2017.12.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP3-3.4011.420.2017.2.JK3

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.420.2017.2.JK3
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 2 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data nadania 9 listopada 2017 r., data wpływu 15 listopada 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.420.2017.1.JK3 z dnia 6 listopada 2017 r. (data nadania 7 listopada 2017 r., data doręczenia 7 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na Spółce obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na Spółce obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 listopada 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.420.2017.1.JK3 (data nadania 7 listopada 2017 r., data doręczenia 7 listopada 2017 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data nadania 9 listopada 2017 r., data wpływu 15 listopada 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka A. sp. z o.o. na zlecenie B. S.A. (dalej również: Spółka, Wnioskodawca) była organizatorem konkursu. Zgodnie z regulaminem konkursu nagrodę mieli otrzymać uczestnicy, którzy w trakcie trwania konkursu przyczynią się do wzrostu wyników sprzedażowych tabletów oraz telefonów komórkowych. Nagroda w konkursie obejmowała wyjazd na targi elektroniki użytkowej Consumer Electronics Show 2015 (dalej: CES 2015) na okres 6 dni w terminie od dnia 7 stycznia do 13 stycznia 2015 r.. Nagroda dla laureata konkursu obejmowała w szczególności:

przelot do miasta, w którym odbywają się targi;
opłacenie pobytu w Las Vegas, w którym odbywają się targi na okres trwania tych targów, w tym nocleg oraz wyżywienie;
opłacenie niezbędnych opłat z tytułu wejścia na targi;
transport powrotny do Polski;

W ramach nagrody dla laureatów konkursu, przewidziane zostało między innymi uczestnictwo w konferencjach oraz prezentacjach produktów spółki D., które odbywały się w trakcie targów CES 2015. D. sp. z o.o. partycypowała w kosztach finansowania nagrody w ramach konkursu, przeznaczając na ten cel kwotę 60.000,00 zł, która została na podstawie faktury z dnia 12 stycznia 2017 roku przekazana przez D. sp. z o.o. na rzecz B. S.A., przedmiotem której było pokrycie kosztów wyjazdu przedstawicieli tej spółki na targi CES 2015.

Łączny planowany koszt wyjazdu wspomnianych wyżej przedstawicieli spółki D. wynosił 66.912,34 zł, na co składają się następujące kwoty: 51.809,79 zł (koszt wyjazdu), 2.590,49 zł (marża spółki A. w wysokości 5%) oraz 12.512,06 zł (podatek od towarów i usług). Podczas samego wyjazdu spółka B poniosła dodatkowe koszty, które w przeliczeniu na jedną osobę wynoszą 6.885,15 zł (w tym marża spółki A w kwocie 718,77 zł).

Oznacza to, że rzeczywiście poniesiony koszt wyjazdu przedstawicieli spółki D. wynosił 87.567,78 zł, co w przeliczeniu na jednego pracownika daje kwotę 29.189,26 zł.

Z uwagi na przekazanie Spółce przez D. wspomnianej w akapicie drugim kwoty 60.000,00 zł, rzeczywisty, faktycznie poniesiony przez Spółkę koszt wyniósł 27.567,78 zł, co w przeliczeniu na jedną osobę, która z ramienia spółki D. uczestniczyła w wyjeździe, daje kwotę 9.189,26 zł.

Wydatki poniesione na cele związane z reprezentacją można oszacować na ok. 11.000,00 zł. Na tę kwotę składają się między innymi wydatki na napoje (2014,5 zł/os), atrakcje dla uczestników wycieczki (6758,85 zł/os) i wydatki na kolacje w restauracjach (2194,20 zł/os). Porównanie sumy (w przeliczeniu na jedną osobę) wydatkowanej na reprezentację (11.000,00 zł) oraz kwoty faktycznie poniesionych przez B wydatków (9.189,26 zł) pozwala stwierdzić, że cała wydatkowana przez B kwota przeznaczona była na wydatki związane z reprezentacją, co szerzej zostanie poruszone w dalszej części wniosku.

Ponadto wskazane świadczenia nie zostały zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w wyniku zaistnienia przedstawionego stanu faktycznego, u uczestników wycieczki uczestniczących w niej z ramienia spółki D. powstał przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Czy w wyniku zaistnienia przedstawionego stanu faktycznego, u Wnioskodawcy powstał obowiązek sporządzenia oraz przekazania informacji, o której mowa w art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie wyżej zaprezentowanego stanu faktycznego, u uczestników wycieczki uczestniczących w niej z ramienia spółki D. nie powstał przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co za tym idzie, Spółka nie była obowiązana do sporządzenia oraz przekazania właściwemu organowi podatkowemu informacji PIT-8C dla wskazanych wyżej uczestników wyjazdu na targi CES 2015. Nie nastąpiła bowiem w żadnym przypadku przesłanka, która wypełniałaby hipotezę art. 42a PodfU przepisu (lub zaistniał wyjątek, który wyłącza jego stosowanie). Uzasadniając wyżej przedstawione stanowisko Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności przywołania wymaga art. 42a PdofU, w treści którego zostały przedstawione przesłanki stanowiące o obowiązku sporządzenia i przekazania informacji PIT-8C. Zgodnie z rzeczonym przepisem osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z wyżej przytoczonego art. 42a PdofU, wynika zatem, że obowiązek sporządzenia i przekazania informacji PIT-8C istnieje, jeśli łącznie spełnione są następujące przesłanki:

świadczenie jest wypłacane przez podmiot inny niż osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej,
należność lub świadczenie jest świadczeniem, w związku z którym przepisy przewidują obowiązek sporządzenia i przekazania informacji PIT-8C, czyli:
1. jest należnością lub świadczeniem, o którym mowa w art. 20 ust. 1 PdofU, a więc jest uważane za przychód z innego źródła w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 PdofU,
2. nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku albo dochodu w stosunku do którego zaniechano podatku, oraz
3. nie jest świadczeniem, od którego podmiot wypłacający jest obowiązany pobierać zaliczkę na podatek lub zryczałtowany podatek dochodowy.

Wyłącznie kumulatywne ziszczenie przesłanek z art. 42a PdofU może implikować konieczność sporządzenia i przekazania informacji PIT-8C przez Spółkę. Mając na uwadze przedstawiony na wstępie zaistniały stan faktyczny, na kanwie którego zostały sformułowane pytania wraz ze stanowiskiem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe świadczenie zostało wypłacone przez podmiot inny niż osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Uwzględniając postawioną konstatację co do zaistnienia pierwszego spośród wyszczególnionych warunków art. 42a PdofU, w dalszym rzędzie rozstrzygnięcia wymaga, czy na gruncie niniejszego stanu faktycznego przedmiotowe świadczenie stanowi dochód zwolniony od podatku albo dochodu w stosunku do którego zaniechano poboru podatku.

Spółka stoi na prezentowanym stanowisku z trzech, niezależnych od siebie powodów - związanych z reprezentacyjnym charakterem poniesionych wydatków, zwolnieniem z podatku dochodowego diet do limitu określonego w odrębnych przepisach oraz adresatem świadczeń.

Reprezentacyjny charakter wydatków

Zgodnie z orzeczeniami m.in. sądów administracyjnych, wypełniających lukę powstałą w związku z brakiem legalnej definicji reprezentacji, za takową uznaje się m.in. wszelkie działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz, pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy takiego, jaki przedsiębiorca - powodowany doświadczeniem i specyfiką działalności - chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów) (wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1484/2010) oraz wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu (wyrok NSA z dnia 2 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 483/13).

Powyższe potwierdza również Słownik Języka Polskiego, który za reprezentację uznaje okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (m.in. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007); również doktryna „reprezentację” utożsamia z „prezentowaniem się” (Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, PIT. Komentarz, wyd. V, LEX 2015). Zgodnie ze stanowiskiem spółki cała kwota wydatkowana przez nią w związku z przedmiotową wycieczką w odniesieniu do reprezentantów spółki D. (która wynosiła w przeliczeniu na jedną osobę 9.189,26 zł) może bez wątpienia być zaliczona do kosztów reprezentacji. Składały się bowiem na nią między innymi wystawne kolacje w lokalnych restauracjach (o możliwości zaliczenia których do kosztów reprezentacji przemawiają liczne interpretacje, m.in. Nr IPPB1/415-12/10-2/EC), atrakcje w postaci m.in. lotu nad Wielkim Kanionem, wycieczka do parku Everglades, uczestnictwo w pokazach artystycznych czy rejsu statkiem. Przedstawiony katalog nie budzi wątpliwości, że były to wydatki o charakterze wystawnym, nastawione na wykreowanie pozytywnego wizerunku spółki B oraz przedstawienie jej w korzystnym świetle na tle konkurentów. Niewykluczone również, że zacieśnienie współpracy spowoduje możliwość uzyskania przez spółkę B. lepszych warunków współpracy ze spółką D. Należy wspomnieć, że spółka D. jest kluczowym partnerem spółki B., a produkty tej spółki stanowią znaczącą część towarów oferowanych przez B.

W świetle powyższego nie ma wątpliwości, że poniesione przez spółkę B wydatki na reprezentację nie mogą stanowić dla pracowników spółki D. przychodu, a co za tym idzie, spółka B. nie miała w opisywanym stanie faktycznym obowiązku sporządzenia oraz przekazania deklaracji PIT - 8C.

Zwolnienie z podatku kwot do limitu określonego w Rozporządzeniu.

Stanowisko Wnioskodawcy, w zgodzie z którym na gruncie przedstawionego stanu faktycznego nie powstanie obowiązek sporządzenia i przekazania informacji PIT-8C, zostało ukształtowane z uwagi na uznanie Spółki, że świadczenie na rzecz laureatów przedmiotowego konkursu będzie stanowić dochód podlegający zwolnieniu przedmiotowemu. Zauważyć bowiem należałoby, że w rozpatrywanej sytuacji faktycznej, opisane świadczenia wpisują się w hipotezę art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) PdofU, co przemawia za uznaniem, że są objęte zwolnieniem przedmiotowym, którego zaistnienie wyklucza obowiązek sporządzenia i wystawienia PIT-8C. W świetle ostatniego spośród wywołanych przepisów, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 PdofU. Zgodnie z art. 21 ust. 13 PdofU Przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Zatem wolne od podatku nie są tylko i wyłącznie wypłacane uczestnikom wyjazdu świadczenia, ale również świadczenia otrzymane w sytuacji, w której organizator pokryje koszt wycieczki „z góry”. Jedyną bowiem przesłanką jest to, aby te koszty powstały oraz zostały pokryte. Chronologia zdarzeń (a więc to, czy najpierw powstanie koszt, który zostanie pokryty przez uczestnika wyjazdu, a następnie zwrócony przez spółkę, czy koszt zostanie pokryty bezpośrednio przez spółkę, bez pośrednictwa uczestników) nie ma w tym przypadku żadnego znaczenia. Warto również wspomnieć, że konstrukcja programu opisywanego wyjazdu nie pozwalała na zaistnienie sytuacji, w której uczestnicy wycieczki pokrywaliby jakiekolwiek należności ze środków własnych, które następnie podlegały by refundacji przez organizatora.

Powyższe w pełni potwierdza między innymi Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2013 roku (Nr IPPB2/415-303/13-2/MK), w której organ stwierdził między innymi, że „pokrywane przez Spółkę koszty przejazdów (...) z miejsca zamieszkania (...) do miejscowości, w której odbywa się Konferencja oraz z powrotem zarówno w podróży krajowej i zagranicznej korzystać będą ze zwolnienia z podatku dochodowego do wysokości, jaka wynika z treści rozporządzenia (...)”

Podobnie wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w Interpretacji z dnia 31 stycznia 2011 roku (Nr IBPBII/1/415-885/10/MK), w której wskazał, że „świadczenia w postaci zakupionych biletów lotniczych przekazane (...). osobom niebędącym pracownikami wnioskodawcy, będą stanowić przychód tych osób z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten jednak zwolniony będzie z podatku dochodowego na podstawie powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b)”

Mając zatem na uwadze, że zwolnieniem przedmiotowym objęte są świadczenia wyłącznie w wysokości nieprzekraczającej progu kwotowego określonych odrębnymi aktami prawnymi, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) PdofU, w tym miejscu należałoby odnieść się do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej: Rozporządzenie). Konfrontując art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) PdofU z załącznikiem do Rozporządzenia, zwolnieniu podlegają wydatki z tytułu podróży do Stanów Zjednoczonych do wysokości 59 USD na dobę (dieta) oraz 200 USD na dobę (nocleg). Mając na uwadze zatem, że pobyt w Stanach Zjednoczonych obejmował 4 pełne doby (od 8 stycznia 2015 roku do 11 stycznia 2015 roku) oraz jedną niepełną dobę (zgodnie z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. c) Rozporządzenia przysługuje dieta w pełnej wysokości).

Kwota diety za cały pobyt w Stanach Zjednoczonych dla jednej osoby wynosi 295 USD (59 USD na jeden dzień) oraz ilości noclegów spędzonych na terenie Stanów Zjednoczonych. Suma tych dwóch kwot wynosi 1295 USD, co w przeliczeniu na PLN wynosi ok. 4.680 zł. (uwzględniając kurs waluty z ostatniego dnia wycieczki, tj. 12 stycznia 2015 roku, który kształtował się na poziomie 3,62 zł).

Analizując stan faktyczny zaistniały w niniejszej sprawie, należy szczególną uwagę zwrócić na rozgraniczenie dwóch kategorii wydatków - tych poniesionych ze względu na cel wyjazdu, jakim były targi CES 2015 oraz tych poniesionych w związku z częścią reprezentacyjną wyjazdu.

Dokonując opisanego w powyższym akapicie rozgraniczenia należy ponownie wskazać, że całą wskazaną w akapicie 6 kwotę 9.189,26 zł, będącej sumą rzeczywistych wydatków poniesionych przez spółkę B zaliczyć można bez żadnych wątpliwości do wydatków reprezentacyjnych. Wszystkie koszty, które zostały poniesione z tytułu uczestnictwa w targach CES zostały w całości pokryte przez spółkę D; tym samym spółka B nie poniosła żadnych kosztów z tym związanych.

Pomimo tego faktu nawet w sytuacji, w której organy podatkowe zakwestionują reprezentacyjny charakter niektórych z poniesionych wydatków, koszty te bez wątpienia korzystały będą ze zwolnienia, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b PDOFU do limitu określonego w Rozporządzeniu (wynoszącego w niniejszym stanie faktycznym ok. 4.680 zł). W sytuacji więc, w której wydatki nie przekroczą wspomnianego limitu, u pracowników spółki D. nie powstanie przychód, a co za tym idzie, spółka B. nie będzie miała w opisywanym stanie faktycznym obowiązku sporządzenia oraz przekazania deklaracji PIT - 8C.

W tym miejscu, w zgodzie za poglądami doktryny należałoby przyjąć, że w sytuacji, gdy pracodawca spoza sfery budżetowej ustali w przepisach wewnątrzzakładowych warunki wypłacania należności za czas podróży służbowej krajowej w wyższej wysokości niż wynikająca z przepisów komentowanego rozporządzenia, część wypłaconej diety, stanowiąca nadwyżkę ponad limit diety krajowej ustalony w komentowanym rozporządzeniu, stanowić będzie dla pracowników przychód ze stosunku pracy, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz oskładkowaniu.

Stanowisko to jest zbieżne z utrwaloną linią orzeczniczą prezentowaną przez sądy administracyjne. Na przykład Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 maja 2017 roku wprost wskazał, że diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika są wolne od podatku, ale tylko do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy.

A contrario z powyższego jednoznacznie wynika, że w sytuacji w której koszty poniesione przez spółkę nie przekroczą limitów określonych w rozporządzeniu, nie powstanie przychód podlegający podatkiem dochodowym. Nie ma znaczenia w tym przypadku fakt, że przytoczony wyżej pogląd dotyczy diet krajowych, bowiem przepisy dotyczące diet z tytułu podróży zagranicznej są analogiczne. Pomimo również tego, że przytoczone wyżej poglądy dotyczą podróży służbowej, analogiczne regulacje ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dla podróży osób niebędących pracownikami.

Adresat Świadczenia

Z punktu widzenia przedmiotu niniejszego wniosku niebagatelne znaczenie mają nie tylko kwoty, które zostały przeznaczone/wydatkowane przez Spółkę na przedmiotowy wyjazd, ale również kwestia adresata oferty w postaci wyjazdu na targi CES 2015. W niniejszym punkcie zagadnienia omawiane wyżej zostaną całkowicie pominięte, gdyż punkt ciężkości tej argumentacji znajduje się w zupełnie innym miejscu.

Niezależnie więc od powyższego należy zwrócić uwagę na fakt, że w przedmiotowym przypadku oferta wyjazdu skierowana była do osoby prawnej w postaci spółki D, która we własnym zakresie wyznaczyła swoich przedstawicieli którzy uczestniczyli w programie. Należy zaznaczyć, że oferta ta w żaden sposób nie była skierowana do konkretnych osób fizycznych; uczestnictwo w wyjeździe wiązało się więc dla pracowników spółki z pełnieniem obowiązków służbowych/pracowniczych i ma walor stricte biznesowy.

Z brzmienia normy prawnej wyprowadzonej między innymi z przywołanego w akapicie 9 art. 42a PDOFU oraz art. 20 ust. 1 PDOFU wynika, że podmioty są zobowiązane do sporządzenia oraz przekazania informacji PIT-8C w sytuacji, w której dokonane zostało nieodpłatne świadczenie, które adresowane jest do konkretnej osoby fizycznej i nie stanowi przychodu określonego w art. 12-14 i 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz nie zostało wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych.

Kluczowy z punktu widzenia tej normy jest więc adresat dokonanego świadczenia - czy są to przedsiębiorcy (osoby fizyczne, bądź prawne, prowadzące działalność gospodarczą), czy też konkretne osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Obowiązek sporządzenia deklaracji PIT-8C dotyczy bowiem wyłącznie przychodów osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Obowiązek jego sporządzenia nie występuje, gdy adresatem świadczenia są osoby prawne bądź osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą.

Jak już zostało wspomniane, świadczenie (w przedmiotowym przypadku będące możliwością skorzystania z oferty wyjazdu na targi CES 2015 odbywające się w Las Vegas) skierowane zostało do spółki D., czyli do konkretnego podmiotu gospodarczego będącego partnerem biznesowym spółki B. S.A. Z racji faktu, że D. miał pełną dowolność w wyznaczeniu swoich przedstawicieli, którzy w jego imieniu będą uczestnikami wyjazdu (a co za tym idzie, nie ma żadnego znaczenia z punktu widzenia organizatora wyjazdu jakie osoby będą reprezentowały zaproszoną spółkę) w pełni uprawnionym jest twierdzenie, że adresatem zaproszenia była osoba prawna prowadząca działalność gospodarczą. Warto zauważyć, że w załączonych do niniejszej opinii prawnej wiadomościach e-mail pojawiają się głównie nazwy stanowisk, jakie zajmują osoby wytypowane przez spółkę D. do uczestnictwa w wyjeździe.

Potwierdza to postawioną wyżej tezę, zgodnie z którą zaproszenie wystosowane przez B. nie miało w żadnym wypadku charakteru osobowego, a jedynie odnosiło się do spółki jako korporacji. Zaznaczyć więc należy, że oferta nie była w żadnym stopniu skierowana do osób fizycznych.

Powyższe pozwala w pełni stwierdzić, że w opisywanym przypadku spółka B. nie miała obowiązku sporządzenia deklaracji PIT-8C z tego powodu, że adresatem zaproszenia była osoba prawna, nie zaś nieprowadząca działalności osoba fizyczna, która mogła osiągnąć z tego tytułu jakikolwiek zysk.

Wziąć należy bowiem pod uwagę, że uczestnictwo przedstawicieli D. w przedmiotowym wyjeździe było tylko i wyłącznie realizacją obowiązków wypełnianych w imieniu oraz na rzecz spółki, z którą związani są stosunkiem pracy. Z tej racji osoby te nie uzyskują żadnych korzyści z tytułu uczestnictwa w programie; w sytuacji bowiem w której nie byli by oni pracownikami tej spółki/nie zostali przez nią wyznaczeni do uczestnictwa w wyjeździe nie mieli by oni możliwości wzięcia w nim udziału.

Powyższe potwierdza również fakt, że pracownik, który został przez spółkę oddelegowany do wzięcia udziału w określonym programie (w tym przypadku w wyjeździe) wykonuje polecenie służbowe, a zatem nie ma możliwości podjęcia decyzji co do swojego udziału. Nie jest wymagana jego zgoda w tym zakresie.

Wyrażony pogląd potwierdza między innymi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wydana w dniu 6 października 2015 roku (Nr IPTPB1/4511-369/15-4/MM), która w pełni potwierdza stanowisko wnioskodawcy. Warto również wspomnieć, że stan faktyczny opisany we wniosku o wydanie tej interpretacji indywidualnej obejmował również (podobnie jak w niniejszym przypadku) dodatkowe atrakcje zapewniane uczestnikom (takie jak zwiedzanie czy uczestnictwo w zdarzeniach kulturalnych). Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 27 sierpnia 2009 roku (Nr ITPB2/415-495/09/AD).

Powyższe potwierdza również analiza wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym wskazane zostały warunki uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód pracownika. Jedną z nich jest konieczność, aby zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Bez żadnych wątpliwości na podstawie powyższego można stwierdzić, że w tej sytuacji nie można mówić o uczestnictwie w wyjeździe jako spełnieniu interesu pracownika. Przedstawiciele spółki D. jako osoby prywatne nie miałyby bowiem żadnego interesu w uczestnictwie w opisywanych targach elektroniki użytkowej. Pogląd ten potwierdza również charakter samych targów - wydarzenie to na stronie internetowej reklamowane jest jako „miejsce spotkania wszystkich, którzy funkcjonują w biznesie zajmującym się elektroniką użytkową ”. Zdanie to wprost pokazuje, że targi te przeznaczone są głównie dla klientów biznesowych, którzy podczas ich trwania mogą poznawać nowości czy zawierać nowe kontakty biznesowe.

Z tego też powodu żadna z osób uczestniczących w wyjeździe z ramienia spółki D. nie uzyskała z tego tytułu żadnego przychodu, a co za tym idzie, spółka B nie miała w opisywanym stanie faktycznym obowiązku sporządzenia oraz przekazania deklaracji PIT - 8C.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że Wnioskodawca nie miał obowiązku sporządzenia oraz przekazania deklaracji PIT-8C dla uczestniczących w odbywającym się w dniach 7-13 stycznia 2015 r. wyjeździe na targi CES 2015 przedstawicieli spółki D. Co za tym idzie, nie była zobowiązana w żaden sposób do wypełnienia pozostałych obowiązków, o których mowa w art. 42a PdofU, co implikuje wniosek, że Spółka nie była obowiązana do sporządzenia oraz przekazania właściwemu organowi podatkowemu PIT-8C.

Wyżej wskazana argumentacja przemawia za uznaniem stanowiska Wnioskodawcy jako prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: inne źródła.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających

z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W świetle zapisu art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z powyższego przepisu wynika, że w informacji PIT-8C nie ujmuje się m.in. tych dochodów, które są zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 powyższej ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Spółka A sp. z o. o. na zlecenie Wnioskodawcy była organizatorem konkursu. Zgodnie z regulaminem konkursu nagrodę mieli otrzymać uczestnicy, którzy w trakcie trwania konkursu przyczynią się do wzrostu wyników sprzedażowych tabletów oraz telefonów komórkowych. Nagroda w konkursie obejmowała wyjazd na targi elektroniki użytkowej CES 2015 na okres 6 dni w terminie od dnia 7 stycznia do 13 stycznia 2015 r.. Nagroda dla laureata konkursu obejmowała w szczególności: przelot do miasta, w którym odbywają się targi; opłacenie pobytu w Las Vegas, w którym odbywają się targi na okres trwania tych targów, w tym nocleg oraz wyżywienie; opłacenie niezbędnych opłat z tytułu wejścia na targi; transport powrotny do Polski. W ramach nagrody dla laureatów konkursu, przewidziane zostało między innymi uczestnictwo w konferencjach oraz prezentacjach produktów spółki D, które odbywały się w trakcie targów CES 2015. D. sp. z o.o. partycypowała w kosztach finansowania nagrody w ramach konkursu, przeznaczając na ten cel kwotę 60.000,00 zł, która została na podstawie faktury z dnia 12 stycznia 2017 roku przekazana przez D. sp. z o.o. na rzecz B. S.A., przedmiotem której było pokrycie kosztów wyjazdu przedstawicieli tej spółki na targi CES 2015. Łączny planowany koszt wyjazdu wspomnianych wyżej przedstawicieli spółki D. wynosił 66.912,34 zł, na co składają się następujące kwoty: 51.809,79 zł (koszt wyjazdu), 2.590,49 zł (marża spółki A w wysokości 5%) oraz 12.512,06 zł (podatek od towarów i usług). Podczas samego wyjazdu spółka B poniosła dodatkowe koszty, które w przeliczeniu na jedną osobę wynoszą 6.885,15 zł (w tym marża spółki A w kwocie 718,77 zł).

Oznacza to, że rzeczywiście poniesiony koszt wyjazdu przedstawicieli spółki D. wynosił 87.567,78 zł, co w przeliczeniu na jednego pracownika daje kwotę 29.189,26 zł. Z uwagi na przekazanie Spółce przez D. wspomnianej kwoty 60.000,00 zł, rzeczywisty, faktycznie poniesiony przez Spółkę koszt wyniósł 27.567,78 zł, co w przeliczeniu na jedną osobę, która z ramienia spółki D. uczestniczyła w wyjeździe, daje kwotę 9.189,26 zł.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Świadczenia ponoszone za osoby (laureatów konkursu uczestniczących w wycieczce) biorące udział w konferencjach, tj. przelot do miasta, w którym odbywają się targi; opłacenie pobytu w Las Vegas, w którym odbywają się targi na okres trwania tych targów, w tym nocleg oraz wyżywienie; opłacenie niezbędnych opłat z tytułu wejścia na targi; transport powrotny do Polski, niewątpliwie należą do nieodpłatnych świadczeń, jakie osoby te otrzymują od Spółki.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z art. 353 § 2 ww. Kodeksu, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że sfinansowanie przez Spółkę kosztów podróży związanych z udziałem w przedmiotowych konferencjach (targach), na które składają się: przelot do miasta, w którym odbywają się targi; opłacenie pobytu w Las Vegas, w którym odbywają się targi na okres trwania tych targów, w tym nocleg oraz wyżywienie; opłacenie niezbędnych opłat z tytułu wejścia na targi; transport powrotny do Polskie stanowić będą dla tych osób nieodpłatne świadczenia.

Wartość tych świadczeń należy ustalać kierując się treścią art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustała się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu. Z tej też przyczyny wartość tychże świadczeń należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w powołanym powyżej art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Należy zwrócić uwagę, że z wniosku wynika, że w chwili ponoszenia wydatków, znana jest ilość osób (uczestników wycieczki), które uczestniczyć będą w danym wydarzeniu. Wiadomo zatem, które osoby uczestniczą w wycieczce, zatem Spółce znane są osoby, za których udział w Wydarzeniu ponoszone są przez Spółkę koszty. W rezultacie może więc wskazać każdą osobę, za którą ponosi wydatek, a tym samym uwzględniając następnie wysokość ponoszonych wydatków może ustalić wysokość przychodu uzyskanego przez daną osobę.

Ponadto wskazać należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W myśl art. 21 ust. 13 ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący (art. 21 ust. 13 ustawy). Różnica treści lit. a i b związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy.

Wskazać, jednak należy, że pojęcie podróży „osoby niebędącej pracownikiem” należy interpretować identycznie, jak pojęcie „podróży służbowej” pracownika. Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), pracownikowi wykonującemu polecenie na pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. A zatem, podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki bądź stałe miejsce wykonywania zadań, przy czym wspomniane zadanie rozumiane jest jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy.

W przedmiotowej sprawie w ramach uczestnictwa w wycieczce, na której przewidziano zostało m.in. uczestnictwo w konferencjach, nie dochodzi do wykonywania zadania (świadczenia) dla (czy na rzecz) Spółki (Wnioskodawcy). Z opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że osoby te nie pozostają ze Spółką w stosunku pracy. Nie wykonują równocześnie dla Spółki usług na podstawie np. umów o dzieło lub zlecenia w związku z uczestnictwem w konkretnym wydarzeniu, zaś sam uczestnik wycieczki nie jest zobowiązany do wykonania żadnych świadczeń wzajemnych czy świadczenia usług na rzecz Spółki.

W wyniku powyższego wartość ponoszonych przez Spółkę wydatków opisanych we wniosku, stanowi dla uczestnika wycieczki przychód z nieodpłatnych świadczeń, który należy zakwalifikować do źródła przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy. Spółka jest zatem zobowiązana do sporządzenia informacji PIT-8C i przekazania ich uczestnikom wycieczki oraz właściwym organom podatkowym.

Jak wyżej wyjaśniono przychód uzyskuje uczestnik wycieczki. Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek wystawienia informacji PIT-8C, gdyż oferta jest skierowana do osoby prawnej (Spółki). Jak wynika z opisu stanu faktycznego, w wycieczce uczestniczą pracownicy z ramienia ww. osoby prawnej (Spółki). Pracownicy zostali oddelegowani do wzięcia udziału w wyjeździe i wykonują polecenia służbowe swojego pracodawcy.

Mając powyższe na uwadze, skoro w wycieczce uczestniczą osoby fizyczne, znana jest ich ilość i możliwy do ustalenia koszt uczestnictwa, zatem przychód uzyska poszczególna osoba fizyczna uczestnicząca w takim wyjeździe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego – wskazać należy, że dotyczą one konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Końcowo, wskazać należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, indywidualną lub objaśnienie podatkowe jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Wskazać również należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/GL 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2008 r. (sygn, akt I SA/Łd 907/08).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin