Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.151.2017.1.IZ
z 8 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 21 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia wypłaconego faktorowi z tytułu realizacji umowy faktoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia wypłaconego faktorowi z tytułu realizacji umowy faktoringu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

A Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą obejmującą m.in. sprzedaż wyrobów chemicznych. W celu poprawienia płynności finansowej Spółka planuje przystąpić do Umowy faktoringu (dalej: „Umowa faktoringu”) zawartej pomiędzy wybranymi spółkami z grupy kapitałowej B oraz C z siedzibą w Belgii (dalej: „Faktor”).

Faktor jest belgijskim rezydentem podatkowym i nie posiada zakładu podatkowego na terytorium Polski w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z postanowieniami Umowy faktoringu, na podstawie art. 509 Kodeksu Cywilnego, Spółka będzie dokonywać przeniesienia na Faktora następujących wierzytelności:

1. wierzytelności kwalifikowane - wierzytelności powstałe w toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółki, niestanowiące wierzytelności niekwalifikowanych,
2. wierzytelności niekwalifikowane - ściśle określony w Umowie faktoringu katalog wierzytelności takich jak np. wierzytelności trudne do wyegzekwowania, wierzytelności powyżej sprecyzowanego w Umowie faktoringu limitu wykupu przez Faktora, wierzytelności o wydłużonym terminie płatności.
   
   

Umowa faktoringu jest umową faktoringu właściwego, tj. wraz z przeniesieniem wierzytelności, na Faktora będzie przechodziło również ryzyko niewypłacalności Dłużnika (dalej: „Dłużnik”). Czynności związane z zarządzaniem wierzytelnościami oraz egzekwowaniem wierzytelności od Dłużników będą spoczywały na Spółce.

W zamian za nabywane wierzytelności Faktor będzie płacił dla Spółki:

1. W przypadku wierzytelności kwalifikowanych:
• płatność początkową - 90% nominalnej wartości wierzytelności pomniejszonej o opłaty faktoringowe kalkulowane od wartości wierzytelności. Płatność początkowa będzie dokonywana w dniu przeniesienia wierzytelności na Faktora.
  
• płatność odroczoną - 10% nominalnej wartości wierzytelności. Płatność odroczoną Spółka będzie otrzymywać w momencie spłaty wierzytelności przez Dłużnika.
W przypadku nieuregulowania wierzytelności przez Dłużnika w terminie 80 dni od upływu terminu płatności wierzytelności Faktor poinformuje Spółkę o braku wpłaty. Wówczas Spółka w ciągu 10 dni będzie zobowiązana do poinformowania Faktora o wybranym sposobie dalszego dochodzenia wierzytelności:

1. Wykupienie zwrotne przez Spółkę od Faktora niespłaconej wierzytelności:
• Ryzyko niewypłacalności Dłużnika przejdzie w takiej sytuacji na Spółkę.
  
• Spółka zwróci Faktorowi otrzymane płatności z tytułu wcześniejszego przeniesienia wierzytelności na Faktora.
2. Przeniesienie zarządzania i egzekucji przeterminowanej wierzytelności ze Spółki na Faktora:
• Spółka w ciągu 15 dni przekaże Faktorowi dokumenty niezbędne do dochodzenia wierzytelności (m.in. kopię zamówienia, faktury sprzedaży, zlecenia dostawy, wezwania do zapłaty).
  
• Po upływie 120 dni od upływu terminu płatności wierzytelności Spółka otrzyma od Faktora płatność odroczoną tj. 10% nominalnej wartości wierzytelności.
2. W przypadku wierzytelności niekwalifikowanych, Spółka otrzyma płatność od Faktora z tytułu przeniesienia wierzytelności w momencie uregulowania wierzytelności przez Dłużnika.
   
   

Rozliczenia finansowe wynikające z realizacji Umowy faktoringu księgowane będą w księgach rachunkowych Faktora na rachunku rozliczeniowym prowadzonym przez Faktora dla Spółki (dalej: „Rachunek bieżący”). Na Rachunku bieżącym księgowane będą wszelkie wierzytelności i zobowiązania pomiędzy Spółką a Faktorem z tytułu realizacji Umowy faktoringu.

Saldo Rachunku bieżącego odzwierciedlać będzie zaangażowanie finansowe Faktora w realizację Umowy faktoringu. Na koniec każdego miesiąca Faktor będzie naliczał odsetki od salda Rachunku bieżącego stanowiące koszt finansowania (wg stopy bazowej dla danej waluty powiększonej o marżę Faktora).

Wynagrodzenie faktoringowe (dalej: „Wynagrodzenie”).

Wynagrodzenie należne Faktorowi z tytułu realizacji Umowy faktoringu obejmować będzie:

1. Opłaty potrącane od płatności początkowej za przeniesienie wierzytelności:
• opłata od obrotu - stanowiąca określony w Umowie faktoringu procent nominalnej wartości wierzytelności,
  
• opłata za przejęcie ryzyka - stanowiąca określony w Umowie faktoringu procent nominalnej wartości wierzytelności.
2. Odsetki od salda Rachunku bieżącego.
3. Inne opłaty faktoringowe.
• jednorazowa opłata aktywacyjna za przystąpienie Spółki do Umowy faktoringowej,
  
• roczna opłata płatna w przypadku nieosiągnięcia limitu obrotu wierzytelnościami określonego w Umowie faktoringu,
  
• inne opłaty administracyjne za czynności związane z obsługą faktoringu np. opłaty za przelewy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wynagrodzenie wypłacane Faktorowi z tytułu realizacji Umowy faktoringu podlega opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”) oraz na podstawie art. 11 Konwencji pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobieganiu oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 sierpnia 2001 r. (dalej: „Konwencja”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 updop, w nawiązaniu do art. 26 ust. 1 updop oraz na podstawie art. 11 Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej 20 sierpnia 2001 r. w Warszawie (t.j. Dz.U. z 2014 r. Nr 211, poz. 2139, dalej: „Konwencja”), Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora z tytułu realizacji Umowy faktoringu nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

W analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 22 ust. 1 updop, ponieważ dotyczy on dochodów z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych, a więc kategorii dochodu całkowicie różnego od tego realizowanego przez Faktora na podstawie Umowy faktoringu.

Należy zatem przeanalizować, czy zastosowanie może znaleźć art. 21 ust. 1 updop, który stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
- ustala się w wysokości 20% przychodów;
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej

• ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
  
  

Ponadto, art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Mając na uwadze powyższe, w celu określenia obowiązku poboru podatku u źródła przez Spółkę od Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Faktora konieczne jest określenie, czy Wynagrodzenie kwalifikuje się do kategorii przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 updop.

W ocenie Spółki, Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora z tytułu Umowy faktoringu nie mieści się w żadnej z kategorii przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 updop. W szczególności, Wynagrodzenie nie może zostać zakwalifikowane jako odsetki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

Updop nie definiuje wprawdzie pojęcia odsetek, niemniej jednak biorąc pod uwagę treść art. 11 ust. 4 Konwencji, przez pojęcie odsetek należy rozumieć cyt. użyte w tym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty ani odsetki uznawane jako dywidendy zgodnie z artykułem 10 ustęp 3 nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu tego artykułu.

Umowa factoringu nie będzie skutkowała u Faktora powstaniem wierzytelności wskazanych w art. 11 Konwencji, gdyż w trakcie jej realizacji nie powstaną żadne z wyżej wymienionych instrumentów dłużnych generujących płatności odsetkowe.

Istotą Umowy faktoringu jest cesja wierzytelności za określoną cenę, a nie finansowanie dłużne. Faktoring stanowi kompletną usługę, która niewątpliwie wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc np. pożyczkę, kredyt czy wydanie innych instrumentów dłużnych generujących płatność odsetek. W ramach faktoringu nie dochodzi do wydania środków pieniężnych podlegających zwrotowi po określonym czasie.

Faktoring polega na nabyciu przez faktora wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wartości wierzytelności pomniejszonej o wynagrodzenie faktora. Ponadto, istotą faktoringu jest również oferowanie szeregu dodatkowych usług, jak np. administrowanie wierzytelnościami czy ich dochodzenie od dłużników.

Umowy faktoringu stanowią tzw. umowy nienazwane, które łączą w sobie elementy różnych umów, tj. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie dodatkowych czynności, jednak bez całkowitego utożsamiania ich z którąkolwiek z tych umów. Mając na uwadze powyższe, umowa faktoringu nie może być utożsamiana z umową pożyczki/kredytu gdzie dochodzi do wydania kapitału, za korzystanie z którego wierzycielowi należne są odsetki.

Ponadto, wykonywanych przez Faktora czynności związanych z obsługą Umowy factoringu nie można zakwalifikować do żadnej z kategorii usług niematerialnych wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z treścią w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają następujące świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze. Zgodnie z ugruntowaną i jednolitą linią interpretacyjną i orzeczniczą świadczenia o podobnym charakterze stanowią tylko takie świadczenia, które mają charakter podobny do tych wymienionych w przepisie, a nie wszystkie świadczenia niematerialne.

Czynności wykonywane przez Faktora w związku z obsługą Umowy Faktoringu nie są świadczeniami wymienionymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, ani świadczeniami do nich podobnymi.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku poboru podatku u źródła od Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Faktora z tytułu realizacji Umowy faktoringu na podstawie z art. 26 ust. 1 updop. Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora nie mieści się w katalogu przychodów wskazanych w określonym w art. 21 ust. 1 updop oraz nie jest objęte dyspozycją art. 11 Konwencji.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w wydanych przez Ministra Finansów interpretacjach podatkowych m.in.:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 października 2015 r., sygn. IBPB-1-2/4510-516/15/BG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 października 2015 r., sygn. IBPB-1-3/4510-388/15/IZ,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2014 r., sygn. IPPB5/423-1011/13-3/AJ,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 września 2014 r., sygn. ITPB4/423-68/14/AM.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.