Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-962/12/BD
z 5 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 05 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów noclegowych poniesionych przez przedstawicieli handlowych w ramach wykonywania obowiązków służbowych:

• w części dotyczącej zaliczenia zwrotu kosztów noclegowych do przychodu pracownika – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania ww. zwrotu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 05 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów noclegowych poniesionych przez przedstawicieli handlowych w ramach wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Spółka zatrudnia przedstawicieli handlowych na podstawie umów o pracę. Miejsce pracy w tych umowach określone jest jako siedziba Spółki. Wnioskodawca zamierza zmienić wyżej wymieniony zapis poprzez rozszerzenie miejsca pracy przedstawicieli handlowych tak, aby obejmowało ono określony obszar (region) np. województwo lub kilka województw, a w niektórych przypadkach nawet obszar całego kraju. Charakter pracy przedstawicieli handlowych wymaga stałego przebywania poza siedzibą Spółki. W przypadku gdy dany przedstawiciel handlowy nie będzie mógł powrócić danego dnia do miejsca swojego zamieszkania (ze względu na znaczną odległość lub późną porę), korzystać będzie z usług noclegowych w miejscu świadczenia przez niego pracy w danym dniu. Wydatki ponoszone przez przedstawicieli handlowych na usługi noclegowe ponoszone będą w ramach ich obowiązków służbowych oraz udokumentowane zostaną fakturami lub rachunkami, na których jako nabywca wskazana będzie Spółka. Po przedłożeniu Spółce ww. dokumentów potwierdzających poniesienie kosztów noclegów, Spółka dokonywać będzie zwrotu przedstawicielom handlowym równowartości poniesionych wydatków. Spółka rozważa również dokonywanie przedpłat za ww. noclegi przedstawicieli handlowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zwrot wydatków przedstawicielom handlowym za usługi noclegowe stanowić będzie przychód tych pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Czy Wnioskodawca obowiązany będzie do pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu?
2. Czy w przypadku uznania, że zwrot przedstawicielom handlowym wydatków za usługi noclegowe stanowić będzie dla nich przychód ze stosunku pracy, przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy?
   
   

W ocenie Wnioskodawcy zwrot przedstawicielowi handlowemu wydatków na nabycie usług noclegowych nie będzie stanowił przychodu tego pracownika (przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W związku z powyższym, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 12 ust. 1 zawiera jedynie przykładowe wyliczenie świadczeń stanowiących przychody ze stosunku pracy. W doktrynie prawa podatkowego podkreśla się, że przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia powodujące przysporzenie majątkowe u podatnika, a mające swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy.

Aby zakwalifikować dane świadczenie jako przychód ze stosunku pracy konieczne jest zatem aby dane świadczenie stanowiło przysporzenie majątkowe pracownika. Pracownik musi zatem uzyskiwać korzyść osobistą.

W ocenie Wnioskodawcy przedstawiciel handlowy otrzymujący od Spółki zwrot kosztów usług noclegowych, nabytych w związku ze świadczeniem pracy nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego (korzyści osobistej). Przez „przysparzać” zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN należy rozumieć „powiększać liczbę czegoś lub sprawić coś”. Przysporzenie majątkowe równoznaczne jest zatem z zwiększeniem wartości majątku pracownika. W przedstawionym stanie faktycznym nie sposób przyjąć, iż takie przysporzenie będzie miało miejsce. Nie ulega wątpliwości, że nabycie przez przedstawiciela handlowego usług noclegowych ma bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, do których wykonywania pracownik obowiązany jest na podstawie przepisów prawa pracy.

Zgodnie bowiem z art. 22 Kodeksu pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania określonego rodzaju pracy na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy jednocześnie nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę kosztów związanych z wykonywaniem obowiązków wynikających z umowy o pracę. Obowiązek zapewnienia narzędzi niezbędnych do wykonywania pracy wedle przepisów Kodeksu pracy oraz pokrycia wszelkich kosztów związanych z świadczeniem pracy przez pracownika spoczywa na pracodawcy.

Bezspornym jest, zdaniem Wnioskodawcy, iż wydatki związane z pokryciem koszów noclegu przez pracodawcę w miejscu wykonywania pracy znajdującym się poza siedzibą pracodawcy oraz jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika są wydatkami ponoszonymi w interesie pracodawcy i nie mają one żadnego związku z celami osobistymi pracownika. Zwrot przedmiotowych wydatków w konsekwencji nie może być uznany za przychód pracownika. Przyjęcie innego stanowiska prowadziłoby do wniosku, iż wszelkie wydatki jakie ponosi pracodawca w związku z obowiązkami jakie nałożył na pracownika, np. koszt materiałów biurowych, koszt zakupu komputerów, oprogramowania niezbędnego do pracy rodziłyby obowiązek proporcjonalnego przypisania do przychodów pracowników ze stosunku pracy jako nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracowników.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie noclegu pracownikowi w związku z jego obowiązkami wynikającymi z umowy o pracę nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy i tym samym Spółka nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na poparcie zaprezentowanego stanowiska Wnioskodawca przywołał wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretację indywidualną z dnia 21 marca 2011 r. znak IPPB2/415-3/11 -4/AS oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2629/11.

W przypadku jednak uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opisanym powyżej za nieprawidłowe i uznania, że zwrot kosztów noclegów przedstawicielowi handlowemu stanowić będzie jego przychód ze stosunku pracy, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie zwolnienie uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Zwolnienie to ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4. Z powyższego przepisu wynika, że zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych podlega wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Jeżeli zatem zwrot kosztów noclegów przysługujący przedstawicielowi będzie w danym miesiącu niższy bądź równy kwocie 500 zł, to wartość ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Opodatkowaniu podlegać będzie natomiast nadwyżka ponad 500 zł zwrotu wydatków za usługi noclegowe.

Podkreślić jednocześnie należy, że przedmiotowe zwolnienie obejmuje zarówno stany faktyczne, w których pracodawca stawia pracownikom do dyspozycji świadczenie polegające na bezpośrednim pokryciu za nich kosztów zakwaterowania, jak i te, w których pracodawca zwraca pracownikom poniesione przez nich uprzednio koszty, a zatem znajdzie zastosowanie w przypadku zwrotu kosztów noclegu przedstawicielom handlowym.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 lipca 2012 r. znak IPPB2/415-456/12-27AK.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, iż niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów noclegowych poniesionych przez przedstawicieli handlowych w ramach wykonywania obowiązków służbowych (pyt. 1 i 2 wskazane we wniosku).

Natomiast w pozostałym zakresie wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zatrudnia przedstawicieli handlowych na podstawie umów o pracę. Miejsce pracy w tych umowach określone jest jako siedziba Spółki. Wnioskodawca zamierza zmienić wyżej wymieniony zapis poprzez rozszerzenie miejsca pracy przedstawicieli handlowych tak, aby obejmowało ono określony obszar (region) np. województwo lub kilka województw, a w niektórych przypadkach nawet obszar całego kraju. Charakter pracy przedstawicieli handlowych wymaga stałego przebywania poza siedzibą Spółki. W przypadku gdy dany przedstawiciel handlowy nie będzie mógł powrócić danego dnia do miejsca swojego zamieszkania (ze względu na znaczną odległość lub późną porę), korzystać będzie z usług noclegowych w miejscu świadczenia przez niego pracy w danym dniu. Wydatki ponoszone przez przedstawicieli handlowych na usługi noclegowe ponoszone będą w ramach ich obowiązków służbowych oraz udokumentowane zostaną fakturami lub rachunkami, na których jako nabywca wskazana będzie Spółka. Po przedłożeniu Spółce ww. dokumentów potwierdzających poniesienie kosztów noclegów, Spółka dokonywać będzie zwrotu przedstawicielom handlowym równowartości poniesionych wydatków. Spółka rozważa również dokonywanie przedpłat za ww. noclegi przedstawicieli handlowych.

Na wstępie podkreślić należy, iż na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, iż zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów budowlanych czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych z zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu w sytuacji gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych pracownika, dla którego – zgodnie z zawartą umową o pracę – wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach (i np. nie zawierał w katalogu zwolnień zwrotu wydatków z tytułu podróży służbowych, bo takie zwolnienie byłoby bezcelowe). Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, iż w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania, to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej, ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracownika własne narzędzia (sprzęt, materiały).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia (np. dotyczące noclegu) otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej – tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż wyjazdy pracowników zatrudnionych na stanowisku przedstawiciela handlowego (których miejscem wykonywania pracy będzie pewien obszar geograficzny – kilka województw bądź obszar całego kraju) nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy – nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak pamiętać, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż skoro Spółka będzie ponosić wydatki za noclegi pracowników zatrudnionych na stanowisku przedstawiciela handlowego, w związku z ich wyjazdami (niebędącymi podróżami służbowymi) w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki, to wartość tego świadczenia (noclegu) – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowić będzie dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy jako nieodpłatne świadczenie. Przychód ten będzie jednakże korzystał ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, tj. do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł. Zwolnienie będzie przysługiwało jednakże pod warunkiem zawartym w ust. 14 powołanego art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. będzie miało zastosowanie do tych pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Natomiast, wartość świadczenia – przekraczającą kwotę 500 zł – ponoszoną przez pracodawcę z tytułu zapewnienia noclegu ww. pracownikowi, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia zwrotu kosztów noclegowych do przychodu pracownika (przedstawiciela handlowego) uznano za nieprawidłowe, natomiast stanowisko dotyczące zwolnienia z opodatkowania ww. zwrotu uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.