Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-790/15-3/KR
z 4 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2016 r. (data wpływu 11 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty w ramach programu dobrowolnych odejść:

• świadczenia pieniężnego mającego charakter odszkodowania/zadośćuczynienia – jest prawidłowe,

• odprawy na podstawie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2015 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty rekompensaty i odprawy w ramach programu dobrowolnych odejść.

Pismem z dnia 3 grudnia 2015 r., Nr IBPB-2-1/4511-536/15/DP na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), stosownie do § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), powyższy wniosek został przekazany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 7 grudnia 2015 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 28 stycznia 2016 r., Nr IPTPB2/4511-790/15-2/KR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 29 stycznia 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 2 lutego 2016 r.), zaś w dniu 11 lutego 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 8 lutego 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 22 stycznia 2014 r. Zarząd Spółki ….S.A. w …. w porozumieniu ze Związkami Zawodowymi podjął decyzję o uruchomieniu Programu Dobrowolnych Odejść (PDO) dla pracowników Segmentu – Budownictwo Infrastrukturalne. Program ten mający złagodzić skutki zwolnień grupowych zapraszał do udziału w PDO tych pracowników, którzy chcą rozwiązać umowę o pracę na mocy porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracowników. Powyższa decyzja została ogłoszona w Informacji Wewnętrznej nr 5/14 z dnia 22 stycznia 2014 r., a opracowana została na podstawie Zarządzenia nr 12/13 Prezesa Zarządu …. S.A. z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie wprowadzenia „Regulaminu rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników …. S.A.”

W miesiącu październiku 2014 r. zgodnie z zawartym porozumieniem została rozwiązana umowa o pracę Wnioskodawcy z pracodawcą w ramach PDO. Wnioskodawca otrzymał odprawę zgodnie z ustawą Kodeks Pracy oraz jednorazową rekompensatę jako zadośćuczynienie dla pracownika i poniesionych strat w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Zakład Pracy (…. S.A.) w rozliczeniu PIT-11 za 2014 r., jako płatnik odprowadził podatek dochodowy od osób fizycznych od całości uzyskanych przychodów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• w dniu 22 stycznia 2014 r. Zarząd Spółki w porozumieniu ze Związkami Zawodowymi podjął decyzję o uruchomieniu Programu Dobrowolnych Odejść (PDO) dla pracowników Budownictwa Infrastrukturalnego (Informacja Wewnętrzna ….; 22 styczeń 2014 r.). Po raz pierwszy program PDO był uruchomiony w 2013 r. i stanowił regulację prawną stosowaną w zakładzie,
  

• wysokość i zasady ustalania świadczenia pieniężnego wynikały z decyzji wynikającej z postanowień układu zbiorowego pracy,
  

• zarówno odprawę z tytułu zwolnienia jak i rekompensatę – w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, otrzymał jednorazowo w dniu 10 listopada 2014 r. Zgodnie z ww. decyzją z dnia 22 stycznia 2014 r. Wnioskodawca uzyskał:
  • odprawę wynoszącą 2 miesięczne wynagrodzenie,
    
  • jednorazową rekompensatę wynoszącą 3 miesięczne wynagrodzenie.

• otrzymaną przez Wnioskodawcę odprawę wypłacono na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r., Nr 90, poz. 844),
  

• otrzymane świadczenie pieniężne miało charakter odszkodowania/zadośćuczynienia za brak dalszego zatrudnienia, korzystnego ubezpieczenia, utracenie przywilejów socjalnych, brak składek emerytalnych i rentowych.
  

• jednorazowa rekompensata w związku z rozwiązaniem umowy o pracę była w wysokości równej okresowi wypowiedzenia, jakie przysługiwało Pracownikowi w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę, natomiast odprawa była w wysokości 2 miesięcznego wynagrodzenia – jeśli pracownik przepracował 2 lata i mniej niż 8 lat. Wnioskodawca nie potwierdził, że świadczenie pieniężne (odprawa, rekompensata), o których mowa we wniosku są określonym w prawie pracy odprawą i odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie w ramach PDO jako zadośćuczynienie wynikające wprost z porozumienia zbiorowego podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w 2014 r. znowelizowano ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, która zaczęła obowiązywać od 1 stycznia 2015 r., z tym że ma zastosowanie do dochodów powstałych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Na podstawie nowelizacji zmieniono art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób, że wolne od podatku są między innymi otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia jeśli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy.

W myśl powyższego art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymana rekompensata, którą wypłacono Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zasady wypłaconej rekompensaty zostały określone w Porozumieniu Zbiorowym dotyczącym rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, zawartym pomiędzy pracodawcą a Związkami Zawodowymi w oparciu o podjętą decyzję o uruchomieniu programu dobrowolnych odejść (PDO) dla pracowników segmentu Budownictwo Infrastrukturalne, ogłoszone w Informacji Wewnętrznej nr 5/14 z dnia 22 stycznia 2014 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca w nawiązaniu do ww. opisu dodał, że jest przekonany, że otrzymane odszkodowanie – zadośćuczynienie powinno być zwolnione - wolne od podatku dochodowego, gdyż zasady zostały określone w Informacji Wewnętrznej 5/14 i wynikają wprost z postanowień układu zbiorowego pracy i stanowią rekompensatę za brak dalszego zatrudnienia, korzystnego ubezpieczenia na życie i zdrowotnego, brak składek emerytalnych i rentowych oraz utratę przywilejów socjalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty w ramach programu dobrowolnych odejść:

• świadczenia pieniężnego mającego charakter odszkodowania/zadośćuczynienia jest prawidłowe,

• odprawy na podstawie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w październiku 2014 r., zgodnie z zawartym porozumieniem Zarządu Spółki ze Związkami Zawodowymi o uruchomieniu Programu Dobrowolnych Odejść (PDO) dla pracowników Budownictwa Infrastrukturalnego, została rozwiązana umowa o pracę Wnioskodawcy z pracodawcą w ramach PDO. Program ten mający złagodzić skutki zwolnień grupowych zapraszał do udziału w PDO tych pracowników, którzy chcą rozwiązać umowę o pracę na mocy porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracowników. Wnioskodawca w dniu 10 listopada 2014 r. otrzymał jednorazowo zarówno odprawę z tytułu zwolnienia jak i rekompensatę. Otrzymane świadczenia miały charakter odszkodowania/zadośćuczynienia za brak dalszego zatrudnienia, korzystnego ubezpieczenia, utracenie przywilejów socjalnych, brak składek emerytalnych i rentowych. Odprawę wypłacono Wnioskodawcy na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Wysokość i zasady ustalania świadczenia pieniężnego wynikały z decyzji wynikającej z postanowień układu zbiorowego pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z definicją słownikową zamieszczoną w „Małym Słowniku Języka Polskiego” (Redakcja Słowników Języka Polskiego PWN, Warszawa 2004, s. 552) – odszkodowanie jest to „wynagrodzenie, zapłata za wyrządzone szkody, za poniesione przez kogoś straty, doznane krzywdy”. Parafrazując, odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Natomiast odprawa pieniężna to w istocie świadczenie pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Istoty „odprawy” nie należy doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie jest odszkodowaniem, czyli naprawieniem szkody lub straty, jaką pracownik poniósł w związku z pozbawieniem go zatrudnienia. De facto jest ona świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Ponadto, nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), b) i c) ww. normy prawnej.

Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte odprawy pieniężne, i to zarówno te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Należy bowiem jeszcze raz podkreślić, że zwolnieniu powyższemu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia – co wynika wprost z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnieniu podlegają odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost ze wskazanych w tym przepisie regulacji prawnych z wyjątkiem m.in. właśnie odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa stwierdzić należy, że wypłacona Wnioskodawcy rekompensata, korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, rekompensata będąca odszkodowaniem (zadośćuczynieniem), została wypłacona na podstawie regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Zaś wypłacona Wnioskodawcy odprawa, wynikająca z uregulowań zawartych w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień. Zatem, wypłacona odprawa będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą jej wypłaty był stosunek pracy.

Reasumując, wypłacona odprawa stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, w konsekwencji czego, ww. kwotę Wnioskodawca zobowiązany był opodatkować w zeznaniu podatkowym łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku. Natomiast wypłacona rekompensata będącą – jak wskazał Wnioskodawca – odszkodowaniem i zadośćuczynieniem za brak dalszego zatrudnienia przez pracodawcę, korzystnego ubezpieczenia, utracenie przywilejów socjalnych oraz brak składek emerytalnych i rentowych, zwolniona jest od podatku dochodowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.