2017.07.31 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.243.2017.1.JN
z 31 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. (data wpływu 4 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu produktami chemicznymi. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE.

W ramach swojej działalności, Spółka dokonuje dostaw towarów, które są transportowane z Polski do innych krajów Unii Europejskiej (dalej: „UE”). Podmioty nabywające towary od Spółki są zarejestrowane dla celów podatku od wartości dodanej oraz posiadają numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez inne państwo członkowskie UE, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Transport towarów jest organizowany przez Spółkę, tj. Spółka zleca przewoźnikowi bądź spedytorowi (przewoźnik oraz spedytor są w dalszej części wniosku określani jako: „firma spedycyjna”) przewóz towarów przy użyciu różnych rodzajów transportu, np. transportu drogowego.

W odniesieniu do dokonywanych dostaw towarów, Spółka gromadzi dokumenty takie jak: faktura, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty transportowe (np. dokument CMR w odniesieniu do transportu drogowego). W praktyce zdarza się jednak, że dokumenty te są niekompletne, w szczególności dokument transportowy (np. dokument CMR w przypadku transportu drogowego) może nie być potwierdzony (podpisany) przez odbiorcę towarów i/lub przez firmę spedycyjną lub też Spółka może tego dokumentu w ogóle nie posiadać.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółka korzysta z aplikacji komputerowej, która pozwala Spółce na wystawianie zleceń na przewóz towarów i ich przyjmowanie przez firmy spedycyjne oraz na zarządzanie transportem i dostawami towarów (dalej: „platforma logistyczna”). Szczegółowe warunki współpracy pomiędzy Spółką a firmami spedycyjnymi w zakresie sposobu korzystania z platformy logistycznej określają Ogólne Warunki Świadczenia Usług, które stanowią element umowy przewozu zawieranej pomiędzy Spółką a każdą z firm spedycyjnych. Platforma logistyczna funkcjonuje w sposób następujący:

W przypadku, gdy Spółka zamierza zlecić transport towarów, pracownicy Spółki generują w platformie logistycznej zapytanie ofertowe i kierują je do zweryfikowanych przez Spółkę firm spedycyjnych. Następnie, również z poziomu platformy logistycznej, generowane są zlecenia transportowe dla wybranej przez Spółkę na platformie logistycznej firmy spedycyjnej. Zapytanie ofertowe oraz zlecenie wskazują dane takie jak np. adres i termin dostawy.
W kolejnym kroku, pracownicy firmy spedycyjnej potwierdzają w platformie logistycznej przyjęcie zlecenia i wprowadzają do systemu dane do awizacji oraz dane dotyczące kolejnych zdarzeń związanych z transportem towarów, tj. np. imię i nazwisko kierowcy oraz numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku transportu drogowego) itp. Jednocześnie, na platformie logistycznej pojawia się informacja o tym, że w odniesieniu do danej dostawy miał miejsce załadunek towaru i rozpoczęcie transportu, które to informacje pochodzą od pracowników Spółki odpowiedzialnych za załadunek towaru.
Po wykonaniu usługi, tj. po dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia i po jego rozładowaniu u odbiorcy, firma spedycyjna niezwłocznie potwierdza na platformie logistycznej fakt dostarczenia towarów do odbiorcy wraz ze wskazaniem daty i godziny tej czynności. Niewprowadzenie tych danych do platformy logistycznej w ciągu trzech dni od planowanej daty dostarczenia towaru powoduje, iż firma spedycyjna traci prawo do zgłaszania się do kolejnych zleceń transportowych.

Spółka regularnie weryfikuje poprawność danych wprowadzanych do platformy logistycznej przez pracowników firm spedycyjnych, a ewentualne rozbieżności są ujmowanie w raportach i wyjaśniane przez pracowników Spółki. W przypadku wprowadzenia błędnych danych, możliwe jest ich poprawienie, przy czym historia zmian jest widoczna w zleceniu. Co więcej, w celu zapewnienia kontroli nad przebiegiem transakcji Spółka wprowadziła szereg zabezpieczeń w procesie zlecania oraz kontroli przewozu towarów. Zarówno dostęp do platformy logistycznej pracowników Spółki, jak również pracowników zweryfikowanych przez Spółkę firm spedycyjnych jest możliwy wyłącznie na podstawie indywidualnych loginów, które pozwalają na kontrolę i identyfikację osób wprowadzających dane na platformę logistyczną. Ponadto, poszczególne zapisy w platformie logistycznej dotyczące danego transportu towarów, oprócz danych osób je wprowadzających, zawierają również datę i godzinę ich wprowadzenia do systemu.

W efekcie dany przewóz, którego wykonanie jest potwierdzone na platformie logistycznej, może być przyporządkowany do konkretnej dostawy dokonanej przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka jest uprawniona do stosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do dokonywanych dostaw?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym jest on uprawniony do stosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do dokonywanych dostaw.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca motywuje w sposób następujący:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: „WDT”) rozumie się, dostawę towarów, które są wywożone z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE pod warunkiem (ust. 2 pkt 1), że nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium innego państwa członkowskiego. Z przedstawionego stanu faktycznego wprost wynika, że towary, których dostaw dokonuje Spółka, są wywożone z Polski do innego kraju UE, że za transport tych towarów jest odpowiedzialna Spółka oraz, że nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym kraju UE. Oznacza to, że dokonywane przez Spółkę transakcje stanowią WDT w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 0% pod warunkiem, że (i.) nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, (ii.) dostawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE, oraz (iii.) dostawca posiada dowody na to, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z Polski i dotarły do nabywcy w innym kraju UE.

W przedstawionym stanie faktycznym warunki (i.) i (ii.) są spełnione; wprost bowiem z niego wynika, że nabywca jest zarejestrowany dla celów VAT w innym kraju UE i posiada numer VAT UE (tj. numer poprzedzony dwuliterowym kodem danego państwa UE) zaś Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Co więcej, w ocenie Spółki również warunek (iii.) jest, w przedstawionym stanie faktycznym spełniony. Spółka posiada bowiem, w odniesieniu do każdej dostawy, specyfikację oraz dokumenty przewozowe, a zatem dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, które łącznie potwierdzają, że towary zostały dostarczone do nabywcy w innym kraju UE. W szczególności, widniejący na dokumencie przewozowym podpis nabywcy jednoznacznie wskazuje na fakt otrzymania przez niego towaru będącego przedmiotem WDT dokonanego przez Spółkę.

W sytuacji natomiast, gdy na dokumencie przewozowym brakuje podpisu nabywcy i/lub firmy spedycyjnej, wówczas, w ocenie Spółki, może się ona dodatkowo posiłkować informacją zawartą w platformie logistycznej, o tym, że towary zostały dostarczone do nabywcy w innym kraju UE i informacja ta, wespół ze specyfikacją oraz dokumentem przewozowym, łącznie stanowi dowód dostarczenia towaru do innego kraju UE. Wynika to z treści art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, zgodnie z którym, w obliczu braków dokumentów wskazanych w art. 43 ust. 3 ustawy o VAT, dostawca może posiłkować się zasadniczo każdym dowodem, z którego wynikałby fakt dostarczenia towaru do innego państwa członkowskiego. Wskazuje na to posłużenie się przez ustawodawcę, w treści art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, zwrotem „w szczególności”, który oznacza, że zawarty w tym przepisie katalog dowodów nie jest katalogiem zamkniętym, w konsekwencji czego dopuszczalny jest zasadniczo każdy środek dowodowy na okoliczność dostarczenia towaru do innego państwa UE.

Tymczasem, na platformie logistycznej, zgodnie z warunkami umowy pomiędzy firmą spedycyjną a Spółką, wprowadzana jest informacja o tym, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE i informacja ta jest wprowadzona dopiero po zakończeniu transportu i rozładunku towarów. Informacja taka jest zatem tożsama z oświadczeniem wiedzy o dostarczeniu towarów, złożonym Spółce przez podmiot zewnętrzny, czyli firmę spedycyjną. W ocenie Spółki takie oświadczenie, złożone za pośrednictwem platformy logistycznej, posiada walor wiarygodności z uwagi na to, po pierwsze, że dostęp do tej platformy a zatem również możliwość wprowadzania do niej danych mają jedynie określone osoby, za pomocą nadanych im indywidualnych loginów. Po drugie, dostęp do platformy, w tym również loginy mają jedynie firmy spedycyjne, które wcześniej zostały zweryfikowane przez Spółkę jako wiarygodne i dające rękojmię rzetelności wykonywanych przez nie usług. Po trzecie, poszczególne informacje, w tym te o rozładowaniu towarów u odbiorcy są opatrywane danymi osób je wprowadzającymi oraz godziną i datą ich wprowadzenia. Po czwarte, dane wprowadzane do platformy logistycznej są dodatkowo weryfikowane przez Spółkę. Jako, że poszczególne zlecenia transportowe (jak i same transporty) mogą być połączone z dokumentami generowanymi w systemie księgowym Spółki, tj. fakturami, dokumentami przewozowymi oraz dokumentami WZ, to informacje i dokumenty te łącznie pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że będące przedmiotem dostawy towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia.

W tym kontekście warto mieć na uwadze wynikającą z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE zasadę prymatu tzw. materialnych przesłanek stosowania stawki 0% w odniesieniu do WDT nad przesłankami formalnymi, do których zalicza się również obowiązek posiadania określonych dokumentów. Przykładowo, w pkt 36 wyroku z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie Euro Tyre Bv – Sucursal em Portugal przeciwko Autoridade Tributária e Aduaneira (sprawa C-21/16) Trybunał uznał, że stawka VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT musi być przyznana, jeśli zostały spełnione przestanki materialne, nawet jeśli podatnik pominął niektóre wymogi formalne. Natomiast przesłankami formalnymi, jak wynika z pkt 42 wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie Teleos plc i inni przeciwko Commissioners of Customs & Excise (sprawa C-409/04) jest to, aby (i.) prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę, (ii) towar został wysłany do innego państwa członkowskiego, i (iii.) w wyniku tej wysyłki fizycznie opuścił państwo dostawy. Oznacza to, że jeśli nie budzi wątpliwości, że będące przedmiotem dostawy towary opuściły Polskę, wówczas dostawa ta stanowi WDT podlegającą opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 0%. Jednocześnie w ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że sprzedawane przez Spółkę towary opuściły Polskę i dotarły do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE z uwagi na oświadczenie firmy spedycyjne zawarte w platformie logistycznej.

Stanowisko Spółki co do możliwości posiłkowania się, w kontekście stosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT, znajduje oparcie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji z dnia 6 lutego 2017 r. (sygn. 1462-IPPP3.4512.855.2016.1.PC) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że:

„sytuacji, gdy Spółka w związku z dokonywaniem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie dysponowała fakturami wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumentem elektronicznym generowanym z systemu Spółki (dokument EC lub Dziennik wysyłki) i z dokumentów tych łącznie – jak wynika z treści wniosku – będzie wynikać, że towary zostały przemieszczone z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz dostarczone do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, Spółka na podstawie tych dokumentów będzie miała prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymogów wynikających z art. 42 ust. 1 ustawy”.

We wskazanej wyżej interpretacji, Minister Finansów potwierdził zatem jednoznacznie, iż posiadanie przez podatnika potwierdzenia dostarczenia towaru od spedytora (w formie Dziennika wysyłki) jest wystarczające dla celów zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT. Biorąc pod uwagę analogiczny stan faktyczny występujący w Spółce, nie może być wątpliwości, iż Spółka jest uprawniona do wykorzystywania informacji z platformy logistycznej dla celów potwierdzenie prawa do zastosowania stawki VAT 0%.

Do podobnych wniosków, Minister Finansów doszedł także w interpretacji z dnia 23 czerwca 2016 r. (sygn. IBPP4/4512-63/16/LG), w której potwierdził możliwość stosowania dla celów VAT, jako dowodów potwierdzających do stosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do dokonanych WDT, wystawionych i otrzymanych od spedytora w formie elektronicznej oświadczeń potwierdzających dostarczenie towarów do odbiorcy.

Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę na fakt, że nawet w sytuacji, w której dokument przewozowy (np. CMR) ulegnie zagubieniu, Spółka nadal ma prawo do stosowania stawki VAT w wysokości 0% w oparciu o pozostałe dokumenty i informacje, tj. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz informację na platformie logistycznej o dostarczeniu towaru. Zgodnie bowiem z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10), dla celów zastosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT wystarczające jest zgromadzenie tylko niektórych dowodów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (np. specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku), uzupełnionych dowodami o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (np. informacji z platformy logistycznej), o ile łącznie potwierdzają fakt dokonania WDT. Innymi słowy, brak dokumentu CMR nie przekreśla prawa do stosowania stawki 0%.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dokonywane przez Spółkę transakcje stanowią WDT w rozumieniu ustawy o VAT zaś Spółka posiada, w odniesieniu do każdej takiej transakcji, dowody z których wynika, że będące jej przedmiotem towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym kraju członkowskim, czyli dowody niezbędne dla zastosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT. W efekcie w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka jest uprawniona do stosowania stawki VAT w wysokości 0%.

Zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0112-KDIL1-3.4012.97.2017.1.KM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu produktami chemicznymi. Jest ona zarejestrowana jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE. W ramach swojej działalności, dokonuje dostaw towarów, które są transportowane z Polski do innych krajów Unii Europejskiej. Podmioty nabywające towary od Spółki są zarejestrowane dla celów podatku od wartości dodanej oraz posiadają numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez inne państwo członkowskie UE, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Transport towarów jest organizowany przez Spółkę, tj. zleca ona przewoźnikowi bądź spedytorowi przewóz towarów przy użyciu różnych rodzajów transportu, np. transportu drogowego.

W odniesieniu do dokonywanych dostaw towarów, Spółka gromadzi dokumenty takie jak faktura, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty transportowe (np. dokument CMR w odniesieniu do transportu drogowego). W praktyce zdarza się jednak, że dokumenty te są niekompletne, w szczególności dokument transportowy (np. dokument CMR w przypadku transportu drogowego) może nie być potwierdzony (podpisany) przez odbiorcę towarów i/lub przez firmę spedycyjną lub też Spółka może tego dokumentu w ogóle nie posiadać.

Spółka korzysta z platformy logistycznej, tj. aplikacji komputerowej, która pozwala jej na wystawianie zleceń na przewóz towarów i ich przyjmowanie przez firmy spedycyjne oraz na zarządzanie transportem i dostawami towarów. Platforma logistyczna funkcjonuje w sposób następujący:

W przypadku, gdy Spółka zamierza zlecić transport towarów, pracownicy Spółki generują w platformie logistycznej zapytanie ofertowe i kierują je do zweryfikowanych przez Spółkę firm spedycyjnych. Następnie, również z poziomu platformy logistycznej, generowane są zlecenia transportowe dla wybranej przez Spółkę na platformie logistycznej firmy spedycyjnej. Zapytanie ofertowe oraz zlecenie wskazują dane takie jak np. adres i termin dostawy.
W kolejnym kroku, pracownicy firmy spedycyjnej potwierdzają w platformie logistycznej przyjęcie zlecenia i wprowadzają do systemu dane do awizacji oraz dane dotyczące kolejnych zdarzeń związanych z transportem towarów, tj. np. imię i nazwisko kierowcy oraz numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku transportu drogowego) itp. Jednocześnie, na platformie logistycznej pojawia się informacja o tym, że w odniesieniu do danej dostawy miał miejsce załadunek towaru i rozpoczęcie transportu, które to informacje pochodzą od pracowników Spółki odpowiedzialnych za załadunek towaru.
Po wykonaniu usługi, tj. po dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia i po jego rozładowaniu u odbiorcy, firma spedycyjna niezwłocznie potwierdza na platformie logistycznej fakt dostarczenia towarów do odbiorcy wraz ze wskazaniem daty i godziny tej czynności. Niewprowadzenie tych danych do platformy logistycznej w ciągu trzech dni od planowanej daty dostarczenia towaru powoduje, iż firma spedycyjna traci prawo do zgłaszania się do kolejnych zleceń transportowych.

Platforma logistyczna jest zintegrowana z systemem księgowym Spółki, dzięki czemu dokumenty generowane w tym systemie, tj. faktura, dokumenty WZ oraz dokumenty transportowe (np. CMR) mogą być połączone ze zleceniami transportowymi generowanymi na platformie logistycznej. W efekcie dany przewóz, którego wykonanie jest potwierdzone na platformie logistycznej, może być przyporządkowany do konkretnej dostawy dokonanej przez Spółkę.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, spełnione są warunki dla uznania dokonywanych przez Wnioskodawcę dostaw za wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

W powołanej przez Spółkę uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Niewątpliwie celem przyjętej regulacji, określającej dokumenty podstawowe (art. 42 ust. 3 i 4 ustawy) oraz uzupełniające (art. 42 ust. 11 ustawy) dla wykazania wywozu towarów i ich dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, co stanowi przesłankę konieczną dla zastosowania stawki 0% w przypadku WDT, jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0%. Zdaniem NSA, przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonywującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa dokumentami. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Posiadanie faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumentu przewozowego CMR (w odniesieniu do transportu drogowego) podpisanego przez nabywcę (co wskazuje na fakt otrzymania przez niego towarów), uprawnia do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca oprócz faktury i specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku nie posiada dokumentu przewozowego (bądź go posiada, ale na dokumencie tym brakuje podpisu nabywcy i/lub firmy spedycyjnej potwierdzającego dowóz/odbiór towarów na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego), dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej danej wewnąrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczające jest posiadanie przez Wnioskodawcę informacji od firmy spedycyjnej o dostarczeniu towarów do odbiorcy, zawartej w platformie logistycznej.

Zatem w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka jest/będzie uprawniona do stosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do dokonywanych dostaw.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin