2017.07.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.151.2017.1.IGO
z 11 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych na rzecz Banku przez Stowarzyszenie w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych na rzecz Banku przez Stowarzyszenie w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Bank jest instytucją finansową prowadzącą działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 ze zm.). Bank w ramach prowadzonej działalności oferuje swoim Klientom szeroki katalog usług finansowych. W celu zagwarantowania bezpieczeństwa oraz zwiększenia efektywności usług finansowych świadczonych przez Bank konieczne, zarówno w aspekcie funkcjonalnym jak i technicznym, jest korzystanie z pośrednictwa Stowarzyszenia. Podmiot ten legitymuje się statusem międzynarodowej organizacji, której współwłaścicielami są instytucje finansowe. Stowarzyszenie zapewnia bezpieczne i wystandaryzowane usługi w zakresie przesyłania informacyjnych komunikatów finansowych pomiędzy bankami i innymi instytucjami finansowymi (np domy maklerskie, giełdy) drogą telekomunikacyjną za pośrednictwem sieci transmisji danych.

Ponadto w ofercie Stowarzyszenia znajdują się inne wyspecjalizowane rozwiązania dedykowane dla uczestników sektora finansowego związane ze świadczeniem usług pośrednictwa finansowego, jak choćby asysta w uzgadnianiu i raportowaniu dla potwierdzeń rynku pieniężnego. Należy również zauważyć, iż z uwagi na ukształtowane warunki wzajemnych relacji gospodarczych Bank zobowiązany jest również do ponoszenia dodatkowych opłat z tytułu korzystania z usług Stowarzyszenia, jak choćby opłaty za utrzymanie sieci (tzw. annual maintenance) czy też opłaty za zwiększenie przepustowości kanałów informacyjnych w związku z realizacją i przekroczeniem określonych pułapów zleceń (tj. band upgrade).

Reasumując, system oferowany przez Stowarzyszenie zapewnia wysokie standardy bezpieczeństwa wymagane przy świadczeniu usług finansowych a także umożliwia uzgadnianie i skuteczne rozliczanie operacji stanowiąc przy tym efektywny, niezbędny i wystandaryzowany instrument komunikacji pomiędzy uczestnikami międzynarodowego sektora finansowego. Aktualnie wykorzystanie komunikatów finansowych w ramach działalności bankowej stanowi standard rynkowy.

Z uwagi na fakt, iż Stowarzyszenie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, niezarejestrowanym na terytorium Polski jako podatnik VAT lub płatnik VAT UE, Bank jako nabywca przedmiotowych usług zgodnie z art. 28b w związku z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”) jest zobowiązany do rozpoznania importu usług w przedmiotowym zakresie i rozliczenia należnego VAT, będąc w świetle art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikiem VAT tego tytułu w ramach procedury odwrotnego obciążenia (ang. reverse charge).

Opisane powyżej usługi świadczone na rzecz Banku przez Stowarzyszenie były już przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji i w aktualnym stanie prawnym podlegają zwolnieniu z opodatkowania VAT zarówno jako:

usługi pośrednictwa finansowego, tj. na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT, oraz jako
usługi pomocnicze, tj. na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT.

Powyższe wynika z wydanej na rzecz Banku interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 maja 2011 r., nr IPPP3/443-342/11-2/JF. W przywołanej interpretacji organ w całości zaakceptował stanowisko Wnioskodawcy odstępując od uzasadnienia prawnego na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej. Jednocześnie potwierdzono kwalifikację przedmiotowych usług jako usług pośrednictwa finansowego poprzez wskazanie iż: „czynności w ramach analizowanej usługi rozliczeniowej poprzez kojarzenie zainteresowanych stron w tym umożliwienie realizacji zlecenia/otrzymania przelewu, przelewów bezgotówkowych, czy założenia lokat/depozytu przejawia cechy pośrednictwa w stosunku do usług finansowych. Tak więc oferowane rozwiązanie technologiczne, które pozwala na realizację przelewu czy możliwość założenia depozytu stanowi element współzaanagażowania i partycypacji organizacji rozliczeniowych w zakresie zasadniczych usług finansowych korzystając wówczas ze zwolnienia z opodatkowania VAT”.

Mając na uwadze wejście w życie ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 poz. 2024, dalej powoływana jako: „Ustawa Nowelizująca”), która uchyla z dniem 1 lipca 2017 r. ust. 13 i 14 art. 43 ustawy o VAT, Bank powziął wątpliwości w zakresie opodatkowania opisanych w zdarzeniu przyszłym usług świadczonych przez Stowarzyszenie na rzecz Banku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego usługi świadczone na rzecz Banku przez Stowarzyszenie będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania VAT również w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od faktu uchylenia z dniem 1 lipca 2017 r. ust. 13 i 14 art. 43 ustawy o VAT, przedmiotowe usługi w dalszym ciągu będą korzystać ze zwolnienia z VAT jako usługi pośrednictwa w odniesieniu do zasadniczych usług finansowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38-41 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju Definicja dostawy towarów została zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z uwagi na fakt, iż przedmiotem analizowanych usług nie są towary, nie ma wątpliwości, iż nie wystąpi sytuacja dostawy towarów w związku z czynnościami dotyczącymi wymiany komunikatów między instytucjami finansowymi na okoliczność przeprowadzenia i uzgadniania transakcji finansowych.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 28b ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone przez podatników, w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, mających siedzibę w kraju innym niż kraj nabywającego usługę, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikiem z tytułu usług będących przedmiotem niniejszego wniosku jest Bank. Stosownie bowiem do przywołanego przepisu, podatnikami są osoby również osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywający usługi świadczone przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium Polski. Powyższe oznacza, iż w każdym przypadku gdy dochodzi do nabycia przez Bank usług świadczonych przez Stowarzyszenie, podatnikiem VAT z tytułu takiej transakcji jest ich nabywca, tj. Bank. W związku z powyższym Wnioskodawca jest zobowiązany do sklasyfikowania przedmiotowych usług według właściwych stawek podatku a następnie rozliczenia należnego podatku na analogicznych zasadach, jak krajowi podatnicy tego podatku świadczący usługi w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%. Natomiast w myśl art. 146a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 wynosi 23%

Od powyższej ogólnej zasady opodatkowania ustawa o VAT wprowadza liczne wyjątki w postaci obniżonych stawek lub zwolnienia od podatku. Katalog zwolnień, obejmujący swoim zakresem usługi finansowe (w zakresie wskazanym w art. 43 ust. 1 pkt 38-41 ustawy o VAT), zdefiniowany został w ustawie z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476) i wprowadzony został z dniem 1 stycznia 2011 r. W aktualnym stanie prawnym przedmiotowy katalog zwolnień obejmuje następujące usługi:

usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy),
usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy),
usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy),
usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w spółkach i innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają one osobowość prawną - z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi (art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy),
usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2014 r. poz. 94, z póżn. zm.), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie (art. 43 ust. 1 pkt 41).

Ponadto, w myśl art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa powyżej nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa oraz usług w zakresie leasingu.

Należy również zwrócić uwagę na odpowiednie uregulowania zawarte w prawie wspólnotowym. Zgodnie z przepisem art. 135 ust. 1 lit. a-d, f-g dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, ze zm.), państwa członkowskie zwalniają m.in. następujące transakcje:

transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługi pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych nie zostały odrębnie zdefiniowane w ustawie o VAT, co do zakresu czynności, które mogą się składać na istotę świadczonych usług.

Posiłkując się definicją przyjętą w Słowniku Języku Polskiego PWN przez pośrednictwo rozumie się: „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwienie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Na tej podstawie pośrednictwo należy traktować jako czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 grudnia 2012 r. IPPP3/443-1001/12-2/IG). Z powyższą sytuacją mamy do czynienia również w przypadku usług świadczonych przez Stowarzyszenia na rzecz Wnioskodawcy, gdzie w wyniku zapewnienia możliwości wymiany komunikatów między instytucjami finansowymi dochodzi do przeprowadzenia i uzgadniania transakcji finansowych. Należy podkreślić bowiem, iż istotą usług świadczonych przez Stowarzyszenie jest umożliwienie komunikacji między bankami, po to, aby mogły one wykonywać usługi bankowe takie jak na przykład: przelew, założenie lokaty, złożenie depozytu, udzielenie gwarancji etc. Wszystkie podejmowane w tym zakresie przez Stowarzyszenie działania stanowią usługę pośrednictwa działalnością wykonywanej przez Bank tj. działalności z zakresu usług określonych w art. 43 ust. 1 pkt 38-41 Ustawy o VAT.

Ponadto Bank pragnie podkreślić, iż ratio legis dla uchwalenia przepisów Ustawy Nowelizującej, wchodzących w życie z dniem 1 lipca 2017 r., zgodnie z uzasadnieniem do tego aktu ma zawężać zakres zwolnienia w odniesieniu do usług świadczonych przez podmioty o profilu ubezpieczeniowym. Stąd zakres zwolnienia dla podmiotów działających w obszarze sektora finansowego nie powinien ulegać zmianie.

Jednocześnie należy podkreślić, iż Bank uzyskał pozytywne rozstrzygnięcia w formie przywołanej powyżej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 maja 2011 r., nr IPPP3/443-342/11-2/JF. Zgodnie z wykładnią przedmiotowego rozstrzygnięcia organu interpretacyjnego usługi będące przedmiotem niniejszego wniosku podlegają zwolnieniu z opodatkowania VAT zarówno jako:

usługi pośrednictwa finansowego, tj. na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT, oraz jako
usługi pomocnicze, tj. na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT.

Organ w całości przychylił się do stanowiska Banku, iż usługi Stowarzyszenia stanowią usługi pośrednictwa finansowego potwierdzając, iż; „Istota pośrednictwa sprowadza się bowiem zgodnie z leksykalnym rozumieniem tego terminu do umożliwienia porozumienia, nawiązania relacji i załatwienia jakiś spraw dotyczących obu stron. Tym samym biorąc pod uwagę charakter i specyfikę usług organizacji rozliczeniowych istnieje ich nierozerwalny związek chociażby z rozliczeniem uczestników transakcji finansowych. Przykładowo system organizacji SWIFT może generować różnego rodzaju znormalizowane komunikaty w zakresie operacji finansowych. Jednocześnie ich wymiana pomiędzy bankami wpływa i determinuje możliwość realizacji konkretnych usług finansowych. Stąd czynności w ramach analizowanej usługi rozliczeniowej poprzez kojarzenie zainteresowanych stron w tym umożliwienie realizacji zlecenia/otrzymania przelewu, przelewów bezgotówkowych, czy założenia lokat/depozytu przejawia cechy pośrednictwa w stosunku do usług finansowych. Tak więc oferowane rozwiązanie technologiczne, które pozwala na realizację przelewu czy możliwość założenia depozytu stanowi element współzaanagażowania i partycypacji organizacji rozliczeniowych w zakresie zasadniczych usług finansowych korzystając wówczas ze zwolnienia z opodatkowania VAT”.

Tym samym okoliczność zmiany ustawy o VAT na mocy przepisów Ustawy Nowelizującej, wchodzących w życie z dniem 1 lipca 2017 r., nie powinna wpłynąć na aktualność stanowiska wyrażonego przez tutejszy Organ w interpretacji z dnia 10 maja 2011 r. (nr IPPP3/443-342/11-2/JF). Pomimo bowiem uchylenia ustępu 13 w art. 43 ustawy o VAT, czyli jednej podstawy zwolnienia z opodatkowania dla usług świadczonych przez Stowarzyszenie, wciąż aktualna pozostaje druga podstawa zwolnienia wskazana przez Organ, tj. przepisy art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT w zakresie usług pośrednictwa finansowego. Ponieważ Ustawa Nowelizująca nie modyfikuje w żadnym stopniu zakresu znaczeniowego terminu „usługa pośrednictwa finansowego”, brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania za zasadną zmianę kwalifikacji podatkowej na gruncie opodatkowania VAT w odniesieniu do usług będących przedmiotem niniejszego wniosku. W konsekwencji powyższego oraz z uwagi na tożsamość stanów faktycznych i charakter świadczonych przez Stowarzyszenie usług należy skłaniać się ku tezie, iż przedmiotowe usługi będą objęte zwolnieniem z VAT również w stanie prawnym obowiązującym po dniu 1 lipca 2017 r.

Ewentualna możliwość opodatkowania usług Wnioskodawcy nie znajduje także potwierdzenia w świetle zasad neutralności VAT jako kluczowego elementu konstrukcyjnego tego podatku. Fakt opodatkowania usług Stworzenia implikowałoby dodatkowy ciężar po stronie Banku, które w związku z ograniczonym prawem do odliczenia podatku naliczonego nie mógłby odliczyć podatku ponosząc jego ciężar.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że usługi świadczone na rzecz Banku przez Stowarzyszenie będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania VAT również w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Z kolei art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT wskazuje, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Z art. 28b ustawy VAT wynika z kolei, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28 ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n, które to wyjątki nie mają zastosowania w świetle przedstawionego stanu faktycznego.

W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, usługodawcą będzie podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Usługobiorcą usług, będzie natomiast podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT (Spółka).

Z uwagi na powyższe przepisy, obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Spółkę usług ciąży na Spółce. Tym samym Spółka nabywając usługi od Stwarzyszenia będzie zobowiązania do wykazania w deklaracji VAT importu usług ze stawką właściwą dla świadczenia tychże usług.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia
2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Powyższy przepis jest efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1. lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 z późn. zm.) , który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Powyższego przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Stosownie do art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024), od dnia 1 lipca 2017 r. w art. 43 ustawy uchylony zostanie ust. 13 i 14, natomiast ust. 15 tego artykułu otrzyma brzmienie:

„Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.”

Powyższa zmiana prowadzi do usunięcia z regulacji dotyczących zwolnień od VAT, zwolnienia dla usług stanowiących element zwolnionej od podatku usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 37-41 ustawy, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej.

W tym miejscu zauważyć należy, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37–41 miały na celu implementację do krajowego porządku prawnego przepisów art. 135 ust. 1 lit. a-f dyrektywy VAT, zgodnie z którymi zwolnieniu od tego podatku podlegają wymienione transakcje z dziedziny finansów i ubezpieczeń. Przepisy art. 43 ust. 13 i 14 nie mają wprawdzie bezpośredniego odpowiednika w przepisach dyrektywy VAT, stanowiły – jak pierwotnie uznano – odzwierciedlenie tez wynikających z orzecznictwa TSUE, odnoszącego się do kwestii możliwości zastosowania, w świetle przepisów ww. dyrektywy, zwolnienia dla części składowej usługi wykonywanej przez podmiot trzeci (np. wyroki w sprawach C–2/95 SDC, C–235/00 CSC, C–169/04 Abbey National, C–350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj), co odniesiono także do usługi ubezpieczeń. Mając jednak na uwadze orzeczenie TSUE w sprawie C–40/15, gdzie TSUE orzekł o braku analogii transakcji ubezpieczeniowych z usługami finansowymi, oraz zawężającą wykładnię Trybunału w odniesieniu do części składowej usługi finansowej, zasadne stało się usunięcie ust. 13 i 14 w art. 43 ustawy o VAT.

Celem przedmiotowej zmiany jest ściślejsze odwzorowanie przepisów dyrektywy VAT dotyczących zakresu stosowania zwolnienia do usług finansowych i ubezpieczeniowych oraz orzecznictwa TSUE. Z uwagi na to, że interpretacja zgodna z orzecznictwem TSUE w zakresie usług finansowych może i powinna zostać wyprowadzona bezpośrednio z przepisów art. 43 ust 1 pkt 7 i 38–41, przepis art. 43 ust. 13 jest zbędny. Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41 ustawy o VAT uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych). Ze zwolnienia będą nadal korzystać usługi stanowiące element usług finansowych wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41, jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest w ramach prowadzonej działalności oferuje swoim Klientom szeroki katalog usług finansowych. W celu zagwarantowania bezpieczeństwa oraz zwiększenia efektywności usług finansowych świadczonych przez Bank konieczne, zarówno w aspekcie funkcjonalnym jak i technicznym, jest korzystanie z pośrednictwa Stowarzyszenia, które legitymuje się statusem międzynarodowej organizacji, której współwłaścicielami są instytucje finansowe. Stowarzyszenie zapewnia bezpieczne i wystandaryzowane usługi w zakresie przesyłania informacyjnych komunikatów finansowych pomiędzy bankami i innymi instytucjami finansowymi (np domy maklerskie, giełdy) drogą telekomunikacyjną za pośrednictwem sieci transmisji danych.

Usługi Stowarzyszenia polegają co do zasady na wymianie komunikatów pomiędzy uczestnikami rynku finansowego celem efektywnego i bezpiecznego przeprowadzania transakcji finansowych. System oferowany przez Stowarzyszenie umożliwia generowanie różnego rodzaju komunikatów zarówno szyfrowanych jak i nieszyfrowanych dotyczących m.in.: założenia lokaty, depozytów, zlecenia przelewu, obciążenia płatności odsetkowych, czy informacji w zakresie przelewów bezgotówkowych. Ponadto w ofercie Stowarzyszenia znajdują się inne wyspecjalizowane rozwiązania dedykowane dla uczestników sektora finansowego związane ze świadczeniem usług pośrednictwa finansowego, jak choćby asysta w uzgadnianiu i raportowaniu dla potwierdzeń rynku pieniężnego. Należy również zauważyć, iż z uwagi na ukształtowane warunki wzajemnych relacji gospodarczych Bank zobowiązany jest również do ponoszenia dodatkowych opłat z tytułu korzystania z usług Stowarzyszenia, jak choćby opłaty za utrzymanie sieci (tzw. annual maintenance) czy też opłaty za zwiększenie przepustowości kanałów informacyjnych w związku z realizacją i przekroczeniem określonych pułapów zleceń (tj. band upgrade). System oferowany przez Stowarzyszenie zapewnia wysokie standardy bezpieczeństwa wymagane przy świadczeniu usług finansowych a także umożliwia uzgadnianie i skuteczne rozliczanie operacji stanowiąc przy tym efektywny, niezbędny i wystandaryzowany instrument komunikacji pomiędzy uczestnikami międzynarodowego sektora finansowego. Aktualnie wykorzystanie komunikatów finansowych w ramach działalności bankowej stanowi standard rynkowy.

Z uwagi na powołane przepisy, jak również przedstawioną powyżej analizę wprowadzanych zmian od 1 lipca 2017 r. w ustawie o podatku od towarów i usług, w celu ustalenia, czy nabywane przez Wnioskodawcę usługi będą korzystać ze zwolnienia od podatku, uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych).

Istotne w tym zakresie są – co wskazano powyżej – orzeczenia TSUE, z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 SDC, z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd., oraz z 28 lipca 2011 r. C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE.

W analizowanej sprawie nabywane przez Wnioskodawcę (Spółkę) usługi opisane we wniosku niewątpliwie stanowią element usługi finansowej „w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych i wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych”, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, gdyż ich celem jest umożliwienie realizowania transakcji finansowych. Usługi powyższe mogą być potraktowane jako odrębna całość, o czym świadczy fakt, że są świadczone przez odrębny podmiot. Niewątpliwie też stanowią wsparcie i zwiększają efektywność działania banku. Jednakże należy podkreślić, iż skoro usługa polega na przesyłaniu komunikatów o ujednoliconym standardzie przy wykorzystaniu sieci informacyjnej (komunikacyjnej), jest to wsparcie z zakresu technologii informatycznych i rozwiązań systemowych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie Nordea PankkiSuomiOyj C-350/10, rozstrzygał kwestię kluczową dla przedmiotowej sprawy zawartą w pytaniu prejudycjalnym: „Czy art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy […] należy interpretować w ten sposób, że usługi SWIFT, opisane w części 1 niniejszego postanowienia, wykorzystywane w obrocie płatniczym i do realizacji transakcji na papierach wartościowych pomiędzy instytucjami finansowymi, są zwolnione z podatku VAT?”.

Wskazać należy, że art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145 z 13.06.1977 r., s. 1) dotyczy zwolnienia z podatku VAT transakcji:

łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i faktoringu;
łącznie z negocjacjami, z wyjątkiem zarządzania i przechowywania, dotyczące akcji, udziałów w spółkach lub stowarzyszeniach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych (…).

TSUE w ww. orzeczeniu zauważył, że: ,,(…) skoro usługi swift są usługami elektronicznego przesyłania wiadomości, których wyłącznym przedmiotem jest przekazywanie danych, nie spełniają one jako takie żadnej z funkcji którejkolwiek z transakcji finansowych, o których mowa w art. 13 cześć B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, tj. nie skutkują przeniesieniem środków lub papierów wartościowych i nie posiadają zatem ich cech.” (pkt 34 wyroku).

Jak wskazał dalej Trybunał ,,odpowiedzialność SWIFT ogranicza się do aspektów technicznych i nie obejmuje specyficznych i istotnych elementów operacji finansowych będących przedmiotem sporu przed sądem krajowym.” (pkt 39 wyroku).

W konkluzji Trybunał stwierdził, że ww. przepis dyrektywy „należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku od wartości dodanej ustanowione w powyższym przepisie nie obejmuje usług swift (…)” (pkt 40 wyroku).

Trybunał również we wcześniejszych wyrokach: w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) oraz w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd, zajmował się podobną kwestią wskazując przy tym na charakterystyczne cechy i kryteria, m.in. odpowiedzialność usługodawcy względem banku, czy usługi te stanowią oddzielną całość oraz czy ich skutki będą stanowić specyficzne i istotne funkcje transakcji finansowej, które zdaniem TSUE należy brać pod uwagę w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B(d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). W wyroku C-2/95 TSUE wskazał, ,,sam fakt, że usługa jest wykonywana całkowicie drogą elektroniczną, samo w sobie nie wyklucza zastosowania zwolnienia dla tej usługi. Jeśli, z drugiej strony, usługa ta pociąga za sobą jedynie pomoc techniczną i elektroniczną dla osoby wykonującej podstawowe, szczególne zadania dla transakcji objętych pkt 3 i 5 artykułu 13B (d), to nie spełnia ona warunków do zwolnienia. Takie zastosowanie wynika jednak z charakteru tych usług, a nie ze sposobu, w jaki jest ona wykonywana”(pkt 37). Następnie Trybunał zaznaczył, że ,,sam fakt, że jakiś istotny element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje, jest zwolniona z podatku” (pkt 65). Dalej Trybunał wskazał, iż aby usługi pomocnicze dla zwolnionej usługi głównej mogły również korzystać ze zwolnienia „muszą, w szerokim ujęciu, tworzyć odrębną całość, spełniając w efekcie szczególne, zasadnicze funkcje opisanej usługi (…). Usługę zwolnioną z podatku na podstawie przepisów dyrektywy należy odróżnić od zwykłej fizycznej lub technicznej dostawy, takiej jak udostępnienie bankowi systemu obsługi danych.” (pkt 66 wyroku).

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w orzeczeniu z dnia 13 grudnia
2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową miedzy stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy.

