2017.08.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPB-1-3/4510-320/16-1/PC
z 22 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r.– Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 7 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 1194/16, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 kwietnia 2016 r. (data wpływu 18 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

sposobu prowadzenia ewidencji rachunkowej dla celów obliczenia dochodu opodatkowanego oraz dochodu z tytułu działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie dwóch zezwoleń,
czy Spółka powinna dyskontować całą uzyskaną pomoc publiczną najpierw na dzień uzyskania Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r., następnie po wyczerpaniu przysługującego w ramach Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r. limitu pomocy publicznej, pozostałą kwotę zwolnienia na dzień uzyskania Zezwolenia z 24 czerwca 2014 r.

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietna 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

sposobu prowadzenia ewidencji rachunkowej dla celów obliczenia dochodu opodatkowanego oraz dochodu z tytułu działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie dwóch zezwoleń,
czy Spółka powinna dyskontować całą uzyskaną pomoc publiczną najpierw na dzień uzyskania Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r., następnie po wyczerpaniu przysługującego w ramach Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r. limitu pomocy publicznej, pozostałą kwotę zwolnienia na dzień uzyskania Zezwolenia z 24 czerwca 2014 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 25 maja 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację Znak: IBPB-1-3/4510-320/16/PC, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy. Wnioskodawca na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego wniósł pismem z 8 czerwca 2016 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 12 lipca 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-1-49/16/PC stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wnioskodawca na interpretacje przepisów prawa podatkowego z 25 maja 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-320/16/PC, złożył skargę z 29 lipca 2016 r. (data wpływu 3 sierpnia 2016 r.). Tut. Organ udzielił odpowiedzi na skargę 2 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 7 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 1194/16 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wpłynął do tut. Organu 30 maja 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Spółki prowadzonej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”) jest głównie produkcja artykułów ceramiki sanitarnej.

Spółka posiada następujące zezwolenia (dalej: „Zezwolenia”):

a. Zezwolenie z 23 grudnia 1997 r.:

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego (dalej: „PKWiU”) - na podstawie decyzji z 11 sierpnia 2004 r. w sprawie zmiany zezwolenia z 23 grudnia 1997 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE wydanej przez Ministra Gospodarki i Pracy - zakres Zezwolenia obejmuje:

sekcja D podsekcja DH dział 25 grupa 25.2 - wyroby z tworzyw sztucznych;
sekcja D podsekcja DI dział 26 grupa 26.2 - wyroby ceramiczne nieogniotrwałe, z wyłączeniem wyrobów do celów budowlanych; ogniotrwałe wyroby ceramiczne;
sekcja D podsekcja DI dział 26 grupa 26.3 - płytki ceramiczne;
sekcja D podsekcja DI dział 26 grupa 26.4 - materiały budowlane ceramiczne;
sekcja D podsekcja DK dział 29 grupa 29.1 - maszyny do wytwarzania i wykorzystania energii mechanicznej, z wyłączeniem silników lotniczych, samochodowych i motocyklowych;
sekcja I dział 63 grupa 63.1 klasa 63.11 - usługi przeładunku towarów;
sekcja I dział 63 grupa 63.1 klasa 63.12 - usługi magazynowania i przechowywania towarów;
sekcja K dział 73 grupa 73.1 - usługi badawczo-rozwojowe w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych;
sekcja K dział 74 grupa 74.3 - usługi w zakresie badań i analiz technicznych.

b. Zezwolenie z 24 czerwca 2014 r.

Zgodnie z PKWiU zakres Zezwolenia obejmuje:

22.2 - wyroby z tworzyw sztucznych;
23.2 - wyroby ogniotrwałe;
23.3 - materiały budowlane ceramiczne;
23.4 - pozostałe wyroby z porcelany i ceramiki;
28.1 - maszyny ogólnego przeznaczenia;
52.24 - usługi przeładunku towarów;
52.10 - magazynowanie i przechowywanie towarów;
71.2 - usługi w zakresie badań i analiz technicznych;
72.1 - usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych;
49.41 - transport drogowy towarów;

oraz w zakresie sprzedaży odpadów powstałych w związku z prowadzeniem wyżej wymienionej działalności sklasyfikowanych w pozycjach:

38.11.5 - odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu;
38.12.24.0 - niebezpieczne odpady chemiczne;
38.12.25.0 - oleje odpadowe;
38.21.3 - odpady rozpuszczalników organicznych;
38.3 - usługi w zakresie odzysku surowców, surowce wtórne.

Oprócz działalności objętej Zezwoleniami, Spółka prowadzi również w niewielkich rozmiarach działalność gospodarczą nieobjętą Zezwoleniami i w konsekwencji podlegającą opodatkowaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prowadzenie działalności na terenie SSE zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), w oparciu o dwa zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE rodzi obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z art. 9 ust. 1 powołanej wcześniej ustawy odrębnie dla każdego z tych zezwoleń?
Na jaki dzień zgodnie z § 7 ust. 1 Rozporządzenia, Spółka powinna dyskontować wydatki kwalifikowane i otrzymaną pomoc publiczną?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od faktu, że Spółka posiada dwa zezwolenia strefowe, w celu ustalenia przychodu (dochodu) na działalności zwolnionej jest zobowiązana do prowadzenia jednej ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282, dalej: „Ustawa SSE”), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE w ramach otrzymanego zezwolenia są zwolnione z podatku dochodowego na zasadach określonych w przepisach Ustawy CIT. Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy CIT, wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w Ustawie SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Jednocześnie, zgodnie z art. 17 ust. 4 Ustawy CIT, zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Zatem, warunkiem skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania jest posiadanie zezwolenia na prowadzenie określonego rodzaju działalności na terenie strefy oraz uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy (działalności objętej zezwoleniem).

Na gruncie § 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465; dalej: „Rozporządzenie”), w przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy. W ocenie Spółki, powołane przepisy nakazują wydzielenie organizacyjne i prowadzenie ewidencji rachunkowych mających na celu prawidłowe ustalenie dochodu opodatkowanego oraz dochodu zwolnionego, w przypadku prowadzenia działalności na terenie SSE i poza terenem SSE. Natomiast, w celu ustalania dochodu zwolnionego osiągniętego na podstawie dwóch zezwoleń nie ma obowiązku wydzielenia organizacyjnego działalności strefowych, a tym samym wyodrębniania przychodów i kosztów przypadających na każde z tych zezwoleń odrębnie. Oznacza to, że prowadząc działalność na terenie SSE na podstawie dwóch zezwoleń podatnik zobowiązany jest prowadzić jedną wspólną, wyodrębnioną ewidencję rachunkową, na podstawie której będzie możliwe ustalenie dochodu zwolnionego uzyskanego z tej (zwolnionej z CIT) działalności.

W świetle powyższego, Spółka zobowiązana będzie jedynie do odrębnego ewidencjonowania dochodu opodatkowanego (osiąganego poza zakresem zezwoleń) oraz dochodu zwolnionego (osiąganego w ramach posiadanych przez Spółkę zezwoleń). Nie będzie natomiast konieczne wyodrębnianie dochodu osiąganego w ramach poszczególnych zezwoleń (jako, że dochód ten korzysta w całości ze zwolnienia).

Podsumowując, niezależnie od faktu, że Spółka posiada dwa zezwolenia strefowe, Spółka w celu ustalenia przychodu (dochodu) na działalności zwolnionej jest zobowiązana do prowadzenia jednej ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki potwierdza m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 16 grudnia 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-1131/14/SD), który uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, który stwierdził, że biorąc pod uwagę treść art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych zobowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej tak, by określała ona wysokość dochodu, podstawę opodatkowania oraz należny podatek, z uwzględnieniem zasad określania podstawy opodatkowania oraz straty wynikających z art. 7 ust. 3 i 4 ustawy o CIT. Przepisy powyższe wprowadzają zatem jedynie podział dochodów na dwie kategorie, tj. na zwolnione od opodatkowania dochody z działalności w SSE oraz dochody niepodlegające temu zwolnieniu. Przepisy nie wprowadzają natomiast obowiązku prowadzenia jakiegoś specjalnego rodzaju ewidencji rachunkowej dla dochodu uzyskanego z działalności na terenie SSE dla każdego z zezwoleń osobno.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 12 czerwca 2014 r. (sygn. ILPB3/423-133/14-3/KS), w której przychylił się do stanowiska spółki, według którego ani wykładnia literalna, ani celowościowa powołanych na wstępie przepisów nie wymaga od Wnioskodawcy wyodrębniania dochodu osiąganego w ramach poszczególnych Zezwoleń (jako że dochód ten korzysta w całości ze zwolnienia). Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia jednej ewidencji w sposób pozwalający m.in. na określenie kwoty dochodu zwolnionego od podatku dochodowego od osób prawnych oraz podlegającego opodatkowaniu, niezależnie od liczby posiadanych zezwoleń strefowych. Brak jest natomiast wymogu dodatkowego podziału dochodów z działalności prowadzonej na terenie strefy dla projektów strefowych związanych z odrębnymi Zezwoleniami. Wnioskodawca stwierdza zatem, że zgodnie z obowiązującymi przepisami możliwe jest łączne prowadzenie ewidencji dla całej działalności prowadzonej na podstawie wszystkich posiadanych przez Wnioskodawcę Zezwoleń.
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 19 grudnia 2014 r. (sygn. IBPBI/1/423-39/14/KB), który uznał za prawidłowe stanowisko spółki, zgodnie z którym w przypadku prowadzenia działalności na terenie Stref, na podstawie więcej niż jednego zezwolenia strefowego przedsiębiorca jest zobowiązany do prowadzenia jednej ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 ustawy o PDOP, czyli w sposób zapewniający m.in. określenie kwoty dochodu zwolnionego od PDOP oraz podlegającego opodatkowaniu. W przepisach regulujących zasady kalkulacji wyniku podatkowego przedsiębiorcy strefowego brak jest bowiem wymogu dodatkowego podziału dochodów z działalności prowadzonej na terenie Strefy dla projektów inwestycyjnych związanych z poszczególnymi zezwoleniami.

Stanowisko Spółki potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 8 grudnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Rz 1035/15), który wskazał na prawidłowość prowadzenia jednej ewidencji zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy CIT w odniesieniu do dochodu uzyskiwanego z kilku zezwoleń. W wyroku tym wskazane zostało, że w ocenie Sądu, stanowisko Ministra Finansów dotyczące obowiązku odrębnego rozliczania wysokości pomocy publicznej, co do każdej inwestycji będącej przedmiotem odrębnego zezwolenia, a w tym celu odrębnego ustalania dochodu i poniesionej straty w odniesieniu do każdego zezwolenia, nie znajduje uzasadnienia w obecnym stanie prawnym. (...) Nieuprawnione jest stwierdzenie organu, że z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., wynika obowiązek prowadzenia ewidencji w sposób umożliwiający zapewnienie odrębnego ustalania osiągniętego dochodu lub poniesionej straty w odniesieniu do każdego z posiadanych zezwoleń, gdyż powołany przepis nakłada wyłącznie obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku, nie zobowiązuje natomiast do prowadzenia odrębnej ewidencji umożliwiającej odrębne ustalenie wyniku finansowego w odniesieniu do każdego z posiadanych zezwoleń. Niezależnie od braku normatywnego obowiązku, należy wskazać na praktyczny aspekt takiej operacji. O ile bowiem odrębne ewidencjonowanie wydatków poniesionych na nabycie środków trwałych oraz tworzenie nowych miejsc pracy, związane z każdym zezwoleniem, nie powinno nastręczać większych trudności, to już przyporządkowanie osiąganych dochodów odrębnym zezwoleniom może być trudne, a czasem niemożliwe, np. w sytuacji, gdy ten sam rodzaj działalności będzie prowadzony na podstawie różnych zezwoleń posiadanych przez jednego przedsiębiorcę, przy użyciu tych samych środków trwałych.

