Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-175/16-4/TW
z 25 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniach: 10 i 19 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów, w zakresie prawidłowości oszacowania kosztów używania lokalu mieszkalnego jak również prawidłowości posiadania wspólnych liczników zużycia prądu, wody, gazu dla tego lokalu i w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 oraz w art. 144a § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 maja 2016 r., znak ILPB1/4511-1-175/16-2/TW na podstawie art. 169 § 1 i § 2 oraz art. 155 § 1 w zw. z art. 14h tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 6 maja 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 9 maja 2016 r. Wniosek uzupełniono w dniu 10 maja 2016 r. (data dokonania wpłaty) i w dniu 19 maja 2016 r.

Jednocześnie należy wskazać, że wniosek nie został uzupełniony o adres elektroniczny w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy.

W związku z tym zgodnie z pouczeniem zawartym w ww. wezwaniu zastosowanie znajduje art. 144 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedsiębiorstwo (…) jest firmą produkcyjną. Zajmuje się produkcją maszyn i części dla rolnictwa. W związku z brakiem kadry w ramach prowadzonej działalności ma zamiar zatrudnić pracowników z Ukrainy na umowę o pracę. W związku z tym Wnioskodawca podjął następujące działania: wyremontował stare biuro – zmienił sposób użytkowania części biurowej na funkcję mieszkalną – o powierzchni 191,30 m², w którym może zakwaterować 18 pracowników i jest ono wyposażone w sprzęt AGD, łóżka, sanitariat.

Lokal jest połączony z halą produkcyjną, z którą posiada wspólny licznik zużycia wody, gazu, prądu. Pracownicy przyjadą do zakładu pracy Zainteresowanego na jego zaproszenie i Wnioskodawca chce aby zostali możliwie jak najdłużej. Zarówno lokal mieszkalny jak i hale produkcyjne znajdują się w jednej miejscowości. Pracodawca po podpisaniu umowy o pracę z obcokrajowcami na czas jej trwania pozwoli im na nieodpłatne korzystanie z lokalu mieszkalnego, sam pokrywając koszty utrzymania nieruchomości. Ponieważ nieruchomość wchodzi w skład środków trwałych przedsiębiorstwa, podlega amortyzacji wg KŚT stawką 1,5%. Jest to kosztem firmy, jak również koszt utrzymania wyżej wymienionego lokalu.

Wnioskodawca oszacował, że średni koszt rynkowy najmu lokalu mieszkalnego wraz z mediami wynosi za m² 20 zł, czyli koszt przebywania w lokalu mieszkalnym jednego pracownika wynosi 191,30 m² : 18 osób = 10,63 m² razy stawka 20 zł wynosi 212,60 zł. W związku z tym wg ustawy o podatku dochodowym – art. 21, pracownicy skorzystają ze zwolnienia i Zainteresowany nie naliczy im podatku dochodowego, co ujął w zakładowym regulaminie pracy.

W uzupełnieniu Zainteresowany podał, że pracownicy mają zastosowane koszty uzyskania przychodów w wysokości 111,25 zł za miesiąc, ponieważ miejsce pracy i czasowego zameldowania jest takie samo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowym jest nie naliczanie od korzystania z lokalu mieszkalnego pracownikowi podatku dochodowego?
2. Czy prawidłowo oszacowany został koszt użytkowania lokalu mieszkalnego dla potrzeb podatku dochodowego i ujęcie jego wyliczenia w regulaminie pracy?
3. Czy prawidłowym jest posiadanie wspólnych liczników zużycia prądu, wody, gazu dla lokalu mieszkalnego połączonego z halą produkcyjną?
4. Czy prawidłowym jest przyjęcie w koszty firmy zużycia mediów z lokalu mieszkalnego i amortyzacja tego lokalu?
   
   

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1 (tj. w zakresie przychodów). Natomiast wniosek w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 4) został rozstrzygnięty w dniu 25 maja 2016 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-175/16-6/TW. Z kolei wniosek w zakresie prawidłowości oszacowania kosztów używania lokalu mieszkalnego jak również prawidłowości posiadania wspólnych liczników zużycia prądu, wody, gazu dla tego lokalu (pytania oznaczone we wniosku jako nr 2 i 3) został rozstrzygnięty w dniu 25 maja 2016 r. postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB1/4511-1-175/16-5/TW.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, ma prawo do zastosowania zwolnienia wg art. 21 ust. 1 pkt 19 oraz ust. 14 ustawy o podatku dochodowym, ponieważ rynkowy koszt najmu lokalu mieszkalnego wraz z mediami w miejscowości P. w przeliczeniu na zajmowane m² przez pracownika w lokalu Zainteresowanego nie przekracza kwoty 500 zł. Co za tym idzie w ustawie jest ograniczenie co do miejsca zamieszkania, a miejscowości w której znajduje się zakład pracy. Firma mieści się w (…), lokal mieszkalny również. Ustawa nie reguluje pojęcia „miejsce zamieszkania tymczasowe”. Wg Kodeksu cywilnego, zgodnie z art. 25, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu, natomiast nowi pracownicy Zainteresowanego są u niego czasowo i nie mają zamiaru pozostać na stałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca zamierza zakwaterować pracowników z Ukrainy zatrudnionych na umowę o pracę w lokalu mieszkalnym znajdującym się w Polsce. Zainteresowany pozwoli pracownikom na nieodpłatne korzystanie z lokalu mieszkalnego, sam pokrywając koszty utrzymania nieruchomości. Pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, Zainteresowany powziął wątpliwość m.in., czy prawidłowym będzie nie naliczanie pracownikowi podatku dochodowego od nieodpłatnego korzystania z lokalu mieszkalnego.

W odniesieniu do ww. wątpliwości, należy stwierdzić, że w sytuacji kiedy wszelkie koszty zakwaterowania (utrzymania przez pracodawcę lokalu mieszkalnego) decyduje się pokryć – kosztem własnego majątku – pracodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracownika. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków pracodawca niejako „zwalnia” pracownika z konieczności finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w jego majątku.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 14 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

W świetle przedstawionego opisu sprawy i ww. przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca pozwolił pracownikom nieodpłatnie korzystać z lokalu mieszkalnego i pokrywa koszty utrzymania tej nieruchomości, to wartość tych świadczeń stanowi dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten jednakże korzysta ze zwolnienia – przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19, z zastrzeżeniem ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że – w sytuacji gdy wartość świadczeń związanych z nieodpłatnym korzystaniem z lokalu mieszkalnego nie przekracza kwoty 500 zł – ma prawo do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.