.

Stąd, w sytuacji, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy – zapewni oddelegowanemu pracownikowi bezpłatne zakwaterowanie oraz dowóz z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy, to wartość tych świadczeń stanowi dla pracownika przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym lub okazjonalnym, lecz jest związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu oddelegowania, tj. w nowym miejscu pracy przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika w drodze porozumienia stron. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowy wydatek. Zatem przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na zakwaterowanie, jaki musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.

Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, orzecznictwa sądowo-administracyjnego oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, a także okoliczności, w których Wnioskodawca zapewnia swoim oddelegowanym pracownikom bezpłatne zakwaterowanie oraz dowóz z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy, stwierdzić należy, że wartość tych świadczeń stanowi dla pracowników Wnioskodawcy przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem z chwilą otrzymania przez oddelegowanego pracownika ww. świadczeń po stronie pracownika powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń kwalifikowany do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koniecznym jest zatem ustalenie wartości tego świadczenia dla poszczególnych pracowników, którzy je otrzymali, a następnie uwzględnienie jego wartości dla potrzeb obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy.

W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik, jest zobowiązany do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przypadającej na pracownika, wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu zapewnienia oddelegowanym pracownikom zakwaterowania oraz dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy.

Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnego zakwaterowania – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem oddelegowanym pracownikom bezpłatnych dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy – jest nieprawidłowe.
  
  

Końcowo tut. Organ informuje, że dokonując niniejszej interpretacji indywidualnej, odniósł się tylko do kwestii będącej przedmiotem zapytania, tj. do powstania przychodu z tytułu zapewnienia oddelegowanym pracownikom bezpłatnego zakwaterowania oraz bezpłatnych dowozów z miejsca noclegowego na miejsca świadczenia pracy. Nie odniósł się natomiast do kwestii dotyczącej zwolnienia z opodatkowania w zakresie zakwaterowania, gdyż zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.