Analogiczne stanowisko, korzystne dla podatnika, zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 23 lutego 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 1830/15) wskazując w szczególności, że jako nieprawidłowe należało również ocenić stanowisko organu interpretującego, że na wnioskodawcy ciąży obowiązek prowadzenia odrębnej ewidencji przychodów i związanych nimi kosztów dla poszczególnych projektów, na które zostały wydane odrębne zezwolenia strefowe.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien dokonywać dyskontowania całej uzyskanej pomocy publicznej najpierw na dzień uzyskania Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r.; następnie po wyczerpaniu przysługującego w ramach Zezwolenia limitu pomocy publicznej, pozostałą kwotę zwolnienia na dzień uzyskania Zezwolenia z 24 czerwca 2014 r.

Spółka powinna prowadzić ewidencję kosztów inwestycji - wydatków, o których mowa w § 6 ust. 1 Rozporządzenia oraz utworzonych nowych miejsc pracy związanych z działalnością objętą odpowiednim zezwoleniem. Jest to niezbędne w zakresie ustalenia kosztów inwestycji poniesionych na podstawie każdego z zezwoleń dla celów kalkulacji przysługującego Spółce limitu pomocy publicznej.

Wyodrębnienie kosztów inwestycji na potrzeby każdego zezwolenia pozwoli Spółce zdyskontować wydatki zgodnie z § 7 ust. 1 Rozporządzenia.

Zgodnie z powyższą regulacją koszty inwestycji oraz wielkość pomocy mają być dyskontowane na dzień uzyskania zezwolenia.

Zatem wartość dostępnej pomocy Spółka obliczy jako:

sumę wydatków poniesionych na podstawie Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r. zdyskontowanych na dzień uzyskania Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r., powiększoną o
sumę wydatków poniesionych na podstawie Zezwolenia z 24 czerwca 2014 r. zdyskontowanych na dzień uzyskania Zezwolenia z 24 czerwca 2014 r.,

z uwzględnieniem w każdym przypadku wskaźnika maksymalnej intensywności pomocy dla danego regionu obowiązującej w dniu wydania zezwolenia.

Jednocześnie, w związku z brakiem obowiązku wyodrębnienia dla każdego zezwolenia strefowego przychodów i kosztów osiągniętych na działalności strefowej prowadzonej na podstawie poszczególnych zezwoleń, Spółka wykaże jeden strumień dochodów zwolnionych. W związku z powyższym, Spółka obejmie zwolnieniem dochód z całej działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie dwóch zezwoleń, a rozliczenie limitu dostępnej pomocy publicznej zostanie dokonane jak poniżej.

Do dnia wykorzystania pomocy publicznej przysługującej w ramach Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r., całą uzyskaną pomoc publiczną Spółka dyskontowała będzie wyłącznie na dzień uzyskania tego Zezwolenia. Jako pomoc publiczną Spółka uzna niezapłacony podatek od sumy zwolnionych z opodatkowania dochodów strefowych. W roku podatkowym, w którym suma otrzymanej pomocy publicznej zdyskontowanej na dzień uzyskania Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r. przekroczy koszty kwalifikowane zdyskontowane na dzień uzyskania tego Zezwolenia (uwzględniając maksymalną intensywność pomocy publicznej dla Zezwolenia), Spółka rozpocznie rozliczanie pomocy publicznej w ramach Zezwolenia z 14 czerwca 2014 r. Spółka będzie korzystać ze zwolnienia podatkowego do dnia, kiedy suma udzielonej pomocy publicznej dyskontowanej na dzień uzyskania Zezwolenia, przekroczy łączną sumę kosztów kwalifikowanych (uwzględniając maksymalną intensywność pomocy dla tego Zezwolenia).

Stanowisko Spółki potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 8 listopada 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1060/13/PC), w której stwierdził, że brak jest przeszkód aby objąć zwolnieniem wynikającym z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o pdop, dochód z całej Działalności Podstawowej prowadzonej na terenie obu Stref, wykorzystując najpierw limit dostępnej pomocy publicznej w ramach Pierwszego Zezwolenia, po wyczerpaniu limitu lub wygaśnięciu zezwolenia, limit wynikający z Drugiego Zezwolenia, a następnie po wyczerpaniu tego limitu lub wygaśnięciu Drugiego Zezwolenia, odpowiednio limit wynikający z Trzeciego Zezwolenia i ewentualnych dalszych, później uzyskanych zezwoleń.

Podsumowując, zdaniem Spółki, niezależnie od faktu, że Spółka posiada dwa zezwolenia strefowe, w celu ustalenia dochodu na działalności zwolnionej jest zobowiązana do prowadzenia jednej ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT. Ponadto, Spółka powinna dokonywać dyskontowania całej uzyskanej pomocy publicznej najpierw na dzień uzyskania Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r., następnie po wyczerpaniu przysługującego w ramach tego Zezwolenia limitu pomocy, na dzień uzyskania Zezwolenia z 24 czerwca 2014 r., aż do wyczerpania przysługującego w ramach tego Zezwolenia limitu pomocy.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 25 maja 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-320/16/PC, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawomocnym wyrokiem z 7 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 1194/16 uchylił zaskarżoną interpretację. Oceniając legalność zaskarżonej interpretacji indywidualnej Sąd wskazał, że skarga jest zasadna.

W powyższym wyroku Sąd stwierdził, że w ramach interpretacji art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. – w kontekście posiadania przez skarżącą Spółkę dwóch zezwoleń na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej – sporem objęte są dwie kwestie: pierwsza dotycząca konieczności prowadzenia ewidencji rachunkowej odrębnie dla każdego z zezwoleń, druga dotycząca uprawnienia do korzystania z pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka odwołując się do przepisu art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazała, że jest obowiązana do prowadzenia jednej ewidencji (zgodnie z powołanym przepisem) w sposób zapewniający określenie kwoty dochodu zwolnionego oraz podlegającego opodatkowaniu. Zdaniem organu interpretacyjnego prowadzenie ewidencji spełniającej wymogi z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. winno umożliwiać zapewnienie odrębnego ustalania osiągniętego dochodu lub poniesionej straty w odniesieniu do każdego z posiadanych zezwoleń.

Występujący w rozpoznanej sprawie problem był już przedmiotem rozważań Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: we Wrocławiu (wyrok z dnia 29 stycznia 2014 r., I SA/Wr 1944/13 oraz z dnia 23 lutego 2016 r., I SA/Wr 1830/15) a także w Rzeszowie (wyrok z dnia 8 grudnia 2015 r., I SA/Rz 1035/15; wszystkie wymienione w niniejszym uzasadnieniu wyroku są dostępne na http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc). Także tut. Sąd rozstrzygał kwestie związane z prowadzeniem rachunkowości w specjalnych strefach ekonomicznych, w sytuacji gdy podmiot posiada więcej niż jedno zezwolenie oraz dyskontowania pomocy publicznej. Zagadnienie to było także rozpoznawane przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 19 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1849/14 (dostępny na http//orzeczenia.nsa.gov.pl/doc) zawarł wykładnię art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.

Korzystając z dorobku orzeczniczego Sąd w dalszej części uzasadnienia posłuży się argumentacją zawartą w wyroku tut. Sądu z dnia 24 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 1281/15 (dostępny na http//orzeczenia.nsa.gov.pl) oraz w wyżej wskazanym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, przyjmując zaprezentowane w nich poglądy za własne. Źródło zwolnienia przedsiębiorców działających w strefie wynika wprost z art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., zgodnie z którym wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy (art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p.). Zwolnieniem podatkowym objęty jest więc dochód będący wynikiem działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy, na podstawie właściwego zezwolenia. Zwolnienie nie przysługuje w stosunku do dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej wykonywanej poza strefą.

Zdaniem Sądu, interpretacji przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34) u.p.d.o.p. nie można dokonywać w oderwaniu od przepisów regulujących funkcjonowanie specjalnej strefy ekonomicznej. W ustawie podatkowej nie określono bowiem, ani warunków uzyskania zwolnienia, ani jego wielkości, odsyłając do przepisów dotyczących pomocy publicznej. Stwierdzono jedynie, że zwolnienie dotyczy dochodu uzyskanego z tytułu działalności w strefie.

Ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych, w art. 12 wskazuje, że dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4. Dalsze kwestie reguluje rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 465; dalej: rozporządzenie z dnia 10 grudnia 2008 r.)

Przepisy prawa podatkowego stanowiąc autonomiczną dziedzinę prawa podatkowego nie są przez to całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego. Wiele przepisów podatkowych uzależnia powstanie zobowiązań podatkowych czy wysokość tych zobowiązań a także podstaw do zwolnienia od opodatkowania od zdarzeń czy czynności uregulowanych bądź zdefiniowanych w innych przepisach niebędących przepisami prawa podatkowego. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. odsyła do regulacji ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Wobec tego przyjąć należy, że jakkolwiek przepisy prawa podatkowego wskazują na konsekwencje podatkowe to niejednokrotnie znajdą one zastosowanie dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w innych gałęziach prawa. Wielokrotnie przepisy te stanowią warunek sine qua non zastosowania przepisów podatkowych, a co za tym idzie ustalenia konsekwencji podatkowych dla danego podmiotu (por. wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: w Gliwicach z 10 sierpnia 2011 r., I SA/ Gl 272/11, w Warszawie z 21 listopada 2007 r., III SA/Wa 1737/07, w Rzeszowie z 8 maja 2007 r., I SA/Rz 254/07, w Kielcach z 29 stycznia 2009 r., I SA/Ke 465/08 i z 15 listopada 2012 r., I SA/Ke 511/12).

Działalność na terenie strefy, by mogła ona korzystać ze zwolnienia podatkowego, musi być prowadzona na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.s.s.e. Z tego przepisu wynika, że podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Zezwolenie (ust. 2 tego przepisu) określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;
dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę;
terminu zakończenia inwestycji;
maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy;
wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4 - w przypadku, gdy inwestycja będzie realizowana na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

Dokonując wykładni art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. zgodzić się należy z organem, że komentowane zwolnienie, jak każda ulga, stanowi odstąpienie od zasady powszechności opodatkowania a przepisy dotyczące wszelkich zwolnień powinny być interpretowane ściśle. Odwołując się do poglądu wyrażonego w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2011 r., II FPS 8/10 należy jednak uwzględnić, że „w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. (...) Żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym – jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając więc dany przepis prawa, należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko bowiem realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 152 i n.)”.

Sąd podziela stanowisko WSA we Wrocławiu (wyrok z dnia 23 lutego 2016 r.), że brak jest podstaw do wywodzenia obowiązku odrębnego ustalania osiągniętego dochodu lub poniesionej straty (za dany rok podatkowy) w odniesieniu do każdego z posiadanych zezwoleń. Nie stoi temu na przeszkodzie okoliczność określenia maksymalnej dopuszczalnej pomocy publicznej wynikającej z poszczególnych zezwoleń strefowych, albowiem wyznaczają one jedynie limit możliwego wykorzystania tej pomocy. Z przywołanych przepisów wynika, że zasadniczą treścią zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jest – obok wskazania rodzajów działalności gospodarczej, jakie będzie na terenie strefy prowadzić przedsiębiorca – określenie rozmiarów koniecznych inwestycji oraz zatrudnienia, jakie muszą być zrealizowane dla skorzystania z pomocy publicznej w postaci zwolnienia podatkowego. Określenie w zezwoleniu tych parametrów, to jest wydatków inwestycyjnych oraz wielkości zatrudnienia, nie wyznacza ani konkretnych kosztów uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.) ani przychodów (art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p.), a w konsekwencji - także dochodu, o którym mowa w art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., a który byłby jedynie następstwem zrealizowania ściśle określonych warunków zezwolenia. Przychody i koszty podatkowe przedsiębiorcy strefowego ustalane są na ogólnych zasadach określonych w u.p.d.o.p., zaś zwolnienie podatkowe dotyczy – jak to wyraźnie wynika z art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. – dochodu powstałego na skutek prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy (do wysokości limitu), nie zaś dochodu powstałego na skutek wdrożenia inwestycji, czy zatrudnienia pracowników, określonych w zezwoleniu. Innymi słowy, przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. odwołuje się do zezwolenia (o którym mowa w art. 16 u.s.s.e.) jako podstawie działalności przedsiębiorcy na terenie strefy (z czym, przy zachowaniu przepisanych warunków, wiąże się immanentnie korzystanie z pomocy publicznej w postaci zwolnienia podatkowego), nie traktując tego zezwolenia jako źródła, które wyznacza określone koszty i przychody tworzące dochód zwolniony od podatku.

WSA w Rzeszowie we wskazanym wyżej wyroku trafnie spostrzegł, że kwestia prowadzenia działalności na terenie strefy ekonomicznej na podstawie więcej niż jednego zezwolenia, nie została prawnie uregulowana. Wprawdzie w przepisach strefowych ustawodawca posługuje się pojęciem „zezwolenia”, a nie „zezwoleń” na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy ekonomicznej, lecz nie budzi wątpliwości, że nie ma zakazu posiadania przez przedsiębiorcę więcej niż jednego zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie strefy. Jednocześnie brak przepisu wskazującego jak rozliczać przychody i koszty, a także jak korzystać ze zwolnienia podatkowego w takiej sytuacji. Pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu kosztów nowej inwestycji lub tworzenia nowych miejsc pracy. Przez nowe inwestycje rozumie się nie tylko inwestycje w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne polegające na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, ale też wprowadzenie nowych dodatkowych produktów, zasadniczą zmianę procesu produkcyjnego, a także nabycie przedsiębiorstwa w stanie likwidacji. Oznacza to, że ten sam rodzaj działalności może być prowadzony na podstawie różnych zezwoleń posiadanych przez jednego przedsiębiorcę przy użyciu tych samych środków trwałych i przy zatrudnieniu tych samych pracowników.

Istotnym zatem dla ustalenia warunków korzystania ze zwolnienia jest zawarte w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. sformułowanie „wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.s.s.e.”. Zezwolenie, którego treść określa art. 16 ust. 2 u.s.s.e., stanowi podstawę do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym). Skoro ustawowo określone zezwolenie precyzuje przedmiot i warunki od spełnienia, których uzależnione jest korzystanie ze zwolnienia podatkowego m.in. zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników, dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę, czy też maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy (por. art. 16 ust. 2 u.s.s.e.) – to oceniając sporne zagadnienie przyjąć należy, że nie zachodzą ustawowe przesłanki uniemożliwiające przedsiębiorcy skorzystanie z przyznanego mu zezwoleniem limitu zwolnienia podatkowego. Z przepisów tych nie można wyprowadzić wniosku, aby na podstawie danego zezwolenia wolny od podatku był tylko dochód z działalności gospodarczej osiągnięty z inwestycji zrealizowanej na podstawie tego zezwolenia, zatem możliwe jest jej kontynuowanie przy zachowaniu warunków w niej określonych.

Zdaniem Sądu, argumentacja ta doznaje wzmocnienia w treści przepisu art. 16 ust. 3 u.s.s.e., zgodnie z którym zezwolenie może być udzielone, jeżeli podjęcie działalności na terenie strefy przyczyni się do osiągnięcia celów określonych w planie rozwoju strefy, o którym mowa w art. 9. Z kolei art. 9 ust. 2 tej ustawy stanowi, że plan rozwoju strefy określa w szczególności cele ustanowienia strefy, działania służące osiągnięciu tych celów oraz obowiązki zarządzającego dotyczące działań zmierzających do osiągnięcia celów ustanowienia strefy i terminy wykonania tych obowiązków. Należy mieć na uwadze także ratio legis ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych mającej na celu przyspieszenie rozwoju gospodarczego części kraju, rozwój określonych dziedzin przemysłu, tworzenie nowych miejsc pracy. Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 u.s.s.e. Poglądy powyżej zaprezentowane znalazły akceptację Naczelnego Sądu Administracyjnego, który we wskazanym już wyroku z dnia 19 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1849/14 wywiódł, że „Zwolnieniem z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) może zostać objęty dochód ustalany łącznie z całej działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w oparciu o wszystkie posiadane przez niego zezwolenia, aż do wysokości ograniczeń wynikających z tych zezwoleń, bez konieczności przyporządkowania poszczególnych limitów pomocy publicznej do poszczególnych inwestycji określonych w kolejno wydawanych zezwoleniach na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.)”.

Przechodząc do drugiej spornej kwestii, Sąd także nie podziela stanowiska organu interpretacyjnego, według którego na Spółce będzie ciążył obowiązek odrębnego ewidencjonowania dochodu osiągniętego na podstawie zezwolenia 1 i zezwolenia 2. Przepis art. 9 ust. 1 stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Przepisy prawa podatkowego nie precyzują zasad prowadzenia ewidencji rachunkowej przez podatników podatku dochodowego, odsyłając w tym zakresie do unormowań prawa bilansowego. Prowadzenie ksiąg rachunkowych jest częścią rejestracyjną systemu rachunkowości dającego bazę danych dla całego systemu informacyjnego. Wymagania przepisów prawa podatkowego wywierają istotny wpływ na strukturę i układ ksiąg rachunkowych oraz sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych. Rzetelność, jasność i terminowość prowadzenia ksiąg rachunkowych mają zapewnić podstawy prawidłowego rozliczania się jednostki z zobowiązań podatkowych (por. M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. VII; Lex).

Zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.) księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (ust. 1). Rzetelność ksiąg oznacza, że dokonane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty (ust. 2). Księgi uznaje się za bezbłędne, jeżeli wprowadzono do nich kompletnie i poprawnie wszystkie zakwalifikowane do zaksięgowania w danym miesiącu dowody księgowe, zapewniono ciągłość zapisów oraz bezbłędność działania stosowanych procedur obliczeniowych (ust. 3).

W ocenie Sądu, brak normatywnego obowiązku prowadzenia odrębnych ewidencji podatkowych w zależności od ilości posiadanych zezwoleń; regulacji takich nie zawiera ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych jak również rozporządzenie z dnia 10 grudnia 2008 r. Jeżeli zatem wskazany przez skarżącą sposób prowadzenia ewidencji księgowej będzie spełniał wymogi przewidziane art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., to brak jest podstaw prawnych do kwestionowania wskazanej przez nią argumentacji i nakładania obowiązku prowadzenia kilku ewidencji. Podzielając stanowisko skarżącej można zgodzić się ze stwierdzeniem, że prowadzenie kilku ewidencji w praktyce może spowodować odmienny od założonego przez organ skutku.

Skarżąca zarzuciła także, że wydana interpretacja stoi w sprzeczności z wcześniejszą ugruntowaną linią interpretacyjną. Na poparcie prezentowanego stanowiska przywołała szereg indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanych w zbliżonych stanach faktycznych. Spółka powołała się też na orzecznictwo sądowe, wskazując na jego jednolitość. W takiej sytuacji organ zobowiązany był przedstawić prawną argumentację kwestionującą dotychczasowe stanowiska. Stwierdzenie, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach i że dopuszczalne są różne interpretacje w odniesieniu do tożsamych czy zbliżonych stanów faktycznych nie czyni zadość przepisowi art. 14 c w zw. z art. 14 a O.p. Ostatni z tych przepisów nakłada na organ interpretacyjny obowiązek uwzględnienia w procesie interpretacji orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, rozpatrując ponownie wniosek stwierdza że w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Dodatkowo należy wskazać, że Organ nie oceniał, czy Spółka jest upoważniona do korzystania ze zwolnienia na podstawie Zezwolenia z 23 grudnia 1997 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin