2017.09.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-3.4011.130.2017.3.MS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.130.2017.3.MS
z 13 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 30 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika (pytanie nr 3-6 oraz pytanie nr 7 w części dotyczącej kosztów uczestnictwa w spotkaniach biznesowych i innych związanych z działalnością Spółki) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 sierpnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.130.2017.1.MS na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 sierpnia 2017 r. (data doręczenia 18 sierpnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 30 sierpnia 2017 r.), nadanym w dniu 25 sierpnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zarządzający został powołany do składu Zarządu … Sp. z o. o. z siedzibą w …, będącej Wnioskodawcą w niniejszej sprawie (zwanej dalej Spółką, Wnioskodawcą), jako Prezes Zarządu Spółki, a zarazem jedyny członek zarządu Spółki. Zarządzający jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej w myśl ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829, z późn. zm.) i nieposiadającą wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Zarządzający nie planuje rozpocząć takiej działalności. Na dzień sporządzania wniosku Zarządzający jest jeszcze stroną umowy o pracę ze Spółką.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. z 2016 r., poz. 1202, z późn. zm.), Spółka – do której mają zastosowanie przepisy ustawy, z uwagi na fakt, że Jej jedynym udziałowcem jest Gmina Miasta …, jest zobowiązana zawrzeć z członkiem zarządu umowę o świadczenie usług zarządzania na czas pełnienia funkcji, z obowiązkiem osobistego świadczenia usług przez takiego członka, bez względu na to, czy działa on w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Z treści art. 21 przywołanej ustawy wynika, że podmiot uprawniony do wykonywania praw udziałowych jest obowiązany podjąć działania mające na celu ukształtowanie i stosowanie w spółce zasad wynagradzania członków do dnia zwyczajnego walnego zgromadzenia, którego przedmiotem będzie rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania zarządu z działalności spółki oraz sprawozdania finansowego za rok obrotowy rozpoczynający się w 2016 r. W praktyce termin na wdrożenie nowych zasad, a tym samym zmiana formy zatrudnienia członków zarządu z umowy o pracę na kontrakt menedżerski mija dnia 30 czerwca 2017 r.

Spółka zobowiązana jest więc na mocy przepisów cyt. wyżej ustawy najpóźniej do dnia odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników, czyli nie później niż do dnia 30 czerwca 2017 r. zawrzeć z Zarządzającym umowę o świadczenie usług zarządzania, czyli tzw. kontrakt menedżerski.

Ponadto w ustawie zostało określone, że wynagrodzenie całkowite członka zarządu składa się z wynagrodzenia stałego i zmiennego, został wskazany sposób ustalania zarówno wynagrodzenia stałego oraz wynagrodzenia zmiennego, którego poziom uzależniony jest od poziomu realizacji wyznaczonych celów zarządczych. Dodatkowo w ustawie określono, że umowa musi przewidywać możliwość wypowiedzenia przez Spółkę umowy o świadczenie usług zarządzania, zawierać zakaz pobierania przez członka organu zarządzającego wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka organu w podmiotach zależnych od spółki w ramach grupy kapitałowej, zawierać obowiązek informowania przez członka organu zarządzającego o zamiarze pełnienia funkcji w organach innej spółki handlowej, nabyciu w niej akcji.

Poza zapisami określonymi w ustawie, które bezwzględnie powinny być zawarte w umowie, umowa o zarządzanie (na dzień składania wniosku – jej projektem) będzie regulować kwestie związane z przedmiotem zamówienia, określeniem praw i obowiązków Zarządzającego, obowiązkami Spółki, odpowiedzialnością Zarządzającego, wynagrodzeniem Zarządzającego, własnością intelektualną, tajemnicą przedsiębiorstwa, zakazem konkurencji w okresie trwania umowy o zarządzanie, czasem obowiązywania umowy, odprawą.

Zgodnie z umową o zarządzanie (zwaną dalej: Umową) Zarządzający zobowiąże się do osobistego świadczenia usługi zarządzania. Zarządzający nie prowadzi działalności gospodarczej i nie zamierza jej rozpoczynać z chwilą rozpoczęcia świadczenia usług na podstawie umowy o zarządzanie. Realizacja przez Zarządzającego powierzonych zadań będzie następowała przy wykorzystaniu zasobów rzeczowych, finansowych i organizacyjnych Spółki, w tym zasobów pracowników oraz osób realizujących czynności faktyczne na podstawie innych tytułów prawnych aniżeli umowa o pracę. Zasoby, o których mowa w zdaniu uprzednim, będą wykorzystywane przez Zarządzającego wyłącznie w celach służbowych.

Należy zaznaczyć, że na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody osiągane przez Zarządzającego w ramach umowy o zarządzanie, którą zawrze on ze Spółką, kwalifikowane będą jako przychody z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 pkt 9).

