INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 06 grudnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura – 09 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 28 lutego 2012 r. oraz w dniu 14 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia przez osobę niepełnosprawną wydatków na remont kuchni i łazienki jako wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne:

• w części dotyczącej wydatków poniesionych na wyburzenie ściany oddzielającej wcześniej samą łazienkę od ubikacji i poszerzenie pomieszczenia związane z wypoziomowaniem podłogi, usunięciem drzwi i ościeżnicy z jednego z osobnych wejść oraz zamurowaniem tego wejścia; demontaż gumolitu z podłogi w kuchni i łazience i w to miejsce zakup i położenie gresu szkliwionego; zlikwidowanie wanny, zakup i montaż kabiny prysznicowej w pełni przystosowanej do funkcjonowania osoby niepełnosprawnej; zakup i montaż atestowanych uchwytów - jest prawidłowe,
• w części dotyczącej pozostałych wydatków - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09 grudnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia przez osobę niepełnosprawną wydatków na remont kuchni i łazienki jako wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismami z dnia 16 lutego 2012 r. oraz z dnia 07 marca 2012 r. znak: IBPB II/1/415-1014/11/MCZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 28 lutego 2012 r. oraz w dniu 14 marca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku, po jego uzupełnieniach, został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną od dnia 30 kwietnia 2007 r. i aktualnie posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 01 lipca 2011 r., ważne do dnia 31 lipca 2013 r. W uzasadnieniu orzeczenia stwierdzono, iż „(…) Na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz badania lekarskiego zaliczono Panią do UMIARKOWANEGO stopnia niepełnosprawności stwierdzając, że stan zdrowia umożliwia pracę jedynie w warunkach pracy chronionej oraz konieczność czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (…).”

W kwietniu 2007 r. Wnioskodawczyni zachorowała na toczeń rumieniowaty układowy (SLE), który jest chorobą przewlekłą i nieuleczalną. Choroba Wnioskodawczyni należy do grupy chorób autoagresywnych, autoimmunologicznych i polega na tym, że na skutek procesu patologicznego w toczniu, w organizmie Wnioskodawczyni powstały kompleksy antygen – przeciwciało, odkładające się w tkankach. W związku z tym, iż we krwi Wnioskodawczyni występuje bardzo duża liczba przeciwciał (od 5.500 do 10.000), które atakują strukturę DNA w tkance łącznej, głównie jądro komórkowe, doprowadzają w ten sposób do uszkodzenia wielu narządów i układów w organizmie. Wnioskodawczyni nadmieniła, iż z uwagi na swoją chorobę była 13 razy hospitalizowana. Choroba powoduje ograniczenie pełnienia ról społecznych i ogranicza fizycznie Wnioskodawczynię.

Z uwagi na swoją długoletnia chorobę Wnioskodawczyni ma problemy w życiu codziennym a jej życiu towarzyszy ból. Z racji tej choroby Wnioskodawczyni ma problemy z poruszaniem się oraz duże trudności w wykonywaniu czynności domowych, takich jak poranna toaleta, ubranie się czy sprzątanie. Często korzysta z pomocy męża, zwłaszcza w sytuacji nasilenia objawów choroby.

Dla Wnioskodawczyni bardzo utrudnione było korzystanie z łazienki, głównie wejście do wanny. Z uwagi na różnicę poziomu w łazience (5 cm), przy korzystaniu z toalety Wnioskodawczyni czasami zdarzało się upaść. Również nierówności podłogi łazienki i kuchni oraz położony na podłodze gumolit, utrudniały Wnioskodawczyni codzienne funkcjonowanie i egzystencję.

Wnioskodawczyni jest zatrudniona (z uwzględnieniem orzeczenia o stopniu niepełnosprawności) i nie korzysta z pomocy opieki społecznej ani Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W miesiącach lipcu i sierpniu 2011 r. Wnioskodawczyni przeprowadziła w swoim mieszkaniu remont kuchni i łazienki. Remont ten miał poprawić warunki bytowe Wnioskodawczyni, a przede wszystkim bezpieczniejsze poruszanie się i korzystanie z urządzeń w tych pomieszczeniach. Wykonując remont kuchni i łazienki Wnioskodawczyni chciała jedynie zaadoptować i wyposażyć te pomieszczenia stosownie do jej potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W związku z adaptacją ww. pomieszczeń Wnioskodawczyni dokonała w nich zmian a wszelkie wydatki związane z ich remontem zostały poniesione wyłącznie przez Wnioskodawczynię – na dowód czego Wnioskodawczyni posiada faktury VAT dokumentujące te wydatki, wystawione na jej imię i nazwisko.

Remont kuchni polegał na: skuciu kafelek ze ścian, wymianie instalacji elektrycznej i wodnej, usunięciu z podłogi gumolitu i położeniu w jego miejsce gresu szkliwionego, wyrównaniu i wygładzeniu ścian a następnie ich pomalowaniu, wyrównaniu i wygładzeniu sufitu i jego pomalowaniu. Zostały również wymienione meble kuchenne.

Remont łazienki polegał na: wyburzeniu ściany oddzielającej wcześniej samą łazienkę od ubikacji i poszerzeniu pomieszczenia, wypoziomowaniu podłogi, usunięciu z podłogi gumolitu i położeniu w jego miejsce gresu szkliwionego, usunięciu drzwi i ościeżnicy oraz zamurowaniu jednego z osobnych wejść, wymianie instalacji elektrycznej i wodnej, załataniu dziur w ścianach pozostałych po wcześniejszym remoncie związanym z wymianą rury kanalizacyjnej, położeniu kafelek, wymianie wanny na kabinę prysznicową, zainstalowaniu atestowanych uchwytów, wyrównaniu i wygładzeniu sufitu a następnie jego pomalowaniu. Zostały również wymienione mebli łazienkowe.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że cały materiał budowlany (kleje, zaprawy murarskie, gładzie i inne), elektryczny (kable, puszki, gniazdka i inne), hydrauliczny (rury, mufki, złączki i inne), jak również kafelki łazienkowe oraz gres podłogowy do kuchni i łazienki, kupowała po promocyjnych cenach lub – w przypadku kafelek – z 50% obniżką.

Wnioskodawczyni zaznaczyła, że obecnie podłogi, zarówno w kuchni, jak i łazience są równe, a dzięki gresowi może poruszać się bezpiecznie i pewnie. Kuchnia i łazienka zostały wyposażone w takie sprzęty i meble, z których Wnioskodawczyni może bezpiecznie korzystać oraz - pomimo ciężkiej choroby - w miarę normalnie żyć. Meble kuchenne są pozbawione kantów, blaty są zaokrąglone, co w przypadku upadku może zmniejszyć skutki uderzenia się. Ponadto sprzęt i meble łazienkowe pomagają Wnioskodawczyni na co dzień, kąpiel pod prysznicem jest przyjemnością, a sfera intymności nienaruszona. Wyposażenie łazienki w kabinę prysznicową pozwoliło Wnioskodawczyni na bycie bardziej samodzielną, a położenie kafelek pomogło w łatwiejszym utrzymaniu czystości.

Wnioskodawczyni wskazała również, iż:

• Remont kuchni i łazienki związany z adaptacją przedmiotowych pomieszczeń dla Wnioskodawczyni, osoby niepełnosprawnej, ułatwia jej codzienne funkcjonowanie.
• Wyposażenie ww. pomieszczeń w odpowiednie sprzęty i urządzenia pozwala Wnioskodawczyni na wykonywanie czynności znacznie mniej obciążających jej kości, stawy i narządy.
• Wykonany remont kuchni i łazienki pomógł w adaptacji i wyposażeniu ww. pomieszczeń stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
• Poniesione wydatki przyczyniły się do ułatwienia wykonywania czynności życiowych.
  
  

Wnioskodawczyni nie otrzymała dofinansowania do ww. remontu z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, gdyż się o nie nie ubiegała.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty, które poniosła w związku z przeprowadzonym remontem na adaptację kuchni oraz łazienki – zgodnie z przedstawionym przez nią stanem faktycznym – stanowią wydatki, uprawniające Wnioskodawczynię (jako osobę niepełnosprawną, w stopniu umiarkowanym) do odliczenia ich w zeznaniu rocznym, ponieważ – jak tego dowiodła – zostały poniesione na cele rehabilitacyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności

Ponadto, wskazać należy, iż przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Pojęcie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, aby zaistniała podstawa do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej i musi być związany z rodzajem jej niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo – modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego powinien być uzależniony zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, mający indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, mającą powiązanie z niepełnosprawnością.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Z racji swej choroby Wnioskodawczyni ma problemy z poruszaniem się oraz duże trudności w wykonywaniu czynności domowych, takich jak poranna toaleta, ubranie się czy sprzątanie. Często korzysta z pomocy męża, zwłaszcza w sytuacji nasilenia objawów choroby. Dla Wnioskodawczyni bardzo utrudnione było korzystanie z łazienki, głównie wejście do wanny. Również nierówności podłogi łazienki i kuchni oraz położony na podłodze gumolit, utrudniały Wnioskodawczyni codzienne funkcjonowanie i egzystencję. W 2011 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatki związane z przeprowadzeniem w jej mieszkaniu remontu kuchni i łazienki. Wydatki te są udokumentowane fakturami, wystawionymi na Wnioskodawczynię. Remont kuchni polegał na skuciu płytek ceramicznych ze ścian, wymianie instalacji elektrycznej i wodnej, usunięciu z podłogi gumolitu i położeniu w jego miejsce gresu szkliwionego, wyrównaniu i wygładzeniu ścian a następnie ich pomalowaniu, wyrównaniu i wygładzeniu sufitu oraz jego pomalowaniu, wymianie mebli kuchennych. Natomiast remont łazienki polegał na wyburzeniu ściany oddzielającej wcześniej samą łazienkę od ubikacji i poszerzeniu pomieszczenia, wypoziomowaniu podłogi, usunięciu z podłogi gumolitu i położeniu w jego miejsce gresu szkliwionego, usunięciu drzwi i ościeżnicy z jednego z osobnych wejść oraz jego zamurowaniu, wymianie instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej, załataniu dziur w ścianach pozostałych po wcześniejszym remoncie związanym z wymianą rury kanalizacyjnej, położeniu płytek ceramicznych, wymianie wanny na kabinę prysznicową, zainstalowaniu atestowanych uchwytów, wyrównaniu i wygładzeniu sufitu a następnie jego pomalowaniu, wymianie mebli łazienkowych. Obecnie podłogi, zarówno w kuchni, jak i łazience są równe, a dzięki gresowi Wnioskodawczyni może poruszać się bezpiecznie i pewnie. Kuchnia i łazienka zostały wyposażone w takie sprzęty i meble, z których Wnioskodawczyni może bezpiecznie korzystać oraz - pomimo ciężkiej choroby - w miarę normalnie żyć. Meble kuchenne są pozbawione kantów, blaty są zaokrąglone, co w przypadku upadku może zmniejszyć skutki uderzenia się. Ponadto sprzęt i meble łazienkowe pomagają Wnioskodawczyni na co dzień, kąpiel pod prysznicem jest przyjemnością, a sfera intymności nienaruszona.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na :

• wyburzenie ściany oddzielającej wcześniej samą łazienkę od ubikacji i poszerzenie pomieszczenia związane z wypoziomowaniem podłogi, usunięciem drzwi i ościeżnicy z jednego z osobnych wejść oraz zamurowaniem tego wejścia,
• demontaż gumolitu z podłogi w kuchni i łazience i w to miejsce zakup i położenie gresu szkliwionego,
• zlikwidowanie wanny, zakup i montaż kabiny prysznicowej w pełni przystosowanej do funkcjonowania osoby niepełnosprawnej,
• zakup i montaż atestowanych uchwytów

spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu Wnioskodawczyni w zeznaniu rocznym jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, o ile spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa wyżej.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Natomiast pozostałych wydatków wymienionych przez Wnioskodawczynię we wniosku i poniesionych przez nią na remont kuchni i łazienki jak również na wymianę mebli w tych pomieszczeniach nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne. Wydatki te nie wykazują bowiem cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością remont przeprowadzony w zakresie np. wyrównania i wygładzenia ścian i sufitu a następnie ich pomalowania poprawi komfort kuchni czy łazienki, wymiana mebli w tych pomieszczeniach poprawi warunki życia, a dostosowanie w łazience np. instalacji wodno - kanalizacyjnej jest niezbędne do funkcjonowania zamontowanej kabiny prysznicowej, jednak trudno doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności Wnioskodawczyni, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne. W szczególności cech charakterystycznych dla niepełnosprawności nie posiadają meble kuchenne, na które Wnioskodawczyni z racji pozbawienia ich kantów i wyposażenia w zaokrąglone blaty zwróciła uwagę. Z wniosku nie wynika bowiem, iżby meble te były przystosowane do niepełnosprawności Wnioskodawczyni, tj. posiadały takie parametry, które cechują się indywidualnością ze względu na niepełnosprawność Wnioskodawczyni.

Nie kwestionując zatem przydatności wymiany mebli w kuchni i łazience, jak również odczucia Wnioskodawczyni, iż z mebli tych może bezpiecznie korzystać oraz - pomimo ciężkiej choroby - w miarę normalnie żyć, należy jednakże stwierdzić, iż wskazane wyposażenie mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Nie można więc stwierdzić, że wskazane meble noszą znamiona wyposażenia stosownego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Należy również wskazać, że każdy podatnik dokonujący remontu czy modernizacji mieszkania może dokonać zmiany instalacji wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej, położenia płytek ściennych, gładzenia i malowania ścian oraz sufitu a także wymiany mebli kuchennych posiadających parametry wskazane przez Wnioskodawczynię, czy też mebli łazienkowych. Może zatem ponieść te wydatki, które poniosła Wnioskodawczyni.

Zatem remont czy modernizacja mieszkania w ww. zakresie nie ma cech indywidualnego przeznaczenia wynikającego z niepełnosprawności.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Podkreślić bowiem należy, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie jest ulgą remontowo-modernizacyjną. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełniają przesłanki określone w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec tego w tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zastrzega, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkania faktycznie zostały poniesione w celu ułatwienia wykonywania czynności życiowych osobie niepełnosprawnej; stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Należy również zauważyć, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawczynię. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu stanu faktycznego sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.