Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.114.2017.2.AD
z 7 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 28 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2017 r. (data wpływu 11 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali mieszkalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania lokali mieszkalnych. Wniosek uzupełniono w dniu 11 lipca 2017 r. o doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 21 maja 2014 roku Pan D. oraz Pan K. jako Pełnomocnicy Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości realizując uchwałę Wspólnoty z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie wyrażenia zgody na zmianę przeznaczenia części nieruchomości wspólnej – strychu, udzielenia zgody na przebudowę części nieruchomości wspólnej – strychu, ustanowienia odrębnej własności czterech lokali mieszkalnych powstałych w następstwie przebudowy, na rozporządzanie tymi lokalami oraz na zmianę wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej w następstwie powstania odrębnej własności lokali w zamian za wykonanie remontu kapitalnego dachu w pełnym zakresie, zawarli z Państwem J. C. i K. C. umowę, mocą której Państwo C. zobowiązali się do wykonania na własny koszt remontu kapitalnego dachu budynku polegającego, m.in. na demontażu pokrycia eternitowego, przemurowaniu kominów i ich dociepleniu, ociepleniu między-krokwiowym dachu wełną mineralną, wymianie pokrycia na blachę powlekaną oraz wymianie obróbek blacharskich i orynnowaniu w zamian za co Wspólnota zobligowała się do zmiany sposobu użytkowania strychu, poprzez ustanowienie odrębnej własności dla nowopowstałych, w wyniku adaptacji lokali mieszkalnych oraz przeniesienia tej własności na rzecz Państwa C.

Opisane wyżej prace zostały zakończone.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 lipca 2017 r. w odpowiedzi na pytanie:

1. „Kto poniósł nakłady dotyczące adaptacji lokali mieszkalnych?” – Zainteresowany wskazał, że „Nakłady dotyczące adaptacji lokali mieszkalnych ponieśli wyłącznie małżonkowie J. C. i K. C.”.
2. „Jeśli Wnioskodawca nie ponosił nakładów dotyczących adaptacji lokali mieszkalnych, to czy do dnia sprzedaży doszło/dojdzie do ich rozliczenia?” – Zainteresowany wskazał, że „Wnioskodawca nie ponosił nakładów dotyczących adaptacji lokali mieszkalnych i do dnia sprzedaży nie dojdzie do ich rozliczenia”.
3. „Jaki będzie według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych symbol obiektu, w którym powstaną lokale mieszkalne, w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, ze zm.)?” – Zainteresowany wskazał, że „Symbol obiektu wg PKOB: 112 – Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe”.
4. „Jaka będzie według PKOB klasyfikacja lokali mieszkalnych?” – Zainteresowany wskazał, że „Klasyfikacja lokali mieszkalnych: 1122 – Mieszkania w budynkach o trzech i więcej mieszkaniach”.
5. „Czy powierzchnia użytkowa poszczególnych lokali mieszkalnych przekroczy 150 m²? – należy podać odrębnie dla każdego lokalu” – Zainteresowany wskazał, że „Powierzchnia użytkowa poszczególnych lokali powstałych w wyniku adaptacji nie przekroczy 150 m²: lokal nr 19 – 51,52m², lokal nr 20 – 38,20 m², lokal nr 21 – 38,20 m², lokal nr 22 – 51,52 m²”.
6. „Czy część wspólna budynku była lub będzie do dnia sprzedaży przedmiotem umowy najmu lub dzierżawy? Jeśli tak, to od kiedy?” – Zainteresowany wskazał, że „Część wspólna nie będzie do dnia sprzedaży przedmiotem najmu lub dzierżawy”.
7. „Czy część wspólna budynku była lub będzie do dnia sprzedaży wykorzystywana w jakikolwiek inny sposób? Jeśli tak, to w jaki sposób, przez kogo i od kiedy?” – Zainteresowany wskazał, że „Część wspólna do dnia sprzedaży będzie pozostawała w dyspozycji Państwa J. K. C. w związku z wykonywaniem ich nakładem prac adaptacyjnych w nowopowstałych lokalach”.
8. „Czy w stosunku do części wspólnej budynku przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?” – Zainteresowany wskazał, że „W stosunku do części wspólnej budynku Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – WMN nie jest podatnikiem podatku od towaru i usług”.
9. „Czy Wnioskodawca ponosił wydatki na ulepszenia części wspólnej nieruchomości przekraczające 30% wartości początkowej budynku oraz czy w stosunku do nich miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego? Kiedy to miało miejsce?” – Zainteresowany wskazał, że „Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie części wspólnej nieruchomości w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej budynku – nie miał prawa do odliczeń”.
10. „Czy w stanie ulepszonym część wspólna budynku była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez okres co najmniej 5 lat?” – Zainteresowany wskazał, że „W stanie ulepszonym części wspólne nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług”.
11. „Czy sprzedaży udziałów w części wspólnej nieruchomości będzie dokonywała Wspólnota czy poszczególni właściciele?” – Zainteresowany wskazał, że „Sprzedaży udziałów w części wspólnej nieruchomości będzie dokonywała Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości. Podpisania umowy notarialnej dokona Pan D. stanowiący jednoosobowy Zarząd tej wspólnoty”.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana transakcja sprzedaży lokali będzie zwolniona od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do wybranych grup towarów i usług, ustawodawca przewidział zwolnienie od VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku „dostawę budynków, budowli lub ich części (...) pod warunkiem, że:

• w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
• dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów”.
  
  

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanego wyżej przepisu uznać należy, że Wspólnocie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu strychu, ponieważ był on i jest częścią wspólną nieruchomości służącą wszystkim właścicielom lokali w budynku. Dodatkowo wydatki na adaptację strychu poniesione zostały przez Inwestorów, a nie przez Wspólnotę Mieszkaniową. W takiej sytuacji, Wspólnocie również nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu ulepszeń „inwestorskich”.

Podsumowując, dostawa lokali wyodrębnionych w wyniku adaptacji powierzchni strychowej będącej częścią wspólną budynku, powinna korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług podmiot, który dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wspólnota jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która może jednak posiadać podmiotowość podatkową. Jednakże, w zakresie czynności zarządzania nieruchomością wspólną i pobierania zaliczek od członków wspólnoty z tytułu np. dostawy mediów do poszczególnych lokali nie jest ona podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy.

Natomiast, podkreślenia wymaga, że czynności wykonywane przez Wspólnotę, wykraczające poza zakres obowiązkowego zarządu określonego w ustawie o własności lokali, są dostawą towarów lub świadczeniem usług, w stosunku do których mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem stwierdzić, że dostawa przedmiotowych lokali mieszkalnych, powstałych w wyniku adaptacji powierzchni strychowej, będzie czynnością należącą do kategorii czynności podlegającej opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokona opisanej we wniosku sprzedaży lokali mieszkalnych, które to powstały w wyniku adaptacji powierzchni strychowej. Stwierdzić zatem należy, że w przedmiotowej sprawie Wspólnota będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a czynność sprzedaży przedmiotowych lokali na rzecz Państwa C. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że:

„(…) definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu w powiązaniu z art. 43 ust. 7a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy – zgodnie z zapisem art. 43 ust 7a ustawy – nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że lokale mieszkalne powstałe w związku z opisaną sytuacją nie będą do dnia sprzedaży przedmiotem najmu lub dzierżawy. Część wspólna do dnia sprzedaży – jak wskazał Wnioskodawca – będzie pozostawała w dyspozycji Państwa J. K. C. w związku z wykonywaniem ich nakładem prac adaptacyjnych w nowopowstałych lokalach. Jednak – w ocenie tut. Organu – w przedmiotowej sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia strychu. Powyższe wynika z faktu, że pierwszym użytkownikiem strychu byli mieszkańcy Wspólnoty, którzy zgodnie z przeznaczeniem tego pomieszczenia mogli go wspólnie użytkować.

Ponadto, pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a sprzedażą tych lokali minie okres dłuższy niż 2 lata, bowiem z wniosku wynika, że umowa z Państwem C. – dotycząca zgody na zmianę przeznaczenia części nieruchomości wspólnej – strychu, udzielenia zgody na przebudowę części nieruchomości wspólnej – strychu, ustanowienia odrębnej własności czterech lokali mieszkalnych powstałych w następstwie przebudowy, na rozporządzanie tymi lokalami oraz na zmianę wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej w następstwie powstania odrębnej własności lokali w zamian za wykonanie remontu kapitalnego dachu w pełnym zakresie – została zawarta w 2014 r. Oznacza to, że strych musiał być już wcześniej używany przez członków Wspólnoty. Ponadto, wspólnota wskazała, że nie poniosła również wydatków na ulepszenie w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym ww. lokali w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej budynku, jak również z wniosku nie wynika, aby inne osoby trzecie ponosiły wcześniej takie nakłady.

Zatem biorąc pod uwagę przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w okolicznościach przedstawionych przez Wspólnotę stwierdzić należy, że zostanie spełniona przesłanka, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy warunkująca zwolnienie od podatku VAT dostawy wyodrębnionych lokali mieszkalnych, gdyż dostawa ta nie odbędzie się w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a sprzedażą upłynie okres 2 lat.

Reasumując, dostawa przedmiotowych lokali powstałych w wyniku adaptacji powierzchni strychowej w opisanej sytuacji, będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.