(…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Z analizy ww. orzeczeń wynika więc, że ze zwolnienia będą korzystać usługi stanowiące element usług finansowych, jeżeli:

z ogólnego punktu widzenia stanowią osobną całość,
obejmują funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej,
świadczone usługi muszą pociągać za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej zainteresowanych podmiotów.

W orzeczeniu z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie C-607/14 Bookit Ltd TSUE podkreślił, że transakcje zwolnione na podstawie art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT zostały zdefiniowane ze względu na charakter świadczonych usług, a nie ze względu na usługodawcę lub usługobiorcę. Zwolnienie nie jest zatem uzależnione od spełnienia wymogu, by transakcje były dokonywane przez określony rodzaj zakładu lub osoby prawnej, jeśli wchodzą one w zakres transakcji finansowych.

Trybunał orzekł, że „przelew jest transakcją polegającą na realizacji dyspozycji przekazania określonej sumy pieniędzy z jednego rachunku na drugi. Transakcja ta cechuje się w szczególności tym, że powoduje zmianę sytuacji prawnej i finansowej istniejącej z jednej strony między udzielającym dyspozycji a beneficjentem, a z drugiej strony między nimi a ich bankiem, w odpowiednim przypadku, między bankami. Ponadto transakcją powodującą tę zmianę jest sam przelew środków między kontami, niezależnie od jego kauzy (…)

(…) brzmienie art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT nie wyklucza co do zasady, aby transakcja przelewu składała się z różnych odrębnych usług, które stanowią wówczas „transakcje dotyczące” przelewów w rozumieniu tego przepisu (…). Jakkolwiek nie można wykluczyć, że omawiane zwolnienie może obejmować usługi niebędące w swej istocie przelewami, to jednak zwolnienie to może dotyczyć jedynie transakcji tworzących odrębną całość, ocenianą w sposób ogólny, których skutkiem jest pełnienie jedynie szczególnych i istotnych funkcji takich przelewów (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 1997r. , SDC, C-2/95 EU:C:1997:278, pkt 66-68).”

Zdaniem TSUE z powyższego wynika, że „aby można było zaklasyfikować świadczone usługi jako transakcje dotyczące przelewów w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT, muszą tworzyć odrębną całość, ocenianą w sposób ogólny, której skutkiem jest pełnienie szczególnych i istotnych funkcji przelewu i która w konsekwencji skutkuje przeniesieniem środków pieniężnych i powoduje zmiany prawne i finansowe. W tym względzie należy odróżnić usługę zwolnioną z podatku w rozumieniu dyrektywy VAT od wykonania zwykłego świadczenia rzeczowego lub technicznego. Istotne jest w szczególności, aby w tym celu zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy, a zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy transakcji ( zob. podobnie: wyrok z dnia 5 czerwca 1997 r., SDC, C-2/95, z dnia 28 lipca 2011 r. Nordea Pankki Suomi, C-350/10).”

Z wniosku wynika, że przedmiotem niniejszej interpretacji są nabywane przez bank od Stowarzyszenia usługi, które polegają de facto na wymianie komunikatów w sieci komunikacyjnej pomiędzy instytucjami finansowymi w celu umożliwienia przeprowadzenia określonych operacji finansowych.

Usługi te, jakkolwiek będące elementem usługi finansowej i stanowiące odrębną od niej całość, a także niezbędne w procesie realizacji wykonywanych przez bank czynności zwolnionych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, nie są jednak dla tych usług specyficzne – stanowią one czynności o charakterze czysto technicznym.

Nabywane przez Wnioskodawcę usługi związane z przesyłaniem informacyjnych komunikatów finansowych pomiędzy bankami i innymi instytucjami finansowymi drogą telekomunikacyjną za pośrednictwem sieci transmisji danych, jakkolwiek związane z usługami finansowymi, poprzez obsługę pewnych procesów związanych z transakcjami płatniczymi, same w sobie jednak takimi usługami nie są. Wnioskodawca nie uczestniczy w sposób szczególny i istotny w zmianach prawnych i finansowych konkretyzujących przeniesienie własności danych środków pieniężnych i pozwalających, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, uznać ją za transakcję dotyczącą płatności lub przelewów zwolnioną z podatku VAT. Wnioskodawca nie nabywa usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, które by obciążały albo zwiększały danych rachunków, dzięki usłudze nie dokonuje na rachunkach zapisów ani nawet nie zleca takiego obciążenia lub uznania.

Szczególną uwagę w opisanej sprawie należy zwrócić na analizę cechy „niezbędności”. Odwołując się do literalnego znaczenia, posiłkując się przy tym słownikowym rozumieniem słowa „niezbędny”, oznacza on coś co jest koniecznie potrzebne, określa stosunek co najmniej dwóch rzeczy zgodnie z którym jedna nie może istnieć bez drugiej. Niezbędność wyraża taką relację, która opiera się na wzajemnej nierozłączności.

Ponadto, aby opisane czynności mogły zostać uznane za zwolnione, czynności te muszą być właściwe – w znaczeniu: specyficzne (specyficzny – właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska). Co znaczy zatem, że usługa musi być właściwa. „Właściwe” w semantycznym znaczeniu oznacza tyle co zgodnie z jakąś normą, przepisami itp., charakterystyczne dla kogoś lub czegoś, mające najbardziej typowe, charakterystyczne cechy dla danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk; nie rzekome, nie fałszywie, prawdziwe, powołane prawnie do jakiś zadań, kompetentne (B. Dunaj, Popularny słownik języka polskiego, Warszawa 2000, s. 787). Połączenie słowa „właściwe” z usługami opisanymi w art. 43 ust. 1 pkt 40, prowadzi do wniosku, wedle którego z podanych wyżej znaczeń słowa „właściwe” istotne znaczenie będą miały tylko niektóre z nich, a mianowicie słowa „charakterystyczny dla kogoś lub czegoś”, „stanowiący najważniejszą część czegoś”, „mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów lub zjawisk”. Aby zatem uznać usługę za właściwą musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić odrębną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej.

Na tle powyższego stwierdzenia, opisane przez Wnioskodawcę usługi, mogą co najwyżej przekładać się na efektywniejsze prowadzenie działalności instytucji finansowej, natomiast nie można uznać ich za usługi właściwe, gdyż pomimo że stanowią, obok usługi finansowej, odrębną całość, nie obejmują one funkcji charakterystycznych dla tej usługi zwolnionej, tj. w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych. Przyjęcie takiego podejścia byłoby zbyt daleko idące, i jednocześnie stojące w sprzeczności z zasadą wąskiej wykładni prawa podatkowego dotyczącego zwolnień, jako odstępstwa od powszechności opodatkowania.

Raz jeszcze pokreślić należy, że nabywane przez Wnioskodawcę czynności związane z przesyłaniem informacyjnych komunikatów finansowych pomiędzy bankami i innymi instytucjami finansowymi drogą telekomunikacyjną za pośrednictwem sieci transmisji danych ograniczają się do aspektów technicznych i nie obejmują specyficznych i istotnych elementów operacji finansowych korzystających ze zwolnienia od podatku. W żadnym aspekcie nie wpływają na zmianę sytuacji finansowej klienta. Dokonywanie czynności dotyczące usług przekazywania i prezentowania informacji o płatnościach nie zmieniają i nie wpływają w żadnej mierze na stosunki finansowo – prawne stron.

W konsekwencji należy uznać, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi związane z przesyłaniem informacyjnych komunikatów finansowych pomiędzy bankami i innymi instytucjami finansowymi drogą telekomunikacyjną za pośrednictwem sieci transmisji danych nie będą objęte zwolnieniem od podatku VAT przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Tym samym przedmiotowe usługi nabywane przez Wnioskodawcę będą opodatkowane zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT stawką podstawową w wysokości 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się wskazanej we wniosku interpretacji indywidualnej nr IPPP3/443-342/11-2/JF, tut. Organ wyjaśnia, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin