Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.177.2017.1.PS
z 11 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada siedzibę i miejsce zarządu w Polsce oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości. Wnioskodawca zajmuje się wydobyciem i przerobem ropy naftowej oraz sprzedażą hurtową i detaliczną produktów naftowych. Rok podatkowy Wnioskodawcy jest tożsamy z rokiem kalendarzowym.

Wnioskodawca posiada wobec jednego ze swoich kontrahentów, tj. x S.A. („X”) wierzytelności handlowe wynikające z transakcji handlowych zawartych przez Wnioskodawcę z X („Wierzytelności”).

Wierzytelności wynikają z: (i) pierwotnych transakcji handlowych, tj. sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę na rzecz X (wierzytelności te nie zostały zakupione) („Wierzytelności Handlowe”), oraz (ii) z tytułu udzielonej przez Wnioskodawcę na rzecz X pożyczki („Wierzytelności z Pożyczki”).

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2005 r. Sąd Rejonowy w N. Wydział V Sąd Gospodarczy, ogłosił upadłość X oraz wezwał wierzycieli do zgłaszania wierzytelności. Wnioskodawca - jako wierzyciel X - zgłosił wierzytelność. Syndyk masy upadłości X:

1. uznał wierzytelność zagłoszoną przez Wnioskodawcę, uznając ją w części za wierzytelność należącą do kategorii trzeciej w rozumieniu art. 342 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 ze zm. - wg stanu prawnego na dzień 19 stycznia 2005 r.), („Prawo Upadłościowe i Naprawcze”), oraz w części za wierzytelność należącą do kategorii czwartej w rozumieniu art. 342 Prawa Upadłościowego i Naprawczego oraz
2. odmówił uznania części wierzytelności. Ostatecznie, po uwzględnieniu sprzeciwu Wnioskodawcy na odmowę uznania wierzytelności, postanowieniem z dnia 13 lutego 2007 r. Sądu Rejonowego w N.: (i) została uznana Wierzytelność z tytułu Wierzytelności Handlowych oraz Wierzytelności z Pożyczki oraz (ii) nie została uwzględniona kwota z tytułu odsetek naliczonych do daty ogłoszenia upadłości do dnia 31 stycznia 2005 r. naliczonych od udzielonej pożyczki.

Postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r. Sad Rejonowy w N. umorzył Postępowanie upadłościowe X ze względu na brak wystarczających środków na zaspokojenie kosztów postępowania. Orzeczenie zostało zaopatrzone w klauzulę wykonalności w dniu 15 września 2008 r.

Zgodnie z załączonym do Postanowienia Sądu Rejonowego w N. z dnia 11 marca 2008 r. wyciągiem z listy wierzytelności uznane zostały Wierzytelności: (i) w kategorii trzeciej w rozumieniu art. 342 Prawa Upadłościowego i Naprawczego oraz (ii) w kategorii czwartej w rozumieniu art. 342 Prawa Upadłościowego i Naprawczego. Postanowienie Sądu Rejonowego w N. z dnia 11 marca 2008 r. uprawomocniło się w dniu 25 lipca 2008 r.

Wnioskodawca ujął kwotę netto (bez podatku od towarów i usług („podatku VAT”) Wierzytelności Handlowych, w przychodach podatku CIT zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Wnioskodawca utworzył w 2004 r. odpis aktualizujący wartość Wierzytelności Handlowych - zgodnie z wiążącymi Wnioskodawcę przepisami o rachunkowości. Utworzony odpis aktualizujący nie został jednak zaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT w roku 2004 i latach następnych.

W chwili obecnej, Wnioskodawca rozważa odpisanie wierzytelności jako nieściągalne dla celów bilansowych i zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT - kwoty Wierzytelności Handlowych, która uprzednio była ujęta przez Wnioskodawcę w przychodach w podatku CIT zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Wierzytelności Handlowe są nadal nieprzedawnione i mają zostać spisane przez Wnioskodawcę w ciężar kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT przed upływem terminu ich przedawnienia. Kwota Wierzytelności Handlowych zostanie zaliczona - poprzez odpis wierzytelności jako nieściągalnej - w ciężar kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT przed upływem okresu przedawnienia.

W dniu 21 maja 2011 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej dotyczącej podatku CIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących od nieściągalnych wierzytelności w roku 2005 tj. w roku ogłoszenia upadłości X.

Zgodnie z wydaną na wniosek Wnioskodawcy Interpretacją podatkową z dnia 3 czerwca 2011 r. (nr …) („Interpretacja”) stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a), art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z art. 16 ust. 2a pkt 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, odpis aktualizujący od wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 19 stycznia 2005 r., a której nieściągalność została udokumentowana postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 25 lipca 2008 r., może być zaliczony przez Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodu w 2005 r., tj. w roku ogłoszenia upadłości kontrahenta - jest nieprawidłowe.

Wydana Interpretacja dotyczy jednak zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT wyłącznie odpisu aktualizującego, a nie - zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT - wierzytelności odpisanej jako nieściągalnej. Do dnia złożenia wniosku. Wnioskodawca nie zaliczy i nie zaliczy jednak utworzonego dla celów rachunkowych odpisu aktualizującego Wierzytelności Handlowe w ciężar kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT.

Wniosek ten dotyczy wyłącznie zaliczenia Wierzytelności Handlowych - poprzez odpis tej wierzytelności jako nieściągalnej - w ciężar kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT przed upływem okresu przedawnienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT w 2017 r., tj. w roku odpisania wierzytelności jako nieściągalną dla celów bilansowych, kwotę nieprzedawnionych Wierzytelności Handlowych, uprzednio zarachowanej jako przychód należny Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, tj. postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r. o umorzeniu postępowania upadłościowego ze względu na brak wystarczających środków na zaspokojenie kosztów postępowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT w 2017 r., tj. w roku odpisania wierzytelności jako nieściągalną dla celów bilansowych, kwotę nieprzedawnionych Wierzytelności Handlowych:

• uprzednio zarachowanej jako przychód należny Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, oraz
• których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, tj. postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r. o umorzeniu postępowania upadłościowego ze względu na brak wystarczających środków na zaspokojenie kosztów postępowania.

I. Stan prawny

I.1. [Definicja kosztów uzyskania przychodów w ustawie o CIT] Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

I.2. [Koszty nieuznawane za koszty uzyskania przychodów w podatku CIT] Przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które: (i) uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zarachowane jako przychody należne, oraz (ii) których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust. 2 ustawy o CIT za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a. lub
      
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego albo
      
      
      
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   

Z kolei, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

I.3. [Warunki zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT] Ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów w podatku CIT.

Pierwszym warunkiem jest, by wierzytelności określone jako nieściągalne były wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Drugim warunkiem jest, by wierzytelności były odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji rachunkowej podatnika prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT).

Trzecim warunkiem jest, by wierzytelności określone jako nieściągalne. w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT, zostały udokumentowane wyłącznie w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT (ustawa o CIT zawiera zamknięty katalog dokumentów w tym zakresie).

Czwartym warunkiem jest, by wierzytelności określone jako nieściągalne nie były przedawnione (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT).

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT konieczne jest wiec łączne spełnienie poniższych przesłanek:

1. uprzednie zarachowanie wierzytelności jako przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT;
2. odpisanie wierzytelności jako nieściągalnych;
3. właściwe udokumentowanie nieściągalności wierzytelności;
4. nieupłynięcie terminu przedawnienia wierzytelności.

Biorąc pod uwagę powyższe nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT, m.in.:

• wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie o CIT, jak i
• wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych w podatku CIT, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób.

Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w podatku CIT w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem CIT (ti. w wartości netto, bez podatku VAT).

I.4. [Moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych] Ustawa o CIT nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia m.in. warunków takich jak: (1) odpisanie wierzytelności jako nieściągalnej (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji), oraz (2) właściwego udokumentowania nieściągalności wierzytelności.

Podkreślić należy też, że udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego ze względu na brak wystarczających środków na zaspokojenie kosztów postępowania (art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy o CIT) może nastąpić najwcześniej w dacie jego uprawomocnienia. Stanowisko takie wyrażono też w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 grudnia 2014 r. (nr IBPBI/2/423- 1465/14/AP): „W tym miejscu należy zauważyć, że nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że data uprawomocnienia postanowienia sądu nie ma znaczenia bowiem nieściągalność wierzytelności nie może być udokumentowana nieprawomocnym postanowieniem sądu. Zatem, w niniejszej sprawie, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w momencie, kiedy zostaną spełnione obie przesłanki zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, tj. dojdzie do uprawomocnienia postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego oraz do spisania wierzytelności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych jako nieściągalnej.”

Ustawa o CIT nie precyzuje natomiast, kiedy najpóźniej można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT - wierzytelności odpisane jako nieściągalne na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT (czy podatnik ma obowiązek zaliczyć taką wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w pierwszym roku, w którym spełnione są wszystkie określone w ustawie o CIT warunki do zaliczenia wierzytelności odpisanej jako nieściągalna w koszty uzyskania przychodów w podatku CIT czy też może zaliczyć taką wierzytelność później, według własnego wyboru, przed upływem terminu przedawnienia wierzytelności).

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro brak jest w ustawie o CIT wyraźnego przepisu, który nakazywałby podatnikowi zaliczenie wierzytelności odpisanej jako nieściągalna zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT, w pierwszym możliwym terminie po spełnieniu wszystkich warunków, to podatnik może sam dokonać wyboru momentu, w którym wierzytelność taka będzie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT u tego podatnika. Istotne jest, aby wierzytelność nie była przedawniona. Stanowisko takie zostało zaprezentowane w indywidualnej interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2015 r. (nr ILPB3/4510-1-46/15-2/KS) wydanej na tle art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, w której wskazano, iż: „Należy bowiem podkreślić, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.” Stanowisko takie zostało wyrażone również w orzecznictwie sądowym, m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 października 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 799/13) zostało wskazane, iż: „sąd w składzie orzekającym podzielił stanowisko Skarżącej, zgodnie z którym w sytuacji, gdy w stosunku do danej odpisanej uprzednio z ksiąg Banku wierzytelności ziści się jedna z określonych w art. 16 ust. 2 [ustawy o CIT] przesłanek dokumentujących jej nieściągalność, wartość tej wierzytelności może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym odpisanie wierzytelności w koszty może nastąpić nie wcześniej niż w momencie, w którym spełnione zostaną wszystkie przesłanki pozwalające uznać ją za nieściągalną. Wskazane wyżej uprawnienie Banku ograniczone jest datą przedawnienia wierzytelności, które mocą art. 16 ust.1 pkt 20 [ustawy o CIT] uniemożliwia rozpoznanie odpisanej wierzytelności w kosztach podatkowych." Podobnie prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 2212/09).

I.5. [Obowiązek dokonania odpisu aktualizującego] Przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT nie uzależnia prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT podatnika wierzytelności odpisanych jako nieściągalne od uprzedniego utworzenia odpisu aktualizującego zgodnie z ustawą o rachunkowości. Obowiązek taki wynika z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, zgodnie z którym: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 [ustawy o CIT] do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie [ art. 16] ust. 2a pkt 1 [ustawy o CIT]". Stanowisko takie potwierdzają również sądy administracyjne, m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 marca 2009 r. (sygn. akt I SA/Wr 847/08), (utrzymanego w mocy przez wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2010 r. (sygn. akt II FSK 1163/09)) zostało wskazane, iż: „Organy podatkowe zasadnie uznały, że jednym z warunków koniecznych uznania za koszt podatkowy odpisu aktualizującego jest dokonanie takiego odpisu zgodnie z przepisami o rachunkowości. Skarżąca Spółka, co nie jest kwestionowane w sprawie, w 2004 r. nie dokonała takiego odpisu aktualizującego w odniesieniu do wierzytelności od spółki „B”. Niespełnienie tego warunku uniemożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przysługujących stronie skarżącej od Spółki „B”. Także wówczas, gdy Spółka spełniła pozostałe dwa warunki wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 26a [ustawy o CIT], tj. ujęła wierzytelności jako przychody należnie i uprawdopodobniła nieściągalność tych należności. Nie ma także znaczenia, co podnosiła skarżąca, fakt, iż Spółka zamierzała dokonać odpisu aktualizującego należności od spółki „B”. Powołany przepis wymaga bowiem utworzenia odpisu aktualizującego zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Odpis taki strona skarżąca utworzyła dopiero w dniu (...) r., co wynika z przedstawionych w toku postępowania dowodów. Dopiero wówczas zaistniały przesłanki zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 26a [ustawy o CIT]”.

Z przepisów ustawy o CIT nie wynika wiec, aby podatnik miał obowiązek zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów utworzonego zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisu aktualizującego i uprzedniego zastosowania art. 16 ust 1 pkt 26a ustawy o CIT (w przypadku wierzytelności uprzednio zarachowanych jako przychody w podatku CIT, na które utworzono odpis aktualizujący) przed zastosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT.

II. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

II.1. Wnioskodawca posiada nieprzedawnione Wierzytelności Handlowe, tj. wierzytelności wynikające z transakcji handlowych z X. Kwota netto Wierzytelności Handlowych była ujęta w przychodach należnych Wnioskodawcy zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Wierzytelności Handlowe zostały potwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego w N. z dnia 13 lutego 2007 r.

Postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r. Sąd Rejonowy w N. umorzył postępowanie upadłościowe X ze względu na brak wystarczających środków na zaspokojenie kosztów postępowania. Orzeczenie zostało zaopatrzone w klauzulę wykonalności w dniu 15 września 2008 r.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, iż może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT w rozliczeniu podatku CIT za 2017 r. kwotę netto Wierzytelności Handlowych.

Po odpisaniu Wierzytelności Handlowych jako nieściągalnych, spełnione bowiem będą wszystkie przesłanki wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o CIT, tj.:

1. uprzednie zarachowanie kwoty Wierzytelności Handlowych jako przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT;
2. odpisanie wierzytelności jako nieściągalnych;
3. właściwe udokumentowanie nieściągalności wierzytelności;
4. nieupłynięcie terminu przedawnienia wierzytelności.

II.2. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości. Odpis aktualizujący został dokonany przez Wnioskodawcę zgodnie z wiążącymi Wnioskodawcę przepisami o rachunkowości (tj. Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości oraz ustawą o rachunkowości). Z przepisów ustawy o CIT nie wynika jednak, aby podatnik miał obowiązek zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów utworzonego zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisu aktualizującego i uprzedniego zastosowania art. 16 ust 1 pkt 26a ustawy o CIT (w przypadku wierzytelności uprzednio zarachowanych jako przychody w podatku CIT, na które utworzono odpis aktualizujący) przed zastosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT.

W związku z tym - zdaniem Wnioskodawcy - prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT w 2017 r., tj. w roku odpisania wierzytelności jako nieściągalna dla celów bilansowych, kwotę nieprzedawnionych Wierzytelności Handlowych:

• uprzednio zarachowanej jako przychód należny Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, oraz
• których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, tj. postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r. o umorzeniu postępowania upadłościowego ze względu na brak wystarczających środków na zaspokojenie kosztów postępowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnośnie stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.) nie precyzuje, kiedy najpóźniej można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieściągalne wierzytelności, tut. Organ uznał za zasadne dodać, że o ile przepisy ww. ustawy nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, to jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego (art. 15 ust. 4d i ust. 4e). Oczywiście podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.