2017.08.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-1.4012.193.2017.2.ICz

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.193.2017.2.ICz
z 11 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 maja 2017 r. (data wpływu 12 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 20 czerwca 2017r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transferu zwrotnego wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2017r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony pismem z 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 20 czerwca 2017r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transferu zwrotnego wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W celu uzyskania finansowania Spółka V. Polska Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) sprzedaje U. Bank Austria AG, (bank z siedzibą w Austrii, dalej: Bank lub U,) wierzytelności. Spółka oferuje do sprzedaży i przeniesienia na Bank wierzytelności własne powstałe w związku z dokonaną sprzedażą wyrobów. Sprzedażą objęte są wierzytelności dla których w momencie sprzedaży nie upłynął termin ich płatności.

Wynagrodzenie należne Spółce z tytułu sprzedaży wierzytelności ustalone jest w wysokości wartości nominalnej sprzedawanych wierzytelności. Niezależnie od dokonanej sprzedaży wierzytelności kontrahenci spółki V. Polska Sp. z o.o. nie są informowani o dokonanej sprzedaży, w związku z tym wynagrodzenie z tytułu dokonanych dostaw nadal uiszczane jest na konto V. Polska Sp. z o.o. (transakcja ma cechy faktoringu tajnego).

Raz w miesiącu V. Sp. z o.o. przekazuje Bankowi zestawienie wszystkich nabytych przez Bank wierzytelności, które od daty ich zakupu przez Bank zostały przez kontrahentów Spółki wpłacone na konto Wnioskodawcy. Również w tym terminie Spółka przedstawia Bankowi wierzytelności do sprzedaży powstałe w okresie od ostatniego nabycia. Jeżeli wartość wierzytelności do sprzedaży przewyższa kwotę, która w danym miesiącu wpłynęła od dłużników Spółki, powstałą różnicą Bank uznaje konto Spółki, jeżeli z kolei wartość tych wierzytelności jest niższa Bank obciąża konto Spółki powstałą różnicą.

Niezależnie od wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu sprzedaży wierzytelności, Wnioskodawca płaci Bankowi wynagrodzenie miesięczne z dołu w kwocie wynikającej z 1-miesięcznej stopy procentowej - EURIBOR z doliczeniem uzgodnionej z Bankiem marży.

Wnioskodawca nadal we własnym imieniu - jednakże na rachunek Banku, zarządza sprzedanymi Bankowi wierzytelnościami, jak i odpowiednią polisą ubezpieczeniową w zakresie sprzedanych wierzytelności. Wnioskodawca działała w charakterze powiernika i zajmuje się wpływającymi na poczet wierzytelności płatnościami. W szczególności Spółka w razie zwłoki w płatnościach po stronie dłużnika kieruje do dłużników odpowiednie wezwania do zapłaty i wszczyna przeciwko dłużnikom działania przewidziane przez ubezpieczyciela w ramach polis ubezpieczeniowych ubezpieczenia należności.

Dodatkowo Spółka zobowiązana jest do udzielania Bankowi (bez jakichkolwiek wydatków, opłat lub zwrotów kosztów) pomocy w ramach wszelkich podejmowanych kroków prawnych w zakresie dochodzenia i zachowania wszelkich praw związanych ze sprzedanymi wierzytelnościami i związanymi z nimi zabezpieczeniami i pozostałymi prawami. Dlatego też Spółka zobligowana jest akceptować wszelkie cesje zwrotne wierzytelności, tak aby finalnie we własnym imieniu i na własny koszt odzyskać wierzytelności dla/i na rachunek Banku. Do tej pory taka cesja zwrotna nie miała miejsca.

Jednakże w chwili obecnej, w związku ze zmianami w ramach całego koncernu V. rozważana jest zmiana podmiotu finansującego na podmiot z koncernu – V. D. GmbH (zwanej dalej: VADF). Jednakże zanim to nastąpi wierzytelności sprzedane do Banku a nie uregulowane przez dłużników, w ramach cesji zwrotnej mają zostać zwrócone Wnioskodawcy, który przeniesie wierzytelności na inny podmiot finansujący - VADF.

W związku z planowanymi zmianami, 30 czerwca Spółka nie przedstawi Bankowi nowych należności do faktoringu. Wszelkie płatności od dłużników z tytułu sprzedanych wierzytelności zostaną przelane na konto Banku, natomiast wierzytelności sprzedane, które nie zostały spłacone przez dłużników zostaną przeniesione przez Bank na Spółkę, a Spółka zapłaci Bankowi wartość nominalną przekazanych zwrotnie wierzytelności. Spółka zwróci więc Bankowi otrzymaną za daną wierzytelność cenę sprzedaży a Bank zwróci otrzymaną od Spółki wierzytelność.

Bank jest austriackim rezydentem podatkowym, licencjonowaną instytucją finansową, której przedmiotem działalności jest m. in. obrót wierzytelnościami. U. jest zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług podatnikiem w Austrii i posiada numer VAT. Usługi faktoringu świadczone przez U. stanowią dla Spółki import usług i są one opodatkowane podatkiem VAT według stawki podstawowej 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy transfer zwrotny wierzytelności dokonany przez Bank na rzecz Wnioskodawcy stanowi usługę opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W zakresie podatku od towarów i usług Spółka poniżej przedstawia własne stanowisko w sprawie.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; zwanej dalej: ustawą VAT).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1 a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Zatem co do zasady w stosunku do usług świadczonych na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy VAT miejsce świadczenia usług przenosi się do miejsca, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, chyba, że usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej - wówczas miejscem świadczenia jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy VAT.

W opisywanym przyszłym stanie faktycznym, w związku z planowaną reorganizacją, koncern V. w najbliższych miesiącach zaprzestanie, w zakresie umów faktoringowych, współpracy z Bankiem U.. W związku z tym strony transakcji odstąpią od umowy sprzedaży wierzytelności.

W konsekwencji, Wnioskodawca zwróci otrzymaną od U. cenę sprzedaży za daną wierzytelność, a U. zwróci otrzymaną od Spółki wierzytelność. Wynagrodzenie uiszczone Bankowi w momencie sprzedaży wierzytelności nie będzie podlegać zwrotowi na rzecz Spółki. Spółka nie będzie także obciążała Banku wynagrodzeniem za realizację ww. odstąpienia.

W tym miejscu należy wskazać, iż zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Zatem, w świetle powyższego wynika, że U. dokonuje przeniesienia wierzytelności na rzecz Spółki, Spółka natomiast nabywa wierzytelność od U. Zatem w tej sytuacji dojdzie do przeniesienia praw majątkowych na Spółkę. Transakcja ta stanowi odrębną od pierwotnej transakcji sprzedaży wierzytelności transakcję. Przeniesienie praw do wierzytelności stanowi świadczenie przez Spółkę na rzecz Banku usług. Usługobiorcą usługi jest posiadający status podatnika, w rozumieniu art. 28a ust. 1 ustawy VAT, Bank U. z siedzibą na terenie Austrii. Tam też znajdzie się miejsce opodatkowania dla celów podatku od towarów i usług dla omawianej transakcji ustalone zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy VAT.

Zatem powrotne przeniesienie wierzytelności przez Bank na Spółkę będzie opodatkowane w miejscu siedziby usługobiorcy - w Austrii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że w celu uzyskania finansowania Spółka V. Polska Sp. z o.o. – Wnioskodawca - sprzedaje U. Bank Austria AG wierzytelności. Spółka oferuje do sprzedaży i przeniesienia na Bank wierzytelności własne powstałe w związku z dokonaną sprzedażą wyrobów. Sprzedażą objęte są wierzytelności dla których w momencie sprzedaży nie upłynął termin ich płatności.

Raz w miesiącu V. Polska Sp. z o.o. przekazuje Bankowi zestawienie wszystkich nabytych przez Bank wierzytelności, które od daty ich zakupu przez Bank zostały przez kontrahentów Spółki wpłacone na konto Wnioskodawcy. Również w tym terminie Spółka przedstawia Bankowi wierzytelności do sprzedaży powstałe w okresie od ostatniego nabycia. Jeżeli wartość wierzytelności do sprzedaży przewyższa kwotę, która w danym miesiącu wpłynęła od dłużników Spółki, powstałą różnicą Bank uznaje konto Spółki, jeżeli z kolei wartość tych wierzytelności jest niższa Bank obciąża konto Spółki powstałą różnicą.

Jednakże w chwili obecnej, w związku ze zmianami w ramach całego koncernu V. rozważana jest zmiana podmiotu finansującego na podmiot z koncernu. Jednakże zanim to nastąpi wierzytelności sprzedane do Banku a nie uregulowane przez dłużników, w ramach cesji zwrotnej mają zostać zwrócone Wnioskodawcy. W związku z planowanymi zmianami, wszelkie płatności od dłużników z tytułu sprzedanych wierzytelności zostaną przelane na konto Banku, natomiast wierzytelności sprzedane, które nie zostały spłacone przez dłużników zostaną przeniesione przez Bank na Spółkę, a Spółka zapłaci Bankowi wartość nominalną przekazanych zwrotnie wierzytelności. Spółka zwróci więc Bankowi otrzymaną za daną wierzytelność cenę sprzedaży a Bank zwróci otrzymaną od Spółki wierzytelność.

Mając na uwadze opis sprawy należy stwierdzić, że czynności dokonywane w ramach umowy sprzedaży wierzytelności przynoszą korzyść Wnioskodawcy, ponieważ dzięki dokonaniu sprzedaży wierzytelności przelewu Bank uzyskuje środki finansowe przed terminem wymagalności Wierzytelności, poprawiając tym samym swoją płynność finansową.

Trzeba podkreślić, że czynności podejmowane przez Wnioskodawcę w ramach umowy sprzedaży wierzytelności nie sprowadzają się do samej sprzedaży Wierzytelności w ramach przelewu, lecz przelew stanowi jedynie niezbędny element – świadczonej przez Bank – usługi o charakterze finansowym, której celem jest zapewnienie Wnioskodawcy środków finansowych.

Jednocześnie, nie ulega wątpliwości, że Bank jako podmiot biorący udział w przelewie wierzytelności, który zapewnia uzyskanie przez Wnioskodawcę środków finansowych, dokonuje na jego rzecz świadczenia o charakterze odpłatnym, ponieważ Wnioskodawca płaci Bankowi wynagrodzenie miesięczne z dołu w kwocie wynikającej z 1-miesięcznej stopy procentowej - EURIBOR z doliczeniem uzgodnionej z Bankiem marży.

Wszystkie przesłanki do uznania czynności przelewu wierzytelności za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT zostaną więc spełnione, tj. pomiędzy stronami istnieje stosunek zobowiązaniowy, w ramach którego Bank zobowiązuje się do zakupu wierzytelności celem zapewnienia Wnioskodawcy środków finansowych. Zatem należy stwierdzić, że Bank będzie podmiotem świadczącym usługę, natomiast Wnioskodawca będzie konsumentem tej usługi.

Reasumując, należy stwierdzić, iż opisana transakcja stanowić będzie kompleksową usługę finansową świadczoną przez Bank na rzecz Spółki, gdyż w jej rezultacie Spółka uzyska od Banku finansowanie potrzebne do prowadzonej działalności gospodarczej.

Kompleksowy charakter ww. usługi nie obejmuje bowiem jedynie cesji wierzytelności, lecz zawiera ona także inne elementy i działania, które są konieczne i typowe dla tego rodzaju transakcji.

Podkreślić należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - dalej: TSUE - w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 stwierdzając, iż: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Zwrócić należy uwagę na fakt, że użycie słowa „zwłaszcza” oznacza, iż z pojedynczym świadczeniem możemy mieć również do czynienia w sytuacji, gdy żadnej z części składowych usługi nie można uznać za usługę główną, np. w sytuacji, gdy wszystkie czynności będące elementami składowymi (lub przynajmniej część z nich) są równie istotne dla wykonania całego świadczenia złożonego (usługi kompleksowej), a jednocześnie brak pomiędzy tymi elementami związku, wskazującego na istnienie relacji usługa główna - usługa pomocnicza.

W wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP TSUE stwierdził: „Jednakże jeżeli transakcja obejmuje wiele elementów powstaje pytanie, czy należy uznać, iż składa się ona z jednego świadczenia czy też kilku odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku VAT. Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem, odpowiednio, prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne (wyrok z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service, Zb. Orz. s. 1-897, pkt 5 l).

W tym zakresie Trybunał orzekł, że jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (zob. podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. s. 1-9433, pkt 22; ww. wyrok w sprawie Everything Everywhere, pkt 24 i 25).” (pkt 15 i 16 wyroku).

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu, na które składają się różnego rodzaju świadczenia.

Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia [vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl (pkt 51-53); z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro (pkt 17-19) oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV (pkt 36-38)].

Biorąc pod uwagę charakter usługi, składającej się w szczególności z transakcji sprzedaży Wierzytelności należy zauważyć, że w ramach tej transakcji, Strony mogą wprowadzić do umowy sprzedaży Wierzytelności odpowiednie postanowienia dające możliwość odkupu przez Wnioskodawcę pozostałych do spłaty Wierzytelności w sytuacji, gdy kontynuowanie tych transakcji przestanie być ekonomicznie uzasadnione.

W świetle powyższego oraz w kontekście złożoności transakcji sprzedaży wierzytelności należy również rozpatrywać zwrotne przeniesienie Wierzytelności przez Bank na Wnioskodawcę wskutek skorzystania z prawa odkupu. Odkup ten jest jedną z kwestii uregulowanych w umowie sprzedaży Wierzytelności i stanowi integralną część tej transakcji.

Odkup Wierzytelności w tym zakresie należy więc rozpatrywać na gruncie ustawy o VAT nie jako odrębną transakcję, lecz jedynie wycofanie się stron, w pewnym zakresie, z wcześniej dokonanej transakcji, wskutek ziszczenia się warunków, których strony na moment zawierania umowy sprzedaży Wierzytelności nie mogły przewidzieć. Do odkupu nie doszłoby, gdyby strony nie zawarły transakcji w zakresie sprzedaży wierzytelności.

Zwrotne przeniesienie Wierzytelności w ramach realizacji prawa odkupu nie może być rozpatrywane odrębnie, gdyż jest ono nierozerwalnie związane z kompleksową usługą sprzedaży wierzytelności, w konsekwencji, nie stanowi ono również samodzielnego świadczenia usług.

W szczególności Wnioskodawca nie występuje w tym zakresie w roli ani usługodawcy, ani usługobiorcy, Wnioskodawca jest bowiem usługobiorcą transakcji finansowania świadczonej przez Bank. Nieuprawnione byłoby twierdzenie, że Wnioskodawca w zakresie zwrotnego przeniesienia Wierzytelności przez odkup świadczy usługę na rzecz Banku, gdyż element ten nie przynosi Wnioskodawcy dodatkowych korzyści, a jedynie częściowo niweluje skutki pierwotnej sprzedaży Wierzytelności. Dodatkowo umowa nie przewiduje, że zwrotne przeniesienie Wierzytelności przez odkup będzie wiązało się z jakimkolwiek dodatkowym wynagrodzeniem, dojdzie wyłącznie do odwrotnego, aniżeli przy sprzedaży Wierzytelności, przepływu środków finansowych. Jak wskazał Wnioskodawca w związku z planowanymi zmianami, wszelkie płatności od dłużników z tytułu sprzedanych wierzytelności zostaną przelane na konto Banku, natomiast wierzytelności sprzedane, które nie zostały spłacone przez dłużników zostaną przeniesione przez Bank na Spółkę, a Spółka zapłaci Bankowi wartość nominalną przekazanych zwrotnie wierzytelności. Spółka zwróci więc Bankowi otrzymaną za daną wierzytelność cenę sprzedaży a Bank zwróci otrzymaną od Spółki wierzytelność.

W świetle powyższego nie można zwrotnego przeniesienia Wierzytelności do Spółki na mocy określonego w umowie prawa odkupu traktować jako odrębnego świadczenia usług zarówno na gruncie Ustawy VAT (przesłanki wynikające z Ustawy VAT potwierdzone ugruntowanym orzecznictwem nie zostały spełnione w przedmiotowej sytuacji), jak i z ekonomicznej istoty transakcji sprzedaży wierzytelności składającej się z elementu głównego, jakim jest sprzedaż Wierzytelności do Banku oraz elementów pobocznych, którym może być zwrotny odkup niektórych Wierzytelności na mocy określonego w umowie prawa odkupu. W konsekwencji, zwrotne przeniesienie Wierzytelności do Spółki w oparciu o odpowiednią klauzulę odkupu zawartą w umowie podlega opodatkowaniu VAT w ramach kompleksowej usługi sprzedaży wierzytelności U. Bank Austria AG.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin