Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB1.4511.814.2016.6.JŁ
z 19 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 146 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz.201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 430/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 października 2017 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 sierpnia 2016 r. (data wpływu 6 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z najmu lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z najmu lokalu mieszkalnego.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 18 listopada 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0461-ITPB1.4511.814.2016.1.JŁ., w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na ww. interpretację wniósł pismem z dnia 11 grudnia 2016 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z dnia 3 stycznia 2017 r. stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej interpretacji prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 18 listopada 2016 r. złożył skargę z dnia 8 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 430/17, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych najmu mieszkania prywatnego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, pracuje na umowę o pracę w kraju Unii Europejskiej. Jest osobą samotną posiadającą własnościowe mieszkanie, niebędące składnikiem majątku związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wnioskodawca do roku 2015 przez długi czas wynajmował mieszkanie na podstawie umowy najmu i rozliczał przychody z najmu prywatnego w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Wnioskodawca formę opodatkowania zgłosił w odpowiednim czasie do Urzędu Skarbowego. Od maja 2016 r. zdecydował się na wynajmowanie mieszkania na krótkie okresy od 2 dni do kilku miesięcy. Ceny za najem ustalane są na doby, tygodnie lub miesiące.

Najem nie jest prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny, gdyż Wnioskodawca na stałe mieszka i pracuje za granicą, w związku z czym nie ma środków ani możliwości prowadzenia tego typu działań. Wnioskodawca w ramach najmu prywatnego nie zatrudnia innych osób, nie korzysta z usług księgowej, personelu sprzątającego czy zarządcy. Wszystkie czynności wykonuje samodzielnie lub pomagają Mu rodzice. W wynajmowanym lokalu mieszkalnym nie prowadzi biura, recepcji oraz nie świadczy usług cateringowych, turystycznych, usług sprzątania w trakcie pobytu gości, ani żadnych dodatkowych usług dla najemców. Czynności związane z najmem lokalu mieszkalnego nie są i nie będą podejmowane w sposób ciągły, lecz okazjonalny. Wnioskodawca nie prowadzi zorganizowanej działalności marketingowej, a ogłoszenia o wynajmie mieszkania umieścił na portalu internetowym firmy zagranicznej, która za każde wynajęcie mieszkania poprzez jej stronę pobiera prowizję. Działania związane z najmem nie są prowadzone w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją zamierzeń w sposób ciągły. Celem tych działań nie jest osiągnięcie zysku, lecz jedynie pokrycie wysokich kosztów opłat administracyjnych i eksploatacyjnych do spółdzielni mieszkaniowej, które wzrosły o 100 % w przeciągu niespełna pół roku. Wnioskodawca jako osoba samotna, opłacająca dodatkowo najem mieszkania za granicą i utrzymująca się samodzielnie, zmuszona niejako jest do podjęcia decyzji o wynajmie własnego mieszkania w Polsce w terminach, kiedy sama w nim nie przebywa.

Wnioskodawca, pomimo poniesionych w 2016 r. kosztów remontu i wyposażenia mieszkania, chciałby w dalszym ciągu rozliczać się w formie zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 8,5 %, ze względu na jego uproszczoną formę rozliczania się i mniejszą konsumpcję czasu i energii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, osiągająca przychody z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, może opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5% zgodnie z art. 2 ust. 1 a oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko, że w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Wnioskodawca wynajmując mieszkanie nie musi prowadzić działalności gospodarczej i nie musi zarejestrować się w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz że przychody uzyskiwane z najmu mieszkania powinny być zakwalifikowane do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa”?

Ad.1. Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, przychody uzyskiwane z najmu mogą być opodatkowane zgodnie z wolą Wnioskodawcy jako podatnika na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od przychodów ewidencjonowanych. W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a tej ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów z tytułu najmu poza działalnością gospodarczą.

Mieszkanie Wnioskodawcy nie jest składnikiem majątku związanego z działalnością gospodarczą ani też najem nie jest przedmiotem tej działalności W odpowiednim czasie Wnioskodawca złożył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Ad.2. Wnioskodawca twierdzi, że w przedstawionym stanie faktycznym przedmiotem prowadzonej działalności jest jedynie wynajem mieszkania, a więc jest to źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa”. Czynności związane z wynajmem mieszkania nie są i nie będą podejmowane w sposób ciągły, metodyczny i uporządkowany, lecz okazjonalny, ograniczający się tylko do kilku dni lub tygodni. Wnioskodawca nie prowadzi również usług hotelowych, cateringowych czy sprzątania. Zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym nie występują ograniczenia, według których najem krótkotrwały w zakresie podatków dochodowych należy rozliczać jako działalność gospodarczą. Zdaniem Wnioskodawcy, od Niego jako podatnika zależy, jaką formę opodatkowania wybierze. Nigdzie nie zostało stwierdzone, że rozliczenie najmu, nawet krótkotrwałego musi być opodatkowane w ramach działalności gospodarczej. W przypadku, gdyby taki obowiązek powstał, również długotrwały stosunek najmu spełniałby kryteria rozliczenia w ramach źródła „działalność gospodarcza”. Również klasyfikacja PKWiU nie definiuje długości okresu krótkotrwałego i długotrwałego zakwaterowania.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, nie ma obowiązku tejże działalności prowadzić, osiągając przychody z tytułu najmu mieszkania prywatnego i w dalszym ciągu może opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5% zgodnie z art. 2 ust. 1 a oraz art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52 a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W wyżej wymienionej ustawie wskazane zostały poszczególne źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z każdego z tych źródeł. Według przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są, określone w art. 10 ust. 1:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3)
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).

Do grupy przychodów z działalności gospodarczej należą także przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą – zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 2 pkt 11 tej ustawy.

Ustawa powyższa zawiera definicję pojęcia działalności gospodarczej, wyrażoną w artykule 5a pkt 6. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, za działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

• wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
• polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
• polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5 a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano wyżej, aby daną działalność można było traktować jako działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

• celu zarobkowego,
• ciągłości,
• zorganizowanego charakteru.

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych celów. Tak pojęta nie wyklucza jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Decydujące znaczenie ma intencjonalna powtarzalność określonych czynności.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących osiągnięciu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi.

A zatem z przychodami uzyskiwanymi z najmu i zaliczanymi do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza mamy do czynienia wówczas, gdy najem spełnia kryteria ciągłości i zorganizowania wynikające z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub przedmiotem umowy najmu są składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Co do zasady kwalifikacja przychodów pod tym względem nie jest przy tym ograniczona ilością wynajmowanych nieruchomości, lecz charakterem zawartej umowy najmu, a także ewentualnym powiązaniem funkcjonalnym wynajętej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem wynajęta nieruchomość jest wykorzystywana w działalności gospodarczej, lub jeśli najem jest prowadzony w sposób zorganizowany i ciągły, to przychody z takiego najmu należy kwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w tej ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Przepis ten dopuszcza więc rezygnację z opodatkowania przychodów z najmu na zasadach ogólnych i wybór ich rozliczania według uregulowań w ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2016 r., poz. 2180 z późn. zm.). Jak stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy, osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (definiowanej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 1a tej ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. W myśl przepisu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a przychody te objęte są ryczałtem w wysokości 8,5 %.

W celu odpowiedzi na pytanie, czy Wnioskodawca może rozliczyć przychody uzyskiwane z najmu lokalu mieszkalnego na powyższych zasadach, należy ustalić, czy najem ten spełnia łącznie wszystkie przesłanki uznania go za przejaw działalności gospodarczej, czy też nie.

Odnosząc wyżej powołane przepisy prawa do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego trzeba wziąć pod uwagę przede wszystkim intencję, cel i okoliczności podjętych przez Wnioskodawcę działań. Wnioskodawca, pracujący za granicą, sam ponosząc koszty wynajmowanego przez siebie mieszkania, liczy głównie na zwrot wartości czynszu i opłat, jakie musi odprowadzić z tytułu posiadania mieszkania w Polsce. A zatem postępuje jak racjonalny właściciel niewykorzystywanego czasowo mieszkania, co nie czyni tej działalności działalnością gospodarczą.

Ze względu na powyższe, należy uznać, że prowadzony przez Wnioskodawcę najem lokalu mieszkalnego nie mieści się w przywołanej ustawowej definicji działalności gospodarczej – nie spełnia przesłanek zorganizowania i ciągłości, określonych w art. 5a pkt 6 - i jako tzw. najem prywatny może podlegać rozliczeniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych przy zastosowaniu stawki ryczałtu wynoszącej 8,5%.

Jeżeli bowiem - jak wynika z opisu stanu faktycznego – najem nie jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej i jego przedmiot nie wchodzi w skład majątku związanego z taką działalnością, to przychody uzyskiwane na podstawie tego najmu pochodzą ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym - „najem podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze(…)”.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych stanu faktycznego opisanego we wniosku i nie rozstrzyga kwestii prawidłowości działań na gruncie przepisów Ustawy z dnia 2 lipca o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie obowiązków rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17,80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.