Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.244.2017.1.MW
z 29 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08 maja 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieujmowania w podstawie opodatkowania zwrotu kosztów ponoszonych w imieniu i na rzecz kontrahentów
  

• dokumentowania otrzymanych w przyszłości zwrotów opłat z sądów, których zwrot dla Wnioskodawcy został rozliczony z kontrahentem na podstawie faktury VAT
  

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieujmowania w podstawie opodatkowania zwrotu kosztów ponoszonych w imieniu i na rzecz kontrahentów
  

• dokumentowania otrzymanych w przyszłości zwrotów opłat z sądów, których zwrot dla Wnioskodawcy został rozliczony z kontrahentem na podstawie faktury VAT.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia windykacji wierzytelności na zlecenie. W ramach prowadzonej przez siebie działalności, Wnioskodawca wykonuje na rzecz kontrahentów czynności polegające w szczególności na:

• telefonicznym kontakcie z dłużnikami i przeprowadzaniu rozmów windykacyjnych;
  

• zawieraniu porozumień i ugód oraz ustalaniu nowych harmonogramów spłat zadłużenia i nadzorowaniu realizacji tych porozumień i ugód;
  

• przejmowaniu ruchomości stanowiących zabezpieczenie wierzytelności,
  

• reprezentowaniu zleceniodawców przed urzędami i sądami w związku z realizacją zleceń windykacyjnych, w tym wykonywaniu czynności zastępstwa procesowego i zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym;
  

• ustalaniu aktualnych danych osobowych i teleadresowych dłużników, składników i miejsca położenia ich majątku.
  
  

Wnioskodawca posiada umowy o współpracy z kontrahentami, które regulują, m.in. wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za wykonywanie opisanych powyżej czynności oraz zasady dotyczące zwrotu kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w ramach realizacji niektórych czynności wykonywanych na rzecz kontrahentów.

Wnioskodawca wykonuje czynności windykacji na zlecenie jako pełnomocnik swoich kontrahentów. Wnioskodawca, w przypadku każdej umowy o świadczenie usług windykacji, otrzymuje stosowne do zakresu umowy pełnomocnictwo, z możliwością udzielania dalszych pełnomocnictw w imieniu kontrahenta. Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce i prowadzi działalność na terenie Polski, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, stosuje metodę kasową w rozliczaniu podatku VAT. Kontrahenci Wnioskodawcy są zarejestrowanymi, czynnymi podatnikami podatku VAT.

Umowy zawarte z kontrahentami na wykonywanie ww. czynności przewidują wynagrodzenie prowizyjne dla Wnioskodawcy, ustalane w oparciu o wyniki wykonywanych czynności, rozliczane w okresach miesięcznych. Umowy przewidują również zwrot na rzecz Wnioskodawcy części wydatków ponoszonych przez niego w związku z realizowaniem czynności określonych zawartymi umowami na prowadzenie windykacji.

Wydatki, o których tu mowa, to w szczególności:

• wpisy i opłaty sądowe w związku ze składanymi w imieniu kontrahentów pozwami oraz innymi pismami procesowymi,
  

• zaliczki dla komorników sądowych w związku z prowadzonymi sprawami kontrahentów na etapie egzekucyjnym,
  

• opłaty skarbowe wnoszone do urzędów gmin, miast, starostw powiatowych i innych urzędów za wydanie zaświadczeń, odpisów, wypisów, wyrysów lub innych dokumentów,
  

• opłaty skarbowe wnoszone do urzędów gmin lub miast za pełnomocnictwa do wykonywania czynności w imieniu kontrahentów w postępowaniach sądowych, egzekucyjnych, administracyjnych lub sądowo-administracyjnych,
  

• opłaty do Centrum Personalizacji Dokumentów MSW tytułem uzyskania informacji ze zbioru PESEL i OEWiUDO,
  

• opłaty za odpisy KRS.
  
  

Wszystkie ww. kategorie wydatków są dokumentowane w postaci przelewów wychodzących z kont bankowych należących do Wnioskodawcy.

Aktualnie zawarte przez Wnioskodawcę umowy o wykonywanie windykacji na zlecenie traktują rozliczenie z kontrahentami z tytułu zwrotu ww. wydatków jako podstawę opodatkowania dla celów VAT i przewidują, że zwrot wydatków Wnioskodawcy odbywa się na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę za wydatki poniesione w danym okresie rozliczeniowym, a do kwot ww. wydatków zostaje doliczony podatek VAT wg stawki podstawowej, tak jak dla otrzymywanego wynagrodzenia prowizyjnego z wykonywania windykacji na zlecenie.

Do zwracanych przez kontrahentów wydatków nie jest doliczana marża własna Wnioskodawcy. Zwroty wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę nie wpływają też w żaden sposób na kalkulację wynagrodzenia prowizyjnego za wykonywane usługi windykacji.

W przypadku zwrotu do Wnioskodawcy poniesionych wcześniej wydatków, np. zwrotu opłat sądowych przez sąd w przypadku nieprzyjęcia pozwu złożonego w imieniu kontrahenta w postępowaniu uproszczonym, Wnioskodawca identyfikuje otrzymany na swój rachunek bankowy zwrot z sądu, ustala okres, kiedy poniósł zwróconą opłatę, kontrahenta, którego dotyczyła i wystawioną przez siebie fakturę, w ramach której rozliczył opłatę i wystawia fakturę korektę do tej faktury obniżając w ramach tego dokumentu podstawę i podatek VAT należny.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy wymienione w powyższym opisie stanu faktycznego wydatki stanowią podstawę opodatkowania w rozumieniu przepisów o podatku VAT i czy w związku z tym należy na nie wystawiać faktury VAT z kwotą podatku VAT wg stawki podstawowej. Ze względu na zgłoszenia kontrahentów, Wnioskodawca rozważa również możliwość zmiany zapisów w umowach z dotychczasowymi kontrahentami, które polegałyby na dokumentowaniu zwrotu wydatków poprzez wystawianie noty księgowej, a nie jak dotychczas, faktury VAT ze stawką podstawową.

Wnioskodawca posiada dowody poniesienia wydatków będących przedmiotem wniosku w imieniu i na rzecz kontrahentów. W każdym przypadku są to wyciągi bankowe dokumentujące przedmiotowe wydatki.

Wnioskodawca potwierdza, że wydatki będące przedmiotem wniosku są ujmowane w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na koncie przejściowym, osobnym dla każdego kontrahenta (konto typu rozliczenie międzyokresowe kosztów).

Równolegle do ujęcia w księgach faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na kontrahenta tytułem zwrotu poniesionych opłat, wydatki z konta przejściowego są przeksięgowywane w koszty. W rezultacie w danym okresie rozliczeniowym Wnioskodawca ujmuje przychody i koszty w równych kwotach, bez wpływu na osiągany wynik.

Jednocześnie ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki opisane we wniosku, dokumentowane wyciągami bankowymi nie są ujmowane w rejestrach VAT funkcjonujących w systemie księgowym, na podstawie których są przygotowywane deklaracje VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. (pytanie w stanie faktycznym) Czy w przedstawionym stanie faktycznym ponoszenie przez Wnioskodawcę opisanych kategorii wydatków i ich zwrot dokonywany przez kontrahentów Wnioskodawcy stanowi podstawę opodatkowania i powinien odbywać się na podstawie wystawianej przez Wnioskodawcę faktury VAT z zastosowaniem stawki podstawowej?
2. (pytanie w zdarzeniu przyszłym) Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest negatywna, tj. jeśli poniesienie przez Wnioskodawcę opisanych kategorii wydatków oraz ich zwrot przez kontrahenta nie stanowią podstawy opodatkowania i zwrot może być dokumentowany w sposób inny niż faktura VAT, to, czy dla otrzymanych w przyszłości zwrotów opłat z sądów, których zwrot dla Wnioskodawcy został rozliczony z kontrahentem na podstawie faktury VAT, może odbyć się na podstawie dokumentu innego niż faktura VAT, np. noty księgowej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zwrot przez kontrahentów wydatków Wnioskodawcy opisanych w stanie faktycznym, nie stanowi podstawy opodatkowania, nie powinien być dokumentowany wystawianą przez Wnioskodawcę fakturą VAT ze stawką podstawową, lecz innym dokumentem, np. notą księgową.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 Nr 54 poz. 535 z późn. zm.), dalej ustawa, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 25, art. 30a30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Dlatego też należy stwierdzić, że przepisy ustawy dają możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania kwot stanowiących zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

W przypadku wydatków opisanych w stanie faktycznym, ponoszonych przez Wnioskodawcę, żaden z nich nie jest dokumentowany fakturą VAT wystawianą przez inny podmiot dla Wnioskodawcy, tym samym nie są one ujmowane w rejestrze VAT naliczonego, lecz na innym koncie księgowym (przejściowym, konto typu rozliczenie międzyokresowe kosztów), osobnym dla każdego kontrahenta, służącym przejściowej rejestracji tych wydatków do czasu przeksięgowania ich w koszty w tej samej dacie, co data sprzedaży na fakturze wystawionej na kontrahenta tytułem zwrotu wydatków.

Jednocześnie wydatki są ponoszone przez Wnioskodawcę nie w swoim imieniu i na swoją rzecz, lecz jako pełnomocnika kontrahentów, który działa w imieniu kontrahentów i na ich rzecz. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że ponoszone przez niego wydatki opisane w stanie faktycznym i zwracane przez kontrahentów nie stanowią podstawy opodatkowania, a ich zwrot dokonywany przez kontrahentów nie powinien być dokumentowany fakturą VAT wystawianą przez Wnioskodawcę.

Ad. 2.

W przypadku zmiany warunków umownych z kontrahentami i rozliczania zwrotu wydatków Wnioskodawcy opisanych w stanie faktycznym na podstawie not księgowych, dla tych wydatków, które zostały w przeszłości zwrócone Wnioskodawcy na podstawie faktur VAT, a stały się niezasadne (np. z powodu nieprzyjęcia przez sąd pozwu do rozpatrywania w trybie uproszczonym i zwrotu wniesionej opłaty na rachunek bankowy Wnioskodawcy), ich rozliczenie z kontrahentem powinno następować na podstawie faktury korekty.

Zgodnie z art. 106j. ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Zdaniem Wnioskodawcy przytoczony wyżej przepis ma zastosowanie do sytuacji, gdy Wnioskodawca otrzymuje z sądu zwrot wcześniej wniesionej opłaty, którą w rozliczeniu za dany okres zwrócił mu na podstawie faktury VAT kontrahent.

Zgodnie z art. 108. ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Zdaniem Wnioskodawcy przytoczony przepis oznacza, że sam fakt wystawienia faktury VAT powoduje, że dokumentowana nią transakcja podlega obowiązkom wynikającym z przepisów o podatku VAT. Ewentualna zmiana warunków umów z kontrahentami polegająca na zastąpieniu dotychczasowego sposobu dokumentowania zwrotów wydatków fakturą VAT na inny dokument, np. notę księgową, nie może mieć zastosowania do tych zwróconych przez kontrahentów wydatków, dla których została przez Wnioskodawcę wystawiona faktura VAT. Faktury korekty wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Bez znaczenia w tym wypadku będzie fakt (Wnioskodawca zakłada, że stanowisko przedstawione dla pytania nr 1 jest prawidłowe - tj. zwrot przez kontrahentów opisanych w stanie faktycznym kosztów nie stanowi podstawy opodatkowania), że faktury dokumentowały transakcje, które nie były podstawą opodatkowania dla celów podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwana dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przepis art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania. Do elementów, które nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania należą m.in. kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków, poniesionych w imieniu i na rachunek tego ostatniego i które są ujmowane przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia windykacji wierzytelności na zlecenie. Wnioskodawca posiada umowy o współpracy z kontrahentami, które regulują, m.in. wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za wykonywanie opisanych powyżej czynności oraz zasady dotyczące zwrotu kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w ramach realizacji niektórych czynności wykonywanych na rzecz kontrahentów. Aktualnie zawarte przez Wnioskodawcę umowy o wykonywanie windykacji na zlecenie traktują rozliczenie z kontrahentami z tytułu zwrotu ww. wydatków jako obrót i przewidują, że zwrot wydatków Wnioskodawcy odbywa się na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę za wydatki poniesione w danym okresie rozliczeniowym, a do kwot ww. wydatków zostaje doliczony podatek VAT wg stawki podstawowej, tak jak dla otrzymywanego wynagrodzenia prowizyjnego z wykonywania windykacji na zlecenie. Wnioskodawca posiada dowody poniesienia wydatków będących przedmiotem wniosku w imieniu i na rzecz kontrahentów. W każdym przypadku są to wyciągi bankowe dokumentujące przedmiotowe wydatki. Wydatki będące przedmiotem wniosku są ujmowane w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na koncie przejściowym, osobnym dla każdego kontrahenta.

Jak wskazuje przepis art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z tytułu świadczenia usługi lub dostawy towarów. A zatem podstawa opodatkowania obejmuje całość świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Należy zauważyć, że podstawa opodatkowania dotyczy danego konkretnego przedmiotu opodatkowania tj. np. dostawy towaru lub świadczenia usługi. Dla danej czynności ustalana jest jedna podstawa opodatkowania. W przypadku świadczenia kompleksowego świadczenie to stanowi jedną usługę, dla której określona jest podstawa opodatkowania. Ma to zastosowanie także w sytuacji, gdy strony umowy zobowiązaniowej ustalą odrębne rozliczanie niektórych dodatkowych kosztów w postaci dostawy towarów lub świadczenia usług. Pomimo odrębnego rozliczania, koszty takie są składnikiem podstawy opodatkowania jednej czynności. Wyjątkiem jest sytuacja określona w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, kiedy ponoszone wydatki mają zostać zwrócone podatnikowi przez nabywcę towarów bądź usługobiorcę, i które to wydatki są ponoszone w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy. Wówczas, po spełnieniu przesłanek określonych w ww. przepisie, istnieje możliwość odrębnego rozliczenia takich kosztów bez wliczania ich do podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia danej usługi.

Odnosząc się zatem do opłat dokonywanych przez Wnioskodawcę a ponoszonych w imieniu i na rzecz kontrahentów, należy zauważyć, że zgodnie z art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, istnieje możliwość odrębnego rozliczenia takich kosztów bez wliczania ich do podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia danej usługi głównej. Dla wyłączenia opłat z podstawy opodatkowania świadczonej usługi Wnioskodawca, zgodnie z ww. przepisem ustawy, powinien posiadać dowód poniesienia tego wydatku w imieniu i na rzecz kontrahenta oraz ponoszony wydatek powinien być przez Wnioskodawcę ujmowany przejściowo w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują i nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie „w imieniu i na rzecz”. Przyjęcie w ustawie takiej konstrukcji prowadzi do wniosku, że zwrot ten, zgodnie z regułami wykładni literalnej, powinien być interpretowany według ogólnych zasad języka polskiego.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN, określenie „w imieniu” oznacza działanie „ze względu na kogoś, dla czyjegoś dobra, odwołując się do kogoś”. Natomiast określenie „na rzecz” oznacza tyle, co działanie „na czyjąś korzyść, dla kogoś, dla czyjegoś dobra”. Dlatego też, z uwagi na brak w ustawie specyficznych definicji legalnych komentowanych zwrotów, powinny być one interpretowane szeroko, zgodnie z ich potocznym rozumieniem i znaczeniem na gruncie języka polskiego. Określonych wskazówek odnośnie interpretacji ww. zwrotów dostarcza również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Przepisy ww. Kodeksu odnoszą się zarówno do kwestii działania w czyimś imieniu, jak i na czyjąś rzecz. W art. 95 ust. 1 i 2 Kodeksu cywilnego wskazano, że czynności prawnej można dokonać przez przedstawiciela działającego w imieniu osoby, którą reprezentuje, a czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. Tym samym, przedstawiciel, stosownie do postanowienia art. 95 Kodeksu, działa w imieniu i na rzecz swojego mocodawcy, przez co rozumieć należy, że wszelkie skutki faktyczne i prawne jego działania dotyczą bezpośrednio jego mocodawcy.

Nadto z ww. przepisu art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wynika, iż aby podstawa opodatkowania nie obejmowała ww. opłat, to winny być one księgowane na koncie przejściowym.

Z uwagi na to, że wydatki będące przedmiotem wniosku są ujmowane w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na koncie przejściowym, osobnym dla każdego kontrahenta, w niniejszej sprawie został spełniony warunek, o którym mowa w powyższym przepisie, art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy.

Mając na uwadze ww. okoliczności stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że uiszczone przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz kontrahentów opłaty objęte zakresem wniosku nie stanowią elementu podstawy opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług, bowiem Wnioskodawca spełnia warunek, o którym mowa w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii objętej zakresem pytania nr 2, należy wskazać, że zgodnie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Stosownie do art. 108 ust. 1 ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Zgodnie z art. 108 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Zakres i sposób, w jaki czynności dokonywane są przez podmioty winny być udokumentowane za pomocą faktur VAT, zawarty jest w ustawie o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeniu wydanym na jej podstawie. Katalog czynności dokumentowanych fakturami VAT obejmuje m.in. dokonanie sprzedaży.

Przez sprzedaż zaś - stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Zatem wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (nie została doręczona adresatowi), nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ustawy, powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1–6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Natomiast w przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych lub świadczonych na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca, o której mowa w ust. 2, stosownie do art. 106j ust. 3 ustawy:

1. powinna zawierać dodatkowo wskazanie okresu, do którego odnosi się udzielany opust lub obniżka;
2. może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 5 i 6 oraz nazwy (rodzaju) towaru lub usługi objętych korektą.
   
   

Stosownie do art. 106k ust. 1 ustawy, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą. Faktura, o której mowa w ust. 1, wymaga akceptacji wystawcy faktury (art. 106k ust. 2 ustawy).

W myśl art. 106k ust. 3 ustawy, faktura, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać:

1. wyrazy "NOTA KORYGUJĄCA";
2. numer kolejny i datę jej wystawienia;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy i numer za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, a także numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
4. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura, o której mowa w ust. 1, określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
5. wskazanie treści korygowanej informacji oraz treści prawidłowej.
   
   

Z powyższego wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Wystawia się je w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Uregulowania zawarte w ustawie mają na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Jednakże dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi.

Mając na uwadze okoliczności sprawy i obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca wystawiał na swoich kontrahentów faktury dokumentujące zwrot poniesionych wydatków będących przedmiotem wniosku z wykazaną kwotą podatku VAT, to jeśli zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 106j ust. 1 pkt 4 ustawy, Wnioskodawca jest uprawniony do wystawienia faktur korygujących mających na celu skorygowanie danych w nich wskazanych.

Zatem dla otrzymanych w przyszłości zwrotów opłat z sądów, których zwrot dla Wnioskodawcy został rozliczony z kontrahentem na podstawie faktury VAT, nie może odbyć się na podstawie dokumentu innego niż faktura VAT, np. noty księgowej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.