Na podstawie umowy Zarządzający zobowiązuje się do prowadzenia spraw Spółki z najwyższą starannością, sumiennością i profesjonalizmem wymaganym w powszechnie przyjętych standardach zarządzania, w sposób zgodny z interesem Spółki i prowadzący do Jej rozwoju, w szczególności poprzez osiągnięcie celów postawionych Spółce, w tym planowanych wyników gospodarczych i zamierzonej pozycji na rynku, a także kreowanie pozytywnego wewnętrznego i zewnętrznego wizerunku Spółki.

Świadczenie usług przez Zarządzającego będzie polegało w szczególności na:

działaniu w imieniu i na rzecz Spółki,
prowadzeniu spraw Spółki we wszystkich aspektach Jej działalności w sposób zgodny z Aktem Założycielskim i Uchwałami organów Spółki oraz obowiązującymi przepisami, Regulaminami Wewnętrznymi i innymi przepisami obowiązującymi w Spółce,
reprezentowaniu Spółki wobec podmiotów trzecich zgodnie ze sposobem reprezentacji wynikającym z Aktu Założycielskiego, reprezentowaniu Spółki wobec jej pracowników,
realizacji Celów Zarządczych i innych stawianych przed Spółką,
zaciąganiu zobowiązań i rozporządzaniu prawami w imieniu Spółki i na jej rzecz zgodnie z Aktem Założycielskim Spółki i uwzględnieniem wymogów Kodeksu spółek handlowych, racjonalnego gospodarowania środkami finansowanymi Spółki,
opracowywaniu zgodnie z regulacjami obowiązującymi w Spółce rocznych i wieloletnich planów rzeczowo-finansowych, a po zatwierdzeniu przez właściwy organ Spółki ich wykonywaniu,
wykonywaniu Uchwał organów Spółki, chyba że ich wykonanie stanowiłoby naruszenie przepisów prawa,
bieżącym i terminowym zgłaszaniu do sądu rejestrowego okoliczności podlegających wpisowi oraz składaniu sprawozdań finansowych i innych dokumentów zgodnie z obowiązującymi przepisami,
prowadzeniu spraw, w tym sądowych, administracyjnych niezbędnych do obrony interesów Spółki, w szczególności poprzez reprezentowanie Spółki w postępowaniach, udzielanie stosownych pełnomocnictw,
osobistym świadczeniu usług zarządzania przy jednoczesnym współdziałaniu z innymi organami Spółki.

Świadczenie usług zarządzania przez Zarządzającego ma być wykonywane w warunkach pełnej dyspozycyjności, a w siedzibie Spółki następuje w takich ramach czasowych, jakie są niezbędne do zarządzania Spółką zgodnie z treścią Umowy. Czas podróży Zarządzającego związanej z wykonywaniem usług zarządzania poza siedzibą Spółki, udziału w wydarzeniach takich jak konferencje, seminaria i inne, o ile ich zakres i tematyka są związane z działalnością Spółki, czy udziału w szkoleniach, związanych z zakresem wykonywanych na rzecz Spółki usług, również stanowi czas wykonywania usług zarządzania.

Zarządzający zobowiązany będzie wykonywać swoje obowiązki w siedzibie Spółki oraz w zależności od potrzeb Spółki, w innych miejscach na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i poza jej granicami, przy czym świadczenie usług poza siedzibą Spółki nie może zakłócać Jej płynnego funkcjonowania. Zarządzającemu będzie przysługiwać w ciągu roku kalendarzowego 25 dni przerwy w świadczeniu usług zarządzania przypadających na dni robocze z zachowaniem prawa do wynagrodzenia przewidzianego w Umowie. Zarządzający będzie zobowiązany do dokumentowania swojej obecności w siedzibie Spółki, w innych miejscach świadczenia usług, wyjazdów w celu wykonywania usług zarządzania oraz dni przerwy w świadczeniu usług zarządzania poprzez podpisywanie ewidencji prowadzonej przez Spółkę.

Zarządzającemu zostaną udostępnione do korzystania wyłącznie w celu należytego wykonania Umowy, urządzenia techniczne, wyposażenie oraz inne mienie Spółki niezbędne do realizacji usług zarządzania, a także zapewnione zostanie samodzielne pomieszczenie biurowe o standardzie stosownym do wykonywanej funkcji Członka Zarządu wraz z możliwością korzystania z części wspólnych budynku, w którym znajduje się siedziba Spółki. Zarządzającemu zapewnione zostaną również materiały biurowe oraz możliwość korzystania z ogólnodostępnych urządzeń technicznych w Spółce. Zarządzający zobowiązuje się do korzystania z przekazanych zasobów Spółki wyłącznie w celu wykonywania Umowy i nie udostępniania ich osobom trzecim. Zarządzający będzie miał prawo do korzystania z poczty elektronicznej prowadzonej dla Spółki oraz z konta indywidualnego poczty elektronicznej prowadzonego przez Spółkę dla Zarządzającego.

