Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-117/16/MMa
z 4 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 4 stycznia 2016 r. (data otrzymania 7 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwrotu możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną z niepełnosprawnością narządu ruchu (całkowity paraliż prawej nogi po przebytej chorobie Polio-Hainego Mediny). Posiada orzeczenie Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. W dniu 15 kwietnia 2015 r. zakupił rower marki e-bike Smart ze wspomaganiem elektrycznym, który jako jedyny model spełnia oczekiwania Wnioskodawcy pod względem techniczno-zdrowotnym. Stacjonarny rower rehabilitacyjny nie spełnia ocenie tej roli, bo nie występuje w wersji ze wspomaganiem elektrycznym, a w przypadku Wnioskodawcy jest to obecnie niezbędne ze względu na to, że chora noga jest bezwładna, a druga bardziej sprawna noga jest już coraz słabsza i musi przejąć całą siłę napędu roweru. Obecny stan zdrowia Wnioskodawcy pozwala na korzystanie z roweru ale tylko przy pomocy dodatkowego wspomagania, w tym wypadku elektrycznego. Rower ten służy Wnioskodawcy jako urządzenie do rehabilitacji i jednocześnie jako środek do poruszania się w celu załatwiania różnych spraw życiowych, dojazdy na codzienna rehabilitację itd. Wnioskodawca zaznacza, że rower służy mu do rehabilitacji i przemieszczania się od dzieciństwa. Dojazd samochodem do punktu docelowego Wnioskodawca ma bardzo utrudniony, gdyż nie ma miejsc wolnych do parkowania samochodu w bliskiej okolicy punktu docelowego albo możliwe jest parkowanie zbyt odległe od punktu docelowego, co by wręcz czasem uniemożliwiało Wnioskodawcy dotarcie do celu i jedynym obecnie możliwym środkiem dojazdu jest obecnie rower ze wspomaganiem elektrycznym.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może odpisać wartość (zgodnie z fakturą) zakupionego roweru ze wspomaganiem elektrycznym marki e-bike Smart od podstawy opodatkowania od osób fizycznych za 2015 r. na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że zakupiony rower w jego przypadku w pełni spełnia rolę środka do poruszania się w celu załatwienia wszelkich codziennych czynności jak i jednocześnie służy Wnioskodawcy jako urządzenie do rehabilitacji w celu zatrzymania postępującego zwiotczenia m.in. mięśni nogi i poprawę krążenia krwi w nogach na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opisany stan faktyczny w pełni daje Wnioskodawcy prawo do odpisania od podstawy opodatkowania kosztu zakupionego roweru w roku podatkowym 2015 r. co jednoznacznie wynika z treści ww. artykułów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

W myśl art. 26 ust. 7b ww. ustawy – wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 o czym stanowi art. 26 ust. 7c ustawy.

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7d ww. ustawy – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Podkreślić przy tym należy, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że stwierdzenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Aby skorzystać z odliczenia zakupiony sprzęt powinien cechować się indywidualnym przeznaczeniem i niezbędnością w rehabilitacji.

Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja”. W związku z powyższym, w celu odkodowania znaczenia tego pojęcia należy odwołać się do źródeł pozaustawowych. I tak, zgodnie definicją zawartą w Encyklopedii Multimedialnej PWN, „rehabilitacja” – to przystosowanie do czynnego udziału w życiu społecznym osób, które z powodu wad wrodzonych lub nabytych, choroby lub urazu są kalekami, bądź doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami; rehabilitacja jest procesem złożonym, który ma na celu przywrócenie inwalidzie – w możliwie wysokim stopniu – sprawności organizmu oraz poczucia własnej wartości społecznej, zawodowej i rodzinnej. Wyróżnia się rehabilitację leczniczą, społeczną i zawodową. Rehabilitacja lecznicza jest elementem procesu leczenia, a jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych w wyniku choroby lub wyrobienia mechanizmów zastępczych; metody rehabilitacji leczniczej obejmują: fizykoterapię, gimnastykę leczniczą, naukę wykonywania czynności codziennych, zaopatrzenie w protezy i aparaty rehabilitacyjne oraz nauczenie posługiwania się nimi. Rehabilitacja społeczna umożliwia człowiekowi niepełnosprawnemu zyskanie zdolności do życia w społeczeństwie; obejmuje przystosowanie inwalidy do pełnienia odmiennej roli społecznej i do nowych form uczestnictwa w życiu społecznym oraz przygotowanie jego środowiska pod względem psychicznym (akceptacja osobowości i potrzeb inwalidy) i warunków pobytu (wyposażenie mieszkania, środki poruszania się i wykonywania codziennych czynności).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w związku z niepełnosprawnością wywołaną chorobą Polio-Hainego Mediny ma całkowicie sparaliżowana prawą nogę. W celu rehabilitacji Wnioskodawca zakupił rower ze wspomaganiem elektrycznym, który służy Wnioskodawcy również do przemieszczania się.

Mając na uwadze powyżej przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że o ile Wnioskodawca posiada pisemną opinię sporządzoną przez lekarza specjalistę co do konieczności zakupu opisanego roweru to przysługuje mu – w ramach ulgi rehabilitacyjnej – prawo do odliczenia wydatków związanych z nabyciem roweru ze wspomaganiem elektrycznym. Wskazać bowiem należy, że wydatki, o których mowa we wniosku, stanowią wydatek związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych Wnioskodawcy, będącego osobą niepełnosprawną, jak również przyczyni się do jego rehabilitacji.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.