Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPP3/46-21/16-4/APR
z 1 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz zgodnie z art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 15 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 991/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 sierpnia 2017 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 174/17 (data wpływu 13 lipca 2017 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2016 r. (data wpływu 31 marca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 31 maja 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku naliczenia i zapłaty podatku z tytułu zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31 maja 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku naliczenia i zapłaty podatku z tytułu zbycia nieruchomości.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 13 czerwca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy postanowienie znak ITPP3/4512-190/16/APR o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wnioskodawca na powyższe postanowienie wniósł zażalenie z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 28 czerwca 2016 r.).

W odpowiedzi na powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 21 lipca 2016 r. znak ITPP3/4512-2-1/16/AT utrzymał w mocy postanowienie I instancji.

Wnioskodawca na postanowienie z dnia 21 lipca 2016 r. znak ITPP3/4512-2-1/16/AT złożył skargę z dnia 23 sierpnia 2016 r. (data wpływu 30 sierpnia 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w …. wyrokiem z 15 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 991/16 uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 21 lipca 2016 r. znak ITPP3/4512-2-1/16/AT.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 30 grudnia 2016 r. znak 0461-ITRP.46.116.2016.1.PST do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 25 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 174/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie braku obowiązku naliczenia i zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu zbycia nieruchomości wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej Wnioskodawca) udziela pożyczek innym przedsiębiorcom i osobom fizycznym (dalej Pożyczkobiorca). Pożyczki zabezpieczone są przez Pożyczkobiorcę lub innego dłużnika rzeczowego (dalej Poręczyciel) przeniesieniem na Wnioskodawcę własności zabudowanej nieruchomości (dalej nieruchomość) na zabezpieczenie spłaty pożyczki. Zgodnie z postanowieniem umowy pożyczki oraz umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie spłaty pożyczki, Wnioskodawca udziela Pożyczkobiorcy pożyczki w określonej kwocie, a Pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić pożyczkę wraz z odsetkami w terminie wynikającym z umowy pożyczki. Po spłacie pożyczki Wnioskodawca przeniesie własność nieruchomości powrotnie na dłużnika w terminie do 14 dni od daty spłaty pożyczki, do czego Wnioskodawca zobowiązuje się w umowie pożyczki i umowie przewłaszczenia.

W okresie trwania pożyczki Pożyczkobiorca lub Poręczyciel (dłużnik rzeczowy) będzie jedynym posiadaczem samoistnym nieruchomości, uprawnionym do czerpania pożytków z nieruchomości. Wnioskodawca zobowiązuje się nie obciążać, ani nie dysponować nieruchomością w żaden sposób bez zgody dłużnika do czasu wygaśnięcia roszczenia o zwrot nieruchomości.

W razie gdyby Pożyczkobiorca nie spłacił pożyczki w terminie, roszczenie o zwrot nieruchomości wygasa, a Wnioskodawca będzie uprawniony do zbycia przewłaszczonej nieruchomości by zaspokoić swoje roszczenia z ceny sprzedaży. W związku z czym dłużnik będzie zobowiązany do wydania nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy lub ostatecznego nabywcy nieruchomości. Po zbyciu zabezpieczającej umowę nieruchomości Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozliczenia uzyskanej ceny ze swoją wierzytelnością wobec dłużnika i zwrócenia mu ewentualnej różnicy.

Wnioskodawca prowadzi jedynie działalność finansową, która jest zwolniona z podatku VAT. Przeważającą formą wykonywanej działalności jest - PKD 64.92.Z „pozostałe formy udzielania kredytów”.

Nieruchomość, która zostanie nabyta w formie przewłaszczenia na zabezpieczenie nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę w celach gospodarczych, a będzie jedynie stanowić zabezpieczenie udzielonej przez Wnioskodawcę pożyczki. Wnioskodawca nie będzie też ponosił żadnych wydatków na ulepszenie nieruchomości. Jedyne wydatki, które Wnioskodawca może ponieść to takie, które będą niezbędne do zabezpieczenia nieruchomości do czasu jej sprzedaży, jednak będą one niższe niż 30% wartości początkowej nieruchomości. Nieruchomość stanowiąca zabezpieczenie opisanej wyżej pożyczki będzie nieruchomością zabudowaną budynkami, budowlami lub ich częściami (odrębne lokale) i będą trwale związanymi z gruntem. Budynki lub ich części będą miały przeznaczenie mieszkalne, użytkowe lub gospodarcze, a ich dostawa opisana we wniosku może być dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, lub w terminie krótszym niż 2 lata od dnia zasiedlenia lub w terminie późniejszym niż 2 lata od dnia zasiedlenia.

W uzupełnieniu wniosku udzielono następujących odpowiedzi na pytania zadane przez organ w wezwaniu.

1. Gdzie nieruchomość się znajduje? Jaki numer ewidencyjny i jaką powierzchnię posiada działka gruntu? Jakie konkretnie budynki/budowle znajdują się na nieruchomości (należy opisać każdy z budynków – jakie jest przeznaczenie, powierzchnia użytkowa)?
   
   
   Odp. Wnioskodawca nie jest w stanie podać adresu i opisu nieruchomości ze względu na fakt, iż zapytanie dotyczy sytuacji przyszłej a nie dotyczy konkretnego przypadku. Spółka zakłada, że obrót nieruchomością nie będzie ograniczony ustawą o kształtowaniu ustroju rolnego i działka będzie zabudowana co najmniej budynkiem mieszkalnym.
   
   
   
2. Czy właściciel-dłużnik rzeczowy prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT?
   
   
   Odp. Tak, właściciel prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT.
   
   
   
3. Na jakie cele każdy z budynków i budowli był/jest wykorzystywany (np. bezpośrednio przez właściciela na własne cele mieszkaniowe, prowadzenie działalności gospodarczej, najem, dzierżawę, użyczenie) i w jakim okresie?
   
   
   Odp. Wykorzystywanie nieruchomości – na cele mieszkalne, jest zarejestrowana pod tym adresem działalność gospodarcza.
   
   
   
4. Czy ww. obiekty były przez właściciela wybudowane, nabyte (kiedy?)
   
   
   Odp. Nieruchomość jest nabyta drogą umowy sprzedaży lub darowizny.
   
   
   
5. Czy właścicielowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki na budowę lub z tytułu nabycia (jeśli przy nabyciu była wystawiona faktura)?
   
   
   Odp. Właścicielowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur.
   
   
   
6. Czy obiekty te były przez właściciela ulepszane (modernizowane/remontowane), a jeśli tak – kiedy zostały zakończone oraz czy wydatki na ulepszenie danego obiektu wyniosły co najmniej 30% jego wartości początkowej, a właścicielowi przysługiwało prawo do odliczenia z tego tytułu podatku naliczonego?
   
   
   Odp. Obiekty mogły być ulepszane (remontowane), remont skończył się ponad 2 lata temu, wydatki nie przekroczyły 30% wartości początkowej.
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca zbywając przewłaszczoną nieruchomość w celu zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności będzie zobowiązany do naliczenia i zapłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zbycia przewłaszczonej nieruchomości w celu zaspokojenia wierzytelności Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia i zapłaty podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub na podstawie art. 43 ust.1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy z chwilą wydania nieruchomości, będącej zabezpieczeniem spłaty pożyczki przez dłużnika na rzecz Wnioskodawcy lub ostatecznego nabywcy, dojdzie do dostawy w myśl ustawy o VAT.

Jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2- 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast, w myśl obowiązującego art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust.1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnieniem od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dostawa nieruchomości spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, stąd w tym przypadku Wnioskodawca nie naliczy podatku VAT przy zbyciu nieruchomości.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów me przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jak wspomniano, Wnioskodawca nie będzie dokonywał żadnych wydatków na rzecz ulepszenia nieruchomości. Wnioskodawca nie będzie też uprawniony do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości. Jak wyjaśniono wcześniej jedyną korzyścią jaką Wnioskodawca osiąga w wyniku transakcji są prowizja za udzielenie pożyczki i odsetki od pożyczki, a przewłaszczona nieruchomość będzie nabywana przez Wnioskodawcę wyłącznie w celu zabezpieczenia spłaty pożyczki oraz należności ubocznych. Więc jej nabycie służy osiągnięciu (ewentualnemu odzyskaniu) przychodów w całości zwolnionych z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38-40 ustawy o VAT, stąd konsekwentnie na podstawie art. 86 pkt 1 ustawy o VAT, nabycie to nie daje prawa do obniżenia podatku naliczonego.

Zatem Wnioskodawca spełnia warunki zwolnienia z podatku opisanego art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania uchylonego postanowienia, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … (i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w świetle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości zabudowanych przewłaszczonych w celu zabezpieczenia udzielonej pożyczki, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku:

1. w sytuacji, gdy sprzedaż nastąpi po upływie 2 lat od nabycia budynków przez Pożyczkobiorcę lub dłużnika rzeczowego – transakcja będzie objęta zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż będzie miała miejsce po 2 latach od pierwszego zasiedlenia,
2. w sytuacji, gdy sprzedaż nastąpi przed upływem 2 lat od nabycia budynków przez Pożyczkobiorcę lub dłużnika rzeczowego – transakcja będzie objęta zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, gdyż nie będzie spełniona przesłanka wynikająca z art. 43 ust. 1 pkt 10, ale – jak wynika z wniosku – są spełnione wymogi do zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy (Pożyczkobiorcy lub dłużnikowi rzeczowemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości i nie ponoszono wydatków na ulepszenie).

W konsekwencji, stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy, zwolnieniem od podatku znajdzie również zastosowanie do sprzedaży gruntu, na którym znajdują się sprzedawane budynki.

Zatem Wnioskodawca nie będzie obowiązany do naliczenia i zapłaty podatku z tytułu transakcji sprzedaży ww. nieruchomości.

Wobec powyższego stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.