W ramach Umowy Spółka zobowiąże się w szczególności do:

dokonywania czynności utrzymania, konserwacji, serwisu, przeglądów, naprawy, wymiany części eksploatacyjnych urządzeń technicznych, wyposażenia oraz innego mienia Spółki przekazanego Zarządzającemu do korzystania, dokonywania aktualizacji oprogramowania, ubezpieczenia tego mienia i pokrywania wszelkich kosztów w tym zakresie,
pokrywania wszelkich kosztów używania i eksploatacji samochodu służbowego, w tym w szczególności: paliwa, oleju, płynów hamulcowych, chłodzących i do spryskiwaczy, serwisu, przeglądów technicznych, wymiany i przechowywania opon, zakupu części i materiałów eksploatacyjnych, zakupu koniecznego wyposażenia dodatkowego, oraz pokrywać koszty utrzymania samochodu w czystości, koszty parkowania oraz koszty składek ubezpieczenia samochodu w zakresie OC, AC i NNW, a także koszty najmu, dzierżawy czy leasingu samochodu,
pokrywania wszelkich kosztów udziału Zarządzającego w wydarzeniach z udziałem Spółki zgodnie z Umową (konferencje, seminaria, szkolenia, spotkania biznesowe i inne związane z działalnością Spółki) w tym również kosztów zakwaterowania w standardzie stosownym do wykonywanej funkcji Członka Zarządu Spółki,
zwrotu wydatków poniesionych przez Zarządzającego, a niezbędnych do należytego wykonania Umowy, po ich należytym udokumentowaniu, uzasadnieniu ich poniesienia, w tym wykazaniu związku i niezbędności do należytego świadczenia usług zarządzania, np. faktur, paragonów, umów i innych równoważnych dokumentów w tym oświadczeń,
udostępnienia Zarządzającemu ksiąg rachunkowych Spółki, wszelkich dokumentów związanych z działalnością Spółki lub ze Spółką będących w posiadaniu Spółki,
wypłaty Zarządzającemu wynagrodzenia zgodnie z Umową,
zgłoszenia Zarządzającego do ubezpieczenia społecznego (emerytalnego, rentowego), wypadkowego, dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, ubezpieczenia zdrowotnego oraz opłacania składek obciążających Spółkę i pobranych od Zarządzającego,
opłacania składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
umożliwienia Zarządzającemu, Jego współmałżonkowi i dzieciom prowadzącym wspólne gospodarstwo domowe korzystanie z pakietu medycznego i innych pakietów usług w przypadku gdy Spółka gwarantuje takie pakiety pracownikom Spółki i na takich samych zasadach, co pracownicy,
zapewnienia w ramach pozostających w możliwości Spółki współdziałania z Zarządzającym organów Spółki.

Wynagrodzenie należne Zarządzającemu zostanie wskazane w Umowie i będzie składać się z części stałej stanowiącej wynagrodzenie miesięczne podstawowe i części zmiennej stanowiącej wynagrodzenie uzupełniające za rok obrotowy Spółki. Wynagrodzenie miesięczne podstawowe zostanie określone kwotowo, płatne z dołu, stałą kwotą należną za każdy miesiąc trwania Umowy. Część stała wynagrodzenia obejmuje również wynagrodzenie z tytułu przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych do utworu, zezwolenia na wykonywanie praw zależnych, udzielenia pełnomocnictwa do wykonywania przez Spółkę autorskich praw osobistych, korzystania przez Spółkę z wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz udzielenia prawa do uzyskania przez Spółkę patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy oraz praw do rejestracji wzoru przemysłowego jeżeli utwory, wynalazek, wzór użytkowy, wzór przemysłowy powstaną w wykonaniu lub w związku z Umową lub w wykonaniu lub w związku ze sprawowaniem funkcji Członka Zarządu Spółki. Część zmienna wynagrodzenia Zarządzającego będzie uzależniona od poziomu realizacji celów zarządczych w okresie stanowiącym podstawę ustalenia wynagrodzenia uzupełniającego – w roku obrotowym Spółki. Część zmienna wynagrodzenia Zarządzającego będzie ustalana przez Radę Nadzorczą Spółki, płatna w terminie 14 dni od spełnienia wszystkich warunków formalnych w Umowie.

Każda ze Stron będzie ponosić odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań objętych Umową.

Zarządzający będzie ponosić odpowiedzialność za szkody wyrządzone w czasie wykonywania przez Zarządzającego Umowy lub wykonywania funkcji Członka Zarządu będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy lub naruszenia przepisów prawa jeżeli nastąpiło to z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa.

