Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-161/16/MN
z 23 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 marca 2016 r. (data wpływu 8 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT przy zastosowaniu zaproponowanej przez Wnioskodawcę metody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT przy zastosowaniu zaproponowanej przez Wnioskodawcę metody.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jest osobą prawną samorządu gospodarczego rzemiosła, która działa jako osoba prawna w oparciu o ustawę o rzemiośle i inne ustawy, w tym ustawę o VAT.

Wnioskodawca prowadzi działalność statutową dla zrzeszonych członków, w ramach których wykonuje czynności opodatkowane (np. doradztwo podatkowe), a także czynności zwolnione z VAT (usługi szkoleniowe, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego). Prowadzona jest również działalność gospodarcza, w ramach której wykonywane są usługi dla osób, firm i instytucji nie zrzeszonych w cechu, a dochód otrzymany z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej wydatkowany jest na bieżącą działalność statutową cechu.

Do 31 grudnia 2015 r. Wnioskodawca odliczał podatek VAT z tytułu nabywanych towarów lub usług na podstawie proporcji wyliczonej według art. 90 ustawy o podatku VAT, obliczając na początku roku współczynnik szacunkowy na dany rok, a po zakończeniu danego roku dokonywano korekty w oparciu o faktycznie wykonana sprzedaż usług (opodatkowaną i zwolnioną). Do ustalenia współczynnika proporcji wnioskodawca brał następujące dane: jako stosunek sprzedaży opodatkowanej do sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej, biorąc pod uwagę wykonywane czynności podlegające ustawie VAT. Od 1 stycznia 2016 r. na mocy art. 86 ust. 2a-2h Wnioskodawca zobowiązany jest ustalić prewspółczynnik, według którego oblicza VAT naliczony w części przypadającej na działalność podlegającą ustawie o VAT, a następnie odlicza tylko część VAT-u zgodnie ze współczynnikiem wyliczonym w oparciu o art. 90 ustawy o VAT. Wygląda to następująco: obliczono najpierw prewspółczynnik z art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT (jako stosunek sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT do sumy sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT powiększonej o wpłacone składki członkowskie, opłaty wpisowe i otrzymane darowizny pieniężne, czyli przychody statutowe nie podlegające ustawie o VAT), który wynosi 75%. Następnie obliczono współczynnik proporcji zgodnie z art. 90 ustawy o VAT jako stosunek sprzedaży opodatkowanej do sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej, biorąc pod uwagę wykonywane czynności podlegające ustawie o VAT, który wynosi 43%. Chcąc obliczyć podatek VAT naliczony Wnioskodawca najpierw oblicza 75% a następnie odlicza 43%.

Przykładowo faktura VAT na kwotę 1500,00 netto, 345,00 zł kwota VAT, kwota brutto 1845,00 zł księgowana jest w rejestrze VAT następująco:

• 1125,00 zł netto, 258,75 zł VAT, 1383,75 zł brutto jako koszt warunkowo podlegający odliczeniu (75%)
• 375,00 zł netto, 86,25 zł VAT, 461,25 zł brutto jako koszt niepodlegający odliczeniu.
  
  

Następnie w deklaracji VAT z kwoty 258,75 zł podatku VAT obliczane jest tylko 43% tej kwoty.

Tak więc Wnioskodawca prowadząc działalność statutową (dla członków cechu) i działalność gospodarczą (dla osób, firm i instytucji nie zrzeszonych w cechu) odlicza podatek VAT tylko w części przypadającej na działalność podlegającą ustawie o VAT, a następnie z tej części tylko procentowo obliczony wskaźnik.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo obliczył oba wskaźniki, tj. prewspółczynnik na podstawie art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT oraz współczynnik proporcji na podstawie art. 90 ustawy o VAT, biorąc do obliczeń obu wskaźników prawidłowe dane finansowe wskazane w pkt 68 niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy do obliczenia prewspółczynnika, zgodnie z art. 86 ust. 2a-2h Wnioskodawca wziął prawidłowe dane finansowe tj. obliczył go jako stosunek sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT do sumy sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT powiększonej o wpłacone składki członkowskie, opłaty wpisowe i otrzymane darowizny pieniężne, czyli przychody statutowe nie podlegające ustawie o VAT. Na podstawie tego prewspółczynnika obliczana jest kwota podatku VAT przypadająca do częściowego odliczenia podatku VAT z faktur dotyczących działalności mieszanej.

Wnioskodawca uważa również, iż prawidłowo postąpił obliczając wskaźnik proporcji odliczenia zgodnie z art. 90 ustawy o podatku VAT, obliczając go jako stosunek sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej, biorąc pod uwagę wykonywane czynności podlegające ustawie o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy odliczenie częściowe podatku VAT, a co za tym idzie obliczenie obu prewspołczynników konieczne jest w sytuacji, gdy podatnik prowadzi działalność opodatkowaną i działalność zwolnioną z VAT, a także działalność zwolnioną z ustawy o podatku VAT i nie ma możliwości jasnego określenia kosztów co do tzw. działalności mieszanej, czyli nie ma możliwości przypisania danego zakupu do danego rodzaju wykonywanej przez podatnika czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z pózn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawione wyżej unormowania wykluczają możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5

- w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2d, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h.

Z kolei w art. 86 ustawy, po ust. 21 został dodany ust. 22, z którego wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Jednak i w takich przypadkach możliwe będzie stosowanie przez podatników innego sposobu określenia tzw. prewspółczynnika. Wynika to z art. 86 ust. 2h ustawy, który stanowi, że w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji, nazywany „prewspółczynnikiem”, wskazują przepisy wykonawcze, uzna, że wskazany zgodnie z tymi przepisami sposób określenia prewspółczynnika nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny, bardziej reprezentatywny sposób określenia prewspółczynnika.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. Definicja działalności gospodarczej zawarta jest w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony. Przepisy ustawy o VAT nie wyłączają prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku dokonywania zakupów ze środków finansowych otrzymanych w postaci dotacji lub darowizn.

Zatem dla ustalenia prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podstawowe znaczenie ma związek dokonanych zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, natomiast bez znaczenia pozostaje źródło pochodzenia środków finansowych na pokrycie ww. zakupów. Jednak przy ustalaniu tego prawa należy mieć na uwadze ograniczenie wynikające z art. 88 ustawy o VAT.

Wskazać również należy, że art. 86 uzupełniają regulacje prawne art. 90 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 ustawy o VAT jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2 – na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy – ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Według art. 90 ust. 4 ustawy proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalona proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy o VAT w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

Podkreślić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak już wskazano, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

Jak wynika z powyższych unormowań, podatnik u którego nabywane towary i usługi, wykorzystywane będą zarówno do celów wykonywanej przez niego działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, będzie w pierwszej kolejności zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości, zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT.

Następnie w odniesieniu do zakupów wykorzystywanych zarówno do celów działalność opodatkowanej i zwolnionej od podatku VAT, podatnik zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika proporcji o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że od 1 stycznia 2016 r. na mocy art. 86 ust. 2a-2h Wnioskodawca ustala prewspółczynnik, według którego oblicza VAT naliczony w części przypadającej na działalność podlegającą ustawie o VAT, a następnie odlicza tylko część VAT-u zgodnie ze współczynnikiem wyliczonym w oparciu o art. 90 ustawy o VAT. Wygląda to następująco: obliczono najpierw prewspółczynnik z art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT (jako stosunek sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT do sumy sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT powiększonej o wpłacone składki członkowskie, opłaty wpisowe i otrzymane darowizny pieniężne, czyli przychody statutowe nie podlegające ustawie o VAT), który wynosi 75%. Następnie obliczono współczynnik proporcji zgodnie z art. 90 ustawy o VAT jako stosunek sprzedaży opodatkowanej do sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej, biorąc pod uwagę wykonywane czynności podlegające ustawie o VAT, który wynosi 43%. Chcąc obliczyć podatek VAT naliczony Wnioskodawca najpierw oblicza 75% a następnie odlicza 43%. Tak więc Wnioskodawca prowadząc działalność statutową (dla członków cechu) i działalność gospodarczą (dla osób, firm i instytucji nie zrzeszonych w cechu) odlicza podatek VAT tylko w części przypadającej na działalność podlegającą ustawie o VAT, a następnie z tej części tylko procentowo obliczony wskaźnik.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości obliczenia obu wskaźników tj. prewspółczynnika na podstawie art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT oraz współczynnika proporcji na podstawie art. 90 ustawy o VAT (biorąc do obliczeń obu wskaźników prawidłowe dane finansowe wskazane w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej).

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące regulacje prawne należy wskazać, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości w odniesieniu do nabywanych (po 1 stycznia 2016 r.) towarów i usług wykorzystywanych do celów mieszanych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT w brzmieniu obowiązujący od 1 stycznia 2016 r.

Powołane bowiem przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy będą miały zastosowanie wyłącznie do sytuacji w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane będą zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że w art. 86 ust. 2b ustawa o VAT ustawodawca precyzuje, kiedy sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Zgodnie bowiem z ww. przepisem ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Ustawa wskazuje również dane, które podatnicy mogą wykorzystać przy wyborze sposobu określenia proporcji (art. 86 ust. 2c).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 86 ust. 2c pkt 3 ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane: roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;

Zatem zaproponowany przez Wnioskodawcę sposób obliczenia tzw. „prewspółczynnika” jest tożsamy ze sposobem określenia proporcji przedstawionym w przepisie art. 86 ust. 2c pkt 3 ustawy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że zaproponowany przez Wnioskodawcę sposób obliczenia proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy, obliczanej jako stosunek sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT do sumy sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej podlegającej ustawie o VAT powiększonej o wpłacone składki członkowskie, opłaty wpisowe i otrzymane darowizny pieniężne, czyli przychody statutowe nie podlegające ustawie o VAT, jest prawidłowy.

Przechodząc do kwestii oceny prawidłowości przedstawionego przez Wnioskodawcę sposobu obliczenia współczynnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ustawy, należy jeszcze raz podkreślić, że regulacje prawne zawarte w art. 90 ustawy o VAT, są uzupełnieniem przepisów z art. 86 ustawy o VAT, dotyczących odliczenia podatku naliczonego.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zatem przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób, w myśl którego najpierw oblicza on prewspółczynnik z art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, a następnie oblicza współczynnik proporcji zgodnie z art. 90 ustawy o VAT jako stosunek sprzedaży opodatkowanej do sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej, biorąc pod uwagę wykonywane czynności podlegające ustawie o VAT, jest prawidłowy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że w niniejszej interpretacji nie analizowano kwestii prawidłowości zakwalifikowania świadczonych usług, które są finansowane ze składek członkowskich, opłat wpisowych i otrzymanych darowizn pieniężnych – jako czynności realizowanych poza działalnością gospodarczą. Opis Wnioskodawcy w tym zakresie przyjęto jako element zdarzenia przyszłego, kwestie te nie są bowiem przedmiotem pytania Wnioskodawcy.

Należy również dodać, że interpretacja indywidualna dotyczy zastosowania konkretnego przepisu prawa podatkowego do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, nie może natomiast potwierdzać prawidłowości dokonanych przez podatnika wyliczeń.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.