Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.734.2017.2.AGW
z 20 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 19 grudnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony dnia 19 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka cywilna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych, wynajmu pojazdów samochodowych oraz świadczenie usług transportu drogowego osób. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka posiada prawo użytkowania wieczystego zabudowanej działki nr 503/3 o pow. 0,1177 ha, dla której założona jest księga wieczysta, zwanej dalej nieruchomością.

Działalność gospodarcza w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych wykonywana jest w będących własnością Spółki budynkach usytuowanych na ww. nieruchomości.

Spółka zamierza dokonać transakcji zbycia składników, aktywów Spółki związanych z działalnością gospodarczą w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych.

W skład przedmiotu zbycia wejdą:

1. prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej obejmujące działkę o nr 503/3 o obszarze 0,1177 ha;
   
2. prawo własności środków trwałych związanych z działalnością w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych:
   
   
   
   1. w postaci budynków i budowli, tj. dwa budynki z placem utwardzonym,
      
   2. prawo własności środków trwałych i przedmiotów nietrwałych wykorzystywanych dotychczas w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych, tj.: wyposażenie pomieszczeń biurowych, wyposażenie stanowiska do wulkanizacji (podnośnik dwukolumnowy, wyważarka do kół, montażownia do opon, stół warsztatowy, wysysarka oleju, sprężarka, piec CO, skrzynki warsztatowe, prasa hydrauliczna, podnośnik do silników, podnośnik do skrzyni biegów, klucze warsztatowe); wyposażenie stanowiska do sprzątania pojazdów samochodowych (myjka ciśnieniowa); wyposażenie stanowiska do obsługi klimatyzacji (skrzynka warsztatowa, stół warsztatowy, urządzenie do klimatyzacji, sprężarka); wyposażenie stanowiska do obsługi zawieszenia (podnośnik dwukolumnowy, skrzynka warsztatowa, stół warsztatowy),
      
      
      
3. dokumentacja pracownicza w zakresie niezbędnym do przejęcia pracowników i uczniów przez nabywcę,
   
4. zapasy materiałów i części zamiennych związanych z naprawą i remontami pojazdów samochodowych,
   

Po dokonaniu dostawy Spółka będzie kontynuować działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego osób oraz wynajmu pojazdów samochodowych.

Do wykonywania czynności w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych Spółka zatrudnia pracowników oraz szkoli uczniów w celu przyuczenia do zawodu, którzy będą kontynuować zatrudnienie i szkolenie u nowego pracodawcy – nabywcy. Nabywca będzie kontynuował działalność w tym samym zakresie, w jakim jest ona prowadzona obecnie, tj. w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych. Na dzień zbycia nabywca będzie czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przedmiotem zbycia nie będą należności i zobowiązania pieniężne, za wyjątkiem zobowiązań wynikających ze stosunku pracy i szkolenia uczniów.

W uzupełnieniu, Spółka wskazała:

Składniki majątkowe na dzień zbycia są wyodrębnione:

• wewnętrznie, organizacyjnie jako stacja naprawy i remontów pojazdów samochodowych z pracownikami wykonującymi zadania w zakresie naprawy i remontu pojazdu samochodowych;
• funkcjonalnie bowiem dają możliwość samodzielnego funkcjonowania, tj. prowadzenia działalności w zakresie naprawy i remontów pojazdów samochodowych;
• finansowo bowiem istnieje możliwość sporządzenia odrębnych uproszczonych sprawozdań finansowych dla celów wewnętrznych np. przychodów kosztów, należności, zobowiązań.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana transakcja stanowi zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP) wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana transakcja dostawy nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług jako transakcja zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa z następujących powodów prawnych i faktycznych.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o podatku o towarów i usług przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Biorąc powyższe pod uwagę, aby daną grupę składników można było uznać za ZCP konieczne jest spełnienie łącznie następujących przesłanek:

1. zespół składników musi obejmować zarówno składniki materialne i niematerialne, w tym zobowiązania;
2. zespół składników musi być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych i mogłyby one stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Odnosząc się do pierwszego z wymienionych warunków, na nabywcę zostaną przeniesione w szczególności prawo własności użytkowania wieczystego gruntów wraz z budynkami i budowlami oraz rzeczy ruchome, zobowiązania wynikające ze stosunku pracy.

Odnosząc się do warunku drugiego (wyodrębnienie finansowe i organizacyjne), wyodrębnienie finansowe nie musi oznaczać samodzielności finansowej, w szczególności nie oznacza to konieczności prowadzenia odrębnej księgowości dla ZCP. Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do ZCP. Wyodrębnienie organizacyjne polega na tym, że dany określony zbiór składników majątkowych powinien odznaczać się pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. ZCP będą zatem tworzyć takie składniki, które występują względem siebie w takich relacjach, które pozwalają uznać te składniki za zespół, a nie za zbiór przypadkowych elementów, których rzeczywistą, jedyną wspólną cechą byłaby własność jednego podmiotu gospodarczego. W literaturze podmiotu za wyznaczniki wydzielenia organizacyjnego uznaje się w szczególności faktyczne wyodrębnienie w danym przedsiębiorstwie a także wyodrębnienie formalne. Kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego sprowadza się zatem w zasadzie do ustalenia, czy jako pewna, odrębna całość ZCP jest w stanie samodzielnie funkcjonować na rynku już od momentu jej wyodrębnienia. Innymi słowy, składniki majątkowe uznane zostaną za ZCP, jeżeli są wyodrębnione w taki sposób, że ich nabywcy umożliwią w zasadzie natychmiastowe podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, przesłanki zaistnienia ZPC zostaną spełnione.

W wyroku WSA w Olsztynie z dnia 1 marca 2012 r., sygn. akt I SA/OI 4/12 stwierdzono, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie odpowiada rozumieniu pojęcia „przekazania całości lub części majątku”, wyłożonemu przez Trybunał w orzeczeniu w sprawie C-497/01. Nie sposób bowiem nie zauważyć, że polski ustawodawca definiuje zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako zespół składników materialnych i niematerialnych, gdy tymczasem Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych.

Przystępując do rozstrzygania ww. sprawy należy się odnieść w pierwszej kolejności do definicji przedsiębiorstwa z art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, iż przedsiębiorstwem jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej oraz przykładowo wymienia poszczególne składniki przedsiębiorstwa. Na podstawie przepisu ww. artykułu należy stwierdzić, iż przedsiębiorstwem będzie każdy zespół składników majątkowych dający się wyodrębnić poprzez ich funkcjonalne powiązanie i przydatność do realizacji określonego działania gospodarczego.

Należy także podzielić stanowisko wyrażone przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 maja 2010 r., o sygn. akt I SA/PO 249/10. W wyroku tym sąd zwrócił uwagę, iż organ podatkowy, dokonując wykładni pojęcia zorganizowanej części przedsiębiorstwa powinien uwzględniać wspólnotowe rozumienie pojęcia „całości lub części majątku”, którym posługuje się art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm., w skrócie: Dyrektywa 112). W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie, lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

W świetle orzecznictwa TSUE pojęcie „przekazanie (...) całości lub części aktywów” należy interpretować w taki sposób, iż obejmuje ono przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, lecz nie obejmuje np. samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów (wyroki TS w sprawie: Zita Modes, EU: C:2003:644, pkt 40; SKF, EU:C:2009:665, pkt 37; Schriever, EU:C:2011:724, pkt 24). Jak z tego wynika, stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 5 ust. 8 VI dyrektywy (art. 19 dyrektywy 112), wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej (wyrok TS w sprawie Schriever, EU:C:2011:724, pkt 25). Zastosowanie art. 5 ust. 8 VI dyrektywy (art. 19 dyrektywy 112) wymaga również, by nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub jego część, a nie natychmiast zlikwidować działalność (...) (podobnie wyroki TS w sprawie: Zita Modes, EU: C:2003:644, pkt 44; Schriever, EU:C:2011:724, pkt 37). Jak słusznie zaznaczył WSA w Poznaniu, stanowiąc regulację art. 19 Dyrektywy 112 prawodawca unijny nie zdefiniował użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”. Dlatego niezbędnym jest wskazanie na jego rozumienie przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de 1enregistrement et des domaines (publ.: „Przegląd Podatkowy” 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, iż niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, iż pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy wyłączenia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części z założenia powinno odpowiadać wspólnotowej koncepcji „przekazania całości lub części majątku”, o której mowa w art. 19 Dyrektywy 112. Jednak, jak słusznie zauważył WSA w Poznaniu, już pobieżna analiza regulacji zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy wskazuje, że definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie odpowiada rozumieniu pojęcia „przekazania całości lub części majątku”, wyłożonemu przez Trybunał w orzeczeniu sprawie C-497/01.

Nie sposób bowiem nie zauważyć, że polski ustawodawca definiuje zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako zespół składników materialnych i niematerialnych, gdy tymczasem Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Z tego punktu widzenia istotne jest to, aby na bazie nabytego majątku nabywca mógł kontynuować dotychczasową działalność zbywcy. Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa przytoczona powyżej nie zabrania kontynuowania przez przedsiębiorstwo takiego samego rodzaju działalności jaki był i będzie nadal prowadzony w zbytej zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Warto w tym przypadku wskazać, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie musi posiadać znaczącego stopnia zorganizowania i funkcjonować ono powinno wyłącznie na okres zbycia. Przykładem niech będzie orzeczenie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid v. Christel Schriever (Zb.Orz. 2011, s. 1-11071).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, opisana transakcja mająca za przedmiot zbycie zespołu składników przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych i mogących samodzielnie realizować te zadania, stanowi w rozumieniu ustawy o podatku VAT zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Tym samym, opisana transakcja zbycia nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m. in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części podlegają wyłączeniu z transakcji zbycia. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład części przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanej części przedsiębiorstwa zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

W zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego. Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, który wyraził swój pogląd w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Gd 1205/13 – „zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy, których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).”

Wynika z tego, że dla zakwalifikowania danego zespołu składników jako ZCP najistotniejszym czynnikiem jest rola, jaką składniki te odgrywają w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że jeżeli w chwili zbycia składniki majątkowe i niemajątkowe będą posiadać cechy wymienione w art. 2 pkt 27e ustawy, to stanowić będą zorganizowaną część przedsiębiorstwa i czynność jej zbycia, na podstawie art. 6 ust. 1 ww. ustawy, będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, który wskazuje, że składniki materialne i niematerialne mające być przedmiotem zbycia będą wyodrębnione w istniejącym przedsiębiorstwie pod względem organizacyjnym, funkcjonalnym i finansowym, przy założeniu, że wyodrębnienie to będzie istniało w dniu zbycia, a nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie przy jej wykorzystaniu prowadził działalność gospodarczą. Oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.