Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.300.2017.3.AMN
z 21 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 7 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 25 października 2017 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.300.2017.1.AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 października 2016 r., a w dniu 7 listopada 2017 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 31 października 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Urząd skarbowy w Niemczech uznał niezasadne opodatkowanie wynagrodzeń pracowników oddelegowanych na terytorium innego państwa do pracy w Niemczech na podstawie A1.

Firma zgłosiła działalność gospodarczą w Niemczech 8 grudnia 2015 r. pod adresem (…). Przedmiotem działalności były usługi w zakresie uboju i rozboju mięsa wołowego i wieprzowego. Tego samego dnia została również podpisana na okres 1 roku umowa z zakładem, gdzie zatrudnieni w zakładzie pracy Wnioskodawcy pracownicy zostali oddelegowani do pracy do ww. firmy.

Po upływie roku kontrakt automatycznie został przedłużony o kolejny rok. Pracownicy w tym okresie zostali i mieszkali na terenie Niemiec. Zostały im nadane niemieckie numery podatkowe. Firmie Wnioskodawcy został nadany niemiecki numer zakładu tzw. Betriebsnummer.

W uzupełnieniu wniosku zainteresowany wskazał, że:

1. działalność gospodarcza miała stałą siedzibę w Niemczech;
2. zgłoszona działalność w Niemczech, o której mowa we wniosku w interpretacji Wnioskodawcy stanowi zakład w rozumieniu art. 5 umowy zawartej miedzy RP, a RFN w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i od majątku;
3. pracownicy, o których mowa we wniosku byli zatrudnieni w firmie prowadzonej przez Wnioskodawcę w Niemczech;
4. pracownicy zostali oddelegowani do pracy w Niemczech przez firmę prowadzoną przez Wnioskodawcę w Niemczech;
5. oddelegowani pracownicy przebywali w Niemczech przez okres przekraczający łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu w danym roku podatkowym;
6. wynagrodzenie było wypłacane oddelegowanemu pracownikowi przez pracodawcę który miał miejsce zamieszkania w Niemczech;
7. wynagrodzenie pracownika było ponoszone przez zakład (placówkę), który pracodawca posiadał w Niemczech;
8. finalny koszt wynagrodzenia ponosił pracodawca - Wnioskodawca;
9. odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracowników ponosił bezpośrednio pracodawca;
10. obowiązek instruowania pracowników spoczywał na brygadziście zatrudnionym przez pracodawcę – Wnioskodawcę;
11. miejsce wykonywania pracy przez pracowników było pod kontrolą i odpowiedzialnością brygadzisty zatrudnionego w firmie Wnioskodawcy;
12. narzędzia i materiały kupowane i dostarczane były przez pracodawcę;
13. liczbę i kwalifikację pracowników określał pracodawca.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Gdzie powinien zostać naliczony i odprowadzony podatek od wynagrodzeń pracowników wykonujących pracę na terenie Niemiec?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek dochodowy od wynagrodzeń powinien zostać naliczony i odprowadzony w Niemczech zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisami o unikaniu podwójnego opodatkowania, gdyż pracownicy przebywali na terytorium drugiego państwa członkowskiego UE przez okres przekraczający 183 dni w roku. Została zgłoszona działalność gospodarcza na terenie Niemiec, gdzie Wnioskodawca posiadał własne biuro, a księgowość prowadził niemiecki doradca podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zgłosił działalność gospodarczą w Niemczech. Tego samego dnia została również podpisana na okres 1 roku umowa z zakładem, gdzie zatrudnieni w zakładzie pracy Wnioskodawcy pracownicy zostali oddelegowani do pracy do ww. firmy. Po upływie roku kontrakt automatycznie został przedłużony o kolejny rok. Pracownicy w tym okresie zostali i mieszkali na terenie Niemiec. Zostały im nadane niemieckie numery podatkowe. Firmie Wnioskodawcy został nadany niemiecki numer zakładu. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy miała stałą siedzibę w Niemczech. Zgłoszona działalność w Niemczech, stanowi zakład w rozumieniu art. 5 umowy zawartej miedzy RP, a RFN w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i od majątku. Pracownicy, o których mowa we wniosku byli zatrudnieni w firmie prowadzonej przez Wnioskodawcę w Niemczech. Pracownicy zostali oddelegowani do pracy w Niemczech przez firmę prowadzoną przez Wnioskodawcę w Niemczech. Oddelegowani pracownicy przebywali w Niemczech przez okres przekraczający łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu w danym roku podatkowym. Wynagrodzenie było wypłacane oddelegowanemu pracownikowi przez pracodawcę który miał miejsce zamieszkania w Niemczech i było ponoszone przez zakład (placówkę), który pracodawca posiadał w Niemczech. Finalny koszt wynagrodzenia ponosił pracodawca – Wnioskodawca. Odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracowników ponosił bezpośrednio pracodawca. Obowiązek instruowania pracowników spoczywał na brygadziście zatrudnionym przez pracodawcę – Wnioskodawcę. Miejsce wykonywania pracy przez pracowników było pod kontrolą i odpowiedzialnością brygadzisty zatrudnionego w firmie Wnioskodawcy. Narzędzia i materiały kupowane i dostarczane były przez pracodawcę, liczbę i kalifikację pracowników określał pracodawca.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie uregulowania umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, sporządzonej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Stosownie do art. 5 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Niemiec. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech, jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki, tj.

• pracownik przebywa w państwie, w którym wykonywana jest praca, przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym;
• pracodawca wypłacający wynagrodzenie nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w państwie, w którym wykonywana jest praca najemna,
• wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w państwie, w którym wykonywana jest praca (warunek istotny w przypadku, gdy pracodawca posiada zakład w państwie w którym praca jest wykonywana).
  
  

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Badając w przedmiotowej sprawie przesłanki zastosowania wyjątku wskazanego w art. 15 ust. 2 umowy, należy wskazać, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownicy przebywają w Niemczech przez okres dłuższy niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Ponadto wypłacający wynagrodzenie ma miejsce siedziby w Niemczech i wynagrodzenie jest ponoszone przez zakład (placówkę), który pracodawca posiada w Niemczech.

Wobec powyższego należy uznać, że warunki określone w art. 15 ust. 2 lit. a), b) i c) umowy polsko-niemieckiej nie zostały spełnione, a więc wynagrodzenie pracowników świadczących pracę na terytorium Niemiec podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy (tj. w Niemczech i w Polsce). Jednocześnie w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją) określoną w art. 24 ust. 2 umowy, zgodnie z którym w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zwolni z uwzględnieniem postanowień litery b) taki dochód lub majątek od opodatkowania. Rzeczpospolita Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga części dochodu, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 mogą być opodatkowane w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Republice Federalnej Niemiec. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i który odpowiada tej części dochodu, która została osiągnięta w Republice Federalnej Niemiec.
   
   

Wobec tego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Niemczech, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby dochód zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem. W przeciwnym razie podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Płatnikiem zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Z powołanego wyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny, jednakże należy zauważyć, że nałożenie przez ustawodawcę w art. 44 ust. 1a pkt 1 tej ustawy obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przepis art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy dotyczy obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy przez podatników osiągających dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy.

Dochody uzyskiwane przez pracowników zatrudnionych przez Wnioskodawcę (podmiot zagraniczny posiadający siedzibę oraz zakład w Niemczech), są dochodami ze stosunku pracy z zagranicy. Zatem zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez pracowników zaliczek na podatek dochodowy. Tym samym na Wnioskodawcy w świetle polskich przepisów prawa podatkowego nie ciążą obowiązki płatnika w odniesieniu do przedmiotowych wynagrodzeń.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, że podatek od wynagrodzeń pracowników wykonujących pracę na terenie Niemiec, których okres pobytu na terytorium Niemiec przekraczał łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, wypłacanych przez Wnioskodawcę prowadzącego działalność gospodarczą ze stałą siedzibą w Niemczech, stanowiącą zakład w rozumieniu umowy polsko-niemieckiej, powinien zostać naliczony i odprowadzony w Niemczech.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.