2015.12.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-902/15/MM
z 22 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 29 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 21 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2015 r. do tutejszego organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. Nr ITPB2/4511-902/15-2/MM wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 grudnia 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 21 grudnia 2015 r.).

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w celu wykonywania działalności firmy zatrudnia pracowników (w działach administracyjnych i produkcyjnych) oraz poleca też prace zleceniobiorcom.

Spółka zatrudnia powyżej 25 osób i przepisami prawa zobligowana jest do utworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Z ww. Funduszu Spółka chciałaby zorganizować wycieczkę rekreacyjno-sportową, tj. wyjazd w miejsce poza siedzibę firmy. Wycieczka będzie miała na celu zintegrowanie osób, co w stosunkach dla pracodawcy oznacza lepszą współpracę członków zespołu.

Wycieczka będzie zorganizowana dla wszystkich pracowników i zleceniobiorców lub dla wskazanego działu. Spółka dokonywać będzie wstępnych zapytań o uczestnictwie w wycieczce, w celu orientacyjnego określenia jaką ilość posiłków, noclegów i transportu zapewnić oraz w celu wykupienia polisy ubezpieczeniowej dla osób, które wyraziłyby chęć wyjazdu.

Spółka nie prowadziłaby listy obecności i zestawienia, kto i ile skonsumował posiłków oraz w jakim zakresie skorzystał z atrakcji wycieczki. Wycieczka ta będzie w całości finansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i pracownicy/zleceniobiorcy nie dopłacają do niej, nie stosuje się tu kryterium socjalnego.

Wycieczka składałaby się z kilku członów: z części oficjalnej, tj. wystąpienia Dyrektora Spółki, którego celem byłoby przedstawienie najbliższych planów firmy, wyników z ostatniego półrocza itp. oraz w dalszej części z gier i zabaw sportowych w plenerze oraz rekreacji pod postacią np. zwiedzania zabytków, uczestniczenia w widowisku, występie kabaretowym, zabawie tanecznej, czy możliwości korzystania z basenu, SPA i innych atrakcji punktu. W międzyczasie serwowane będą napoje i posiłki w formie grilla, czy szwedzkiego stołu. Zapewniony będzie dojazd dla osób uczestniczących w spotkaniu. Z uwagi na szeroki plan wycieczki zamówione będą też miejsca noclegowe dla osób w niej uczestniczących.

Niemniej Wnioskodawca nie jest w stanie określić, jaka liczba osób rzeczywiście skorzysta z zamówionego transportu i noclegu. Spędzony ze sobą czas, wymiana pomysłów usprawnień na temat firmy oraz sportowa realizacja przyczyni się do lepszej współpracy i w konsekwencji podniesienia efektywności pracowników/zleceniobiorców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu uczestnictwa w wycieczce rekreacyjno-sportowej finansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownicy i zleceniobiorcy będą osiągali przychód podlegający opodatkowaniu, a Wnioskodawca – jako płatnik – ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od takiego przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, według art. 11 i 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód uważa się wszelkiego rodzaju otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 określiła, jakie warunki muszą być spełnione, by powstał przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń:

po pierwsze, za zgodą pracownika – dobrowolnie,
po drugie, w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy), które przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby sam ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Wycieczka będzie miała na celu zintegrowanie osób, a co w skutkach dla pracodawcy oznacza lepszą współpracę członków zespołów. Spędzenie ze sobą czasu, wymiana pomysłów usprawnień na tematy firmy oraz sportowa rywalizacja przyczyni się do lepszej współpracy i w konsekwencji do podniesienia efektywności pracowników/zleceniobiorców.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wycieczka rekreacyjno-sportowa nie służy pracownikom/zleceniobiorcom, ale Spółce.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego pracownicy i zleceniobiorcy nie osiągają przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu uczestnictwa w ww. wycieczce finansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, gdyż po ich stronie nie występuje wymierna korzyść finansowa w postaci zaoszczędzonego wydatku. Ponadto trudny do określenia jest koszt jednostkowy, gdyż wartość arytmetyczna nie jest prawdziwym kosztem, by uznać go za przychód danego pracownika/zleceniobiorcy. Zatem Spółka nie ma obowiązku pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że podobny pogląd przedstawiony został w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-1447/14-2/AG z 6 marca 2015 r. oraz nr ILPB1/415-1093/14-2/IM z 15 grudnia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określone zostały źródła przychodów, w tym m.in. wymienione w pkt:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
działalność wykonywana osobiście.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż „ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.” W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie zaś z art. 13 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. wymienione w pkt 8 przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z wniosku wynika, że Spółka w celu wykonywania działalności firmy zatrudnia pracowników (w działach administracyjnych i produkcyjnych) oraz poleca też prace zleceniobiorcom.

Wnioskodawca nie jest w stanie określić, jaka liczba osób rzeczywiście skorzysta z zamówionego transportu i noclegu. Spędzony ze sobą czas, wymiana pomysłów usprawnień na temat firmy oraz sportowa realizacja przyczyni się do lepszej współpracy i w konsekwencji podniesienia efektywności pracowników/zleceniobiorców.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezach integracyjnych prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W wyroku tym wskazano również, iż w odniesieniu do imprez integracyjnych nie jest spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego. Nawet gdy pracownik uczestniczy dobrowolnie w imprezie integracyjnej, po jego stronie nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż – pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku – nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że udział w wycieczce rekreacyjno-sportowej sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu zintegrowanie osób, co w efekcie skutkować będzie lepszą współpracą członków zespołu nie będzie stanowiła dla pracownika i zleceniobiorców przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracownika i zleceniobiorcy nie powstanie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 oraz przychód z umowy zlecenia, o którym mowa w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, że na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika określony w art. 31 oraz art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bydgoszczy, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin