Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112.KDIL1-3.4012.248.2017.2.AP
z 11 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2017 r. (data wpływu 6 lipca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 9 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi transportowej towarzyszącej dostawie towarów opodatkowanych stawką 8% podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi transportowej towarzyszącej dostawie towarów opodatkowanych stawką 8% podatku VAT. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 9 sierpnia 2017 r.) o wskazanie zmiany sposobu reprezentacji Spółki oraz osób upoważnionych do składania oświadczeń woli.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej wyrobów medycznych, w tym przede wszystkim wyposażenia medyczno-ortopedycznego.

W ramach produktów oferowanych przez Spółkę znajdują się m.in. sprzęt profilaktyki zdrowia, sprzęt ortopedyczny, artykuły przeciwodleżynowe oraz sprzęt rehabilitacyjny. Spółka dokonuje również sprzedaży na zasadzie refundacji od NFZ.

Część towarów oferowanych przez Wnioskodawcę opodatkowana jest stawką VAT w wysokości 8%.

Spółka prowadzi zarówno salony/sklepy medyczne w Polsce, jak i sklep internetowy.

W przypadku sprzedaży towarów poprzez sklep internetowy, wysyłka towarów do klientów następuje poprzez kuriera/firmę przewozową każdorazowo określoną przez Spółkę, pod adres wskazany przez klienta. W takiej sytuacji, koszt wysyłki towaru ponosi klient i jest on doliczany do ceny za wybrany towar.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach przedstawionych powyżej, usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów (świadczeniu głównemu) powinna podlegać opodatkowaniu VAT według takiej samej stawki VAT jak dostawa tych towarów (świadczenie główne), a więc w przypadku dostaw towarów opodatkowanych stawką 8% VAT, usługa transportowa powinna również podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 8% VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze okoliczności opisane powyżej, z uwagi na kompleksowy charakter świadczenia/sprzedaży, usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów (świadczeniu głównemu) powinna podlegać opodatkowaniu VAT według takiej samej stawki VAT, jak dostawa tych towarów (świadczenie główne), a więc w przypadku dostaw towarów opodatkowanych stawką 8% VAT, usługa transportowa powinna również podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 8%.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stosownie do treści przepisu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z regulacją art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Powyższa regulacja wskazuje na przykładowe koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). Podstawa opodatkowania jest bowiem przypisana do danego, konkretnego przedmiotu opodatkowania, co w praktyce oznacza, że dla danej czynności opodatkowanej ustalana jest wyłącznie jedna podstawa opodatkowania. W przypadku zatem zaistnienia tzw. świadczenia kompleksowego stanowiącego jeden przedmiot opodatkowania – należy ustalić również jedną podstawę opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe, w okolicznościach niniejszej sprawy żadnych wątpliwości nie powinien wzbudzać fakt, że dokonywana przez Spółkę dostawa towarów i usługa ich transportu uzupełniają się wzajemnie i ich rozdzielanie miałoby charakter sztuczny. Należy bowiem zwrócić uwagę, że w takich sytuacjach klient Spółki zainteresowany jest wyłącznie nabyciem towarów, a nie usługi transportowej. Tym samym, istotą transakcji z punktu widzenia nabywcy jest zakup towarów i transport tych towarów do miejsca wskazanego przez nabywcę. Transport towarów służy zatem jedynie realizacji świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów i nie powinien być traktowany jako odrębne, niezależne świadczenie.

Na konieczność traktowania przedmiotowego świadczenia jako świadczenia złożonego (kompleksowego) wskazuje przy tym także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE. Trybunał w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen B.V. wskazał bowiem m.in., że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku VAT. Podobne stanowisko Trybunał prezentował również w innych orzeczeniach konstruując ostatecznie dla celów VAT koncepcję świadczenia złożonego. Zgodnie z ukształtowaną już obecnie praktyką orzeczniczą, jedna transakcja występuje wówczas, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał wielokrotnie podkreślał również, że aby można było mówić o świadczeniu kompleksowym, musi istnieć możliwość wyróżnienia kilku ściśle ze sobą powiązanych elementów składowych, obiektywnie tworzących jedną całość, z których jeden stanowi świadczenie główne, a pozostałe mają wobec niego charakter pomocniczy. Tym samym, aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym) powinno składać się ono z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się bowiem kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza usługa traktowana jest jako element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego.

W konsekwencji, co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania VAT powinno być traktowane, jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Jeżeli jednak w skład wykonywanych świadczeń wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Mając na uwadze powyższe, żadnych wątpliwości nie powinien wzbudzać w omawianych okolicznościach fakt kompleksowości świadczenia Spółki. Należy bowiem wskazać, że:

1. świadczona przez Wnioskodawcę usługa transportu towarów stanowi integralną część dostawy tych towarów, gdyż Spółka świadczy przedmiotową usługę wyłącznie w związku ze sprzedażą towarów, a usługa ta służy wyłącznie zrealizowaniu dostawy towarów zgodnie z określonym indywidualnym zamówieniem nabywcy;
2. świadczenie usługi transportowej nie może być zatem samodzielnym przedmiotem świadczenia dla klienta, a więc dostawa towarów stanowi świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym jest usługa transportowa, która jest ściśle powiązana z dostawą tych towarów;
3. z ekonomicznego punktu widzenia dostawa towarów wraz z usługą transportową jest obiektywnie jedną transakcją, jaką niewątpliwie jest dostawa towaru – czynności te są przedmiotem jednej umowy dostawy z klientem, a Spółka wykonując dostawę towaru wraz z usługą dodatkową w postaci transportu tych towarów realizuje zamówienie klienta, które już na poziomie jego składania (wyboru opcji przez nabywcę) zawiera polecenie klienta, że Wnioskodawca ma dostarczyć towar na adres wskazany przez klienta;
4. koszty usługi transportowej obciążają wyłącznie klienta, gdyż są one doliczone do wartości sprzedaży towarów – nie stanowią one zatem wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi, lecz są kosztami dodatkowymi podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towarów. Koszty wysyłki stanowią zatem element świadczenia zasadniczego, a zatem zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów (świadczenia głównego).
   
   

Jak wynika zatem z powyższego, w ocenie Spółki, w analizowanej sprawie z całą pewnością przedmiotem świadczenia Spółki na rzecz jej klientów jest świadczenie złożone obejmujące dostawę towarów oraz usługę ich transportu.

Uwzględniając zatem, że:

1. przepis art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, jako regułę (a nie wyjątek) uznaje doliczanie kosztów dodatkowych (takich jak koszty transportu) do podstawy opodatkowania czynności głównej (dostawy towarów);
2. zgodnie z poglądami prezentowanymi w orzecznictwie, w przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący, a więc jeśli wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną;
3. skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki VAT

w ocenie Spółki, z całą pewnością należy uznać, że w przedstawionych przez nią okolicznościach, dostawę towarów z transportem do klienta należy uznać za świadczenie kompleksowe, którego rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne, w konsekwencji czego koszty usługi transportowej ponoszone w związku ze sprzedażą towarów zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy tych towarów oraz powinny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla realizowanej sprzedaży. Jeśli zatem sprzedaż towarów podlega opodatkowaniu VAT według stawki w wysokości 8%, wówczas całe świadczenie obejmujące również usługę transportową powinno podlegać opodatkowaniu według stawki 8% VAT.

Spółka pragnie przy tym wskazać, że prawidłowość przedstawionego stanowiska znajduje również potwierdzenie w wydawanych dotychczas interpretacjach podatkowych (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidulanej z dnia 22 lipca 2016 r., znak: IPPP2/4512-462/16-2/AO; Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 29 stycznia 2016 r., znak: IPTPP3/4512-534/15-2/MK oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidulanej z dnia 13 stycznia 2016 r., znak: 2461-IBPP1.4512.770.2016.2.MS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej wyrobów medycznych, w tym przede wszystkim wyposażenia medyczno-ortopedycznego. W ramach produktów oferowanych przez Wnioskodawcę znajdują się m.in. sprzęt profilaktyki zdrowia, sprzęt ortopedyczny, artykuły przeciwodleżynowe oraz sprzęt rehabilitacyjny. Wnioskodawca dokonuje również sprzedaży na zasadzie refundacji od NFZ. Część oferowanych przez niego towarów opodatkowana jest stawką VAT w wysokości 8%. Wnioskodawca prowadzi zarówno salony/sklepy medyczne w Polsce, jak i sklep internetowy. W przypadku sprzedaży towarów poprzez sklep internetowy, wysyłka towarów do klientów następuje poprzez kuriera/firmę przewozową każdorazowo określoną przez Wnioskodawcę, pod adres wskazany przez klienta. W takiej sytuacji, koszt wysyłki towaru ponosi klient i jest on doliczany do ceny za wybrany towar.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

Nie ulega wątpliwości, że w przypadku czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę można wyróżnić następujące elementy składowe: sprzedaż towarów (dostawę towarów) oraz ich transport (którego kosztami obciąża nabywców towarów).

W przedmiotowej sprawie nie można stwierdzić, że usługa transportowa sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów stanowi cel sam w sobie i powinna być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. W okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, za dostawę złożoną – której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne – należy uznać dostawę towarów wraz z usługą transportu.

Transport sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów stanowi integralną część dostawy towarów. Wnioskodawca obciąża klientów kosztami transportu w związku ze sprzedażą tych towarów, a transport ten służy jej zrealizowaniu. Transport nie może być zatem samodzielnym przedmiotem sprzedaży dla klienta. W konsekwencji, dostawa towarów stanowi świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym jest usługa transportowa, która jest ściśle związana z ww. dostawą towarów. Z ekonomicznego punktu widzenia dostawa wraz z transportem jest obiektywnie jedną transakcją. Zatem również z ekonomicznego punktu widzenia dostawa towarów wraz z transportem nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania – jedną czynnością, tj. dostawą towarów.

Podstawą opodatkowania z tytułu tej czynności jest – zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy – łączna wartość towarów oraz ich transport. Koszt transportu towarów, którym obciążani są klienci Wnioskodawcy w związku ze sprzedażą towarów, zwiększa kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i podlega opodatkowaniu na zasadach właściwych dla tej czynności.

W konsekwencji należy stwierdzić, że usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów (świadczeniu głównemu) powinna podlegać opodatkowaniu VAT według takiej samej stawki VAT jak dostawa tych towarów (świadczenie główne), a więc w przypadku dostaw towarów opodatkowanych stawką 8% podatku VAT, usługa transportowa powinna również podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 8% podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników dotyczących konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.