Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.199.2017.2.AK
z 28 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony o wpłatę w wysokości 40 zł dokonaną 21 listopada 2017 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów,
• zwolnienia przedmiotowego.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca oraz X są komandytariuszami spółki komandytowej (dalej: Spółka) i jednocześnie członkami Zarządu komplementariusza Spółki. Spółka działa w branży informatycznej, jej główny zakres działalności mieści się wg klasyfikacji PKD – działalność związana z oprogramowaniem.

Obecnie Spółka świadcząc usługi korzysta z usług podwykonawców – zleceniobiorców oraz niepowiązanych ze Spółką osób prowadzących indywidualną działalność gospodarczą.

Wnioskodawca założył indywidualną działalność gospodarczą prowadzoną na własny rachunek, na podstawie wpisu do CEIDG. Obecnie działalność została zawieszona, ale Wnioskodawca rozważa jej wznowienie. W ramach działalności zamierza świadczyć na rzecz Spółki usługi, których zakres będzie pokrywał się z zakresem działalności Spółki.

W ramach własnej firmy Wnioskodawca działałby jako podwykonawca Spółki i wystawiałby na Spółkę fakturę VAT, na podstawie której Spółka wypłacałaby mu wynagrodzenie za wykonane usługi. Wnioskodawca przewiduje, że w związku z realizacją zleceń Spółki, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, często będzie wyjeżdżał poza miejsce zamieszkania. Byłyby to wyjazdy zarówno krajowe, jak i zagraniczne, zazwyczaj do Niemiec. Przewiduje się, że Spółka organizowałaby i opłacałaby koszt noclegu nieobejmujący wyżywienia (faktury za usługę hotelową będą wystawione bezpośrednio na Spółkę), natomiast wyżywienie Wnioskodawca organizowałby we własnym zakresie, a Spółka wypłacałaby Wnioskodawcy diety.

Wydatki Wnioskodawcy na wyżywienie w trakcie podróży nie byłyby ujmowane jako koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego na własne nazwisko działalności gospodarczej. Analogicznie wyglądałaby współpraca Spółki z drugim komandytariuszem. Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki w przewidzianym w umowie Spółki udziale w wysokości 46%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kosztem uzyskania przychodów podatkowych Wnioskodawcy w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki mogłyby być wydatki ponoszone przez Spółkę w związku zakupem usług informatycznych od Wnioskodawcy działającego w ramach indywidualnej działalności gospodarczej?
2. Czy kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki mogłyby być wydatki ponoszone przez Spółkę w związku ze współpracą z drugim komandytariuszem?
3. Czy gdyby Spółka wypłacała na rzecz Wnioskodawcy, w związku z jego wyjazdami, diety mogłyby one stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki? Czy kosztem uzyskania przychodów były także wydatki na wykupienie przez Spółkę noclegu dla Wnioskodawcy?
4. Czy otrzymane przez Wnioskodawcę diety za czas podróży mogłyby korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 4, tj. w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Natomiast odpowiedź na pytania oznaczone nr 1, nr 2 i nr 3, tj. w zakresie kosztów uzyskania przychodów, została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 4.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli Spółka będzie wypłacała Wnioskodawcy diety oraz inne należności za czas podróży, będą one w ramach przewidzianego przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych limitu korzystały ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie będzie zaliczał wydatków związanych z jego wyżywieniem w trakcie podróży do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej prowadzonej na własne nazwisko.

Zgodnie z przywołanym przepisem zwolnione z opodatkowania są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Przepis ten stosuje się z zastrzeżeniem ust. 13 art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który z kolei stanowi, że zwolnienie znajduje zastosowanie, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

W odniesieniu do analizowanego zdarzenia przyszłego warunkiem zwolnienia od podatku jest:

1. niezaliczenie otrzymanego świadczenia do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika je otrzymującego,
2. poniesienie świadczenia (w postaci diet i innych należności za czas podróży służbowej) przez podatnika je wypłacającego w celu osiągnięcia przychodów.
   
   

W przypadkach, gdy Spółka będzie dokonywała wypłaty diet na rzecz Wnioskodawcy, a wydatki związane z wyżywieniem w trakcie podróży nie będą ujęte w kosztach podatkowych działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zwolnienie z opodatkowania będzie mogło znaleźć zastosowanie w ramach obowiązującego limitu. Wydatki te będą przez Spółkę ponoszone w celu osiągnięcia przez Spółkę przychodów, co wskazano również w opisie stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania nr 1 i 2. Zwolnienie znalazłoby zatem zastosowanie, a jego wysokość byłaby ograniczona do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W przypadku gdyby Wnioskodawca wydatki poniesione w związku z wyżywieniem w trakcie wyjazdów zaliczał do kosztów uzyskania przychód indywidualnej działalności gospodarczej, ich zwrot będzie stanowił dla niego przychód podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest wymieniona w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z kolei z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z powyższego przepisu wynika, że co do zasady wszystkie kwoty uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej właśnie działalności i to bez względu na to, czy zostały one faktycznie otrzymane, czy też są jedynie należne.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych określone zostały jednak kategorie przychodów, których otrzymanie nie skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku, ponieważ korzystają one ze zwolnienia z opodatkowania. Jedną z nich są wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z powołanego wyżej art. 21 ust. 13 omawianej ustawy wynika natomiast, że: przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Natomiast przepisy wydane przez ministra właściwego do spraw pracy, o których mowa w zacytowanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b, to przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. 2013 r., poz. 167).

Jak stanowi § 2 pkt 1 tego rozporządzenia: z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety.

Z zacytowanych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest uzyskanie diety przez osobę będącą w podróży, pod warunkiem że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący.

Należy przy tym wyjaśnić, że omawiane zwolnienie ma zastosowanie w sytuacji podróży, którą należy rozumieć identycznie jak podróż służbową pracownika. W konsekwencji podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podmiotu zlecającego taką podróż bądź stałe miejsce wykonywania zadań.

Zatem definiując pojęcie podróży należy mieć na uwadze pojęcie podróży służbowej określone w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 z późn. zm.), zgodnie z którym: pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Posiłkując się treścią zacytowanego przepisu należy więc przyjąć, że podróżą w przypadku podwykonawcy będzie wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się stała siedziba podmiotu wykonującego określone zadanie na rzecz podmiotu zlecającego.

Co więcej sposób sformułowania art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosku, że zwolnienie w nim uregulowane odnosi się do świadczeń za czas podróży przysługujących osobom niebędącym pracownikami, wykonującym czynności wynikające z określonego stosunku prawnego łączącego dana osobę z podmiotem, na rzecz którego wykonywane są te czynności, bez względu na sposób opodatkowania tych osób, a więc również do świadczeń otrzymywanych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednym z komandytariuszy spółki komandytowej (dalej: Spółka) oraz członkiem zarządu komplementariusza Spółki, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka działa w branży informatycznej. Jej główny zakres działalności mieści się według klasyfikacji PKD – działalność związana z oprogramowaniem. Jednocześnie Wnioskodawca zamierza wznowić indywidualną działalność gospodarczą, w ramach której zamierza świadczyć na rzecz Spółki usługi, których zakres będzie się pokrywał z zakresem działalności Spółki. W ramach własnej firmy Wnioskodawca będzie działał jako podwykonawca oraz będzie wystawiał faktury VAT, na podstawie których Spółka będzie mu wypłacała wynagrodzenie za wykonane usługi. Wnioskodawca przewiduje, że w związku z realizacją zleceń Spółki, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, często będzie wyjeżdżał poza miejsce zamieszkania. Byłyby to wyjazdy zarówno krajowe, jak i zagraniczne, zazwyczaj do Niemiec. Przewiduje się, że Spółka organizowałaby i opłacałaby koszt noclegu nieobejmujący wyżywienia (faktury za usługę hotelową będą wystawione bezpośrednio na Spółkę), natomiast wyżywienie Wnioskodawca organizowałby we własnym zakresie, a Spółka wypłacałaby Wnioskodawcy diety. Wydatki Wnioskodawcy na wyżywienie w trakcie podróży nie będą ujmowane jako koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego na własne nazwisko działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę diety za czas podróży będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do wysokości limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie będzie ujmować wydatków na wyżywienie jako kosztów podatkowych. Jednocześnie Wnioskodawca będzie działał jako podwykonawca Spółki, zatem wydatek Spółki w postaci diety będzie poniesiony w celu uzyskania jej przychodów (potwierdza to interpretacja indywidualna z 12 grudnia 2017 r. nr 0112-KDIL3 -3.4011.192.2017.2.AK). Jednak w sytuacji, gdy Wnioskodawca wydatki na wyżywienie poniesione w czasie podróży zaliczy do kosztów uzyskania przychodów, to wyżej wskazane zwolnienie nie znajdzie zastosowania.

Reasumując – otrzymane przez Wnioskodawcę diety za czas podróży będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do wysokości limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.