Zarządzający będzie ponosić odpowiedzialność z tytułu pełnienia funkcji Członka Zarządu Spółki wynikającą z przepisów prawa, a w szczególności z Kodeksu spółek handlowych. Zarządzający nie będzie ponosić odpowiedzialności związanej z ryzykiem w zarządzaniu i ryzykiem prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, o ile nastąpi to w ramach dozwolonego i uzasadnionego ryzyka, jeżeli Zarządzający będzie je podejmował zgodnie z przepisami prawa i nie można przypisać Zarządzającemu winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa.

Umowa nie stanowi dla Zarządzającego samodzielnego tytułu do ponoszenia odpowiedzialności wobec osób trzecich. Charakter stosunku prawnego łączącego Zarządzającego ze Spółką (kontrakt menedżerski, o którym mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wyklucza bezpośrednią odpowiedzialność Zarządzającego wobec osób trzecich – odpowiedzialność taką ponosić będzie sama Spółka. Zarządzający ponosił będzie natomiast jedynie odpowiedzialność wewnętrzną, korporacyjną, wobec samej Spółki. W związku z powyższym, Zarządzający nie jest zobowiązany do zawarcia w tym zakresie umowy ubezpieczenia, które zapewniałoby mu ochronę ubezpieczeniową za szkody wyrządzone w wyniku jego działań lub zaniechań osobom trzecim.

Spółka zawrze umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej organów Spółki za szkody wyrządzone w związku z wykonaniem Umowy oraz w związku z pełnieniem przez Członka Zarządu funkcji w organach Spółki i to Spółka pokryje koszty składek z tego tytułu.

Zarządzający zobowiąże się, że w okresie obowiązywania Umowy nie będzie prowadził działalności konkurencyjnej wobec Spółki lub podmiotów z udziałem Spółki pośrednio lub bezpośrednio na terenie Rzeczypospolitej Polskiej lub poza jej granicami w jakiejkolwiek formie działalności, w tym również wykonywanej osobiście na podstawie jakiegokolwiek tytułu prawnego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że pod pojęciem „podróży poza administracyjne granice miasta, związanej z należytym wykonywaniem umowy” Wnioskodawca rozumie sytuację, w której Zarządzający, w celu wykonywania zadań wynikających z umowy o świadczenie usług zarządzania, zmuszony jest do wyjazdu poza miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki lub stałe miejsce wykonywania Umowy o świadczenie usług zarządzania. Taka konieczność powstaje m.in. gdy zachodzi potrzeba spotkania się z kontrahentami Wnioskodawcy w ich siedzibie lub też w innym miejscu położonym poza granicami administracyjnymi siedziby Spółki. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że takie rozumienie omawianego sformułowania wynika wprost z treści wniosku, gdzie zostało doprecyzowane w samym pytaniu nr 3. Umowa o świadczenie usług zarządzania przewiduje, że w razie wykorzystania przez Zarządzającego samochodu prywatnego do celów realizacji tej Umowy, Spółka wypłaci Mu należności z tego tytułu. Wydatki poniesione przez Zarządzającego w związku z wykonywaniem Umowy o świadczenie usług zarządzania nie zostaną przez Niego zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zarządzający brał będzie udział w różnorakich spotkaniach związanych z bieżącym funkcjonowaniem Spółki, np.: w spotkaniach z kontrahentami, potencjalnymi kontrahentami, podwykonawcami, a także w szkoleniach i konferencjach. Podkreślenia wymaga, że udział w tego typu spotkaniach jest obowiązkiem Zarządzającego wynikającym wprost z zapisów Umowy o świadczenie usług zarządzania. Przykładowe koszty ponoszone przez Spółkę w związku z takim spotkaniami to: koszty przelotu, przejazdu, parkowania, noclegu, koszty wstępu, uczestnictwa, poczęstunku, wyżywienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy usługi, które będą realizowane przez Członka Zarządu w ramach umowy o świadczenie usług zarządzania Spółką są działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710)?
Czy wynagrodzenie przewidziane za czynności, które będą realizowane przez Członka Zarządu Spółki na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania Spółką będzie opodatkowane podatkiem VAT, wobec czego Zarządzający będzie uznany za podatnika podatku VAT?
Czy udostępnienie Zarządzającemu prawa do korzystania z samochodu służbowego (na zasadach jakie obowiązują w Spółce) do celów podróży poza administracyjne granice miasta, związanej z należytym wykonywaniem umowy (tj. podróży w celu wykonywania przez Zarządzającego zadań wynikających z umowy o świadczeniu usług zarządzania w miejscach znajdujących się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki lub stałe miejsce wykonywania Umowy o świadczenie usług zarządzania) stanowi dodatkowy przychód Zarządzającego i należy je doliczyć do przychodu podatnika, od którego Spółka jest zobowiązana pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Czy pokrycie przez Spółkę należności w przypadku wykonania podróży, o której mowa w pkt 3) powyżej, samochodem prywatnym, stanowi dodatkowy przychód Zarządzającego i należy je doliczyć do przychodu podatnika, od którego Spółka jest zobowiązana pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Czy udostępnienie urządzeń technicznych (w tym m.in. drukarki, komputera, laptopa, telefonu komórkowego), samochodu służbowego, wyposażenia i innego mienia, a także pomieszczenia biurowego w siedzibie Spółki w celu wykonywania Umowy o świadczenie usług zarządzania, jak również wydatki poniesione przez osobę zarządzającą w związku z wykonywaniem powierzonych jej zadań na eksploatację urządzeń technicznych i samochodu służbowego (w tym m.in. rozmowy telefoniczne, koszty utrzymania, konserwacji i napraw urządzeń), stanowią dodatkowy przychód Zarządzającego i należy je doliczyć do przychodu podatnika, od którego Spółka jest zobowiązana pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Czy koszty noclegów (hotele), przejazdów (bilety kolejowe, lotnicze) krajowych i zagranicznych – zwrócone lub opłacone przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych (związane z podróżą odbytą w celu wykonywania przez Zarządzającego zadań wynikających z umowy o świadczenie usług zarządzania w miejscach znajdujących się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki lub stałe miejsce wykonywania umowy o świadczenie usług zarządzania) stanowią dodatkowy przychód osoby zarządzającej i należy je doliczyć do przychodu podatnika, od którego Spółka jest zobowiązana pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Czy koszty uczestniczenia Zarządzającego w konferencjach, seminariach, szkoleniach, spotkaniach biznesowych i innych związanych z działalnością Spółki, o ile ich zakres i tematyka jest związana z zakresem wykonywanych usług, zwrócone lub opłacone przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych, stanowią dodatkowy przychód osoby zarządzającej i należy je doliczyć do przychodu podatnika, od którego Spółka jest zobowiązana pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
W sytuacji gdy Spółka oświadcza, że zawrze umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej OC organów Spółki za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem funkcji w organach Spółki i pokryje koszty składek z tego tytułu, czy należy te koszty zaliczyć do przychodu podatnika, od którego Wnioskodawca jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku nr 3, nr 4, nr 5, nr 6 oraz nr 7 w części dotyczącej kosztów uczestnictwa w spotkaniach biznesowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu), w pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że podanie konkretnej podstawy prawnej w omawianych przypadkach nastręcza pewne trudności z uwagi na to, że zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, opisane we wniosku sytuacje nie powodują powstania przychodu (względnie pozwalają na jego zwolnienie), a co za tym idzie nie powodują konieczności pobierania zaliczki na podatek dochodowy. Z uwagi na to, że przepisy podatkowe zawierają przede wszystkim normy o charakterze pozytywnym (tzn. takie, które określają, co jest opodatkowane/co stanowi przychód podatkowy), trudno wskazać na przepis, który wprost stanowiłby o tym, że konkretne zdarzenie, czy konkretne świadczenie nie stanowi przychodu (w szczególności, na co zwracał uwagę Trybunał Konstytucyjny, w polskim porządku prawnym brak jest normy, która wprowadzałaby domniemanie opodatkowania) W tej sytuacji, podane poniżej normy prawne należy raczej wykładać a contrario – skoro opisane zdarzenie/świadczenie nie mieści się w hipotezie normy, to znaczy że nie podlega opodatkowaniu.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, przy wykładni przepisów mających zastosowanie do omawianych przypadków należy mieć na względzie tezy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał wskazał, że „inne nieodpłatne świadczenia”, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychód pod warunkiem, że świadczenia:

zostały spełnione za zgodą osoby z nich korzystającej (skorzystano z nich w pełni dobrowolnie),

zostały spełnione w interesie takiej osoby (a nie w interesie pracodawcy/zleceniodawcy) i przyniosły jej korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałaby ponieść,

korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnej osobie (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy, prawo do korzystania przez Zarządzającego z pojazdów stanowiących własność Spółki do celów służbowych nie może być uznane za nieodpłatne świadczenie, ani też za jakiekolwiek inne przysporzenie, od którego Spółka powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Udostępniony Zarządzającemu samochód służbowy jest niezbędny do zapewnienia należytego wykonywania usług zleconych w ramach Umowy o świadczenie usług zarządzania Przychód z nieodpłatnych świadczeń mógłby powstać dopiero wówczas, gdyby osoba zarządzająca wykorzystywała to mienie w celach osobistych.

Ad 4

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach. Jak stanowi z kolei art. 21 ust. 13 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie to stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Wnioskodawca wskazał, że regulacją do której odwołuje art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, w oparciu o które osoba wykorzystująca samochód prywatny do celów służbowych może ubiegać się o zwrot poniesionych kosztów do wysokości wynikającej z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów przez stawkę za 1 km przebiegu (tzw. kilometrówka). Zauważyć trzeba, że art. 21 ust. 16 rozróżnia sytuacje pracowników (gdzie mowa jest o podróży służbowej) od innych osób (tzn. świadczeniodawców działających na podstawie innej niż umowa o pracę) gdzie mowa jest wyłącznie o „podróży”. Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy, terminy te interpretować należy identycznie, uznając, że osoba niebędąca pracownikiem skorzystać może ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy jedynie gdy wyjeżdża poza granice administracyjne miejscowości, w której znajduje się siedziba podmiotu zlecającego wyjazd.

Jeżeli zatem Zarządzający wykonuje swe zadania poza miejscowością, gdzie znajduje się siedziba Wnioskodawcy, wówczas przysługuje mu zwrot poniesionych z tego tytułu kosztów. Jeżeli zwrot kosztów nastąpi zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzenia, wówczas zwrot wydatków związanych z wykorzystaniem samochodu prywatnego podlegał będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. W konsekwencji, Spółka nie powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wypłacanych Zarządzającemu tytułem zwrotu wydatków na wykorzystanie samochodu prywatnego na potrzeby Wnioskodawcy

Ad 5

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie Zarządzającemu urządzeń technicznych (w tym m.in. drukarka, komputer laptop, telefon komórkowy), a także innego wyposażenia oraz pomieszczeń biurowych w celu realizacji Umowy o świadczenie usług zarządzania nie może zostać uznane ani za nieodpłatne świadczenia, ani za świadczenie w naturze, ani też za jakiekolwiek inne przysporzenie, które mogłoby być kwalifikowane jako przychód Zarządzającego.

Udostępnione Zarządzającemu środki techniczne i majątek Spółki są elementem niezbędnym do umożliwienia mu realizacji (należytego wykonywania) zadań zleconych w ramach Umowy o świadczenie usług zarządzania Przychód z nieodpłatnych świadczeń mógłby powstać dopiero wówczas gdyby Zarządzający wykorzystywał opisane wyżej mienie w celach osobistych. W konsekwencji, Spółka udostępniając swój majątek na potrzeby realizacji Umowy o świadczenie usług zarządzania nie powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ad 6

Jak stanowi z kolei art. 21 ust. 13 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienie to stosuje się. jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Regulacją do której odwołuje art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Jak wyżej wskazano, w ocenie Wnioskodawcy uznać trzeba, że osoba nie będąca pracownikiem skorzystać może ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jedynie gdy wyjeżdża poza granice administracyjne miejscowości, w której znajduje się siedziba podmiotu zlecającego wyjazd.

Jeżeli zatem Zarządzający wykonuje swe usługi poza miejscowością, gdzie znajduje się siedziba Wnioskodawcy, wówczas otrzymany zwrot kosztów noclegu będzie podlegał zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym na zasadach przewidzianych ww. rozporządzeniu. W konsekwencji. Spółka nie powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wypłacanych Zarządzającemu tytułem zwrotu wydatków na noclegi.

Ad 7

Wnioskodawca uważa, że koszty poniesione przez Spółkę w celu zapewnienia uczestnictwa w spotkaniach biznesowych, szkoleniach konferencjach i seminariach nie stanowią przychodu po stronie osoby zarządzającej, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż podobnie jak środki techniczne (narzędzia pracy), niezbędne do wykonywania zawartej umowy – nie są wykorzystywane do celów osobistych (Wnioskodawca nie odnosi w ich rezultacie żadnych wymiernych korzyści finansowych). Ponadto bezpośrednim beneficjentem tych zdarzeń jest Spółka. Opisane wyżej koszty nie stanowią zatem przychodu Zarządzającego, a co za tym idzie, Spółka nie powinna od ich wartości pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Kontrakt menedżerski jest typem umowy nienazwanej, opartej zgodnie z art. 750 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 1382, z późn. zm.) na umowie zlecenie. Stanowi on, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przez zawarcie kontraktu menedżerskiego przyjmujący zlecenie zobowiązuje się za wynagrodzeniem do stałego wykonywania czynności zarządzania przedsiębiorstwem zleceniodawcy w jego imieniu i na jego rzecz. Natomiast konieczność ponoszenia wydatków na rzecz zleceniobiorcy, musi wynikać z prawidłowo zawartej umowy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przychody uzyskane z kontraktów menadżerskich dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych należy zawsze kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, stąd wszystkie elementy umowy cywilnoprawnej, tj. kontraktu menadżerskiego ustalone przez strony jako składnik wynagrodzenia będą stanowiły przychód w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Według art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przychodem Zarządzającego z tytułu umowy o świadczenie usług zarządzania Spółką jest zatem nie tylko ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu, ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku ze sprawowaniem funkcji w zarządzie Spółki.

W świetle powyższego odnosząc się do pytania oznaczonego we wniosku nr 3 i nr 5 należy zauważyć, że z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zasoby rzeczowe, finansowe i organizacyjne Spółki wskazane we wniosku, udostępnione Zarządzającemu będą przez Niego wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. Należy więc stwierdzić, że korzystanie przez Zarządzającego z udostępnionych przez Spółkę: samochodu służbowego, drukarki, komputera laptopa, telefonu komórkowego, wyposażenia i innego mienia oraz pomieszczenia biurowego w siedzibie Spółki w celu wykonywania przez Niego zadań wynikających z umowy o świadczenie usług zarządzania, a także zwrot lub opłacenie przez Spółkę wydatków poniesionych przez Zarządzającego na eksploatację ww. sprzętu (w tym, rozmowy telefoniczne, koszty utrzymania, konserwacji i napraw urządzeń) w związku z wykonywaniem powierzonych mu zadań służy wyłącznie celom Wnioskodawcy i jako takie nie mogą zostać uznane za nieodpłatne świadczenie.

W przedmiotowej sytuacji, w ww. zakresie, Zarządzający nie otrzymuje żadnej korzyści majątkowej kosztem Wnioskodawcy. Nie generuje to zatem po stronie Zarządzającego dodatkowego przychodu z działalności wykonywanej osobiście w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy w tym zakresie nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do pytania oznaczonego we wniosku nr 4 i nr 6 należy zauważyć, że pokrywanie przez Spółkę należności w przypadku wykorzystywania przez Zarządzającego prywatnego samochodu do podróży w celu wykonywania zadań wynikających z umowy o świadczenie usług zarządzania w miejscach znajdujących się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy lub stałe miejsce wykonywania ww. umowy, a także związanych z taką podróżą kosztów noclegów (hotele) i przejazdów (bilety kolejowe, lotnicze) krajowych i zagranicznych zwróconych lub opłaconych przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych należy stwierdzić, że sfinansowanie przez Spółkę tych kosztów stanowi dla Zarządzającego nieodpłatne świadczenie.

Przy czym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wartość świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz Zarządzającego – po spełnieniu określonych warunków – może być jednak zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Powyższe zwolnienie przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnym przepisem, o którym mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U z 2013 r., poz.167).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia, określa ono wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:

na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;
poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.

W myśl § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Jak stanowi § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (§ 3 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Przy czym zgodnie z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Stosownie do § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21). W tym zakresie obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Jak stanowi § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. Na podstawie § 4 ust. 2 rozporządzenia, wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

Natomiast zgodnie z § 6 ust. 1 Rozdziału 2 ww. rozporządzenia odnoszącego się do podróży krajowych, miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca. W myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

Z kolei jak stanowi § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:
1. mniej niż 8 godzin – dieta nie przysługuje,
2. od 8 do 12 godzin – przysługuje 50% diety,
3. ponad 12 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości;
jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną ale rozpoczętą dobę:
1. do 8 godzin – przysługuje 50% diety,
2. ponad 8 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości.

Stosownie do § 7 ust. 3 rozporządzenia, dieta nie przysługuje:

za czas delegowania do miejscowości pobytu stałego lub czasowego pracownika oraz w przypadkach, o których mowa w 10;
jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Zgodnie z § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia, kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

śniadanie – 25% diety;
obiad 50% diety;
kolacja – 25% diety.

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 7 ust. 5 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (§ 8 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety (§ 8 ust. 3 rozporządzenia).

Stosownie do § 9 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży krajowej pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej w wysokości 20% diety.

Ryczałt, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, jeżeli pracownik nie ponosi kosztów dojazdów (§ 9 ust. 2 rozporządzenia).

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli na wniosek pracownika pracodawca wyrazi zgodę na pokrycie udokumentowanych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej (§ 9 ust. 3 rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 13 ust. 1 Rozdziału 3 ww. rozporządzenia dotyczącego podróży zagranicznych, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe (§ 13 ust. 2 rozporządzenia).

Jak stanowi ust. 3 § 13 rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się w następujący sposób:

za każdą dobę podróży zagranicznej przysługuje dieta w pełnej wysokości;
za niepełną dobę podróży zagranicznej:
1. do 8 godzin – przysługuje 1/3 diety,
2. ponad 8 do 12 godzin – przysługuje 50% diety,
3. ponad 12 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości.

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 14 ust. 1 rozporządzenia, pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust 3.

Jak wynika z ust. 2 § 14 rozporządzenia, kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

śniadanie – 15% diety;
obiad – 30% diety;
kolacja – 30% diety.

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio (§ 14 ust. 3 rozporządzenia).

W myśl § 16 ust. 1 rozporządzenia, za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu (ust. 2 § 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 17 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu.

W przypadku gdy pracownik ponosi koszty dojazdu, o których mowa w ust. 1, wyłącznie w jedną stronę, przysługuje ryczałt w wysokości 50% diety.

Stosownie do ust. 3 § 17 rozporządzenia, na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej.

W myśl § 21 cytowanego rozporządzenia, w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 stosuje się odpowiednio.

Wskazać jednak należy, że aby przedmiotowe świadczenia, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach, korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, wynikające z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów, lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Przystępując do oceny skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem prywatnego samochodu do celów podróży poza administracyjne granice miasta, związanej z należytym wykonywaniem umowy (tj. podróży w celu wykonywania przez zarządzającego zadań wynikających z umowy o świadczeniu usług zarządzania w miejscach znajdujących się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki lub stałe miejsce wykonywania Umowy o świadczenie usług zarządzania), przejazdów oraz noclegów krajowych i zagranicznych zwróconych lub zapłaconych przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych w pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że z zacytowanych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest uzyskanie tych świadczeń przez osobę będącą w podróży pod warunkiem, że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący.

Należy zaznaczyć, że w powołanym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”. Różnica treści lit. a) i lit. b) w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy związana jest jednak wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.). Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy.

W konsekwencji otrzymywanie powyższych świadczeń korzysta ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości limitu określonego w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pod warunkiem, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Natomiast ewentualna nadwyżka otrzymywanych przez Zarządzającego świadczeń – ponad określony limit będzie podlegała opodatkowaniu jako przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 11 ust. 1 w związku z art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego wysokość należy ustalić na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do pytania nr 7, w części dotyczącej pokrywania przez Spółkę wydatków poniesionych przez Zarządzającego w związku z wykonywaniem umowy o świadczenie usług tzw. kontraktu menadżerskiego w związku z uczestnictwem w spotkaniach biznesowych i innych związanych z działalnością Spółki wskazać należy, że w tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11.

W ww. wyroku Sąd uznał, że: ,,nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej”.

Stwierdzić należy, że wydatki związane ze spotkaniami biznesowymi, służą jedynie stworzeniu dobrego wizerunku firmy, czy działalności, wykreowaniu pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań. Zatem, nie stanowią dla Zarządzającego przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że:

wartość otrzymanych świadczeń w postaci korzystania przez Zarządzającego z udostępnionych przez Spółkę: samochodu służbowego, drukarki, komputera laptopa, telefonu komórkowego, wyposażenia i innego mienia oraz pomieszczenia biurowego w siedzibie Spółki w celu wykonywania przez Zarządzającego zadań wynikających z umowy o świadczenie usług zarządzania, a także zwrot lub opłacenie przez Spółkę wydatków poniesionych przez Zarządzającego na eksploatację ww. sprzętu (w tym, rozmowy telefoniczne, koszty utrzymania, konserwacji i napraw urządzeń) w związku z wykonywaniem powierzonych mu zadań, nie stanowią dla Zarządzającego przychodu z nieodpłatnie otrzymanych świadczeń. W związku z powyższym na Wnioskodawcy w tym zakresie nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

pokrywanie przez Spółkę należności w przypadku wykorzystywania przez Zarządzającego prywatnego samochodu do podróży w celu wykonywania zadań wynikających z umowy o świadczenie usług zarządzania w miejscach znajdujących się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy lub stałe miejsce wykonywania ww. umowy, a także związanych z taką podróżą kosztów noclegów (hotele) i przejazdów (bilety kolejowe, lotnicze) krajowych i zagranicznych zwróconych lub opłaconych przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych, stanowić będzie dla Zarządzającego przychód, który należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy. Jeżeli zwrot kosztów nastąpi zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzenia, wówczas zwrot ww. wydatków podlegał będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. W konsekwencji, Spółka nie powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wypłacanych Zarządzającemu tytułem zwrotu ww. wydatków.

koszty uczestniczenia Zarządzającego w spotkaniach biznesowych i innych związanych z działalnością Spółki, o ile ich zakres i tematyka jest związana z zakresem wykonywanych usług, zwrócone lub opłacone przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych, nie stanowią dla Zarządzającego przychodu z nieodpłatnych świadczeń. W związku z powyższym na Wnioskodawcy w tym zakresie nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin