Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.104.2017.1.PW
z 27 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 15 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z wypłacaniem Kontrahentowi wynagrodzenia za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz nabywania Produktów Lotniczych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z wypłacaniem Kontrahentowi wynagrodzenia za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz nabywania Produktów Lotniczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest polską spółką kapitałową, zarejestrowaną dla celów podatku dochodowego w Polsce. Wnioskodawca jest indywidualnym dostawcą usług związanych z obsługą techniczną samolotów, obsługującym floty lotnictwa cywilnego oraz wykonującym prace na rzecz agend rządowych.

Zakres usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest bardzo szeroki i obejmuje m.in.

1. Modyfikacje techniczne sprawności samolotów;
   
2. Naprawy strukturalne samolotów;
   
3. Malowanie samolotów;
   
4. Usługi AOG (ang. Aircraft on ground), tj. m.in. usługi związane z usuwaniem usterek w trybie natychmiastowym w polskich i zagranicznych portach lotniczych, usługi wsparcia inżynierskiego oraz specjalistycznego, wymian silników, usługi przeglądów specjalnych oraz inne przeglądy samolotów;
   
5. Badania nieniszczące struktury samolotu lub jego części i podzespołów, wykonywane przy użyciu dostępnych metod, badania horoskopowe określonych typów silników;
   
6. Warsztatową obsługę techniczną podzespołów samolotu;
   
7. Zarządzanie ciągłą zdatnością do lotu;
   
8. Usługi inżynierskie;
   
9. Usługi szkoleniowe;
   
10. Usługi magazynowe.
    
    

Postęp technologiczny w branży lotniczej wymaga ciągłej aktualizacji danych i wiedzy w zakresie specyfikacji technicznej samolotów lub jego podzespołów. W tym celu Wnioskodawca współpracuje z wieloma podmiotami międzynarodowymi, świadczącymi usługi oraz dostarczającymi produkty dla sektora lotniczego. Potrzeba ta wynika z faktu, iż do wykonywania obsługi technicznej silników samolotów lub innych podzespołów niezbędny jest dostęp do dokumentacji ich producenta (specyfikacje techniczne określane jako „Technical Data”) czy też dostęp do narzędzi, części zamiennych oraz szkoleń dla pracowników.

Wnioskodawca zawarł umowę (dalej: Umowa) z podmiotem (dalej: Kontrahent) z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, będącym jednym z liderów branży lotniczej, zajmującym się między innymi projektowaniem i produkcją silników lotniczych. W praktyce Kontrahent sporządza dla każdego z produkowanych przez siebie silników lotniczych specyfikację, określającą parametry techniczne silników oraz inne informacje, niezbędne dla prawidłowej eksploatacji tych silników.

Na podstawie zawartej Umowy, Wnioskodawca uprawniony jest do nabycia:

1. Dokumentacji Technicznej, obejmującej: specyfikację techniczną konkretnych silników samolotowych, biuletyn serwisowy dotyczący tych silników oraz inne publikacje, które Kontrahent może dostarczyć Wnioskodawcy dla celów obsługi tych konkretnych silników lotniczych;
2. Określonych produktów lotniczych, w tym m.in. części zamiennych do wyżej wskazanych silników lotniczych oraz usług serwisowych (włączając testy nabytego sprzętu) i szkoleniowych, dotyczących silników lotniczych (zwane dalej łącznie jako Produkty Lotnicze), stanowiących główny i element całej Umowy.
   
   

Zasadniczo, z biznesowego punktu widzenia, Dokumentacja Techniczna jakkolwiek istotna dla Wnioskodawcy, stanowi uboczny w stosunku do Produktów Lotniczych przedmiot Umowy. Wynika to z faktu, iż sama w sobie nie może ona stanowić wartości użytkowej dla Wnioskodawcy, jeśli Wnioskodawca nie zakupi samych silników bądź części składowych do silników oraz innych usług związanych z użytkowaniem silników. Dokumentacja Techniczna jako ustandaryzowany dokument przygotowany na potrzeby właściwej eksploatacji silników, nie jest w stanie w pełni oddać doświadczenia Kontrahenta (producenta). Nabywanie w związku z tym tego rodzaju Produktów Lotniczych jest niezbędne, a nierzadko może być dla nabywcy istotniejsze niż sama Dokumentacja Techniczna. W tym sensie, jak również w sensie finansowym (wartość zakupionych Produktów Lotniczych może przekroczyć nawet kilkunastokrotnie wartość Dokumentacji Technicznej), to właśnie Produkty Lotnicze stanowią zasadniczy element Umowy.

Dokumentacja Techniczna.

Zgodnie z Umową (określaną z ang. Purchase and License Agreement), Kontrahent zobowiązał się udzielić Wnioskodawcy niewyłącznego i nieprzenaszalnego prawa do użytkowania Dokumentacji Technicznej, jednakże wyłącznie dla celów bieżącej eksploatacji oraz dokonywania bieżących napraw silników dokonywanych w magazynach, hangarach lub innych miejscach prowadzenia działalności Wnioskodawcy.

Zgodnie z Umową, Dokumentacja Techniczna jest własnością Kontrahenta (nie jest przenoszona na Wnioskodawcę na podstawie zawartej Umowy) i w żadnym momencie jej obowiązywania nie może być użyta przez Wnioskodawcę do celów innych niż przewidziane w Umowie, w tym w szczególności dla celów projektowania lub produkcji silników lotniczych lub ich podzespołów, świadczenia nielicencjonowanych usług napraw silników lotniczych lub też dla celów uzyskania zezwolenia na wykonywanie tego rodzaju usług.

Kontrahent zapewnił w Umowie, iż Dokumentacja Techniczna na dzień jej sporządzenia odzwierciedla najwyższy poziom jego wiedzy i praktyk w odniesieniu do poszczególnym silników lotniczych. Podkreślić jednak należy, że jest to wiedza i praktyki możliwe do przedstawienia w Dokumentacji Technicznej. W każdym przypadku, w którym stan tej wiedzy nie będzie odzwierciedlony w Dokumentacji Technicznej, oraz w każdym przypadku zgłoszonym przez Wnioskodawcę przed upływem roku od dnia udostępnienia Wnioskodawcy Dokumentacji Technicznej, powinna być ona uzupełniona na koszt Kontrahenta i udostępniona Wnioskodawcy raz jeszcze po jej aktualizacji.

Strony zgodnie przy tym postanowiły, iż Kontrahent w każdym momencie obowiązywania Umowy, uprawniony będzie do przeprowadzenia inspekcji lub audytu w zakresie prawidłowości i celowości użytkowania Dokumentacji Technicznej, w szczególności w magazynach, hangarach lub innych miejscach prowadzenia działalności Wnioskodawcy.

Dokumentacja Techniczna w praktyce przekazywana może być w sposób uzgodniony przez Strony Umowy, w tym poprzez dostęp do strony internetowej Kontrahenta, skąd Wnioskodawca może pobrać Dokumentację Techniczną.

Podsumowując, Dokumentacja Techniczna stanowi zbiór informacji technicznych sporządzonych w postaci opisów technicznych, rysunków lub planów, przygotowanych dla celów utrzymania silników w jak najlepszym stanie technicznym eksploatacji silników.

Produkty Lotnicze

Jak wskazano powyżej, w oparciu o zawartą Umowę, oprócz samej Dokumentacji Technicznej, Wnioskodawca uprawniony jest do nabywania również Produktów Lotniczych, w tym części zamiennych oraz oprzyrządowania dla silników lotniczych, usług serwisowych, usług testowych oraz szkoleniowych. Dokumentacja Techniczna jako ustandaryzowany dokument przygotowany na potrzeby właściwej eksploatacji silników, nie jest w stanie w pełni oddać doświadczenia Kontrahenta (producenta). Nabywanie tego rodzaju Produktów jest w związku z tym niezbędne i w praktyce nierzadko może być dla nabywcy istotniejsze niż sama Dokumentacja Techniczna.

Wynagrodzenie

Umowa zawierana jest z Kontrahentem na ściśle określony czas. Po upływie terminu jej obowiązywania, Wnioskodawca chcąc w dalszym ciągu korzystać z Dokumentacji Technicznej oraz prawa do nabywania Produktów Lotniczych, zobowiązany będzie do zawarcia kolejnej umowy (stanowiącej de facto odnowienie zawartej Umowy) i zapłaty wynagrodzenia. Prawo do korzystania z Dokumentacji Technicznej jest więc ograniczone czasowo.

Zawarta Umowa, stanowi właśnie odnowienie prawa do korzystania z Dokumentacji Technicznej i prawa do nabywania Produktów Lotniczych, które przysługiwało mu na podstawie uprzednio zawartej umowy (dalej: Umowa Pierwotna). Na podstawie Umowy Pierwotnej Wnioskodawca zapłacił Kontrahentowi odrębne wynagrodzenie, za korzystanie z Dokumentacji Technicznej oraz za nabycie Produktów Lotniczych (wynagrodzenie za nabycie Produktów Lotniczych było ponad dziesięciokrotnie wyższe niż wynagrodzenie za korzystanie z Dokumentacji Technicznej). Wynagrodzenie za prawo do korzystania z Dokumentacji Technicznej było więc zdecydowanie mniejsze niż wynagrodzenie za nabycie Produktów.

Podobnie, zgodnie z obecnie zawartą Umową, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Kontrahenta wynagrodzenia, którego łączna kalkulacja składać się będzie z dwóch niezależnych elementów, tj. :

1. Wynagrodzenia za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz prawo do nabywania Produktów Lotniczych (określonych w pkt B powyżej; prawo to powinno być de facto rozumiane jako gotowość do sprzedaży Produktów Lotniczych) - w tym zakresie wysokość wynagrodzenia określono w kwocie stałej - takiej samej jak wartość wynagrodzenia z Umowy Pierwotnej;
2. Wynagrodzenia za nabycie Produktów Lotniczych (określone w pkt B powyżej), którego wysokość kalkulowana będzie na bieżąco wg cenników stosowanych przez Kontrahenta (w tym zakresie wynagrodzenie będzie wypłacane cyklicznie, zgodnie z warunkami Umowy, w zależności od poziomu zakupów Wnioskodawcy). Na chwilę obecną Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć jaki poziom zakupów Produktów Lotniczych na podstawie zawartej Umowy osiągnie, niemniej jednak zakłada, że na przestrzeni najbliższych lat może być on porównywalny z poziomem zakupów dokonanych na podstawie Umowy Pierwotnej.
   
   

Innymi słowy, oba elementy wynagrodzenia są niezależne od siebie, w tym sensie, iż wynagrodzenie za samo nabycie Produktów Lotniczych, uzależnione jest od składanych na bieżąco przez Wnioskodawcę zamówień na te produkty. Między innymi więc z tych względów, wynagrodzenie za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej zostało wyodrębnione w Umowie. Wnioskodawca pragnie raz jeszcze jednak podkreślić, iż zasadniczym elementem Umowy jest prawo do nabywania Produktów Lotniczych od Kontrahenta (nierezydenta), zaś nabycie Dokumentacji Technicznej ma charakter uboczny.

Wnioskodawca, na dzień złożenia niniejszego wniosku dokonał zapłaty za Dokumentację Techniczną oraz Produkty Lotnicze nabyte na podstawie Umowy Pierwotnej. W odniesieniu do Umowy nowo zawartej, Wnioskodawca nie dokonał jeszcze jakichkolwiek zapłat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wypłacając, zarówno na podstawie Umowy, jak i na podstawie Umowy Pierwotnej wynagrodzenie za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz prawo do nabywania Produktów Lotniczych, Kontrahentowi, którego miejsce siedziby dla celów podatkowych jest potwierdzone certyfikatem rezydencji, Wnioskodawca nie był i nie będzie zobowiązany (także w przypadku kolejnych płatności dokonywanych na podstawie Umowy) na podstawie art. 13 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r., do pobrania 10% zryczałtowanego podatku u źródła?
2. Czy w przypadku braku udokumentowania siedziby Kontrahenta certyfikatem rezydencji podatkowej, wypłacając Kontrahentowi wynagrodzenie za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz prawo do nabywania Produktów Lotniczych, zarówno na podstawie Umowy, jak i na podstawie Umowy Pierwotnej, Wnioskodawca nie był i nie będzie zobowiązany (w przypadku kolejnych płatności dokonanych na podstawie Umowy) do poboru zryczałtowanego podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie był on zobowiązany (nie będzie zobowiązany także w przypadku kolejnych płatności dokonanych na podstawie Umowy) do pobrania 10 % zryczałtowanego podatku u źródła od wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta za prawo do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz prawo do nabywania Produktów Lotniczych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888; dalej: ustawa o CIT), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, niebędących polskimi rezydentami przychodów z:

1. odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. świadczenia usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przedmiotowe przepisy stosuje się jednak z uwzględnieniem przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 22a ustawy o CIT).

Płatnikiem podatku z tytułu należności wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT jest podmiot wypłacający wspomniane powyżej należności. W myśl bowiem art. 26 ust. 1 ustawy o CIT „Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji”.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (dalej: umowa o UPO), należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie (tu: w Polsce) i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie (tu: w USA), mogą być opodatkowane w tym pierwszym Umawiającym się Państwie (w Polsce), ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Z kolei w myśl ust. 3 art. 13 umowy o UPO, określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how).

Z powołanych przepisów umowy o UPO wynika, iż z należnościami licencyjnymi mamy do czynienia m.in. w przypadku opłat stanowiących wynagrodzenie za użytkowanie informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, czyli tzw. know-how. Jak wskazuje się w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD (który co prawda nie stanowi źródła prawa, niemniej zawiera istotne wskazówki co do interpretacji przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania) w kontrakcie na udostępnianie know-how występuje zobowiązanie się jednego z kontrahentów do udostępniania drugiemu specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. We wspomnianym Komentarzu autorzy zwracają uwagę, iż płatność za know-how występuje wtedy, gdy dochodzi do transferu takich dotychczas nieujawnionych informacji, które nie były opatentowane, nie należą do zakresu innych kategorii praw na dobrach niematerialnych oraz które są wynikiem uprzednio zdobytych doświadczeń i które mając praktyczne zastosowanie dla przedsiębiorstwa pozwalają uzyskać wymierne korzyści.

Innymi słowy, za know-how należy rozumieć unikatową wiedzę, informacje, które mogą być efektywnie wykorzystane w przedsiębiorstwie podmiotu nabywającego. Jednocześnie Komentarz jasno i wyraźnie wskazuje, że przedmiotowym uregulowaniem nie powinny być objęte wynagrodzenia za nowe informacje, otrzymane w wyniku usług wykonywanych na zlecenie osoby wypłacającej wynagrodzenie, a więc informacje nowopowstałe.

Uważa się przy tym, że udostępniający know-how nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnionej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres artykułu dotyczącego opodatkowanie zysków przedsiębiorstw.

W przedmiotowym przypadku Dokumentacja Techniczna, która udostępniona jest na podstawie Umowy zawartej z Kontrahentem, nie wypełnia przesłanek do uznania jej za know-how, o którym mowa w art. 13 umowy o UPO - stanowi ona wprawdzie zbiór informacji technicznych, sporządzonych w odpowiedniej formie oraz publicznie niedostępnych, jednakże jest to informacja o charakterze ustandaryzowanym, nieodzwierciedlającym pełni wiedzy, praktyki i doświadczeń Kontrahenta, udzielającego prawa do użytkowania Dokumentacji Technicznej. Stanowi ona pewien wycinek całości informacji o nabytym/użytkowanym silniku lotniczym, nie przedstawiając w pełni doświadczeń oraz wiedzy Kontrahenta (producenta) w zakresie budowy silnika - można powiedzieć, iż stanowi ona w dużej mierze instruktaż prawidłowego użytkowania silnika, w tym również w przypadku wystąpienia awarii określonych jego podzespołów. Zawiera między innymi informacje, jakie czynności (krok po kroku) powinien podjąć użytkownik silnika lotniczego, aby wyeliminować dany problem lub usterkę. Dokumentacja Techniczna posiada więc charakter instruktażowy.

Tymczasem przepis art. 13 ust. 3 definiujący „należności licencyjne” definiuje know-how, jako wiedzę unikalną. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku Dokumentacji Technicznej trudno mówić o unikalności, bowiem jest to dokument ustandaryzowany, zawierający oczywiście cenne informacje dotyczące eksploatacji silników lotniczych, niemniej jednak nie przedstawiający pełni wiedzy i doświadczeń producenta w zakresie tychże silników. Te mogą być bowiem przekazane w drodze konsultacji, wizyt, spotkań roboczych, a więc zdarzeń, do których może dojść choćby w drodze nabycia przedstawionych w stanie faktycznym Produktów Lotniczych.

Umowa jasno i wyraźnie wskazuje, że oprócz prawa do użytkowania Dokumentacji Technicznej, Wnioskodawca uprawniony jest do nabywania tzw. Produktów Lotniczych w tym określonych usług. Poprzez usługi te, Kontrahent zobowiązany jest do angażowania się w proces użytkowania przez Wnioskodawcę Dokumentacji Technicznej, jak również zobligowany jest - co zostało podkreślone w stanie faktycznym niniejszego wniosku, do gwarantowania wyników stosowania tejże Dokumentacji. Uzasadnia to tym bardziej twierdzenie, iż opisana w stanie faktycznym Dokumentacja Techniczna nie powinna być tratowana jako know-how, i tym samym nie powinna być opodatkowana jako należność licencyjna.

Ponadto, nawet jeśli organ podatkowy uznałby, iż przedmiotowa Dokumentacja Techniczna spełnia warunki do uznania jej za know-how (z czym Wnioskodawca zgodzić się nie może, biorąc pod uwagę wcześniejsze wyjaśnienia), przedmiotowy „know-how” nie będzie stanowić należności licencyjnej, o której mowa w powołanym art. 13 umowy o UPO, a tzw. „zysk przedsiębiorstwa”, do którego odwołuje się art. 8 umowy o UPO. Zgodnie bowiem z postanowieniami Komentarza, w sytuacji w której osoba udostępniająca informacje (know-how) jest zobligowana do różnego rodzaju dodatkowych świadczeń, które mają na celu zagwarantowanie nabywcy takich informacji, że będą one przynosiły pożądane efekty, takie świadczenie należy zakwalifikować nie jako należność licencyjną, ale jako kontrakt na świadczenie różnego rodzaju usług - w takim przypadku zastosowanie powinien znaleźć nie art. 13 umowy o UPO, ale uregulowania dotyczące opodatkowania zysków przedsiębiorstw (tj. art. 8 umowy o UPO). Zgodnie z przedmiotowym przepisem opodatkowanie takiego przychodu nastąpiłoby wyłącznie na terytorium Stanów Zjednoczonych, chyba że działalność Kontrahenta konstytuowałaby instytucję stałej placówki na terytorium Polski w rozumieniu umowy o UPO. Przyjmuje się, że taka interpretacja możliwa jest w przypadku, w którym know-how ma charakter uboczny do pozostałych świadczeń - w opinii Wnioskodawcy, taka właśnie sytuacja w przedstawionym stanie faktycznym występuje.

Wprawdzie Wnioskodawca na dzień nabycia Dokumentacji Technicznej nie jest w stanie stwierdzić jaki będzie poziom jego zakupów Produktów Lotniczych, niemniej jednak bazując na doświadczeniu zdobytym przy poprzednio zawartej umowie, jest on w stanie przewidzieć, iż ponownie może być on kilku albo kilkunastokrotnie wyższy niż wartość samej Dokumentacji Technicznej. W tym znaczeniu, Dokumentacja Techniczna ma charakter uboczny w stosunku do nabywanych Produktów Lotniczych. Zresztą bez ich nabycia, w tym zwłaszcza podzespołów silników lotniczych, części zamiennych oraz materiałów eksploatacyjnych, sama Dokumentacja nie stanowiłaby wartości użytkowej dla Wnioskodawcy.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy - jak wyżej podkreślił - wynagrodzenie za Dokumentację Techniczną powinno być opodatkowane w zgodzie z postanowieniami art. 8 umowy o UPO, a nie art. 13 ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 8 umowy o UPO, zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa powinny być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przez zakład w świetle art. 6 umowy o UPO rozumie się z kolei stałe miejsce, w którym całkowicie lub częściowo wykonuje się działalność gospodarczą przedsiębiorstwa. Określenie zakład oznacza w szczególności:

1. filię,
2. biuro,
3. fabrykę,
4. warsztat,
5. kopalnię, kamieniołom lub inne miejsce wydobycia zasobów naturalnych,
6. plac budowy, budowę lub montaż, które trwają dłużej niż 18 miesięcy.
   
   

Stosownie do Komentarza, z faktu, iż placówka musi być stała, wynika, że zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, to znaczy nie ma charakteru wyłącznie tymczasowego. Tymczasem Wnioskodawca wskazuje, iż ewentualne usługi nabyte w ramach tzw. Produktów Lotniczych, nie będą konstytuowały stałej placówki, w tym zwłaszcza w kontekście jej stałości czasowej (choć nie jest to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy)

Wnioskodawca pragnie jednocześnie zauważyć, iż przedmiotowa Umowa nie dotyczy przeniesienia praw własności do Dokumentacji Technicznej, lecz jedynie prawa do jej użytkowania. Jedynie zapłata za przeniesienie własności danego prawa (np. sprzedaż Dokumentacji Technicznej) nie mogłaby być uważana za należność licencyjną w rozumieniu postanowień umowy o UPO. Tego rodzaju płatności podlegają bowiem opodatkowaniu według zasad ogólnych jako zyski z działalności gospodarczej lub zyski z przeniesienia własności majątku. Jak przedstawiono jednak w stanie faktycznym, Kontrahent przez cały okres obowiązywania Umowy będzie jedynym właścicielem Dokumentacji Technicznej, stąd skoro przedmiotowa Umowa prawa własności nie przenosi, powyższe ryzyko opodatkowania dochodu Kontrahenta wg reguł właściwych dla zysków z działalności gospodarczej (względnie dochodów z przeniesienia własności majątku) nie występuje.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stwierdza, iż jako nabywca prawa do korzystania z Dokumentacji Technicznej oraz prawa do nabywania Produktów Lotniczych nie był zobowiązany (nie będzie zobowiązany także w przypadku kolejnych płatności dokonywanych na podstawie Umowy) do poboru zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia. Wynika to z faktu, iż Dokumentacja Techniczna nie stanowi know-how w rozumieniu umowy o UPO. Co więcej, nawet jeśli organ podatkowy uznałby, iż jednak stanowi ona know-how, to zauważyć należy, iż ma ona wyłącznie charakter uboczny do nabywanych Produktów Lotniczych.

W konsekwencji wynagrodzenie z tytułu jej nabycia stanowi tzw. „zysk przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 8 umowy o UPO i tym samym podlega opodatkowaniu wyłącznie na terytorium Stanów Zjednoczonych. W konsekwencji, mając na uwadze treść art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w sytuacji udokumentowania miejsca siedziby Kontrahenta certyfikatem rezydencji, Wnioskodawca nie był i nie będzie zobowiązany (także w przypadku kolejnych płatności dokonywanych na podstawie Umowy) do poboru zryczałtowanego podatku u źródła.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji w której siedziba Kontrahenta dla celów podatkowych nie zostałaby potwierdzona certyfikatem rezydencji, Wnioskodawca w dalszym ciągu nie byłby zobligowany (nie będzie zobowiązany w przypadku kolejnych płatności dokonanych na podstawie Umowy) do poboru zryczałtowanego podatku u źródła o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2

Zwrócić bowiem należy uwagę, iż wynagrodzenie z tytułu prawa do użytkowania Dokumentacji Technicznej oraz prawa do nabywania Produktów Lotniczych, nie stanowi żadnego z tytułów, o którym mowa w powołanym powyżej przepisie i w konsekwencji uzyskany przez Kontrahenta przychód nie podlega opodatkowaniu wskazanym powyżej podatkiem. Tym samym, Wnioskodawca nie byłby zobligowany (nie będzie zobowiązany w przypadku kolejnych płatności dokonanych na podstawie Umowy) do poboru zryczałtowanego podatku u źródła.

W szczególności podkreślić należy, iż wynagrodzenie wypłacone Kontrahentowi nie stanowi przychodu „za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)”. Za takim twierdzeniem przemawia dokonana w uzasadnieniu do pytania nr 1 analiza umowy o UPO, która przedstawia definicję know-how (w celu analizy przedmiotowego pojęcia konieczne jest bowiem odniesienie się do umowy o UPO, jako że ustawa o CIT nie zawiera definicji przedmiotowego pojęcia). Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1 za know-how (w rozumieniu umowy o UPO oraz Komentarza) należy rozumieć unikatową wiedzę, informacje, które mogą być efektywnie wykorzystane w przedsiębiorstwie podmiotu nabywającego. W przypadku Dokumentacji Technicznej trudno mówić o unikatowości, bowiem jest to dokument ustandaryzowany, zawierający oczywiście cenne informacje dotyczące eksploatacji silników lotniczych, niemniej jednak nie przedstawiający pełni wiedzy i doświadczeń producenta w zakresie tychże silników. Te mogą być bowiem przekazane w drodze konsultacji, wizyt, spotkań roboczych, a więc zdarzeń, do których może dojść choćby w drodze nabycia przedstawionych w stanie faktycznym Produktów Lotniczych. Tym samym stwierdzić należy, iż Dokumentacja Techniczna ma wyłącznie charakter uboczny w stosunku do nabywanych Produktów Lotniczych. Zresztą bez nabycia wspomnianych Produktów Lotniczych, w tym zwłaszcza podzespołów silników lotniczych, części zamiennych oraz materiałów eksploatacyjnych, sama Dokumentacja nie stanowiłaby wartości użytkowej dla Wnioskodawcy. Tym samym, wynagrodzenie za udostępnienie Dokumentacji Technicznej i za prawo do nabycia Produktów Lotniczych nie stanowi wynagrodzenia za „informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)”, a za usługi świadczone przez Kontrahenta, które jednak nie stanowią usług, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe stwierdzenie, tytuły takie jak udostępnianie Dokumentacji Technicznej oraz umożliwienie nabywania Produktów Lotniczych nie zostały wymieniony w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie. Zatem Wnioskodawca, dokonując płatności na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy Pierwotnej, nie był zobowiązany (i nie będzie zobowiązany w przypadku kolejnych płatności dokonanych na podstawie Umowy) do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego. Brak posiadania certyfikatu nie ma znaczenia dla sprawy - ten miałby znaczenie wyłączenie w przypadku, w którym wynagrodzenie podlegałoby opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, a Wnioskodawca w celu jego zwolnienia chciałby zastosować przepisy umowy o UPO. W sytuacji jednak, w której na podstawie ustawy o CIT przedmiotowe wynagrodzenie nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła, nie ma potrzeby odwoływania się do umowy o UPO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.