INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11.04.2011r. (data wpływu 18.04.2011r.), uzupełnionym na wezwanie organu pismem z dnia 15.07.2011r. (data wpływu – 20.07.2011r.) wraz z pełnym odpisem z KRS o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych odszkodowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.04.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2002 roku Spółka S.A. (dalej: „Spółka”) obejmowała udziały w podwyższonym kapitale zakładowym swojej spółki zależnej E (dalej: „Spółka E”). Pokrycie nowoutworzonych udziałów miało nastąpić aportem w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa Spółki obejmującej między innymi prawa własności i prawa użytkowania wieczystego szeregu nieruchomości, (dalej: „Nieruchomości Aportowe”), w związku z czym zawarto szereg umów w formie aktu notarialnego, na mocy których prawa własności i prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości Aportowych zostały przeniesione przez Spółkę na Spółkę E. W wyniku tych działań Spółka E została wpisana jako właściciel bądź użytkownik wieczysty do ksiąg wieczystych prowadzonych dla Nieruchomości Aportowych, weszła w ich posiadanie i nadal korzysta z nich bez zakłóceń. Na nieruchomościach tych znajdowały się obiekty wykorzystywane przez Spółkę E w jej działalności.

W momencie zawierania umów przeniesienia własności Nieruchomości Aportowych, w myśl obowiązującego wówczas prawa (art. 1 ust. 3 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców), obie spółki były cudzoziemcami w rozumieniu tych przepisów, co oznaczało, że nabycie przez Spółkę E nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów wymagało uzyskania zezwolenie od ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Spółka stała się cudzoziemcem w rozumieniu w/w przepisów, ponieważ jej zagraniczny akcjonariusz uzyskał wobec niej pozycję dominującą w rozumieniu art. 4 § 1 pkt 4 lit. b) Kodeksu spółek handlowych. Spółka E stała się w tym momencie cudzoziemcem jako spółka w pełni kontrolowana przez Spółkę.

Jednak zawarcie umów przenoszących prawa własności i użytkowania wieczystego Nieruchomości Aportowych nastąpiło bez wymaganego zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na nabycie nieruchomości, w związku z czym przeniesienie praw do Nieruchomości Aportowych ze Spółki na Spółkę E było nieważne. Nieważność ta ma charakter bezwzględny i jest to nieważność z mocy prawa.

Powyższy błąd wyniknął stąd, że przejęcie kontroli nad Spółką nastąpiło nieznacznie przed przenoszeniem własności Nieruchomości Aportowych ze Spółki na Spółkę E. Natomiast o fakcie przejęcia kontroli przez zagranicznego udziałowca Spółka dowiedziała się z opóźnieniem. Natomiast Spółka E w ogóle nie miała świadomości istnienia tego problemu i pozostawała w przekonaniu, że jest właścicielem Nieruchomości Aportowych.

Strony postanowiły w 2010 roku sanować problemy prawne wynikające z nieważności przeniesienia praw do Nieruchomości Aportowych ze Spółki na Spółkę E i doprowadzić do stanu, który był ich pierwotnym zamierzeniem.

W ramach działań sanacyjnych obie spółki zawarły porozumienia normujące ich relacje związane z opisanym powyżej stanem prawnym. Ze względu na to, że Spółka E korzystała z Nieruchomości Aportowych nie będąc ich właścicielem, należało przyjąć, że Spółka E powinna zapłacić Spółce (czyli prawnemu właścicielowi Nieruchomości Aportowych) wynagrodzenie za korzystanie z tych nieruchomości. Takie wynagrodzenie, obejmujące okres od kwietnia 2002 roku do października 2010 roku zostało zapłacone przez Spółkę E.

Jednak Spółka E nie ponosiła żadnej winy za opisany powyżej błąd prawny (brak zezwolenia MSWiA na nabycie nieruchomości), gdyż nie została poinformowana przez Spółkę, że w tym okresie była cudzoziemcem. Z tego względu z punktu widzenia Spółki E czynsz dzierżawny, który spółka ta była zobowiązana zapłacić za użytkowanie Nieruchomości Aportowych w latach 2002-2010, stanowił szkodę. Gdyby bowiem w 2002 roku Spółka dopełniła wszystkich formalności prawnych, Spółka E nie byłaby zobowiązana do zapłacenia tego czynszu. Dlatego w momencie zapłaty przez Spółkę E opisanego czynszu, powstało u niej - zgodnie z ogólnie obowiązującymi przepisami Kodeksu cywilnego - roszczenie wobec Spółki o zrekompensowanie tej szkody.

Spółka uznała to roszczenie i wypłaciła Spółce E odszkodowanie w wysokości równej czynszowi dzierżawnemu należnemu za użytkowanie przez Spółkę E Nieruchomości Aportowych w latach 2002 - 2010. Spółka zamierza zbyć posiadane udziały w Spółce E, co będzie możliwe tylko wówczas, gdy wszelkie przeszłe błędy prawne zostaną naprawione, a wszelkie roszczenia wynikające z tych błędów - zaspokojone. W przeciwnym razie nabywca udziałów spółki E mógłby wystąpić do Spółki z roszczeniami odszkodowawczymi.

W odpowiedzi na wezwanie organu z dnia 11.07.2011r. nr IPPB3/423-315/11-2/GJ Spółka dodatkowo podała:

W 2002 roku doszło do wniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa do Spółki E. W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa poza nieruchomościami wchodziło szereg innych składników majątkowych. Nieważność przeniesienia w ramach aportu własności oraz prawa użytkowania nieruchomości nie miała wpływu na uznanie, że pozostała część składników majątkowych i niemajątkowych wchodzących w skład aportu tworzyła zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego wnoszonego do Spółki E przez jej wspólnika była zorganizowana część przedsiębiorstwa a nie pewna liczba poszczególnych składników. Jak zostało przedstawione powyżej pomimo nieważności przeniesienia nieruchomości na Spółkę E, została przeniesiona własność zorganizowanej część przedsiębiorstwa. Z formalnego punktu widzenia przedmiot aportu został zatem przeniesiony na Spółkę E zgodnie z uchwałą o podwyższeniu kapitału zakładowego. Problem, który się pojawił w związku z nieważnością przeniesienia nieruchomości dotyczy jedynie wartości przedmiotu aportu. Brak nieruchomości jako składnika wkładu spowodował, że rzeczywista wartość aportu była niższa od wartości nominalnej. udziałów objętych przez wspólnika w ramach podwyższenia kapitału zakładowego. W celu uzdrowienia zaistniałej sytuacji wspólnik zawarł ze Spółką E porozumienia, na podstawie których uzgodniono sposób uzupełnienia aportu tak żeby docelowo osiągnął on wartość nie mniejszą niż wartość uzgodnioną w 2002 roku.

Należy podkreślić, iż nieważność przeniesienia nieruchomości nie miała wpływu na skuteczność wniesienia do Spółki E aportu, objęcia przez wspólnika udziałów oraz podwyższenia kapitału zakładowego. Ponadto, Kodeks spółek handlowych nie przewiduje ani konieczność ani nawet możliwości zwrócenia przez wspólnika spółce udziałów, w przypadku gdy przedmiot wkładu ma wartość niezgodną z wartością umówioną w uchwale o podwyższeniu kapitału zakładowego lub w przypadku gdy przedmiot wkładu jest wadliwy. W przypadku zaistnienia takiej sytuacji jedynym prawnym rozwiązaniem jest albo uzupełnienie wkładu albo w przypadku wadliwości wkładu wyrównanie spółce, zgodnie z art. 14 § 2 Kodeksu spółek handlowych, różnicy między wartością przyjętą w umowie spółki a zbywczą wartością wkładu.

Nieważność przeniesienia praw do Nieruchomości Aportowych dotyczyła również budynków i budowli posadowionych na tych nieruchomościach. Budynki i budowle stanowią bowiem, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, części składowe nieruchomości i nie mogą być przedmiotem odrębnego obrotu.

Grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zgodnie z przepisami nie podlegają amortyzacji. W przypadku budynków i budowli początkowo odpisów amortyzacyjnych dokonywała Spółka E. Jednak gdy okazało się, że aport Nieruchomości Aportowych był nieskuteczny, Spółka E odpowiednio skorygowała swoje zeznania podatkowe, wyłączając ze swoich kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tych obiektów. Spółka E nie będąc właścicielem przedmiotowych obiektów nie miała bowiem prawa do ich amortyzowania. Jednocześnie Telekomunikacja Polska, poprzez korekty swoich zeznań, włączyła te odpisy do swoich kosztów.

Z powyższego wynika, że kwestia odpisów amortyzacyjnych nie miała i nie mogła mieć wpływu na wynagrodzenie za korzystanie z Nieruchomości Aportowych.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy odszkodowanie zapłacone Spółce E przez Spółkę w związku z koniecznością zapłaty przez Spółkę E czynszu za użytkowanie Nieruchomości Aportowych stanowi koszt uzyskania przychodów...

Stanowisko Spółki:

W opinii Spółki w opisanym stanie faktycznym odszkodowanie wypłacone Spółce E za szkodę powstałą w związku z koniecznością zapłaty czynszu za użytkowanie Nieruchomości Aportowych stanowi koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, jeśli pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie jego źródła.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Z opisanego stanu faktycznego jasno wynika, że odszkodowanie, o którym mowa w niniejszym wniosku, nie jest odszkodowaniem związanym z wadliwością towarów lub usług. Z tego względu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT w niniejszej sprawie nie ma zastosowania. Możliwość zaliczenia przedmiotowego odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów musi być więc rozpatrywana wyłącznie poprzez związek tego wydatku z możliwością uzyskania przychodu lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przedmiotowe odszkodowanie ma niewątpliwy związek z działalnością gospodarczą Spółki. Spółka i Spółka E wzajemnie świadczą sobie usługi iw tym kontekście uregulowanie wzajemnych relacji, w tym powstałych w przeszłości problemów prawnych, ma wpływ na bieżące relacje obu spółek.

W opisanym stanie faktycznym istnieje bezpośredni związek przedmiotowego odszkodowania z przychodami. Spółka w wyniku niedopełnienia wymaganej czynności prawnej musiała w konsekwencji wypłacić odszkodowanie Spółce E. Jednak konsekwencją tego samego błędu było otrzymanie przez Spółkę czynszu z tytułu użytkowania przez Spółkę E Nieruchomości Aportowych. Gdyby Spółka w 2002 roku poinformowała Spółkę E, że ta stała się cudzoziemcem, nie byłoby konieczności zapłaty odszkodowania. Jednak w takim przypadku Spółka również nie otrzymałaby czynszu od Spółki E za użytkowanie Nieruchomości Aportowych w latach 2002 - 2010, gdyż własność tych nieruchomości skutecznie przeszłaby w 2002 roku na Spółkę E. Czynsz ten stanowił przychód podatkowy dla Spółki. Zatem można powiedzieć, że wypłata odszkodowania stanowiła koszt uzyskania tego przychodu.

Odszkodowanie opisane wstanie faktycznym zostało także poniesione w związku z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Pojęcia te nie zostały zdefiniowane przepisami ustawy o CIT, należy je zatem rozumieć zgodnie z ich językowym, potocznym znaczeniem. Tak więc, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów będą też wszystkie działania prowadzące do zabezpieczenia podatnika przed roszczeniami, a także wszelkie działania mające na celu poprawę sytuacji prawnej podatnika. Opisane w stanie faktycznym działania Spółki wpisują się w ten katalog.

Spółka, jako właściciel spółki E, jest zainteresowana, aby eliminować wszelkie roszczenia, które mogłyby się pojawić w związku z opisanymi na wstępie problemami. Eliminacja takich roszczeń ma w szczególności istotne znaczenie w kontekście planowanego zbycia przez Spółkę posiadanych udziałów w Spółce E.

Zapłacenie Spółce E odszkodowania za stratę poniesioną w związku z nieważnością umów przeniesienia własności Nieruchomości Aportowych oznacza, że po planowanym zbyciu przez Spółkę posiadanych udziałów Spółki E nie pojawią się już ze strony nabywcy udziałów żadne roszczenia związane z opisanym na wstępie błędem prawnym. W ten sposób - przez eliminację takich potencjalnych roszczeń - Spółka zabezpiecza swoje źródło przychodów przed wydatkami, których wysokość trudno byłoby oszacować, a także przed możliwymi sporami sądowymi.

Z powyższego wynika, że uregulowanie wzajemnych zobowiązań i roszczeń pomiędzy Spółką i Spółką E, w tym poprzez zapłatę przedmiotowego odszkodowania, było działaniem prowadzącym do zabezpieczenia przedsiębiorstwa Spółki. W ten sposób została spełniona przesłanka wynikająca z przepisów ustawy o CIT, pozwalająca zaliczyć wydatek z tytułu wypłaconego odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych – updop ( t.j. Dz. U. z 2011r., nr 74, poz. 397) w art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Pierwszym podstawowym warunkiem, od którego uzależnione jest uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest jego związek z osiągnięciem, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodu z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów. Cel ten musi być wyraźnie widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Dopiero w razie stwierdzenia, że dany wydatek spełnia powyższy warunek konieczne jest zbadanie, czy ustawodawca nie wyłączył możliwości uznania danego wydatku pomimo jego związku z osiągnięciem przychodu z kosztów uzyskania przychodów. W zakresie odszkodowań ustawodawca wyłączył ex lege z kosztów podatkowych odszkodowania określone w art. 16 ust. 1 pkt 16,19 i 22 ustawy. Co do pozostałych odszkodowań, chociaż niewymienionych w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy nie oznacza to, że automatycznie można taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Wydatek taki, jako nie wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, mógłby stanowić koszt uzyskania przychodów, jednakże tylko wówczas gdyby mieścił się w ogólnej definicji kosztów podatkowych zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy i zgadzając się ze Spółką, że nie ma w niej zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, punktem wyjścia dla prawnopodatkowej kwalifikacji wydatku w postaci odszkodowania jako kosztu uzyskania przychodów jest cel jego poniesienia.

W ocenie organu wydatek w postaci odszkodowania nie stanowi kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 updop. Nie można uznać, że wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania przychodów. Nie zmienia tego stanowiska okoliczność, że Spółka uzyskała od swojego kontrahenta kwotę czynszu dzierżawnego, który zakwalifikowała jako przychód, aby następnie tę samą wartość zwrócić kontrahentowi w postaci wydatku na odszkodowanie. Argumentacja Spółki w zakresie związku przyczyno-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem, że „W opisanym stanie faktycznym istnieje bezpośredni związek przedmiotowego odszkodowania z przychodami. Spółka w wyniku niedopełnienia wymaganej czynności prawnej musiała w konsekwencji wypłacić odszkodowanie Spółce E. Jednak konsekwencją tego samego błędu było otrzymanie przez Spółkę czynszu z tytułu użytkowania przez Spółkę E Nieruchomości Aportowych. Gdyby Spółka w 2002 roku poinformowała Spółkę E, że ta stała się cudzoziemcem, nie byłoby konieczności zapłaty odszkodowania. Jednak w takim przypadku Spółka również nie otrzymałaby czynszu od Spółki E za użytkowanie Nieruchomości Aportowych w latach 2002 - 2010, gdyż własność tych nieruchomości skutecznie przeszłaby w 2002 roku na Spółkę E. Czynsz ten stanowił przychód podatkowy dla Spółki. Zatem można powiedzieć, że wypłata odszkodowania stanowiła koszt uzyskania tego przychodu” jest błędna.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.) podstawą do żądania czynszu z tytułu najmu, czy dzierżawy jest generalnie zawarcie stosownej umowy, w której wynajmujący/wydzierżawiający zobowiązuje się oddać rzecz najemcy/dzierżawcy do używania (przy dzierżawie również do pobierania pożytków), a najemca/dzierżawca zobowiązuje się uiszczania umówionego czynszu. Z powyższego nie wynika zatem, że dla uzyskania czynszu dzierżawnego wymagana jest wypłata odszkodowania. Dodatkowo biorąc pod uwagę opisaną we wniosku sytuację oraz słowa Spółki, że „Gdyby Spółka w 2002 roku poinformowała Spółkę E, że ta stała się cudzoziemcem, nie byłoby konieczności zapłaty odszkodowania” należy podkreślić, że na gruncie ustawy podatkowej ustawodawca konstruując zapis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i biorąc pod uwagę surowsze wymagania w stosunku do przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie należytej staranności w ich działaniach, oczekuje, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą i kwalifikując wydatki do kosztów podatkowych czyni to przy zachowaniu reguł należytej staranności. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie. Kwestii możliwości zaliczenia w niniejszej sprawie odszkodowania do kosztów podatkowych nie można rozpatrywać w oderwaniu od okoliczności, które doprowadziły do wypłaty przez Spółkę odszkodowania. Spółka wnosząc aportem zorganizowaną część przedsiębiorstwa, obejmującą m.in. prawa własności i prawa wieczystego użytkowania szeregu nieruchomości i przenosząc ich własność na Spółkę E , uczyniła to z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 24 marca 1920r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (t.j. Dz. U. z 2004r., nr 167, poz. 1758 z późn. zm.). Nabycie nieruchomości przez Spółkę E nastąpiło bez wymaganego zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, co w konsekwencji doprowadziło do nieważności z mocy prawa transakcji. Wnioskodawca tłumaczy powyższe zdarzenie wskazując, że „Powyższy błąd wyniknął stąd, że przejęcie kontroli nad Spółką nastąpiło nieznacznie przed przenoszeniem własności Nieruchomości Aportowych ze Spółki na Spółkę E. Natomiast o fakcie przejęcia kontroli przez zagranicznego udziałowca Spółka dowiedziała się z opóźnieniem. Natomiast Spółka E w ogóle nie miała świadomości istnienia tego problemu i pozostawała w przekonaniu, że jest właścicielem Nieruchomości Aportowych”, co oznacza, że nie zachowała zasad należytej staranności. Organ uznając odszkodowanie za koszt podatkowy, zgodziłby się, aby Spółka przeniosła na Skarb Państwa konsekwencje swojego postępowania.

Podsumowując, wypłata odszkodowania nie spełnia przesłanki poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu.

Trudno też przyjąć, że odszkodowanie stanowi koszt poniesiony w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, skoro semantyka tych zwrotów wskazuje, że „zachowanie” źródła przychodów to utrzymanie go w stanie nie zmienionym, a „zabezpieczenie” źródła przychodów to chronienie go przed czymś, przed zniszczeniem (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, Warszawa 2008r.). Spółka uzasadnia konieczność poniesienia wydatku w postaci odszkodowania jako zabezpieczenie przedsiębiorstwa Spółki przed potencjalnymi roszczeniami nabywców udziałów spółki E związanymi z błędami przy wniesieniu aportu, nie podając bliżej, czego dotyczyć miałyby te roszczenia, stwierdzając tylko, że są to „roszczenia związane z opisanym na wstępie błędem prawnym”.

Należy zauważyć, że ewentualne roszczenia przyszłych nabywców posiadanych przez Spółkę udziałów Spółki E stanowią zdarzenia niepewne a zapłata odszkodowania w celu zapobieżenia tym niepewnym roszczeniom już nastąpiła.

Biorąc powyższe w ocenie organu podatkowego odszkodowanie nie spełnia również kryteriów uznania go za koszt uzyskania przychodów poniesiony w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.