Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-3/13/AW
z 11 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2013 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 16b ust. 1 pkt 7 tej ustawy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 16b ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca powierzył w roku 2011 prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie działalności sklasyfikowanej w Polskiej Klasyfikacji Działalności pod PKD 5510Z, tj. hotele i podobne obiekty zakwaterowania Spółce H., w której jednocześnie posiada 100 udziałów na łączną kwotę 100 000 zł. Od roku 2013 Wnioskodawca przejmie powierzoną poprzednio działalność operacyjną na obiekcie hotelowym.

W związku z powyższym Wnioskodawca chce zakupić od Spółki H. „know-how” firmy.

W zakres „know-how” wchodzić będzie:

1. baza danych klientów:
   
   
   
   1. indywidualnych stanowiących główne źródło przychodów hotelu w tym bazę danych gości stałych,
      
   2. korporacyjnych, czyli firm, które dokonały lub są potencjalnie zainteresowane dokonaniem rezerwacji na zorganizowanie w hotelu konferencji,
      
   3. z sektora MICE – firm eventowych, które miały styczność z hotelem i znają doskonale jakość świadczonych przez hotel usług,
      
   4. biur podróży, które z hotelem współpracują;
      
      
      
2. kontrakty podpisane z:
   
   
   
   1. firmami z sektora MICE na obsługę konferencji,
      
   2. biurami podróży, agentami,
      
   3. portalami rezerwacyjnymi z wynegocjowanymi stawkami prowizyjnymi,
      
   4. ambasadorem marki H. Hotel,
      
      
      
3. szkolenia oraz couching pracowników hotelu oraz szkolenia programowe z oprogramowania hotelowego,
   
4. księga procedur i jakości hotelu – spisane procedury funkcjonowania obiektu 5*
   
5. wynegocjowane kontrakty z kontrahentami kosztowymi na bardzo dobrych poziomach cenowych, np. pralnia, energia elektryczna, chemia, kawa, wina, itd.,
   
6. wypozycjonowana strona internetowa z bardzo dobrym raitingiem,
   
7. konto FaceBook hotelu,
   
8. CRU – system informatyczny centralnego rejestru umów hotelu,
   
9. koncepcja systemu teleinformatycznego hotelu – konfiguracja serwerów bezpieczeństwa – uruchomienie telewizji hotelowej,
   
10. wizualizacja marketingowo reklamowa marki i hotelu,
    
11. filmy o hotelu oraz zdjęcia hotelu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane aktywa można zaliczyć do „know-how” nietechnicznego i odnosić w koszty uzyskania przychodów systematycznie w postaci odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16 ust 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (winno być: 16b ust. 1 pkt 7) w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu „know-how” ale wskazuje pośrednio, że „know-how” dotyczy: informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie miedzy innymi handlowej (art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy). Z umowy nabycia praw określanych jako „know-how” wynika upoważnienie do korzystania z określonych praw podmiotowych. Jedna ze stron zobowiązuje się do przekazania drugiej wiedzy organizacyjnej, handlowej o charakterze poufnym albo tajnym, bezpośrednio użytecznej w działalności gospodarczej w zakresie określonym w umowie. Z definicji „know-how” można wyodrębnić „know-how” nietechniczne obejmujące informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa kupującego. Zdaniem Spółki dojdzie do zakupu „know-how” nietechnicznego, którego przedmiotem są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia Spółki. Zakupiona wiedza będzie służyć usprawnieniu organizacji oraz sprzedaży usług na rynku turystycznym, który jest ściśle związany z działalnością Spółki przy jednoznacznym założeniu, że pozwoli to sukcesywnie zwiększać obroty Spółki.

Spółka uważa, że w opisanej sytuacji dojdzie do sprzedaży „know-how”, zatem nabyte prawa własności do wiedzy handlowej związanej z określonym rynkiem, należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartości niematerialne i prawne i amortyzować na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy – amortyzacji podlega nabyta, nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej („know-how”) – o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

„Know-how” nie ma odpowiednika w języku polskim, dlatego w celu pełnego zdefiniowania tego pojęcia posłużyć się należy regulacjami międzynarodowymi oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. W prawie wspólnotowym definicja „know-how” znajduje się np. w rozporządzeniu Komisji NR 772/2004 z 7 kwietnia 2004r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii o transferze technologii (Dz. U. UE.L. 123 z 27 kwietnia 2004 r.). Przyjęta definicja określa „know-how” jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń, które są niejawne, istotne i zdefiniowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). Definicje międzynarodowe są brane pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z „know-how” stosowaną przez sądy administracyjne. W ocenie sądu termin „zdefiniowany” oznacza, że „know-how” jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, ze spełnia ono kryterium poufności i istotności. Podstawowym warunkiem uznania danej wiedzy za „know-how” jest jej opisanie i utrwalenie. W praktyce oznacza to, że „know-how” powinno być przekazane w formie materialnej w postaci odpowiedniej dokumentacji. Dla podatnika takie stanowisko oznacza, że ujęcie w kosztach uzyskania przychodów zakupu „know-how” wymaga posiadania dokumentów pozwalających na zidentyfikowanie wartości niematerialnej jako „know-how”. W ocenie Spółki dojdzie do zakupu „know-how”, które Spółka będzie mogła odnosić w koszty uzyskania przychodów systematycznie w postaci odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16b ust 1 pkt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Moment potrącenia wydatków o charakterze pośrednim określony został w art. 15 ust. 4d ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie, stosownie do art. 16b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, iż amortyzacji podlega m.in. „know-how” rozumiane jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

• być nabyty,
  

• nadawać się do gospodarczego wykorzystania,

• przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje więc wprost znaczenia terminu „know-how”. Wskazuje jednak pośrednio, że „know – how” dotyczy:

• informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej ( art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy),

• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej ( art. 21 ust. 1 powołanej ustawy).

Słownik języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. – wersja internetowa) definiuje „know-how” jako „praktyczną umiejętność lub wiedzę w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”.

Termin „know-how” oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. „Know-how” składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie „know-how” obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji „know-how” można zatem wyodrębnić kategorię „know-how technicznego” oraz „know-how nietechnicznego”, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

„Know-how techniczne” jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot „know-how” można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem „know-how nietechnicznego” są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że „know-how nietechniczne” obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy „know-how technicznego” odnoszą się także do „know-how” nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

• cecha poufności powoduje, że „know-how” mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy – wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,

• istotność „know-how” oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,

• identyfikowalność „know-how” oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji.

„Know-how” jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych – umów licencji „know-how” oraz umów przenoszących „know-how”. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi „know-how”. Zbywca, przenosząc „know-how”, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania „know-how”, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego „know-how” jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu „know-how” w tajemnicy.

Reasumując powyższe, informacje mogą być uznane za „know-how” jeżeli:

• stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

• można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

• powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,
  

• powinny mieć charakter poufny i istotny,
  

• powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do analizowanego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że nie wszystkie wyliczone przez Wnioskodawcę wydatki – wbrew jego stanowisku – wypełniają definicję „know-how”, a konsekwencji mogą być odnoszone w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne. W szczególności „know-how” nie stanowi „wypozycjonowana strona internetowa z bardzo dobrym raitingiem”, „konto hotelu na FaceBook”, „wizualizacja marketingowo reklamowa marki i hotelu”, czy „filmy o hotelu oraz zdjęcia hotelu”. Sprzedaż tych aktywów nie może być traktowana jako „udzielenie know-how”. Nabyte przez Spółkę składniki są bowiem ogólnie dostępne. Nie mogą być określane mianem doświadczenia, jak również nie stanowią one wiedzy technicznej o poufnym charakterze. Dane te są powszechnie znane i łatwo dostępne. W konsekwencji, skoro są dostępne dla wszystkich zainteresowanych, nie da się im przypisać cechy poufności. Co więcej, są ściśle związane z reklamą Wnioskodawcy. Trudno także zakwalifikować do „know-how” podpisane bądź wynegocjowane przez zbywcę kontrakty z kontrahentami. Nabycie ww. kontraktów stanowi bowiem formę przejęcia umów, z których Spółka powinna się wywiązać. Nabycia kontraktów nie można natomiast utożsamiać ze zdolnością, wiedzą lub umiejętnością uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności, czy też zdobytymi doświadczeniami. Nie można także mówić o nabyciu „know-how” w sytuacji zakupu szkoleń i couchingu pracowników hotelu oraz szkoleń programowych z oprogramowania hotelowego.

Wydatki te, jako że wypełniają hipotezę normy art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy zakwalifikować jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, tzw. koszty „pośrednie” i odnieść w koszty podatkowe w dacie ich faktycznego poniesienia.

Natomiast, nabyte przez Spółkę prawa do baz danych klientów mogą stanowić „know-how nietechniczne”, którego przedmiotem są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Zakupiona wiedza o bazie danych klientów będzie służyła usprawnieniu organizacji i zbytu usług na danym rynku, który jest ściśle związany z działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W ocenie tutejszego organu interpretacyjnego nabycie prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonym rynkiem, należy – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – uznać za wartości niematerialne i prawne oraz amortyzować na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podobnie można zakwalifikować: „księgę procedur i jakości hotelu – spisane procedury funkcjonowania obiektu 5*”, „CRU – system informatyczny centralnego rejestru umów hotelu” oraz „koncepcję systemu teleinformatycznego hotelu – konfiguracja serwerów bezpieczeństwa – uruchomienie telewizji hotelowej”. Niniejsze składniki majątkowe wypełniają także zaprezentowaną w niniejszej interpretacji definicję „know-how” i w konsekwencji mogą być amortyzowane.

Reasumując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wydatki poniesione przez Spółkę stanowią wydatki na nabycie „know-how” oraz wydatki, które służą działalności Spółki, których nie można zakwalifikować jako „know-how”, czyli koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem. Konsekwencją tego jest to, że:

• Wydatki na nabycie „know-how” podlegają odniesieniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne (art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

• Pozostałe wydatki, stanowiące koszty pośrednie prowadzonej działalności, tzn. dotyczące całokształtu działalności – są potrącane w dacie poniesienia (art. 15 ust. 4d i 4e ww. ustawy).

Odpowiadając zatem na postawione przez Wnioskodawcę pytanie należy wskazać, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie wszystkie wskazane przez Wnioskodawcę aktywa można zaliczyć do „know-how” i dokonywać ich amortyzacji. Część z nich nie stanowi bowiem „know-how”, a wydatki na ich nabycie mogą zostać odniesione w koszty podatkowe w dacie poniesienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.