Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.161.2017.2.WM
z 24 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r. (data wpływu 13 czerwca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2017 r. (data wpływu 7 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Wspólnik posiada miejsce zamieszkania/siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PIT.

Spółka jawna nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż zgodnie z art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podlegają tylko osoby fizyczne. Z kolei Wnioskodawca jako wspólnik spółki jawnej jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą właśnie w tej formie prawnej w zakresie budownictwa. W trakcie realizacji kontraktów o roboty budowlane zachodzą sytuacje, które niejednokrotnie powodują powstanie opóźnienia w wykonaniu robót budowlanych. I tak, w dniu 22 maja 2012 r. Wnioskodawca zawarł umowę o roboty budowlane ze spółką z o.o., w ramach której zobowiązał się do wykonania ściśle określonych prac budowlanych. Następnie umowa była odpowiednio aneksowana z uwagi na zlecenie przez inwestora głównemu wykonawcy dodatkowych prac, a także nieprzewidziane okoliczności, które zaszły po podpisaniu umowy. Zgodnie z treścią aneksu strony ustaliły termin zakończenia prac budowlanych na dzień 30 listopada 2013 r.

Wnioskodawca wykonał roboty budowlane polegające na wybudowaniu budynków mieszkalnych w zabudowie szeregowej. Niemniej jednak w trakcie wykonywania prac budowlanych pomiędzy stronami zaistniały wątpliwości w przedmiocie rodzaju, sposobu oraz terminu wykonania określonych prac składających się na finalne wykonanie przewidywanych obiektów budowlanych. Pomimo zgłoszenia w dniu 29 listopada 2013 r. zakończenia prac budowlanych i gotowości do odbioru końcowego przez Wnioskodawcę, to ostateczny faktyczny odbiór prac przez inwestora nastąpił w dniu 9 lutego 2014 r. Do terminowego odebrania obiektu budowlanego przewidzianego w umowie odpowiednio aneksowanej nie doszło w skutek zastrzeżeń wierzyciela, co do wad i usterek, za które Wnioskodawca nie ponosił odpowiedzialności. Pomimo tego Wnioskodawca został poinformowany przez inwestora, że przedmiot umowy nie nadaje się do odbioru końcowego. W opinii inwestora wystąpiły istotne wady skutkujące na zawilgoceniu ścian, występowaniu zacieków na kominach, usterkach w ułożeniu kostki brukowej, uszkodzeniach w membranie dachowej. Wnioskodawca ustosunkowując się do stanowiska inwestora poinformował, że usterki powstały wskutek okoliczności za które nie ponosi winy. Ostatecznie nie doszło do wykonania umowy w umówionym terminie tj. 30 listopada 2013 r. z powodu uchybienia końcowemu terminowi realizacji umowy przez Wnioskodawcę. Tym samym inwestor odmówił częściowej zapłaty należnej kwoty z umowy o roboty budowlane, powołując się na nieterminowe wykonanie prac, a następnie naliczył karę umowną. Z uwagi na stanowisko inwestora, Wnioskodawca wystąpił na drogę sądową w celu dochodzenia należnej mu kwoty z umowy. Po przeprowadzeniu rozprawy sąd okręgowy wydał wyrok, w którym orzekł, że Wnioskodawca nie wykonał umowy w terminie i zobowiązany był zapłacić karę umowną za opóźnienie w wysokości 163.764 zł 80 gr. W przedmiotowej sprawie sąd ustalił, że termin wykonania pracy strony oznaczyły na dzień 30 listopada 2013 r. zaś faktyczne przekazanie nastąpiło w dniu 9 lutego 2014 r. Inwestorowi przysługiwało uprawnienie do naliczenia kary umownej za nieterminowe zakończenie przedmiotu umowy za okres od 1 grudnia 2013 r. do 9 stycznia 2014 r. łącznie 40 dni. Stosownie do treści paragrafu 27 ust. 2 pkt. a, należna pozwanemu kara umowna wynosiła 0,1% wartości umowy z uwzględnieniem wynagrodzenia dodatkowego z aneksu nr 1. co daje kwotę 4.094 zł 12 gr za dzień opóźnienia. Mając na uwadze liczbę dni oraz wysokość kary umownej za opóźnienie za jeden dzień tj. 40 x 4.094 zł 12 gr to kara umowna wyniosła łącznie 163.764 zł 80 gr. W dalszej kolejności, pomimo zaskarżenia wyroku przez Wnioskodawcę, to sąd odwoławczy podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji, a wyrok się uprawomocnił 23 września 2016 r. Tym samym w ramach przysługujących wierzytelności z kary umownej inwestor na drodze cywilnoprawnej skutecznie potrącił odpowiednio swoją wierzytelność. Wnioskodawca nie uzyskał zapłaty w wysokości 163.764 zł 80 gr, i to właśnie w tym zakresie poniósł szkodę z kary umownej za opóźnienie. Jednocześnie sąd w tym samym wyroku ustalającym wysokość kary umownej orzekł, że kara została zastrzeżona przez strony kontraktu w związku z opóźnieniem w zakończeniu przedmiotu umowy, a więc wystarczał sam fakt opóźnienia w wykonaniu zobowiązania, by Wnioskodawcę obciążyć karą. Jednocześnie sąd ustalił, że sprawa nie dotyczyła zawinionej zwłoki Wnioskodawcy. Otóż sąd, opierając się na opinii biegłego sądowego powołanego na potrzeby sprawy, uznał że: „opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności. Biegły z zakresu budownictwa stwierdził, że za niedociągnięcia związane z wystąpieniem zawilgocenia mieszkań odpowiedzialności nie ponosi wykonawca robót (Wnioskodawca) i w tym zakresie sąd uznał, że nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy.” W tym stanie faktycznym należy jednoznacznie stwierdzić, że kara umowna wynikająca z kontraktu pomiędzy stronami została naliczona na skutek niezawinionego uchybienia terminowi realizacji umowy przez Wnioskodawcę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że spółka jawna ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze na podstawie ksiąg rachunkowych. Do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczona została cała kwota z tytułu zawartej ze spółką z o.o. umowy o wykonanie robót budowlanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca w oparciu o ww. stan faktyczny jest uprawniony do przyjęcia, że kary umowne naliczone przez inwestora z tytułu opóźnienia w odbiorze robót budowlanych mogą stanowić koszt uzyskania przychodu?
2. Czy kara umowna opisana ww. stanie faktycznym jest kosztem uzyskania przychodu w momencie ujęcia noty obciążeniowej w księgach rachunkowych, czy też z chwilą zapłaty/ potrącenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o opisany stan faktyczny należy uznać, że kara umowna stanowi koszt uzyskania przychodu. Kary umowne są kosztami pośrednio związanymi z przychodem, które są potrącalne w dacie ich poniesienia, z zastrzeżeniem, iż jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią one koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cyt. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Tym samym warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek: wydatek został poniesiony przez podatnika, ma charakter bezzwrotny, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, został właściwie udokumentowany oraz nie jest kosztem wymienionym w art. 23. ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny należy jednoznacznie stwierdzić, że Wnioskodawca poniósł wydatek wskutek potrącenia należności, kwota ta jest bezzwrotna, pozostaje w związku z zakresem prowadzonej działalności gospodarczej, z uwagi że nastąpiła w wykonaniu umowy o roboty budowlane. Z kolei okoliczność, iż została poniesiona w celu uzyskania przychodów dowodzi fakt, że niepodpisanie umowy zawierającej tenże zapis skutkowałoby całkowitym brakiem zawarcia umowy i osiągnięcia przychodu. W świetle ustaleń stron umowy warunkiem koniecznym było zaakceptowanie postanowienia w przedmiocie kary umownej za opóźnienie. Z kolei fakt, że Wnioskodawca nie ponosi winy za opóźnienie wynika wprost z opinii biegłego i ustaleń sądu rejonowego. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zostają spełnione wszelkie warunki do uznania poniesionego przez Wnioskodawcę wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko koresponduje z ugruntowanym orzecznictwem zgodnie, z którym: Skoro umowa przewidywała zapłatę kar umownych, w przypadku zwłoki z rozpoczęciem i realizacją poszczególnych etapów budowy, to oznacza, że nie była to żadna z kar umownych, wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Zarówno orzecznictwo sądów, jak i literatura prawnicza, stoją na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne lub odszkodowania wypłacana za wywołanie okoliczności zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. W piśmie Izby Skarbowej z dnia 14 maja 2008 r. IP-PB3-423-299/08-27KB (Serwis Podatkowy 2008, nr 8, s. 40), stwierdzono: „Zapłacona przez spółkę kara umowna z tytułu nieterminowego wykonania robót drogowych może stanowić koszt uzyskania przychodów”.

O ile przytoczone orzecznictwo odnosi się do regulacji opisanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, o tyle należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje analogiczne uregulowanie w cyt. art. 23 ust. 19 ustawy o PIT.

Reasumując, kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż ściśle wymienione w przepisie w art. 23 ust. 19 ustawy o PIT, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, często zminimalizowanie straty, będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem kara jest kosztem uzyskania przychodu z chwilą zapłaty/potrącenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• możliwości zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące kar umownych zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 457). Przepis art. 483 § 1 tego Kodeksu stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
• wydatek jest prawidłowo udokumentowany.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w przywołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów – poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie oznacza to zatem, że każda kara umowna, naliczona przez kontrahenta w związku z uchybieniem terminu realizacji umowy może stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby spełniona została podstawowa przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy w postaci osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podkreślić należy, że nałożona kara nie może wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania podatnika. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań Wnioskodawcy skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Ponadto poniesienie kary musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż uchybienie terminowi realizacji umowy nastąpiło z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, albowiem jak wskazano we wniosku, do terminowego odebrania obiektu budowlanego przewidzianego w umowie odpowiednio aneksowanej nie doszło z uwagi na zlecenie przez inwestora głównemu wykonawcy dodatkowych prac, a także nieprzewidzianych okoliczności, które zaszły po podpisaniu umowy. Tymi okolicznościami były zastrzeżenia wierzyciela, co do wad i usterek, za które Wnioskodawca nie ponosił odpowiedzialności. Zgodnie z orzeczeniami sądów wydanymi w tej sprawie, kara została zastrzeżona przez strony kontraktu w związku z opóźnieniem w zakończeniu przedmiotu umowy, a więc wystarczał sam fakt opóźnienia w wykonaniu zobowiązania, by Wnioskodawcę obciążyć karą. Jednocześnie Sąd ustalił, że sprawa nie dotyczyła zwłoki zawinionej przez Wnioskodawcę. Sąd, opierając się na opinii biegłego sądowego powołanego na potrzeby sprawy, uznał że: „opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności. Biegły z zakresu budownictwa stwierdził, że za niedociągnięcia związane z wystąpieniem zawilgocenia mieszkań odpowiedzialności nie ponosi wykonawca robót (Wnioskodawca) i w tym zakresie Sąd uznał, że nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy.” Należy zatem stwierdzić stwierdzić, że kara umowna wynikająca z kontraktu pomiędzy stronami została naliczona na skutek niezawinionego uchybienia terminowi realizacji umowy przez Wnioskodawcę.

Ponadto we wniosku wskazano, że niepodpisanie umowy zawierającej zapis dotyczący kar umownych skutkowałoby całkowitym brakiem zawarcia umowy i osiągnięcia przychodu. W świetle ustaleń stron umowy warunkiem koniecznym było zaakceptowanie postanowienia w przedmiocie kary umownej za opóźnienie.

Zapłata kary umownej nie była więc spowodowana wadą wykonanej usługi a jej naliczenie wynikało z okoliczności, na które Wnioskodawca nie miał wpływu. Ponadto przyjąć należy, że Wnioskodawca dołożył należytej staranności w celu zachowania terminów i warunków wskazanych w umowie. Wnioskodawca zaliczył także do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej całą kwotę z tytułu zawartej ze spółką z o.o. umowy o wykonanie robót budowlanych. Poza tym wydatek z tytułu zapłaty przedmiotowej kary związany jest z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem przedstawione we wniosku okoliczności pozwalają uznać zapłaconą przez Wnioskodawcę karę umowną za wydatek spełniający kryterium celowości o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, przyjąć należy że wydatek dotyczący kary o której mowa we wniosku, może zostać przez Wnioskodawcę, zaliczony do kosztów podatkowych.

Podkreślenia wymaga jednak, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii momentu zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów należy odwołać się do art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wskazany we wniosku wydatek z tytułu kary umownej nie może być powiązany z żadnym konkretnym przychodem. Koszt ten ma bowiem wpływ na ogólną sytuację finansową podmiotu, nie generuje żadnego konkretnego przychodu. W tej sytuacji wydatek ten może być potrącony w dacie poniesienia, zgodnie z treścią przepisu art. 22 ust. 5c.

Za datę poniesienia kosztu uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 5d ww. ustawy z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z literalnego brzmienia art. 22 ust. 5d ww. ustawy wynika, że za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. zaksięgowano w korespondencji z odpowiadającym mu zobowiązaniem. Dzień ten należy rozumieć jako dzień (okres), do którego został dany wydatek przypisany w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu. W związku z tym ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest, co do zasady, od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. Przepisy o rachunkowości decydują zatem, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przedmiotowa kara umowna powinna zatem zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z datą ujęcia jej (zaksięgowania) przez spółkę jawną jako kosztu w księgach rachunkowych na podstawie dokumentu stanowiącego podstawę jej ujęcia.

Tym samym nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień zapłaty/potrącenia..

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.