Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB2/415-939/14-3/JK
z 28 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 447/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 11 grudnia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2014 r. (data wpływu 16 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 grudnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB2/415-939/14-4/WM, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że odszkodowania za wypadki przy pracy wypłacane na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 grudnia 2014 r. nr ILPB2/415-939/14-4/WM wniósł pismem z 12 stycznia 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 20 stycznia 2015 r. nr ILPB2/4511-2-3/15-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 grudnia 2014 r. nr ILPB2/415-939/14-4/WM złożył skargę z 16 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 447/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 24 grudnia 2014 r. nr ILPB2/415-939/14-4/WM.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 447/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę kasacyjną z 23 czerwca 2015 r. nr ILRP-46-215/15-2/EŚ do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 20 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2397/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy w kopalni. Zainteresowany był zasypany i uwięziony przez kilka godzin pod ziemią. Po zdarzeniu ujawniły się u Wnioskodawcy symptomy silnej traumy psychicznej pourazowej, które pomimo intensywnego leczenia trwają do dnia dzisiejszego. Skutki wypadku były na tyle poważne, że Zainteresowany nie mógł pracować i zmuszony był przejść na rentę, a potem na wcześniejszą emeryturę. Trauma psychiczna, jakiej nadal doznaje, wymaga ciągłego leczenia psychiatrycznego, co powoduje zwiększenie kosztów na utrzymanie.

Wyrokiem sądu rejonowego z 21 marca 2014 r. pracodawca został zobowiązany do zapłaty skapitalizowanej renty uzupełniającej w wysokości 5 403 zł oraz odszkodowania w kwocie 5 950,40 zł (koszty leczenia) wraz z odsetkami.

Natomiast wyrokiem sądu okręgowego z 27 czerwca 2014 r. zostało Zainteresowanemu przyznane zadośćuczynienie od pracodawcy w wysokości 60 000 zł oraz 2 100 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Dochodzenie roszczeń Wnioskodawcy względem pracodawcy było kosztowne, długotrwałe i uciążliwe. Aby uzyskać zadośćuczynienie Zainteresowany poniósł wydatki na opłaty sądowe, wynagrodzenia dla pełnomocników oraz dojazdy do sądu w łącznej kwocie 25 000 zł.

Dnia 28 sierpnia 2014 r. pracodawca wypłacił Wnioskodawcy część zasądzonej kwoty – tylko za zadośćuczynienie.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że podstawą prawną wypłaty odszkodowania otrzymanego z tytułu wypadku przy pracy był wyłącznie art. 444 § 1 i art. 445  §  1 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca może być zwolniony z podatku dochodowego od odszkodowania i zadośćuczynienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, może być zwolniony z podatku.

W opinii Zainteresowanego, odszkodowania za wypadki przy pracy wypłacane na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – co stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku NSA z 7 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2008/11.

Ponadto, zgodnie z ustawą o PIT zwolnione z podatku są wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia pracownicze, jeśli ich wysokość i zasady ustalania wynikają z innych ustaw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 447/15 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2397/15.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca uzyskał odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu wypadku przy pracy. Podstawą prawną wypłaty był art. 444 § 1 i art. 445  §  1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r. poz. 459, dalej: K.c.).

W tym miejscu wskazać należy, że na postawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Na podstawie przytoczonego unormowania, zwolnione od podatku są otrzymane odszkodowania oraz zadośćuczynienia, poza taksatywnie wymienionymi, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Za odszkodowania wypłacone na podstawie przepisów prawa uznać – w myśl wykładni Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu poczynionej w wyroku z dnia 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 447/15 – należy odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem okaże się na przykład, decyzja organu państwa czy wyrok sądu (wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2004 r., sygn. akt I FSK 196/04, publ. LEX nr 129893). Zatem odszkodowania przyznane na podstawie art. 444 § 1 K.c., z tytułu uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia – zdaniem sądu – korzystają z przedmiotowego zwolnienia. W tym bowiem przypadku odrębna ustawa (Kodeks cywilny) określa zasady ustalania odszkodowania. Na mocy art. 444 § 1 K.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Przedstawione unormowanie (art. 444 § 1 K.c.) – w opinii Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu – określa zakres i sposób naprawienia szkody, stanowiąc w szczególności, iż naprawieniu podlegają wszelkie wynikłe z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia koszty, precyzując dodatkowo zakres kompensacji w przypadku gdy poszkodowany stał się inwalidą. Przedmiotowe unormowanie K.c. określa zasady ustalenia odszkodowania, a nie jedynie ogólne przesłanki jego ustalenia.

Mając na uwadze powyższą wykładnię dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 447/15 zaaprobowaną orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2397/15 oraz opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że odszkodowania za wypadki przy pracy wypłacane na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego stanowisko Wnioskodawcy wyrażone w ww. wniosku należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.