Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.78.2017.1.AKR
z 19 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłacaniem świadczenia pieniężnego dla osób posiadaczy Karty Polaka – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłacaniem świadczenia pieniężnego dla osób posiadaczy Karty Polaka.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka osobie, która złoży wniosek o zezwolenie na pobyt stały, na jej wniosek, może być przyznane świadczenie pieniężne. Na podstawie art. 8b ust. 1 ww. ustawy, wojewoda właściwy do przyjęcia wniosku o przyznanie świadczenia przyznaje w drodze decyzji uprawnionym osobom świadczenie pieniężne, które jest wypłacane w okresach miesięcznych. Wysokość świadczenia jest zróżnicowana, uzależniona od czasookresu jakiego dotyczy i liczby członków rodziny. Maksymalnie może być wypłacane przez okres 9 miesięcy.

Na mocy art. 8b ust. 2 ustawy o Karcie Polaka, Prezydent Miasta … wyznaczył Wnioskodawcę do realizacji wypłat świadczenia pieniężnego dla posiadaczy Karty Polaka osiedlających się w Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polski, podlega obowiązkowemu opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów). Świadczenie pieniężne dla posiadaczy Karty Polaka osiedlających się w Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określającym dochody (przychody) zwolnione od podatku dochodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od wypłacanego świadczenia pieniężnego dla posiadaczy Karty Polaka osiedlających się w Rzeczypospolitej Polskiej należy potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie pieniężne wypłacone posiadaczom Karty Polaka osiedlającym się w Rzeczypospolitej Polskiej podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ świadczenie to stanowi przychód podatnika i nie jest wymienione w katalogu zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych (art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W świetle powyższego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

W myśl art. 41 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie natomiast do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Prezydent Miasta wyznaczył Wnioskodawcę do realizacji wypłat świadczenia pieniężnego dla osób posiadaczy Karty Polaka osiedlających się w Rzeczypospolitej Polskiej. Wysokość świadczenia jest zróżnicowana, uzależniona od czasookresu jakiego dotyczy i liczby członków rodziny - maksymalnie może być wypłacane przez okres 9 miesięcy.

Zgodnie z art. 8a ust. 1-2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka (Dz. U z 2014 r. poz. 1187, z późn. zm.) osobie, która złoży wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt stały z powołaniem się na okoliczność, o której mowa w art. 195 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 1650, z późn. zm.), na jej wniosek, może być przyznane świadczenie pieniężne przeznaczone na częściowe pokrycie kosztów zagospodarowania i bieżącego utrzymania w Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „świadczeniem pieniężnym”. Świadczenie pieniężne przyznaje się na okres do 9 miesięcy. Wniosek o przyznanie świadczenia pieniężnego składa się do wojewody, do którego został złożony wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt stały, o którym mowa w ust. 1.

W związku z tym świadczenie to może być przyznane osobie, która posiada ważną Kartę Polaka i zamierza osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe.

Z kolei, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o Karcie Polaka, Karta Polaka może być przyznana osobie, która deklaruje przynależność do Narodu Polskiego i spełni łącznie następujące warunki:

• wykaże swój związek z polskością przez przynajmniej podstawową znajomość języka polskiego, który uważa za język ojczysty, oraz znajomość i kultywowanie polskich tradycji i zwyczajów;
  

• w obecności konsula Rzeczypospolitej Polskiej lub wojewody, albo wyznaczonego przez niego pracownika, złoży pisemną deklarację przynależności do Narodu Polskiego;
  

• wykaże, że jest narodowości polskiej lub posiadała obywatelstwo polskie, lub co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków było narodowości polskiej lub posiadało obywatelstwo polskie, albo przedstawi zaświadczenie organizacji polskiej lub polonijnej działającej na terenie jednego z państw, o których mowa w art. 2 ust. 2, potwierdzające aktywne zaangażowanie w działalność na rzecz języka i kultury polskiej lub polskiej mniejszości narodowej przez okres co najmniej ostatnich trzech lat;
  

• złoży oświadczenie, że ona lub jej wstępni nie repatriowali się lub nie zostali repatriowani z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, na podstawie umów repatriacyjnych zawartych w latach 1944-1957 przez Rzeczpospolitą Polską albo przez Polską Rzeczpospolitą Ludową z Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Ukraińską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Litewską Socjalistyczną Republiką Radziecką i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, do jednego z państw będących stroną tych umów.
  
  

Zatem, omawiane świadczenie może otrzymać osoba zamierzająca osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe i która:

• jest narodowości polskiej lub ma polskie obywatelstwo,
  

• ma polskie korzenie (Polką/Polakiem był przynajmniej jeden z rodziców, dziadków lub obydwoje pradziadkowie),
  

• przedstawi zaświadczenie organizacji polskiej lub polonijnej działającej na terenie jednego z państw wymienionych w przypisie, potwierdzające aktywne zaangażowanie w działalność na rzecz języka i kultury polskiej lub polskiej mniejszości narodowej przez okres co najmniej ostatnich trzech lat.
  
  

Przechodząc na grunt postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, że podstawową zasadą podatku dochodowego jest zasada powszechności opodatkowania wynikająca z art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c (ustawowy katalog zwolnień przedmiotowych) oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 108 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty pomocy pieniężnej i wartość innych świadczeń finansowanych ze środków budżetowych, przyznawanych repatriantom oraz osobom, które ubiegają się o udzielenie ochrony międzynarodowej.

Jak wynika z definicji słownikowej (Słownik języka polskiego PWN) repatriacja to powrót do ojczyzny osób, które z różnych przyczyn zwykle niezależnych od ich woli, znalazły się poza granicami swego kraju.

Podkreślić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 108 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera odesłania do ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz.U. z 2014 r. poz. 1392, z późn. zm.). W rezultacie należy odwołać się do celu ustawodawcy. Zaniechanie w omawianym przepisie wyraźnego odwołania do przepisów ustawy o repatriacji, należy odczytywać jako świadomy cel ustawodawcy podatkowego. Brzmienie zwolnienia przedmiotowego wskazuje, że w zamiarze ustawodawcy leżało rozszerzenie pojęcia „repatriant” w odniesieniu do definicji zawartej w art. 1 ust. 2 ustawy o repatriacji.

Analiza sposobu określenia zwolnionego świadczenia, prowadzi do wniosku, że zostało ono zdefiniowane w sposób szeroki, bez odwoływania się do konkretnych regulacji. Jedynym wyznacznikiem rodzaju zwolnionego świadczenia pozostaje jego finansowanie ze środków budżetowych. Powyższe względy przemawiają za tym, aby definicji wyrażenia „repatriant” poszukiwać w odniesieniu do pojęcia słownikowego wyrazu „repatriacja”.

Tym samym świadczenia przyznawane na podstawie art. 8a ust. 1 ustawy o Karcie Polaka zostały objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 108 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że świadczenia pieniężne wypłacane dla osób posiadaczy Karty Polaka osiedlających się w Rzeczypospolitej Polskiej korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 108 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że ww. świadczenia, których wypłat będzie dokonywał Wnioskodawca, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i z tego tytułu Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.