Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.319.2017.1.WL
z 31 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z VAT do świadczonych usług pośrednictwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z VAT do świadczonych usług pośrednictwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w dniu 1 kwietnia 2017 roku zarejestrował w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej działalność gospodarczą pod firmą: …... Przeważająca działalność gospodarcza według PKD została sklasyfikowana jako pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (64.99.Z). Jako wykonywana działalność gospodarcza, obok wyżej wymienionej wskazana jest również „pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD: 66.19.Z)” oraz „pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD:70.22.Z)”. Wnioskodawca, stosownie do postanowień art. 113 ust. 1 ustawy, obecnie korzysta ze zwolnienia podmiotowego w zakresie VAT z uwagi na to, że wartość transakcji (sprzedaży) zrealizowanych przez Wnioskodawcę nie przekracza 200.000 złotych.

Od dnia rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej nie świadczy usług doradztwa, dlatego też jest uprawniony do wskazanego powyżej podmiotowego zwolnienia. Nie można jednak wykluczyć, że w trakcie roku 2017 wartość sprzedaży przekroczy wskazaną kwotę.

Wnioskodawca, bowiem w kwietniu 2017 podpisał umowę o współpracy (dalej: Umowa) ze spółką prawa polskiego z siedzibą w Warszawie (dalej: Usługobiorca) w zakresie pośrednictwa.

Na podstawie zapisów Umowy, Wnioskodawca, jako usługodawca, zobowiązuje się do świadczenia usług polegających na pozyskiwaniu dla Usługobiorcy nowych klientów w zakresie oferowanych przez Usługobiorcę produktów faktoringowych (obejmujących produkty faktoringu pełnego i niepełnego, w kraju i eksporcie) oraz usług dyskonta weksli, które Usługobiorca wprowadził w roku 2016, polegających na tym, że zobowiązuje się do dokonania zapłaty klientowi Usługobiorcy tak zwanej „Kwoty Finansowania” za nabywane weksle indosowane przez klienta na Usługobiorcę w terminie dwóch dni roboczych od dnia przyjęcia weksli przez Usługobiorcę i ustanowienia przewidzianych w umowie (zawieranej pomiędzy Usługobiorcą i klientem) zabezpieczeń. Kwota Finansowania płatna jest w wysokości odpowiadającej 95% wartości sum wekslowych oznaczonych na nabywanych wekslach. Pozostała należna klientowi do zapłaty kwota odpowiadająca 5% wartości sum wekslowych oznaczonych na wekslach, wypłacana jest (przez Usługobiorcę) pod warunkiem wpłynięcia na rachunek Usługobiorcy kwoty tytułem spłaty danego weksla. Za tak świadczoną usługę Usługobiorca otrzymuje stosowne wynagrodzenie. Usługobiorca otrzymał w roku 2016 indywidualną interpretację przepisów (interpretacja z dnia 4 października 2016 roku, nr IPPP1/4512-672/16-2/MP) potwierdzającą zwolnienie z VAT świadczonych przez Usługobiorcę usług w zakresie dyskonta weksli (opisanych powyżej).

W ramach powyższego (czyli w ramach Usług) Wnioskodawca zobowiązuje się do:

1. informowania swoich obecnych lub potencjalnych klientów spełniających kryteria określone przez Usługobiorcę o ofercie produktowej Usługobiorcy oraz identyfikowania potrzeb klientów w zakresie możliwości zaoferowania im produktów …..,
2. zgłaszania Usługobiorcy zainteresowania przez klienta produktem Usługobiorcy poprzez wysłanie mu arkusza zgłoszeniowego (określającego dane klienta oraz osobę do kontaktu wyznaczoną przez klienta). Dalsze kontakty z klientem, przejmuje już Usługobiorca; to Usługobiorca również zawiera bezpośrednio z klientem umowy dyskonta weksli, z tym jednak zastrzeżeniem, że do obowiązków Wnioskodawcy należy również: wspieranie Usługobiorcy w zakresie obsługi klienta w ramach świadczonej przez niego (Usługobiorcę) Usługi (pośrednictwo w kontakcie w związku z Usługą i w uzyskiwaniu dokumentacji lub informacji wymaganych przez …… do podejmowania decyzji kredytowych), monitorowanie przebiegu współpracy z klientem w ramach świadczonej przez Usługobiorcę Usługi, utrzymywanie kontaktów i zarządzanie relacjami z pozyskanymi dla Usługobiorcy klientami w celu kontynuacji współpracy pomiędzy Usługobiorcą i klientem w zakresie Usługi.
   
   

W praktyce dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę wynikające z Umowy ograniczone są tylko i wyłącznie do usług w zakresie dyskonta weksli. W zamian za wykonane Usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie ustalone jako iloczyn stawki prowizji wynikającej z Umowy i kwoty prowizji operacyjnej otrzymanej przez Usługobiorcę z tytułu zawartych (przez Usługobiorcę) z klientami umów dyskonta weksli.

Konsekwentnie w ocenie Wnioskodawcy zakres podejmowanych w ramach Umowy czynności sprowadza się do usług pośrednictwa przy zawieraniu przez Usługobiorcę umowy dyskonta weksli (Usługi). Co istotne wykonywane przez Wnioskodawcę Usługi zostały sklasyfikowane przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego ….. jako „pozostałe usługi wspomagające usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych” (PKWiU: 66.19.99.0).

Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość, co do tego, czy, w razie przekroczenia wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 Ustawy, Wnioskodawca nadal nie byłby zobowiązany do rozpoznawania VAT należnego z tytułu świadczenia Usług, a to dlatego, że do Usług Wnioskodawcy powinno znaleźć zastosowanie zwolnienie, już tym razem przedmiotowe, z VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie uprawniony i zobowiązany do zastosowania zwolnienia z VAT do świadczonych Usług (opisanych powyżej a polegających na pośrednictwie przy świadczeniu usług w zakresie dyskonta weksli)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przekroczenia limitu zwolnienia podmiotowego VAT (art. 113 ust. 1) zdaniem Wnioskodawcy do Usług świadczonych na rzecz Usługobiorcy powinno znaleźć zastosowanie zwolnienie z VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten wyraźnie bowiem stanowi, że zwolnione z VAT są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W ocenie Wnioskodawcy Usługi wypełniają znamiona usług pośrednictwa w świadczeniu usług w zakresie weksli, a zatem w myśl przywołanego powyżej przepisu, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zastosowania zwolnienia z VAT. Skoro bowiem z interpretacji IPPP1/4512-672/16-2/MP wynika zwolnienie z VAT usług Usługobiorcy w zakresie dyskonta weksli, to stosownie do przywołanego przepisu Usługi świadczone przez Wnioskodawcę, jako usługi pośrednictwa przy świadczeniu usług zwolnionych z VAT powinny podlegać tym samym zasadom opodatkowania w zakresie podatku od towarów i usług, czyli w analizowanym przypadku, zwolnieniu z VAT.

Konsekwentnie w opisanym zdarzeniu przyszłym, po przekroczeniu limitów zwolnienia podmiotowego VAT, Wnioskodawca w odniesieniu do Usług powinien stosować zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie słuszności prezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – ust. 2 ww. artykułu.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność gospodarczą.

Ponadto, zgodnie z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwolnieniem od podatku objęte są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ponadto, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy, nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
  

• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
  

• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
  

• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w kwietniu 2017 podpisał umowę o współpracy ze spółką prawa polskiego w zakresie pośrednictwa. Na podstawie zapisów Umowy, Wnioskodawca, jako usługodawca, zobowiązuje się do świadczenia usług polegających na pozyskiwaniu dla Usługobiorcy nowych klientów w zakresie oferowanych przez Usługobiorcę produktów faktoringowych (obejmujących produkty faktoringu pełnego i niepełnego, w kraju i eksporcie) oraz usług dyskonta weksli, które Usługobiorca wprowadził w roku 2016. W praktyce dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę wynikające z umowy ograniczone są tylko i wyłącznie do usług w zakresie dyskonta weksli. W zamian za wykonanie usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie ustalone jako iloczyn stawki prowizji wynikającej z umowy i kwoty prowizji operacyjnej otrzymanej przez Usługobiorcę z tytułu zawartych (przez Usługobiorcę) z klientami umów dyskonta weksli.

W ramach zawartej umowy Wnioskodawca zobowiązuje się do:

1. informowania swoich obecnych lub potencjalnych klientów spełniających kryteria określone przez Usługobiorcę o ofercie produktowej Usługobiorcy oraz identyfikowania potrzeb klientów w zakresie możliwości zaoferowania im produktów …..,
2. zgłaszania Usługobiorcy zainteresowania przez klienta produktem Usługobiorcy poprzez wysłanie mu arkusza zgłoszeniowego (określającego dane klienta oraz osobę do kontaktu wyznaczoną przez klienta). Dalsze kontakty z klientem, przejmuje już Usługobiorca; to Usługobiorca również zawiera bezpośrednio z klientem umowy dyskonta weksli, z tym jednak zastrzeżeniem, że do obowiązków Wnioskodawcy należy również: wspieranie Usługobiorcy w zakresie obsługi klienta w ramach świadczonej przez niego (Usługobiorcę) Usługi (pośrednictwo w kontakcie w związku z Usługą i w uzyskiwaniu dokumentacji lub informacji wymaganych przez …. do podejmowania decyzji kredytowych), monitorowanie przebiegu współpracy z klientem w ramach świadczonej przez Usługobiorcę Usługi, utrzymywanie kontaktów i zarządzanie relacjami z pozyskanymi dla Usługobiorcy klientami w celu kontynuacji współpracy pomiędzy Usługobiorcą i klientem w zakresie Usługi.
   
   

Mając na uwadze zakres czynności, do który będzie zobowiązany Wnioskodawca, w ramach zawartej umowy o współpracę, brak podstaw do stwierdzenia, że czynności jakie będzie wykonywać Zainteresowany stanowią usługi pośrednictwa finansowego. Wykonywane czynności sprowadzać się będą wyłącznie do formalności administracyjnych. Z okoliczności sprawy nie wynika bowiem, że w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jest wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia umowy pomiędzy Usługobiorcą a klientem.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach przedmiotowej umowy nie będą spełniać przesłanek do zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Okoliczność, iż czynności wykonywane przez Usługobiorcę korzystają ze zwolnienia nie oznacza, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę powinny korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.