Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.50.2017.2.GF
z 5 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2017 r. (data wpływu 21 marca 2017 r) uzupełnionym pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. (data nadania 14 czerwca 2017 r., data wpływu 14 czerwca 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 29 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.50.2017.1 (data nadania 29 maja 2017 r., data doręczenia 9 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania stypendium jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztów przelotów, zakwaterowania i innych kosztów związanych z podróżą służbową oraz w zakresie zastosowania przez płatnika art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania stypendium.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 29 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.50.2017.1 (data nadania 29 maja 2017 r., data doręczenia 9 maja 2017 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. (data nadania 14 czerwca 2017 r., data wpływu 14 czerwca 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obecnie doktorantem Politechniki; w 2014 r. przyznano mu przez Radę Naukową (konsorcjum z siedzibą we Francji, mające na celu wspieranie relacji między Europejskimi laboratoriami zajmującymi się elektrochemicznymi systemami magazynowania energii) stypendium na realizację 4-letniego doktoratu w ramach współpracy pomiędzy Politechniką, C. University of Technology (Szwecja) oraz A.-ERI. Za sprawy prawne oraz przekazanie finansowania odpowiada CNRS (Centre national de la recherche scientifique) jako koordynator A.-ERI. Umowa pomiędzy uczelnią Polską (Politechniką), uczelnią Szwedzką (C. University of Technology) oraz CNRS zostanie/została dopiero podpisana w roku 2017, jednak jej zapisy wchodzą w życie z datą wsteczną 1 października 2014, kiedy to Wnioskodawca fizycznie rozpoczął realizację doktoratu współfinansowanego przez instytucję Francuską. Na mocy umowy:

• CNRS jednorazowo przekaże całą przyznaną kwotę stypendium Politechnice, która to do 30 września 2018 r. (4 lata licząc od 1 października 2014 r.) jest zobowiązana przekazać w miesięcznych transzach całą kwotę przyznanego finansowania doktorantowi/Wnioskodawcy
  
• doktorant/Wnioskodawca jest zobowiązany do realizacji wybranego przez radę naukową A.-ERI Projektu zgodnie z celami i planem pracy określonymi w załączniku do umowy oraz podróżować pomiędzy uczelnią w Polsce (Politechniką) i Szwecji (C. University of Technology)
• z wypłacanego doktorantowi/Wnioskodawcy stypendium, doktorant ma obowiązek pokryć koszty podróży i utrzymania za granicą (podczas pobytu u partnera projektu, konferencji naukowych, spotkań sprawozdawczych konsorcjum A.-ERI, itp.)
• wszystkie wyniki uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach Projektu stają się własnością uczelni Politechniki oraz C. University of Technology, jednak rozpowszechnianie lub opatentowanie wyników wymaga akceptacji przez wszystkie strony umowy (uczelnie Polską, Szwedzką oraz CNRS); pierwszeństwo w wykorzystaniu opatentowanych wyników Projektu mają członkowie przemysłowi A.-ERI.
• doktorant/Wnioskodawca zobowiązuje się do wygłaszania ustnych prezentacji wyników Projektu podczas spotkań sprawozdawczych A.-ERI oraz składania corocznych sprawozdań naukowych oraz sprawozdania końcowego z uzyskanych w ramach Projektu wyników badań naukowych.
  
  

Wnioskodawcy nie została jeszcze wypłacana żadna część z przyznanego stypendium (Politechnika zacznie wypłacać środki dopiero z chwilą otrzymania ich od CNRS). Jednak w celu realizacji Projektu, odbywał już wizyty zagraniczne (w roku 2015 i 2016), utrzymując się na nich ze środków prywatnych Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał:

• Z ustawy o prawie autorskim, wynika, że twórcą jest osoba, która stworzyła utwór, tj. dzieło będące przejawem działalności twórczej, obdarzone indywidualnym charakterem, w tym utwory naukowe (art. 1 ustawy o prawie autorskim). Na podstawie umowy, Wnioskodawca zobowiązuje się do przeprowadzenia badań naukowych, a następnie dokonania ich analizy/opracowania i przedstawienia w postaci ustnej (prezentacji podczas spotkań sprawozdawczych) oraz pisemnej (coroczne sprawozdania oraz sprawozdanie końcowe w formie pracy doktorskiej). Wnioskodawca uważa, że sporządzane w ramach projektu prace opisujące wyniki i wnioski z nich płynące (w tym szczególnie praca doktorska) spełniają warunki opisane w ustawie (są przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze, wyrażonym za pośrednictwem słów i znaków graficznych; nie stanowią odtworzenia istniejącej formuły, formatki czy procedury) i mogą być uznane za utwór, a tym samym Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim.
  

• W ramach działalności Wnioskodawcy powstaną utwory będące przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 666, z późn. zm.).
  

• Umowa stanowi, że wszystkie rezultaty realizacji projektu stają są wyłączną własnością uczelni na której powstały (Politechniki i/lub C. University of Technology), co z punktu widzenia Wnioskodawcy oznacza przeniesienie prawa autorskich do utworów z Wnioskodawcy, który je wytworzył na uczelnie w której/których zostały wytworzone. Z tytułu realizacji projektu Politechnika jest zobowiązana do wypłacania Wnioskodawcy comiesięcznego stypendium. Domniemywać należy więc, że wypłacane stypendium jest honorarium za wykonanie wszystkich prac prowadzących do powstania utworu (przeprowadzenie badań, ich interpretacja i analiza, napisanie pracy opisującej otrzymane wyniki i wnioski z nich płynące) i przeniesienie praw do ich własności z ich autora (Wnioskodawcy) na uczelnię, w której nastąpiło ich wykonanie.
  

• Ustalona jest sumaryczna kwota (zapisana w umowie), którą Politechnika ma przekazać Wnioskodawcy z tytułu realizacji projektu. Umowa określa również, że wypłata wynagrodzenia ma następować jako comiesięczne stypendium (domniemywa się, że w równych częściach).
  

• Umowa jasno określa, że Politechnika jest zobowiązana do wypłacania Wnioskodawcy stypendium. Środki mają być wypłacane niezależnie od miejsca pobytu Wnioskodawcy (w kraju czy zagranicą), a więc nie stanowią one stricte środków na pokrycie kosztów pobytu w zagranicznym ośrodku.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawcy przysługują 50% koszty uzyskania przychodu z tytułu wykonywania dzieła zgodnie z art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
2. Czy Wnioskodawca może uznać za wolną od podatku część stypendium stanowiącą równowartość diet z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu koszty przelotów, zakwaterowania i inne koszty związane z podróżą służbową? Jeśli tak, to czy w rozliczeniu za rok podatkowy 2017, Wnioskodawca będzie mógł uwzględnić pobyty zagraniczne odbyte w latach 2015 i 2016, za które zwrot poniesionych kosztów utrzymania, w postaci stypendium, otrzyma dopiero w 2017 roku oraz po czyjej stronie będzie stało dopełnienie wszystkich obowiązków księgowych tj. ewentualnego wyliczenie należnych zwolnień podatkowych/kosztów uzyskania przychodu: płatnika (uczelni) czy podatnika (doktoranta/Wnioskodawcy)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługują mu 50% koszty uzyskania przychodu. Przedmiotem umowy jest realizacja ściśle określonego dzieła jako części pracy doktorskiej (badania naukowe o określonej tematyce, zgodnie z celami i planem pracy zawartymi w załączniku umowy). Zgodnie z umową, prawa do wytworzonych wyników zostaną podzielone pomiędzy uczelnię Polską (Politechnikę) i Szwedzką (C. University of Technology), a więc w zamian za określone wynagrodzenie (tutaj: stypendium) nastąpi przeniesienie praw autorskich do utworzonego przez wnioskodawcę dzieła.

Wnioskodawca uważa także, że przysługuje mu prawo do obniżenia przychodu o wartość należnych diet za każdy pobyt zagraniczny związany z realizacją projektu, tak jak to opisano w art. 21 ust. 1 pkt 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a także w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 12 sierpnia 2010 r. skierowanego do Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej na temat Stypendiów zagranicznych odbywanych poza granicami kraju.

Co więcej, Wnioskodawca powinien móc wliczyć wszelkie poniesione koszty z tytułu realizacji umowy (w tym koszty podróży i zakwaterowania) do kosztów uzyskania przychodu. Jednak dopóki wartość tak wyliczonych kosztów uzyskania przychodu jest niższą od wyliczonych na drodze ryczałtu tj. 50% (o ile ryczałt zostanie uznany w omawianej sprawie), dopóty nie należy ich brać pod uwagę przy rozliczaniu podatku (jak stanowi art. 21 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawca powinien mieć także możliwość uwzględnienie kosztów poniesionych na wyjazdy służbowe przy obliczeniu należnego podatku w chwili uzyskania refinansowania tychże wyjazdów przez Uczelnię, niezależnie od daty ich wystąpienia. Stąd, jeśli uczelnia w 2017 roku dokona przelewu stypendium, z którego doktorant/Wnioskodawca miał utrzymywać się podczas podróży służbowych w latach 2015 i 2016, Wnioskodawca ma prawo wliczyć te wyjazdy do rozliczenia obniżając tym samym kwotę podatku w roku podatkowym 2017.

Płatnik (Politechnika) ma obowiązek obliczenia podstawy opodatkowania oraz kwot uzyskania przychodu zgodnie z art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest: nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztów przelotów, zakwaterowania i innych kosztów związanych z podróżą służbową oraz w zakresie zastosowania przez płatnika art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawidłowe – w pozostałym zakresie.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (art. 10 ust. 1 pkt 1),
  

• działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2),
  

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (art. 10 ust. 1 pkt 7),
  

• inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9).
  
  
  

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle zapisu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W myśl art. 18 ww. ustawy – za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Z kolei w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Ponieważ ustawodawca nie zdefiniował pojęcia praw majątkowych, wyjaśniając je odwołać się należy do poglądów doktryny prawa.

Przez prawa te należy rozumieć prawa podmiotowe, które mogą występować w trzech postaciach: roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów. Jednym z podziałów praw podmiotowych, jaki jest dokonywany w doktrynie, jest podział na prawa majątkowe i prawa niemajątkowe. Podstawą dokonania tego podziału jest interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są bowiem z interesem ekonomicznym danego podmiotu. W doktrynie prawa podatkowego (por. np. A. Gomułowicz, J. Małecki, Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, Komentarz, Warszawa 2002 s. 93, 153-154) przy definiowaniu praw majątkowych sięga się do wykładni systemowej i powszechnie stosowanego tego terminu na gruncie prawa cywilnego. Prawa majątkowe – to zatem najogólniej rzecz biorąc prawa podmiotowe pozostające w ścisłym związku z ekonomicznym interesem uprawnionego, związane z jego majątkiem.

Zawarte w art. 18 cytowanej ustawy wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Pozwala to na zaliczenie do wskazanej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych.

O kwalifikacji do jednego ze źródeł przychodów przesądza treść danej umowy, nie zaś forma zobowiązania stosunku prawnego. Gdy przedmiotem umowy są prawa autorskie, to przychody z tego tytułu zalicza się do praw majątkowych, bez względu na podmiot, z którym zawarta została umowa, jak i moment jej zawarcia (przed stworzeniem utworu – dzieła, czy też po jego powstaniu).

Jednocześnie dla poszczególnych źródeł przychodów w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 4 koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6, i 10.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 9 ww. ustawy – koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
   
2. z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
   
3. z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   3a) (uchylony);
   
4. z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód;
   
5. z tytułów określonych w art. 13 pkt 5, 7 i 9 w wysokości określonej w ust. 2 pkt 1, a jeżeli podatnik tego samego rodzaju przychody uzyskuje od więcej niż jednego podmiotu albo od tego samego podmiotu, ale z tytułu kilku stosunków prawnych, w wysokości określonej w ust. 2 pkt 2;
   
6. z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uzyskanych na podstawie umowy, do której stosuje się przepisy prawa cywilnego dotyczące umowy zlecenia lub o dzieło - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika lub opłacone przez podatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   
   

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy: jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U . z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Natomiast w myśl art. 17 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby dana osoba wykonująca czynności będące przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego stworzyła utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jej działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz osoba dokonała rozporządzania prawami albo skorzystała ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych mieści się w ich zakresie.

Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonywanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na zleceniobiorcę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli wykonywane obowiązki sprowadzają się do działalności twórczej i określone zostało wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z treści zawartej umowy powinno więc wynikać, że wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z przeniesieniem bądź korzystaniem z praw autorskich oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem usługi.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, samo posiadanie statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest by twórca osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest obecnie doktorantem Politechniki; w 2014 r. przyznano mu stypendium na realizację 4-letniego doktoratu w ramach współpracy pomiędzy Politechniką Warszawską, C. University of Technology (Goteborg, Szwecja) oraz A.-ERI. Wnioskodawca jest zobowiązany do realizacji wybranego przez radę naukową Projektu zgodnie z celami i planem pracy określonymi w załączniku do umowy oraz podróżować pomiędzy uczelnią w Polsce i Szwecji. Z wypłacanego doktorantowi/Wnioskodawcy stypendium, doktorant ma obowiązek pokryć koszty podróży i utrzymania za granicą. Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim oraz w ramach działalności Wnioskodawcy powstaną utwory będące przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych Wszystkie wyniki uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach Projektu stają się własnością uczelni Politechniki Warszawskiej oraz C. University of Technology. Wnioskodawcy nie została jeszcze wypłacana żadna część z przyznanego stypendium (Politechnika zacznie wypłacać środki dopiero z chwilą otrzymania ich od CNRS). Jednak w celu realizacji Projektu, odbywał już wizyty zagraniczne (w roku 2015 i 2016), utrzymując się na nich ze środków prywatnych Wnioskodawcy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzymuje stypendium za wykonanie wszystkich prac prowadzących do powstania utworu (przeprowadzenie badań, ich interpretacja i analiza, napisanie pracy opisującej otrzymane wyniki i wnioski z nich płynące) i przeniesienie praw do ich własności z ich autora (Wnioskodawcy) na uczelnię, w której nastąpiło ich wykonanie. Jednakże kwota ta jest ustalona sumarycznie (zapisana w umowie).

Pomimo, że według Wnioskodawcy otrzymana kwota stypendium jest honorarium, to jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego ww. kwota – ustalona sumarycznie – jest za wykonanie wszystkich prac prowadzących do powstania utworu i za przeniesienie praw autorskich, ponadto z wypłacanego stypendium Wnioskodawca ma obowiązek pokryć koszty podróży i utrzymania.

Zatem z powyższego wynika, że Wnioskodawca nie jest w posiadaniu dokumentu, z którego wynika kwota honorarium za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu, a dla zastosowania preferencyjnych kosztów uzyskania przychodów konieczne jest określenie honorarium za rozporządzanie prawami autorskimi, a więc wynagrodzenia za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu.

Reasumując, do uzyskiwanych przychodów osiąganych z tytułu wynagrodzenia za pracę twórczą nie będą mogłyby być zastosowane 50% kosztów uzyskania przychodu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe.

Wątpliwość Wnioskodawcy budziła też możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztów przelotów, zakwaterowania i inne koszty związane z podróżą służbową.

Jak wskazano wcześniej, zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanym przychodem. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pojęcie „w celu” jest równoznaczne z tym, do czego się dąży, co się chce osiągnąć, czy też z przedmiotem zamierzonych działań (Słownik Języka Polskiego Tom I A-K, opracowany pod. red. Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978, s. 235). Z „celem” zawsze jest związany jakiś „środek” do osiągnięcia tego celu służący. W art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie używa się pojęcia „środek” ale z kontekstu wynika w sposób jednoznaczny, że funkcję środka pełnią tu wszelkie koszty (...) z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Funkcję zaś celu pełni przychód, do osiągnięcia którego podatnik zmierza albo też źródło przychodów, do zachowania lub zabezpieczenia którego zmierza podatnik. Ustawodawca uznał w ten sposób ww. „środek” jako w pełni nadający się do uzyskania określonego wyżej efektu.

Z kolei zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienie źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność (M. Pawlik, Nowe pojęcie kosztów uzyskania przychodów, Monitor Podatkowy 2007, nr 2).

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie podkreślić należy, że koszt musi mieć związek z uzyskanym przychodem w tym sensie, że musi wpływać na jego powstanie lub zwiększenie. Określony wydatek w celu osiągnięcia przychodów, jak również w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów powinien być, zatem niezbędny, a przynajmniej pożyteczny w sensie możliwości (wpływu) na wygenerowanie przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Przekładając powyższe na grunt analizowanej sprawy, stwierdzić należy, że wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w postaci kosztów przelotów, zakwaterowania i innych kosztów związanych z podróżą nie można uznać jako koszt uzyskania przychodu z przedmiotowego stypendium w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie są one wydatkami poniesionymi w celu uzyskania tegoż stypendium, czy zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu (przedmiotowego stypendium).

Wskazać należy, że następstwem poniesienia przedmiotowych wydatków nie jest otrzymanie przez Wnioskodawcę omawianego stypendium, gdyż przedmiotowe stypendium zostało przyznane Wnioskodawcy przez Radę Naukową A.-European Research Institute. Zatem fakt przyznania stypendium nie był uzależniany od poniesienia ww. wydatków, tylko efektem przystąpienia przez Wnioskodawcę do badań naukowych. W przedmiotowym przypadku nie został zatem spełniony warunek pozostawania ww. kosztów w związku przyczynowym z przychodem z tytułu otrzymanego stypendium.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest również nieprawidłowe.

Wątpliwość Wnioskodawcy budziła też możliwość uznania za wolną od podatku część stypendium stanowiącą równowartość diet z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 23a ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest część dochodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody z tytułu:

1. stypendiów – w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym było otrzymywane stypendium,
2. ryczałtów na koszt utrzymania i zakwaterowania wypłacanych z budżetu państwa w związku ze skierowaniem do pracy dydaktycznej w szkołach i ośrodkach akademickich za granicą, przyznanych na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wysokość stanowiącą równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167), za każdy dzień, w którym było otrzymywane stypendium.

Podkreślić należy, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto, przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Wobec tego, że ogólnej definicji tego pojęcia nie można znaleźć ani w przepisach prawa podatkowego, ani w przepisach innych gałęzi prawa, dla ustalenia jego znaczenia należy posłużyć się wykładnią językową. „Stypendium” oznacza okresową pomoc finansową z funduszów państwowych, społecznych lub prywatnych głównie dla studentów, uczniów, pracowników nauki. Z prawnego punktu widzenia chodzi zatem o świadczenie okresowe, głównie pieniężne, spełniane na rzecz oznaczonej osoby i mające na celu wspieranie jej działań służących zdobywaniu wiedzy bądź twórczości naukowej lub artystycznej.

Należy również wskazać na definicję zawartą w:

1. Nowym Słowniku Języka Polskiego pod red. B. Dunaj – „stypendium to środki przyznawane przez instytucję osobie uczącej się, prowadzącej działalność artystyczną lub naukową na określony czas”,
2. Słowniku Wyrazów Obcych PWN, który definiuje „stypendium jako stałą pomoc wypłacaną przez określony czas z funduszów społecznych albo państwowych, przeznaczona dla uczącej się młodzieży lub na prace specjalne”,
3. Słowniku wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, który wskazuje, że „stypendium to zasiłek, subwencja. Pomoc finansowa dla uczących się, dla pracowników naukowych, artystów itd. wypłacana (przez określony czas, na pokrycie kosztów utrzymania) z funduszów państwa, organizacji, instytucji itd.”,
   
4. Słowniku Wyrazów Obcych W. Kopalińskiego – „stypendium to zasiłek, subwencja, pomoc finansowa dla uczących się, dla pracowników nauki, artystów itd., wypłacana (przez określony czas, na pokrycie kosztów utrzymania) z funduszów państwa, organizacji, instytucji itd.”.
   
   

W konsekwencji, termin stypendium użyty w treści art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć jako pomoc finansową w postaci okresowego świadczenia (głównie) pieniężnego spełnianego na rzecz oznaczonej osoby i mającego na celu wspieranie jej działań służących m.in. zdobywaniu wiedzy, twórczości naukowej, realizacji badań naukowych. Zatem w pojęciu tym mieścić się będzie także stypendium wypłacane Wnioskodawcy z tytułu realizacji 4-letnie doktoratu.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę stypendium na realizację 4 - letniego doktoratu będzie podlegać zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, za każdy dzień, w którym było otrzymywane stypendium. Ewentualna nadwyżka wypłacanego stypendium – ponad limit określony w ww. rozporządzeniu – będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 23a ustawy jest prawidłowe.

Omawiane stypendium co do zasady podlegało będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł – o którym była mowa przy analizie art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: (…) stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca przewidział dla tego rodzaju należności tryb poboru podatku przez płatnika. Stosownie bowiem do art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy, jednostki organizacyjne uczelni, placówki naukowe, zakłady pracy oraz inne jednostki organizacyjne są obowiązane do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy od wypłacanych przez nie stypendiów.

Za stypendia, o których mowa w ust. 1 pkt 2, uważa się w szczególności stypendia przyznawane uczestnikom studiów doktoranckich, stypendia naukowe, stypendia i inne należności otrzymywane przez osoby kierowane za granicę w celach naukowych, dydaktycznych lub szkoleniowych, stypendia za rozwiązywanie zadań badawczych i wdrożeniowych oraz przyznawane studentom studiów dziennych stypendia za wyniki w nauce i stypendia ministra za osiągnięcia w nauce (art. 35 ust. 2 ww. ustawy).

Nadwyżka stypendium ponad kwotę objętą zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23a ustawy, stanowi dochód, od którego płatnik (uczelnia) ma obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak już wyżej wyjaśniono, wypłacone stypendium stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1, a płatnik odprowadza zaliczkę na podstawie art. 35 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zastosowania przez płatnika zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej zastosowania przez płatnika art. 31 i 32 ustawy jest nieprawidłowe.

Należy również podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Stosownie do tych definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej nie są przepisami prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.