2017.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.344.2017.1.PC
z 25 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2017 r. (data wpływu 19 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania darowizny zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci stacji paliw jako czynności niepodlegającej opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania darowizny zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci stacji paliw jako czynności niepodlegającej opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Jednoosobowa firma pn. P., zw. dalej: „P.” lub „Wnioskodawcą”, rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej, zgodnie z wpisem do w/w rejestru dnia 20 marca 2001 r. w zakresie podstawowej działalności, tj. sprzedaży detalicznej paliw do pojazdów silnikowych oraz w zakresie sprzedaży detalicznej różnego rodzaju towarów, zwykle sprzedawanych w budynkach stacji paliw, tj. żywność, napoje, wyroby tytoniowe, napoje alkoholowe, artykuły piśmiennicze, prasa, książki wyroby farmaceutyczne, itd. Działalność gospodarcza była wykonywana w oparciu o kilka stacji paliw, w tym stację w W.

Działalność gospodarcza na stacji paliw w W. była wykonywana przede wszystkim w oparciu o majątek nieruchomy, na który składały się działki 74/1, 74/2, 74/5, 74/8 i 74/6 oraz budynki i budowle stacji paliw. Działki te - w roku 1993 i 1998 - zostały nabyte aktami notarialnymi od różnych sprzedawców, jako niezabudowane i włączone do jednej księgi wieczystej. Z tytułu sprzedaży tych działek nie powstał obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. Nie istniało również prawo do odliczenia.

Zarówno przed, jak i po zarejestrowaniu działalności gospodarczej poczyniono nakłady inwestycyjne na nieruchomości, wyposażając ją m.in. w budynek stacji paliw, stację odmierzania gazu, studnię głębinową, szambo, dwa podziemne zbiorniki na paliwo, dystrybutory, zbiorniki naziemne gazu, zadaszenia, wiaty, rozdzielnię elektryczną, studzienki burzowe i odszlamiające, dokonując modernizacji wyglądu stacji oraz utwardzając plac obok stacji (nie wymieniono w kolejności chronologicznej). Z tytułu dokonywanych nakładów Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, zgodnie z obowiązującymi wtedy przepisami.

Od tamtej pory zabudowana nieruchomość stanowi kompleks stacji paliw. Poza sprzedażą paliw płynnych i gazowych w pawilonie handlowym prowadzona jest sprzedaż innych towarów, zwykle sprzedawanych w takich obiektach.

Zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwała rady Miasta z dnia 9 lipca 2009 r.) teren oznaczono symbolami F3.1 U, co oznacza, iż są to tereny usług. Na terenach U ustala się zachowanie i rozwój funkcji usługowych z zakresu handlu (za wyjątkiem stacji benzynowych), gastronomii, biur, kultury, rozrywki, administracji, obsługi finansowej. Jednak przewidziano wyjątek dla stacji benzynowej zlokalizowanej przy ul. N. („dopuszcza się zachowanie istniejącej stacji benzynowej”).

Stacja Paliw w dzielnicy W. nie jest jedynym obiektem tego typu prowadzonym przez Wnioskodawcę. P. posiada również stację paliw w L., stację paliw w D. i stację paliw w Z. Firma jest rozliczana w sposób umożliwiający wyodrębnienie przychodów i kosztów oraz zysku operacyjnego odrębnie dla każdej stacji paliw. Przychody i koszty są - dla każdej stacji z osobna - księgowane na wyodrębnionych kontach. W planie kont uwzględniono konta zespołu „5”, tj. według typów działalności, prowadzone dla każdej stacji, grupując w ten sposób koszty rodzajowe w rozliczeniu na każdą stację, tj. dla każdej stacji ewidencjonuje się zużycie materiałów, zużycie energii, gazu, usługi transportowe, usługi pozostałe - tel., opłaty, wynagrodzenia, świadczenia na rzecz pracowników, podatki i opłaty, amortyzację, pozostałe koszty, wyposażenie. Ponadto dla każdej ze stacji rozlicza się przychody i koszty działalności podstawowej na kontach „730” i „735”. W ten sposób możliwe było precyzyjne określenie cząstkowego wyniku finansowego dla każdej stacji paliw, w tym dla stacji paliw w W.

Plan kont wygląda zaś następująco. Na kontach 735-1 (Stacja W. ), 735-2 (Stacja L.), 735-4 (Stacja D.), 735-5 (Stacja Z. ) po stronie WN księgowana jest wartość sprzedanych towarów według cen zakupu w korespondencji z kontami: 330 (Stacja W. - w rozbiciu na 330-1 [paliwo], 330-2 [opał], 330-3 [gaz], 330-4 [pozostałe], 330-5 [gaz luzem], 330-7 [paliwa hurt], 331 (Stacja L. - rozbicie jak dla Stacji W. ), 333 (Stacja D. - rozbicie na gaz i pozostałe towary], 334 (Stacja Z. - rozbicie na paliwo, opał, gaz, pozostałe towary). Na kontach zespołu „5”, jak wskazano powyżej, księguje się koszty według typów działalności, stosując przyporządkowanie kosztów rodzajowych do poszczególnych stacji paliw. W ten sposób Wnioskodawca uważa, iż zapewnione zostało wyodrębnienie finansowe każdej stacji paliw, w tym stacji w W.. Bowiem na podstawie zapisów księgowych jest w stanie obliczyć wynik finansowy dla każdej stacji.

Podstawowym towarem handlowym są paliwa płynne i gaz. Są one nabywane od trzech dostawców: .... Odbioru paliwa dla wszystkich stacji dokonuje się na stacji paliw w L., gdzie wystawiany jest jeden dokument PZ na całość dostawy. Jest to tylko zapis księgowy. Następnie dokumentem przesunięcia międzymagazynowego MM (również tylko zapis księgowy) przeksięgowywany jest towar na konta poszczególnych stacji paliw (konta zespołu „3”). W ten sposób zapisy księgowe umożliwiają określenie stanu paliw dla każdej stacji na dany moment. Fizycznie paliwo jest przelewane bezpośrednio do zbiorników na poszczególnych stacjach.

Zakupy i odbiór pozostałych towarów dokonywany jest bezpośrednio na poszczególne stacje. Natomiast zobowiązania wobec kontrahentów są księgowane na kontach kontrahentów, bez rozbicia na poszczególne stacje. Jednakże, analizując saldo istnieje możliwość wyszczególnienia faktur dotyczących każdej stacji.

Ponadto Wnioskodawca wdrożył regulamin organizacyjny firmy, w którym opisano strukturę jednostki oraz jej jednostek organizacyjnych, w tym poszczególnych stacji paliw. W szczególności zapisano, iż każda ze stacji paliw stanowi odrębną jednostkę organizacyjną, wyposażoną w zasoby niezbędne do samodzielnego funkcjonowania oraz posiadająca własny personel. Każda ze stacji paliw może posiadać odrębny rachunek bankowy lub subkonto. W takiej sytuacji na rachunku lub subkoncie powinien być utrzymywany stan pozwalający na jej samodzielne funkcjonowanie.

Należy w tym kontekście zauważyć, iż odrębnie dla każdej stacji założone zostały rachunki bankowe rozliczeniowe, co odpowiada zapisom planu kont (konto 130). Na rachunek stacji wpływają należności tytułem sprzedaży towarów handlowych. Powodem założenia rachunków było przygotowanie do wydzielenia stacji paliw w W.

W umowach o pracę zawartymi z pracownikami stacji paliw, wyraźnie wskazano jako ich miejsce pracy konkretną stację paliw.

P. posiada również koncesję: na obrót paliwem oraz olejem opałowym. Decyzje w tym zakresie zostały wydane odpowiednio dnia 16 lutego 2015 r. oraz 30 marca 2015 r. Z terminem obowiązywania do 31 grudnia 2030 r. W decyzji udzielającej koncesji określono dla jakich stacji oraz w jakim zakresie zezwolenie zostało wydane. W związku ze zmianą przepisów ustawy Prawo energetyczne z dnia 22 lipca 2016 r„ dnia 21 grudnia 2016 r. wystąpiono również z wnioskiem o zmianę koncesji, wskazując każdą ze stacji paliw jako oddział przedsiębiorstwa.

Dla nieruchomości gruntowej zabudowanej obiektem stacji paliw zlokalizowanej w W. sporządzony został operat szacunkowy. Dokument został sporządzony „na potrzeby własne właściciela”. Dla obliczenia wartości nieruchomości nie zastosowano podstawowej metody, polegającej na porównaniu transakcji, których przedmiotem były podobne nieruchomości. Natomiast określono wartość na podstawie „podejścia dochodowego metodą inwestycyjną z zastosowaniem techniki kapitalizacji prostej netto”, traktując obiekty stacji paliw jako jednostkę gospodarczą. Na podstawie danych z ksiąg rachunkowych za 2015 r. pozyskano informację o dochodzie rocznym z nieruchomości i kwotę tę przyjęto jako podstawę do obliczenia (ponadto dokonano obrachunku dla roku 2014 oraz I kwartału roku 2016). Obrachunek dotyczył dochodu obliczonego dla stacji paliw w W., faktycznie uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej na tej stacji. Uwzględniono w nim przychody stacji oraz koszty z podziałem na ich rodzaje, tj.: koszt zużycia materiałów, wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu, koszt usług obcych, koszt płac i ich pochodnych, wydatki na remonty, koszty podatku od nieruchomości, koszty energii oraz amortyzację.

Firma w dalszym ciągu prowadzi działalność na stacji paliw w W.. Taka działalność będzie również kontynuowana przez nowego właściciela stacji. W przyszłości planowane jest dokonanie kapitalnego remontu i modernizacji obiektu. Uwzględnia się możliwość dokonania rozbiórki i wybudowania obiektów o tej samej funkcjonalności przez nowego właściciela obiektu. Będzie to spowodowane koniecznością dostosowania obiektu do wymagań rynkowych. Owa modernizacja całego obiektu była już zamiarem Wnioskodawcy od dłuższego czasu. Zamówił on w tym celu już określone projekty i ekspertyzy. Jednak zbycie stacji paliw będzie oznaczało, że inwestycję powinna kontynuować córka Wnioskodawcy. Ona też przejmie w drodze umowy wszelkie prawa i obowiązki związane z wykonaniem tego zamierzenia.

Obecnie Wnioskodawca rozważa nieodpłatne zbycie stacji paliw w W., tj. kompleksu majątkowego złożonego z nieruchomości gruntowej i położonych na niej obiektów budowlanych: budynku stacji, budowli (zbiorniki, dystrybutory, itp.) wraz z urządzeniami, wyposażeniem na rzecz swojej córki (Urszula P.).

Córka Przedsiębiorcy będzie kontynuowała dotychczasową działalność stacji paliw w W. (zarówno w zakresie obrotu paliwami, jak i pozostałymi towarami, sprzedawanymi w sklepie), włączając stację w skład swojego przedsiębiorstwa (prowadzi ona już inne stacje pod firmą U., zw. „U.”). Jej zamiarem będzie przejęcie aktywnej działalności, w skład której wchodzą nieruchomości stacji paliw oraz inne aktywa, związane z działalnością stacji paliw, tj. inne obiekty budowlane, urządzenia, wyposażenie, środki pieniężne na rachunku, towary w magazynie oraz w sklepie, itd, która posiada określoną lokalizację.

Jednocześnie Urszula P. przejmie pracowników, którzy pozostaną zatrudnieni w stacji paliw W. . Dokonane zostaną korekty w umowach o pracę, uwzględniające przejęcie zakładu pracy przez nowego pracodawcę w trybie art. 23(1) Kodeksu pracy.

W przyszłości możliwe jest jedynie okresowe zawieszenie działalności operacyjnej przez Urszulę P. - w czasie modernizacji i remontu obiektów stacji paliw.

Córka Wnioskodawcy przejmie (w drodze cesji, bądź zawarcia nowych umów) również prawa i obowiązki z umów dotyczących modernizacji stacji paliw, a także będzie zawierać kolejne umowy w tym zakresie (np. przygotowanie dokumentacji budowlanej), konsekwentnie realizując plany rozpoczęte przez jej ojca (np. umowy na sporządzenie dokumentacji budowlanej).

Ponadto - w ramach porozumienia z dostawcami - Urszula P. będzie nabywać paliwa od dotychczasowych dostawców w zakresie odpowiadającym potrzebom stacji w W., ewentualnie będzie nabywać od nich paliwo za pośrednictwem firmy P.. Planowana jest również cesja umowy z firmą asenizacyjną.

Przewiduje się również, iż zbycie stacji paliw nie wpłynie na zmiany w zakresie klienteli. Zakłada się, iż przejęcie klienteli nastąpi automatycznie. Klienci związani są przede wszystkim z miejscem położenia stacji paliw. Nie zawiera się z nimi umów pisemnych z oczywistych względów. Początkowo też zachowane zostaną oznaczenia i wygląd stacji, choć w przyszłości - w trakcie modernizacji - istnieje możliwość dokonania zmian w tym zakresie oraz rebrandingu.

Koncesje nie „przejdą” na nowego właściciela stacji paliw. Wynika to z faktu, iż wydane one zostały na rzecz przedsiębiorcy, a nie dla danej lokalizacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy nieodpłatne zbycie przedsiębiorstwa (darowizna) przez Wnioskodawcę swojej córce będzie wiązało się z opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług? Czy też transakcja będzie wyłączona z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jako dotycząca zorganizowanej części przedsiębiorstwa? Czy stacja paliw w W. powinna być traktowana jako zorganizowany kompleks majątkowy, wyodrębniony pod względem finansowym, organizacyjnym i funkcjonalnym, stanowiący zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy

Podstawą oceny stanu faktycznego jest art. 6 pkt 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), który stanowi, iż przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Oznacza to, iż zbycie przedsiębiorstwa albo jego zorganizowanej części nie jest opodatkowane podatkiem VAT. Jest to czynność neutralna podatkowo nie powodująca również obowiązku korekty podatku z tytułu nabytych przez zbywcę towarów, które zostały zbyte wraz z przedsiębiorstwem lub jego częścią. Bowiem celem ustawodawcy było zlikwidowanie barier podatkowych związanych z restrukturyzacją przedsiębiorstw, polegającą na transferach zorganizowanych kompleksów majątkowych.

Istotnym uzupełnieniem polskich regulacji jest art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, który stanowi, iż w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Następstwo prawne, o którym mowa powyżej, dotyczy oczywiście wyłącznie sfery podatku od towarów i usług.

Konsekwencją tego stanowiska jest właśnie uznanie transferu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części za neutralną, nie tylko wykluczając jej opodatkowanie, ale również wykluczając korekty podatku naliczonego, których zwykle się dokonuje, gdy towary i usługi, od których wcześniej dokonano odliczeń, przestają być wykorzystywane (na skutek zbycia) przez danego podatnika do jego działalności gospodarczej.

Powyższe stanowisko potwierdzają rozliczne orzeczenia, np.:

Wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawach: C-137/02 Faxworld: C-497/01 Zita Modes;

Wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego: w Rzeszowie z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 670/14: w Szczecinie z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 944/12;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w z dnia 14 kwietnia 2014 r., nr ITPP2/443-158/14/AD.

Aby ocenić, czy przyszła transakcja (zbycie stacji paliw) będzie neutralna podatkowo, niezbędne jest dokonanie oceny charakteru kompleksu majątkowego, będącego jej przedmiotem. Należy mieć przy tym na względzie definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zcp), zawartą w art. 2 pkt 27e ustawy: za zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Należy przy tym zastrzec, iż Wnioskodawca nie będzie dalej zajmować się oceną, czy kompleks majątkowy spełnia definicję przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego. Taką ewentualność trzeba wykluczyć na wstępie. Bowiem Firma prowadzi wiele stacji paliw, które łącznie tworzą przedsiębiorstwo. Stacja może spełniać więc rolę wyłącznie zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wagę oceny charakteru zbywanego majątku podkreślił TSUE w sprawie C-497/01 Zita Modes. W pkt 40 tego wyroku Trybunał uznał, że termin „przekazanie całości lub części majątku” oznacza transfer działalności gospodarczej lub niezależnej części przedsiębiorstwa, obejmującej majątek rzeczowy jak również ewentualne aktywa niematerialne, które razem tworzą przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Termin ten nie obejmuje natomiast „zwykłego przekazania aktywów”, np. sprzedaży zapasów.

Ponadto TSUE położył nacisk również na charakter samej transakcji, a także zamiar nabywcy. Mianowicie w pkt 44 i 45 wyroku w sprawie C-497/01 wskazał, że warunkiem stosowania zasady wyrażonej w art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy jest intencja prowadzenia działalności gospodarczej przy wykorzystaniu przekazanego przedsiębiorstwa lub jego części. Zakres prowadzonej działalności nie musi pokrywać się z zakresem działalności zbywcy majątku. Natomiast art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy nie znajdzie zastosowania, gdy celem nabywcy jest wyłącznie zlikwidowanie działalności i zbycie przejętych aktywów.

Należy jednak wskazać, iż ostatni pogląd, o konieczności kontynuowania działalności przez nabywcę przedsiębiorstwa, nie jest podzielany przez wszystkich. Jego przeciwnicy uważają, iż nie można uzależniać transakcji od zdarzeń przyszłych, na które zbywca nie może mieć wpływu. Dlatego - należy oceniać obiektywny charakter i cel transakcji, możliwy do odczytania w momencie jej przeprowadzenia.

Dokonując oceny należy w pierwszej kolejności zastosować kryterium funkcjonalne - zbadać, czy zbywany kompleks majątkowy mógłby (hipotetycznie) działać autonomicznie, gdyby wyłączono go ze struktury przedsiębiorstwa zbywcy. Na wagę tego aspektu uwagę zwracają orzeczenia:

TSUE w sprawie C-444/10 Christel Schriever: stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu tego przepisu wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2836/11: Podstawowe dla uznania, czy zbyciu podlega zorganizowana część przedsiębiorstwa jest kryterium funkcjonalne wskazujące, że zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna stanowić część przedsiębiorstwa, prowadzonego przez podatnika, zdolną do samodzielnego działania.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 1316/15: Zdaniem NSA owa niezależność prowadzenia działalności gospodarczej powinna być więc rozumiana w ten sposób, że zespół składników majątkowych posiada zdolność do prowadzenia takiej działalności w sytuacji, gdy stanowi konglomerat, który sam w sobie, bez uzupełniania go o dodatkowe elementy (po nabyciu i włączeniu do przedsiębiorstwa nabywcy) zdolny jest do prowadzenia działalności. W takiej sytuacji można go uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W opinii Wnioskodawcy stacja paliw w W. spełnia te wymogi. Jest to bowiem obiekt, w którym można prowadzić niezależną działalność gospodarczą. Wyłączenie go ze struktury P. mogłoby jedynie zakłócić efekt synergii, związanej z posiadaniem większej liczby stacji paliw przez Firmę (np. związanej z realizacją wspólnych zakupów dla wielu obiektów). Jednak wydzielone obiekty budowlane, środki trwałe i wyposażenie wraz z odpowiednimi zasobami (paliwem zatankowanym w zbiornikach, towarami handlowymi w sklepie oraz w magazynie, personelem) może istnieć jako samodzielne przedsiębiorstwo lub funkcjonować jako samodzielna stacja paliw w strukturze organizacyjnej U. (nabywca), bez konieczności ponoszenia istotnych dodatkowych nakładów celem „uruchomienia” stacji. Innymi słowy, infrastruktura i wyposażenie stacji w W. są wystarczające do prowadzenia w niej działalności. Żadne istotne elementy nie zostaną wyłączone z transakcji.

Oczywiście dalsze funkcjonowanie stacji jest możliwe pod warunkiem cesji dotychczasowych kontraktów na dostawy paliw, zawarcia kontraktów z innymi dostawcami lub korzystania z umów na dostawy, które zostały zawarte przez nabywcę. Przy czym, nie może decydować o kwalifikacji sposób pozyskania kontraktów na dostawy paliwa. Istotne jest aby istniały warunki do funkcjonowania takich umów, czyli posiadanie koncesji na obrót paliwem oraz możliwość zatankowania paliwa do zbiorników oraz ewentualnie wstępne porozumienia z dostawcami paliw, które uwzględniałyby transfer. Należy bowiem zauważyć, iż przedmiotem transakcji będzie jedna ze stacji - nie całe przedsiębiorstwo, a jego zorganizowana część. Dlatego cesja całej umowy może być tyle niemożliwa, co nieracjonalna. Dlatego ten aspekt nie może decydować o kwalifikacji.

W tym zakresie liczy się bowiem deklarowany zamiar nabywcy. Urszula P. zamierza bowiem kontynuować działalność stacji paliw bez żadnej przerwy (z wyjątkiem przerwy wymuszonej modernizacją), włączając stację w struktury nowego przedsiębiorstwa. Deklaracja kontynuacji działalności oznacza konieczność posiadania umów na dostawy paliwa, które prawdopodobnie zostaną zawarte (lub „przejęte” na podstawie trójstronnego porozumienia lub „rozszerzone” zostaną dotychczasowe umowy zawarte przez nabywcę) z dotychczasowymi dostawcami, tj. ... (ewentualnie z innymi dostawcami paliwa). Oznacza ona również konieczność rozszerzenia koncesji na obrót paliwami na stację w W. . Deklaracja kontynuacji działalności dotyczy także sprzedaży towarów w sklepie, w tym również w zakresie sprzedaży napojów alkoholowych, na co nabywca będzie zobowiązany uzyskać zezwolenie, bowiem zezwolenie posiadane przez P. jest nieprzenoszalne.

Koncesja na obrót paliwami jest niezbędna do kontynuowania działalności przez stację paliw w W. . Jednak jej przeniesienie w ramach czynności cywilnoprawnej nie jest możliwe, również w ramach zbycia przedsiębiorstwa. Ponieważ jest ona nadawana indywidualnemu koncesjonariuszowi, więc obrót nią nie jest możliwy. Taki pogląd jest w prawie ugruntowany, zob. wyrok NSA z 6 lutego 1995 r„ sygn. akt II SA 1835/93 lub wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., sygn. akt III RN 34/98, gdzie uznano, iż koncesja ma charakter publicznoprawnego uprawnienia podmiotowego i z tej przyczyny, co do zasady, wyłączona jest z obrotu cywilnoprawnego. Podobnie: Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 14 stycznia 2000 roku, sygn. akt I SA 1721/99 i z dnia 19 października 2000 roku, sygn. akt I SA/Kr 1268/99; Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 31 października 2007 roku oraz NSA w wyroku z 20 lutego 2007 r., sygn. akt II OSK 350/06.

Brak możliwości przeniesienia koncesji na obrót paliwami, czy zezwolenia na sprzedaż alkoholu nie może jednak wpłynąć na ocenę, czy przenoszony majątek stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa. W innym przypadku oznaczałoby to wykluczenie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wszelkich transakcji, które dotyczą działalności wymagających koncesji. Potwierdza to orzeczenie TSUE w sprawie C-497/01 Zita Modes, w którym stwierdzono: Nabywca musi jednak posiadać zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. Sprzeczne z tym przepisem jest uwarunkowanie przez państwo członkowskie stosowania wyłączenia, od posiadania przez nabywcę zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej przy użyciu nabytego majątku.

W sprawie najistotniejsze jest zatem, czy nabywca może i chce pozyskać koncesję. Niewątpliwie tak jest w omawianym przypadku. Możliwość dalszego prowadzenia stacji paliw w tym miejscu wynika wprost z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nabywca zaś już prowadzi stację paliw, co uprawdopodabnia zamiar, iż nabywaną stację zechce włączyć w struktury swego przedsiębiorstwa. Nie ma również obiektywnych przesłanek, które wykluczałyby a priori pozyskanie przez niego koncesji.

Istotną kwestią - która potwierdza zbycie zcp - jest również to, iż U. przejmie pracowników stacji paliw w W.. Należy przy tym zauważyć, iż w umowach wskazano, jako ich miejsce pracy, stację paliw w W.. Uregulowanie tej kwestii pozwoli wykluczyć wątpliwości w zakresie istniejących stosunków pracy. Bowiem dla pracowników stacji paliw w W. zastosowanie znajdą przepisy o przejęciu zakładu pracy przez nowego pracodawcę (art 231 Kodeksu pracy).

Zorganizowany charakter majątku stacji paliw w W. został również uznany w opinii biegłego rzeczoznawcy z 1 czerwca 2016 r. Wniosek taki wynika z lektury części pisma odnoszącej się do metody wyceny. Przyjęto bowiem, iż wycena zostanie przeprowadzona według tzw. podejścia dochodowego.

Zgodnie z Powszechnymi krajowymi Zasadami Wyceny, notą interpretacyjną nr 2 NI 2, pt. Zastosowanie podejścia dochodowego w wycenie nieruchomości: Podstawą obliczania dochodu z nieruchomości, stanowiącego odpowiednik wpływów czynszowych, może być także część dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na nieruchomości. Podejście to ma jednak sens, jeśli na nieruchomości prowadzona jest działalność, którą można wyodrębnić.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż warunek wyodrębnienia funkcjonalnego, organizacyjnego i finansowego został spełniony w stosunku do stacji paliw w W..

Warto uzupełnić, iż stacje paliw były kilkukrotnie przedmiotem oceny ze względu na kryteria określone w art. 2 pkt 27e w związku z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Argumenty tam przedstawione świadczą o specyficznym charakterze tych obiektów, jednocześnie świadcząc za traktowaniem ich jako osobnych zorganizowanych kompleksów majątkowych, które mogą być wykorzystywane jako niezależne przedsiębiorstwa. W zakresie uznania sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci stacji paliw jako czynności niepodlegającej opodatkowaniu wypowiedzieli się:

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 kwietnia 2014 r., nr IPPP2/443-139/14-4/DG,

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 marca 2015 r., nr ILPP1/443-1077/14-7/TK,

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 999/15,

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 lutego 2015 r., sygn. akt VIII SA/Wa 514/14,

W przedostatnim orzeczeniu wprawdzie uwzględniono skargę strony na wyrok WSA, w którym ten ostatni orzekł o istnieniu przesłanek zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Nie oznacza to jednak, iż sąd nie uznaje stacji paliw za zorganizowaną część przedsiębiorstwa. NSA uchylając wyrok sądu pierwszej instancji uznał, iż WSA ocenił jedynie post factum zamiar nabywcy, sądząc po tym, że ów włączył stacje paliw w struktury swego przedsiębiorstwa; jednak nie uwzględnił tego, jak funkcjonowała owa stacja u zbywcy i czy jej wyodrębnienie i zbycie oznaczało, iż nabywca mógł przejąć kompletny majątek pozwalający na prowadzenie zorganizowanej działalności. NSA zobowiązał sąd pierwszej instancji do oceny dodatkowych czynności faktycznych i prawnych, które nabywca musiał podjąć w celu przedsięwzięcia działalności w zakresie obrotu paliwem z wykorzystaniem nabytej nieruchomości. NSA dał przy tym do zrozumienia, iż wykazanie, że przedmiot obrotu - już w momencie zbycia - pozwalał na kontynuację działalności bez konieczności stosowania środków, zmieniających charakter tego majątku, przesądzi o traktowaniu tego majątku jako zorganizowanego kompleksu majątkowego, objętego wyłączeniem z opodatkowania.

Niniejsze stanowisko wpisuje się w wymogi stawiane przez NSA. W jej ramach dokonano analizy zarówno z punktu widzenia zbywcy, jak i nabywcy stacji paliw. Uznano, że składniki majątkowe łącznie tworzą kompleks majątkowy, który może funkcjonować samodzielnie, bez konieczności uzupełniania go o inne obiekty, urządzenia, wyposażenie. Personel również pozostanie niezmieniony (nastąpi bowiem przejęcie zakładu pracy). Zauważono również, iż stacja paliw obecnie prowadzi działalność operacyjną, która nie będzie przerwana w momencie transakcji (taka ewentualność wynikać może jedynie ze względów formalnych). Zakres działalności u zbywcy i nabywcy będzie się pokrywał. Ponadto zauważono, iż wyłączenie stacji paliw ze struktury przedsiębiorstwa „na zewnątrz” będzie wiązało się z koniecznością pozyskania koncesji i zezwoleń, lecz nie może to stanowić o kwalifikacji, skoro koncesje lub zezwolenia są wydawane przedsiębiorcy (nie przedsiębiorstwu) i są przenoszalne w drodze czynności cywilnoprawnych. Poza tym, uznajemy, że o transakcji nie może decydować sposób zawarcia transakcji z dostawcami paliwa. Niekwestionowana jest bowiem wolność wyboru dostawcy paliwa, do której również należy wybór tego samego dostawcy przez nowego nabywcę - choć z pewnością będzie to wiązało się z renegocjacją umów lub zawarciem nowych umów. Wszak należy pamiętać, że umowy dotyczyły dostaw dla wielu stacji paliw Firmy. Cesja „całej” umowy nie byłaby zatem możliwa. Jednak nabywca stacji paliw będzie bezpośrednio lub pośrednio nabywał paliwo od dotychczasowych podmiotów, bez względu na to, czy podstawą nabycia będzie trójstronna umowa, odrębnie negocjowane umowy na dostawy paliwa, czy też umowa z P..

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że nieodpłatne zbycie stacji paliw w W. będzie dotyczyło zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zatem będzie wyłączone z VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017, poz. 1221) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu tego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o VAT wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

I tak na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia”, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, podział przedsiębiorcy, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto, wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania;
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia „przekazania całości lub części majątku”, wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej paliw do pojazdów silnikowych oraz w zakresie sprzedaży detalicznej różnego rodzaju towarów, zwykle sprzedawanych w budynkach stacji paliw, tj. żywność, napoje, wyroby tytoniowe, napoje alkoholowe, artykuły piśmiennicze, prasa, książki wyroby farmaceutyczne, itd. Działalność gospodarcza jest wykonywana w oparciu o kilka stacji paliw, w tym stację w W. . Firma jest rozliczana w sposób umożliwiający wyodrębnienie przychodów i kosztów oraz zysku operacyjnego odrębnie dla każdej stacji paliw. Przychody i koszty są - dla każdej stacji z osobna - księgowane na wyodrębnionych kontach. W ten sposób aby możliwe było precyzyjne określenie cząstkowego wyniku finansowego dla każdej stacji paliw, w tym dla stacji paliw w W. . Zdaniem Wnioskodawcy w ten sposób zapewnione zostało wyodrębnienie finansowe każdej stacji paliw, w tym stacji w W. , bowiem na podstawie zapisów księgowych jest w stanie obliczyć wynik finansowy dla każdej stacji.

Podstawowym towarem handlowym są paliwa płynne i gaz. Odbioru paliwa dla wszystkich stacji dokonuje się na stacji paliw w L. , gdzie wystawiany jest jeden dokument PZ na całość dostawy. Jest to tylko zapis księgowy. Następnie dokumentem przesunięcia międzymagazynowego MM (również tylko zapis księgowy) przeksięgowywany jest towar na konta poszczególnych stacji paliw (konta zespołu „3”). W ten sposób zapisy księgowe umożliwiają określenie stanu paliw dla każdej stacji na dany moment. Fizycznie paliwo jest przelewane bezpośrednio do zbiorników na poszczególnych stacjach. Zakupy i odbiór pozostałych towarów dokonywany jest bezpośrednio na poszczególne stacje. Natomiast zobowiązania wobec kontrahentów są księgowane na kontach kontrahentów, bez rozbicia na poszczególne stacje. Jednakże, analizując saldo istnieje możliwość wyszczególnienia faktur dotyczących każdej stacji. Wnioskodawca wdrożył także regulamin organizacyjny firmy, w którym opisano strukturę jednostki oraz jej jednostek organizacyjnych, w tym poszczególnych stacji paliw. W szczególności zapisano, iż każda ze stacji paliw stanowi odrębną jednostkę organizacyjną, wyposażoną w zasoby niezbędne do samodzielnego funkcjonowania oraz posiadająca własny personel. Każda ze stacji paliw może posiadać odrębny rachunek bankowy lub subkonto. W takiej sytuacji na rachunku lub subkoncie powinien być utrzymywany stan pozwalający na jej samodzielne funkcjonowanie. W umowach o pracę zawartych z pracownikami stacji paliw, wyraźnie wskazano jako ich miejsce pracy konkretną stację paliw. P. posiada również koncesję: na obrót paliwem oraz olejem opałowym. Decyzje w tym zakresie zostały wydane odpowiednio dnia 16 lutego 2015 r. oraz 30 marca 2015 r. Z terminem obowiązywania do 31 grudnia 2030 r. W decyzji udzielającej koncesji określono dla jakich stacji oraz w jakim zakresie zezwolenie zostało wydane. W związku ze zmianą przepisów ustawy Prawo energetyczne z dnia 22 lipca 2016 r„ dnia 21 grudnia 2016 r. wystąpiono również z wnioskiem o zmianę koncesji, wskazując każdą ze stacji paliw jako oddział przedsiębiorstwa. Firma w dalszym ciągu prowadzi działalność na stacji paliw w W. . Taka działalność będzie również kontynuowana przez nowego właściciela stacji, ponieważ Wnioskodawca rozważa nieodpłatne zbycie stacji paliw w W. , tj. kompleksu majątkowego złożonego z nieruchomości gruntowej i położonych na niej obiektów budowlanych: budynku stacji, budowli (zbiorniki, dystrybutory, itp.) wraz z urządzeniami, wyposażeniem na rzecz swojej córki. Córka Przedsiębiorcy będzie kontynuowała dotychczasową działalność stacji paliw w W. (zarówno w zakresie obrotu paliwami, jak i pozostałymi towarami, sprzedawanymi w sklepie), włączając stację w skład swojego przedsiębiorstwa (prowadzi ona już inne stacje). Jej zamiarem będzie przejęcie aktywnej działalności, w skład której wchodzą nieruchomości stacji paliw oraz inne aktywa, związane z działalnością stacji paliw, tj. inne obiekty budowlane, urządzenia, wyposażenie, środki pieniężne na rachunku, towary w magazynie oraz w sklepie, itd, która posiada określoną lokalizację. Jednocześnie córka Wnioskodawcy przejmie pracowników, którzy pozostaną zatrudnieni w stacji paliw W.. Dokonane zostaną korekty w umowach o pracę, uwzględniające przejęcie zakładu pracy przez nowego pracodawcę w trybie art. 23(1) Kodeksu pracy. Córka Wnioskodawcy przejmie (w drodze cesji, bądź zawarcia nowych umów) również prawa i obowiązki z umów dotyczących modernizacji stacji paliw, a także będzie zawierać kolejne umowy w tym zakresie (np. przygotowanie dokumentacji budowlanej), konsekwentnie realizując plany rozpoczęte przez Wnioskodawcę (np. umowy na sporządzenie dokumentacji budowlanej). Ponadto - w ramach porozumienia z dostawcami – córka Wnioskodawcy będzie nabywać paliwa od dotychczasowych dostawców w zakresie odpowiadającym potrzebom stacji w W., ewentualnie będzie nabywać od nich paliwo za pośrednictwem firmy P.. Planowana jest również cesja umowy z firmą asenizacyjną. Koncesje nie „przejdą” na nowego właściciela stacji paliw. Wynika to z faktu, iż wydane one zostały na rzecz przedsiębiorcy, a nie dla danej lokalizacji.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy nieodpłatne zbycie (darowizna) stacji paliw przez Wnioskodawcę swojej córce będzie wiązało się z opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, czy też transakcja będzie wyłączona z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jako dotycząca zorganizowanej części przedsiębiorstwa, oraz czy stacja paliw w W. powinna być traktowana jako zorganizowany kompleks majątkowy, wyodrębniony pod względem finansowym, organizacyjnym i funkcjonalnym, stanowiący zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak już wyjaśniono, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie, wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

W ocenie Organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Analiza opisu sprawy w kontekście powołanych wyżej argumentów prowadzi do stwierdzenia, że część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy – a mianowicie stacja benzynowa w W., będąca zespołem określonych składników materialnych i niematerialnych jest wyodrębniona pod względem organizacyjnym, finansowym i funkcjonalnym. Bowiem jak wyżej zaznaczono wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do danej zorganizowanej części. Biorąc natomiast pod uwagę aspekt wyodrębnienia organizacyjnego i funkcjonalnego tego zespołu składników w strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy jest ona niewątpliwie jednostką wyodrębnioną pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym przede wszystkim ze względu na charakter działalności jakiemu służy ten zespół składników, który może samodzielnie funkcjonować w obrocie gospodarczym z kontynuacją profilu działalności jaki prowadzony był z wykorzystaniem tej części przedsiębiorstwa u Wnioskodawcy.

Odnosząc wyżej przedstawiony opis sprawy do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że zespół składników materialnych i niematerialnych będący przedmiotem darowizny, który będzie realizował określone zadania gospodarcze będzie stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Wnioskodawca wskazał, że wdrożył regulamin organizacyjny firmy, w którym opisano strukturę jednostki oraz jej jednostek organizacyjnych, w tym poszczególnych stacji paliw. W szczególności zapisano, iż każda ze stacji paliw stanowi odrębną jednostkę organizacyjną, wyposażoną w zasoby niezbędne do samodzielnego funkcjonowania oraz posiadająca własny personel. Stacja paliw jest wyodrębnioną w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa jednostką gospodarczą posiadającą konkretnie przypisane źródła przychodów i
kosztów oraz wyodrębniony inwentarz składników majątkowych, gdzie ewidencja zdarzeń gospodarczych jest prowadzona na bieżąco i jest możliwe przyporządkowanie należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co istotne córka Wnioskodawcy po otrzymaniu darowizny, będzie kontynuowała działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży paliw w tym samym miejscu.

Tym samym część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, która ma być przedmiotem darowizny spełnia wymogi zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które zostały zawarte w art. 2 pkt 27e ustawy.

W konsekwencji planowana darowizna zorganizowanej części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy (stacji benzynowej), stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, będzie wyłączona spod działania ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin