Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.96.2017.1.AD
z 30 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie Wnioskodawcy z tytułu przekazania zysku netto na podwyższenie kapitału zapasowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2017 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie Wnioskodawcy z tytułu przekazania zysku netto na podwyższenie kapitału zapasowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową (spółką z ograniczoną odpowiedzialnością) produkującą elementy kompozytowe do elektrowni wiatrowych. Jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym do celów wewnątrzwspólnotowych i posiada aktywny VAT-UE. Jedynym udziałowcem spółki jest spółka z kapitałem duńskim. Zarząd spółki jest jednoosobowy. Umowa spółki nie zawiera żadnych regulacji dotyczących podziału zysku osiągniętego przez spółkę. Spółka w 2016 r. wypracowała zysk i wykazała go w sprawozdaniu finansowym. Część osiągniętego zysku Wnioskodawca chce wykorzystać na pokrycie straty z lat ubiegłych a pozostałą część chce przekazać na zwiększenie kapitału zapasowego (wypłata dywidendy zatem nie nastąpi). Aby dokonać powyższego podziału zysku netto zostanie podjęta stosowna uchwała przez zwyczajne zgromadzenie wspólników z której wynikać będzie jaka część zysku przekazana będzie na pokrycie straty a jaka na kapitał zapasowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podział zysku w części przypadający na zwiększenie kapitału zapasowego należy traktować jako nieodpłatne świadczenie uzyskane od wspólników, od którego należy odprowadzić podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie części wypracowanego zysku netto na kapitał zapasowy spółki jest obojętne podatkowo i nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń uzyskanych od wspólników. Prawo wspólników spółek z ograniczoną odpowiedzialnością do udziału w zysku określa art. 191 Kodeksu spółek handlowych, stanowiąc, że wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1 Kodeksu spółek handlowych. Roszczenie wspólników spółek kapitałowych o wypłatę dywidendy powstaje z chwilą podjęcia uchwały o przeznaczeniu zysku wypracowanego przez spółkę do podziału między wspólników. Prawo do dywidendy powstaje zatem dopiero po podjęciu uchwały o przeznaczeniu zysku do podziału. Bez względu na to, czy zysk został rozdysponowany pomiędzy udziałowców, czy też zostanie zatrzymany w spółce, był on wcześniej opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że zostawienie zysku w spółce nie będzie rodziło po stronie spółki powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Przyjęcie innego stanowiska prowadziłoby do podwójnego opodatkowania - kwota zysku byłaby bowiem najpierw opodatkowana w momencie uzyskania, a potem w momencie zatrzymania w spółce. Z tego powodu zysk zatrzymany w spółce nie stanowi dla spółki przychodu podatkowego. Spółka tak naprawdę nic nie otrzymuje w wyniku pozostawienia zysku w spółce. Zysk został bowiem przez nią wypracowany i należy do spółki. To wspólnicy bowiem decydują o rozdysponowaniu zysku, zysk zatem będzie tak długo majątkiem spółki, dopóki wspólnicy nie podejmą stosownej uchwały, z której wynikać będzie, że zysk ma być wypłacony w postaci dywidendy.

Inaczej wyglądałaby sytuacja gdyby podjęto uchwałę o wypłacie dywidendy lecz ostatecznie jej nie wypłacono - wówczas należałoby rozpoznać przychód w spółce ze względu na fakt, że rozporządzała ona majątkiem należnym wspólnikom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.) nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe

.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłączonym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy.

Wobec powyższego, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że o przysporzeniu można mówić nie tylko wówczas gdy nastąpi u podatnika przyrost po stronie aktywów, ale również wówczas gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów).

Jak stanowi art. 191 § 1 i 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030) wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1 (tj. możliwości wypłaty zaliczek na poczet dywidendy). Umowa spółki może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem przepisów art. 192-197 Kodeksu spółek handlowych.

Z powyżej cytowanych przepisów wynika, że umowa spółki może wyłączyć zysk od podziału między wspólników, a przeznaczyć go na inne cele np.: na inwestycje, utworzenie lub zwiększenie kapitału rezerwowego czy zapasowego. Z kolei warunkiem powstania prawa do dywidendy u wspólników jest odpowiednia uchwała zgromadzenia wspólników.

Stosowanie więc do art. 191 § 1 Kodeksu spółek handlowych przed podjęciem przez zgromadzenie wspólników uchwały o przeznaczeniu zysku do podziału między wspólników, nie nabywają oni prawa do dywidendy, a spółka ma pełne prawo zatrzymać zysk, który do czasu podjęcia takiej uchwały jest własnością spółki. Nie można więc w takim przypadku uznać, że spółka uzyskała nieodpłatne świadczenie w postaci prawa do nieodpłatnego korzystania z kapitału wspólników.

Reasumując, przeznaczenie przez Spółkę wypracowanego zysku na kapitał zapasowy nie stanowi nieodpłatnego świadczenia wspólników na rzecz Spółki.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.