Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.95.2017.1.AD
z 30 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2017 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym - podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca jest podmiotem zarządzającym P., a przeważającym przedmiotem jego działalności, zgodnie z aktem założycielskim Spółki, jest działalność związana z wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z.).

Obecnie Wnioskodawcy przysługują względem jednego z kontrahentów Spółki (dalej: Dłużnik) wymagalne i nieprzedawnione wierzytelności pieniężne, związane z brakiem zapłaty Spółce świadczeń okresowych, w postaci czynszu dzierżawnego i opłat za media na podstawie zawartej z Dłużnikiem umowy dzierżawy (dalej: Wierzytelność).

Kwoty należne z tytułu umowy dzierżawy stanowią dla Spółki przychód należny, uwzględniony przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zarachowanie do przychodów podatkowych nastąpiło na podstawie wystawionych przez Spółkę faktur lub not obciążeniowych. Ponadto Spółka wskazuje, że odpisała Wierzytelność, jako nieściągalne w swoich księgach rachunkowych.

Z uwagi na wysoką kwotę Wierzytelności, która wiąże się z wysokimi kosztami (sądowymi) jej dochodzenia (koszty te najprawdopodobniej nie będą możliwe do ściągnięcia od Dłużnika z uwagi na jego bardzo złą sytuację majątkową), Spółka wystąpiła z pozwem o zapłatę jedynie części Wierzytelności, stanowiącej około 50% jej całkowitej wartości. Po wydaniu prawomocnego orzeczenia, zasądzającego od Dłużnika całość dochodzonej kwoty, Wnioskodawca wniósł o nadanie temu orzeczeniu klauzuli wykonalności. Otrzymany tytuł wykonawczy stanowił podstawę do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Egzekucja zasądzonej części Wierzytelności z majątku Dłużnika okazała się bezskuteczna i dlatego komornik sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na ową bezskuteczność i niemożność uzyskania od Dłużnika jakichkolwiek środków. Spółka, mając świadomość sytuacji swojego Dłużnika, uznała wydane przez komornika postanowienie jako odpowiadające stanowi faktycznemu.

Ponieważ Spółce znana była (i jest) okoliczność, że Dłużnik utracił płynność finansową i nie posiada majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzycieli, pozostałej części Wierzytelności - przyjmując że i tak Dłużnik jest niewypłacalny - nie objęto żadnym postępowaniem sądowym ani egzekucyjnym.

W konsekwencji, podsumowując opisany stan faktyczny, należy wskazać, że nieściągalność części Wierzytelności (około połowa jej całkowitej wartości) została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności w rozumieniu art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nieściągalność pozostałej część Wierzytelności Spółki, tego samego rodzaju i wynikających z tej samej umowy dzierżawy, wobec tego samego Dłużnika nie została udokumentowana w taki sposób. Jednocześnie jednak nie ulega wątpliwości, że z uwagi na brak przez Dłużnika jakiegokolwiek majątku, skoro od Dłużnika nie udało się wyegzekwować jakichkolwiek kwot na poczet części Wierzytelności objętej tytułem wykonawczym, to tym bardziej nie uda się wyegzekwować od niego żadnych innych kwot (w tym części Wierzytelności nie objętej tytułem wykonawczym).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy może być uznana za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczoną przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ta część Wierzytelności przysługującej Spółce przeciwko temu samemu Dłużnikowi, która nie została objęta tytułem wykonawczym, ani wnioskiem o wszczęcie egzekucji w sytuacji, gdy Spółka posiada tytuł wykonawczy oraz postanowienie o nieściągalności wydane przez komornika, uznane przez Wnioskodawcę jako odpowiadające stanowi faktycznemu, tylko w stosunku do części Wierzytelności przeciwko temu samemu dłużnikowi?

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie przez wierzyciela tytułu wykonawczego oraz postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji tylko w stosunku do części Wierzytelności wobec Dłużnika, pozwala na zaliczenie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów także pozostałej części Wierzytelności przysługującej wobec tego samego Dłużnika, która nie została objęta tytułem wykonawczym oraz ww. postanowieniem o umorzeniu egzekucji.

Stanowisko swoje Spółka uzasadnia tym, że w wyżej opisanej sytuacji został stwierdzony, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości fakt braku majątku zobowiązanego na zaspokojenie jakichkolwiek wierzytelności i tym samym została udokumentowana nieściągalność pozostałej części Wierzytelności, nieobjętej tytułem wykonawczym.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu, zdaniem jednolitego stanowiska organów podatkowych, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie powyższe przesłanki zostały w spełnione. Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto należy wskazać, że do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone nieściągalne wierzytelności, które nie uległy przedawnieniu. Warunkiem formalnym zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów jest udokumentowanie jej nieściągalności.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za nieściągalną uznaje się wierzytelność udokumentowaną w jeden z trzech sposobów:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   
   
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
      
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
      
      
      
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Postanowienie organu egzekucyjnego, uznane przez Spółkę za zgodne ze stanem faktycznym, stanowi dokument, który zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwia Spółce zaliczenie kwoty wierzytelności, będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego, do kosztów uzyskania przychodów.

Jak zauważa doktryna (red. A. Obońska 2016 wyd. 2, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz): „Należy podkreślić, że zgodnie z pismem wicedyrektora Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat Ministerstwa Finansów z 30.11.1995 r. «pomimo iż w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin postanowienie o nieściągalności, to jednak treść tych postanowień nie powinno budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, iż ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania”.

W ocenie Spółki, pełna wartość Wierzytelności może zostać zaliczona do kosztów podatkowych. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie jest konieczne odrębne dokumentowanie każdej z części Wierzytelności wobec tego samego Dłużnika odrębnymi dokumentami, jeśli z posiadanych dokumentów (postanowienie organu egzekucyjnego) wynika jasno, że majątek Dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie nawet części z dochodzonej wierzytelności, czy też kosztów postępowania.

Konsekwentnie zdaniem Spółki, przy tożsamości dłużnika wszelkie wierzytelności, a więc i te dla których nie zostało wydane postanowienie organu egzekucyjnego, można uznać za takie, których nieściągalność została udokumentowana. Wynika to z zasad rządzących procesem wykładni przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Skoro bowiem nieściągalność jednej wierzytelności została udokumentowana stosownym dokumentem, z którego wynika brak majątku, tożsame rozstrzygnięcie zostanie wydane wobec pozostałych wierzytelności. Uprawnione jest zatem zaliczenie do kosztów podatkowych zarówno kwoty wierzytelności, dla których zostało wydane postanowienie o nieściągalności jak również kwoty wierzytelności wymagalnej w chwili uzyskania postanowienia o nieściągalności, która nie była jednak przedmiotem postępowania sądowego. Analogiczny wniosek jest, zdaniem Spółki, tym bardziej zasadny w sytuacji, gdy wierzyciel dochodzi przed sądem tylko części większej wierzytelności i ta część uznana zostaje za nieściągalną. Skoro bowiem dłużnik nie jest w stanie zapłacić, przykładowo, 50 złotych (część wierzytelności), to jest oczywiste, że nie będzie mógł zapłacić także jakiejkolwiek kwoty, która jest większa niż 50 złotych (a tym samym także reszty danej wierzytelności).

Oczywiście możliwe byłoby złożenie przez Spółkę powództwa do sądu o dalszą część Wierzytelności, w wyniku którego Spółka otrzymałaby orzeczenie sądu zasądzające także tą część, a następnie formalne stwierdzenie jej nieściągalności, jednakże z gospodarczego punktu widzenia postępowanie takie byłoby całkowicie nieracjonalne. Powodowałoby ono bowiem dodatkowe koszty, których Spółka nie mogłaby odzyskać od Dłużnika a efekt takich działań jest z góry znany. Co więcej, działanie takie wiązałoby się ze zbędnym angażowaniem wymiaru sprawiedliwości i prowadziłoby także do zwiększenia kosztów podatkowych Spółki (kosztów dochodzenia roszczenia).

Interpretując wskazane wyżej przepisy należy, w ocenie Wnioskodawcy, dojść do wniosku, że postanowienie o nieściągalności części Wierzytelności stanowi wymagane, ustawowe (art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) udokumentowanie (udowodnienie) nieściągalności także jej dalszej części, skoro całość tej Wierzytelności jest wymagalna w dacie wydania postanowienia (lub wcześniej), wywodzi się z jednego tytułu prawnego i przysługuje względem tego samego Dłużnika. Spółka jest zdania, że przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały w tej sytuacji spełnione.

Postanowienie o nieściągalności, aby było uznane za dokumentujące nieściągalność, musi być uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu. Oznacza to, że Spółka musi uznać, że odpowiada ono stanowi faktycznemu jako zgodne z rzeczywistością na dzień zaliczenia tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Konsekwentnie, Spółka uważa, że uzyskanie postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ egzekucyjny uprawnia ją do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości Wierzytelności, wykazanej uprzednio jako przychód należny, wymagalnej od Dłużnika, którego majątku nie stwierdzono, w dniu otrzymania postanowienia organu egzekucyjnego o nieściągalności.

Dla takiego prawa bez znaczenia pozostaje, że postanowienie o nieściągalności dotyczy tylko części Wierzytelności, będącej przedmiotem postępowania sądowego. Posiadanie takiego postanowienia dotyczącego braku majątku dłużnika uprawnia podatnika do rozpoznania kosztu podatkowego w kwocie całości wymagalnej wierzytelności (także części nie będącej przedmiotem powództwa).

Potwierdzenie stanowiska Spółki można znaleźć w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe np.:

1. interpretacja indywidualna z dnia 15 września 2010 r. (nr IPPB3/423-421/10-5/JB) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
2. interpretacja indywidualna z dnia 12 stycznia 2011 r. (nr IPPB3/423-729/10-4/JB) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
3. interpretacja indywidualna z dnia 16 Października 2012 r. (nr IPPB3/423-553/12-2/MS) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
4. interpretacja indywidualna z dnia 4 maja 2012 r. (nr IPPB3/423-69/12-2/MS wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
5. interpretacja indywidualna z dnia 16 lutego 2016 r. (nr IPPB3/4510-1099/15-2/JBB) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
6. interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2016 r. (nr 2461-IBPB-1-3.4510.887.2016.1.AW) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach,
7. interpretacja indywidualna z dnia 11 marca 2014 r. (nr IPTPB3/423-23/14-2/KJ) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

W tej ostatniej z powołanych wyżej interpretacji organ podatkowy stwierdził, że: „W przypadku gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Reasumując, Spółka będzie miała prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów całe wierzytelności udokumentowane postanowieniami o nieściągalności części wierzytelności tego samego dłużnika, jeżeli wierzytelności te były wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ich nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy oraz nie zostały przedawniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy”.

Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nieprawomocnym wyrokiem z dnia 25 lutego 2015 r. o sygn. akt III SA/Wa 1819/14:

„Otóż zgodzić się należy ze Spółką, że wykładnia literalna art. 16 ust. 2 pkt 1 updop wcale nie potwierdza poglądu Ministra. Z przepisu tego wynika tylko tyle, że - verba legis - nieściągalność (każda) powinna być udokumentowana odpowiednim postanowieniem, ale nie wynika już, że musi tu zachodzić relacja funkcji, tj. że jedno postanowienie o nieściągalności przypisane być musi jednej i tylko jednej wierzytelności. Postanowienie może dokumentować nieściągalność wielu wierzytelności, gdyż po prostu jest dokumentem, dlatego właśnie „dokumentuje”. (...)

Po drugie uważna, literalna egzegeza tego przepisu pozwala odnotować, że o ile rzeczownik „wierzytelności” został w nim użyty w liczbie mnogiej („Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1...”), to już rzeczownik „postanowienie” ma formę liczby pojedynczej („...postanowieniem o nieściągalności...”, a nie „postanowieniami o nieściągalności”), choć z punktu widzenia językowego uzasadnione byłoby oczekiwanie użycia także tego rzeczownika w liczbie mnogiej, gdyby intencją Ustawodawcy było tu ustanowienie wspomnianej wyżej relacji funkcji, tj. jedno postanowienie - jedna wierzytelność. Potwierdza to stanowisko Spółki, iż literalna wykładnia omawianego przepisu skłania do zaaprobowania sytuacji, w której jedno postanowienie o nieściągalności dokumentuje nieściągalność wielu wierzytelności.

Po trzecie, stosując wykładnię celowościową art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy, zgodzić się należy z uwagą zawartą w skardze, iż okoliczność potwierdzona postanowieniem o nieściągalności, tj. brak środków pieniężnych oraz brak innego majątku dłużnika, odnosi się w równym stopniu do każdej, wymagalnej wierzytelności przysługującej od dłużnika w danym momencie. Inaczej mówiąc - jeśli dłużnik nie ma pieniędzy ani żadnego innego mienia, z którego możliwe byłoby zaspokojenie wierzyciela z tytułu jednej wierzytelności, w związku z egzekucją której wydano postanowienie o nieściągalności, to ten brak pieniędzy i mienia odnosi się w tym samym stopniu do innych wierzytelności. Należy przecież założyć, że wydane postanowienie jest prawidłowe, zgodne z prawdą, wydane przez właściwy i kompetentny organ postępowania egzekucyjnego. Deklaruje ono, że dłużnik nie ma majątku, z którego można egzekwować wierzytelność, a zatem taka deklaracja odnosi się - siłą rzeczy - do uniwersalnej sytuacji dłużnika, a nie do jego sytuacji w odniesieniu do konkretnej wierzytelności. W przeciwnym wypadku postanowienie o nieściągalności nie zostałoby wydane. Pogląd Ministra oznacza zatem, że kwestionuje on wydane postanowienie o nieściągalności, podważa jego legalność, choć to przecież wspomniany, właściwy i kompetentny organ egzekucyjny, podlegający sądowemu nadzorowi instancyjnemu, ocenił, że dłużnik nie ma majątku. Wymaganie, aby w takich warunkach prawnych wierzyciel legitymował się kolejnym, identycznym postanowieniem o nieściągalności, staje się po prostu niezrozumiałe i niecelowe. Minister, powołując się na pozornie literalną wykładnię przepisów, zaprzeczył więc ich celowi, zmusił Skarżącą do podejmowania zbędnych czynności procesowych, które miałyby prowadzić do efektu, jaki i tak już został osiągnięty. Tym bardziej należy odrzucić konieczność podejmowania takich czynności, że wiążą się one z ponoszeniem kosztów postępowania sądowego i egzekucyjnego, które, co prawda, teoretycznie obciążają stronę przegrywającą proces cywilny, to jednak w istocie, z uwagi na brak majątku dłużnika, obciążać będą wierzyciela. W zaskarżonej interpretacji Organ, powołując się m.in. na wyrok NSA o sygn. II FSK 1754/07, akcentował fakt, że stan nieściągalności ma charakter dynamiczny. W ocenie Sądu temu faktowi nie można oczywiście zaprzeczyć, z tym jednak, że trudno przyjąć, aby taki dynamiczny charakter nieściągalności nie był znany Ustawodawcy. Prawdą jest, że postanowienie o nieściągalności (ściśle rzecz biorąc - o umorzeniu postępowania egzekucyjnego) nie tworzy stanu res iudicata, i że wskutek ujawnienia majątku dłużnika po wydaniu takiego postanowienia postępowanie egzekucyjne może być prowadzone na nowo. Mimo tego jednak Ustawodawca podatkowy podjął decyzję, że wydane w pewnym punkcie czasowym postanowienie o nieściągalności uprawnia wierzyciela - podatnika do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność wynika z urzędowego potwierdzenia stosownym postanowieniem wydanym w konkretnej dacie. Dynamiczność tej nieściągalności, tj. fakt, że w jakimkolwiek innym punkcie czasu w przyszłości dłużnik może nabyć odpowiedni majątek, albo że taki majątek obiektywnie istniejący, ale ukrywany w dacie wydania postanowienia, ujawni się później, dotyczy także tego postępowania egzekucyjnego, w którym wydano postanowienie o nieściągalności. Stąd niezrozumiałe jest nadawanie tej zmienności sytuacji dłużnika tak wielkiego znaczenia, skoro nie miała ona żadnego znaczenia dla samego Ustawodawcy podatkowego. (...) W powyższym kontekście wypada zauważyć, że ewentualne, ponowne wszczęcie i przeprowadzenie skutecznej egzekucji względem dłużnika, wobec którego w przeszłości wydano postanowienie o nieściągalności, nie może pozostać bez wpływu na rozliczenie podatkowe wierzyciela - podatnika. Jeśli w przeszłości wydano postanowienie o nieściągalności, ale później, pomimo tego postanowienia, egzekucja doprowadziła do odzyskania należnej wierzytelności z ujawnionego lub nabytego majątku dłużnika, to odzyskana kwota powinna być uwzględniona w korekcie jako przychód, a nie koszt podatkowy. O ile więc zawsze istniejąca (niezależnie od wydania postanowienia o nieściągalności) możliwość skutecznego przeprowadzenia kolejnej egzekucji doprowadzi do odzyskania wierzytelności uznanej kiedyś za nieściągalną, to uprawnione, fiskalne interesy Państwa pozostają zabezpieczone”.

Podsumowując, zdaniem Spółki, w przypadku uzyskania postanowienia o nieściągalności części Wierzytelności, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, uznanego przez Spółkę jako odpowiadający stanowi faktycznemu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zarówno tę część Wierzytelności, dla której zostało wydane postanowienie o nieściągalności, jak i jej pozostałą część, która nie była objęta postępowaniem sądowym i egzekucyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.