Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.313.2017.1.PH
z 1 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 października 2017 r. (data wpływu 6 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów nakładów poniesionych na nabycie i wdrożenie oprogramowania, które nie zostało wdrożone do eksploatacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów nakładów poniesionych na nabycie i wdrożenie oprogramowania, które nie zostało wdrożone do eksploatacji.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów oraz podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności Wnioskodawca świadczy usługi telekomunikacyjne na terytorium Polski. Zakres oferowanych usług obejmuje świadczenie usług dostępu do telewizji, Internetu oraz telefonii stacjonarnej. Usługi Wnioskodawcy świadczone są zarówno na rzecz podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej, jak i na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

W toku prowadzonej działalności Wnioskodawca podjął decyzję o wdrożeniu systemów ERP mających w zamierzeniu znacząco ułatwić zarządzanie przedsiębiorstwem Wnioskodawcy oraz zapewniających wsparcie obsługi finansowo-księgowej. W szczególności, oczekiwanym rezultatem wdrożenia takiego oprogramowania była poprawa wydajności działania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, co w zamierzeniu powinno mieć przełożenie także na ograniczenie kosztów działalności Wnioskodawcy i zwiększenie uzyskiwanych przychodów.

W latach 2012-2015 podjęto decyzje o zakupie i wdrożeniu oprogramowania SAP, w tym modułów SAP ERP (ang. Enterprise Resource Planning), SAP CRM (ang. Customer Relationship Management), SAP OM (ang. Order Management), SAP BW (ang. Business Warehouse).

Celem wprowadzenia systemu SAP ERP było wdrożenie szeroko pojętego systemu finansowo-księgowego obejmującego kwestie związane z prowadzeniem ksiąg, kontrolingiem, logistyką, zarządzaniem kadrami i płacami.

W ramach projektu SAP CRM miał zostać wprowadzony kompleksowy system zarządzania relacjami z klientami, w tym dla potrzeb pozyskiwania klientów, realizacji zleceń, opieki posprzedażowej i innych działań mających na celu obsługę szeroko pojętej sprzedaży. Zadaniem modułu SAP BW było natomiast gromadzenie i przetwarzanie danych w celu umożliwienia użytkownikom zbudowania systemu raportowego w oparciu o przechowywane dane będące wynikiem obsługi procesów biznesowych. Projekt SAP OM dotyczył z kolei obsługi zamówień i usług świadczonych na rzecz klienta Wnioskodawcy.

W toku prowadzonych prac, Wnioskodawca ponosił wydatki ściśle związane z zakupem i wdrożeniem ww. oprogramowania, m.in. na:

• licencje na oprogramowanie,
• usługi doradcze dotyczące oprogramowania i jego wdrożenia,
• usługi zarządzania projektami nabywane od podmiotów zewnętrznych,
• prace wdrożeniowe i analityczne nabywane od podmiotów zewnętrznych,
• koszty finansowe (np. prowizje bankowe, prowizje za udzielone finansowanie).
  
  

Dodatkowo, do wydatków związanych z wdrożeniem wskazanego wyżej oprogramowania alokowana została proporcjonalna część kosztów wynagrodzeń pracowników działów księgowości i IT w proporcjach dotyczących poszczególnych projektów wdrożeniowych.

W każdym z ww. przypadków wdrożenie zostało wstrzymane, co było wynikiem m.in. braku możliwości realizacji celów biznesowych, którym służyć miało oprogramowanie, niewystarczającej elastyczności systemu i problemami z migracją danych, ryzyka konieczności poniesienia nadmiernych kosztów prac dodatkowych, czy braku możliwości wdrożenia wobec braku udanego wdrożenia innych narzędzi. Decyzja o wstrzymaniu wdrożenia była zatem również ukierunkowana na ograniczenie ewentualnych dalszych nakładów, które wobec opisanych powyżej przyczyn stałyby się niecelowe, bądź nadmierne wobec korzyści z wykorzystania oprogramowania. Z uwagi na powyższe, w księgach rachunkowych Wnioskodawcy w latach 2014-2016 dokonano odpisów na wartość wydatków poniesionych celem nabycia i wdrożenia opisanego wyżej oprogramowania.

Następnie w roku 2016 Wnioskodawca ponownie podjął decyzję o wdrożeniu systemu finansowo-księgowego, ale od innego dostawcy (dalej: „Gardens ERP”). Przedmiotem inwestycji był zakup licencji oraz zlecenie prac wdrożeniowych systemu klasy ERP. Również ten system w zamierzeniu miał usprawnić działanie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy ułatwić zarządzanie oraz zapewniając wsparcie obsługi finansowo-księgowej.

W toku prac okazało się, że wdrażane oprogramowanie nie prezentuje oczekiwanej funkcjonalności uniemożliwiając jego odpowiednie wykorzystanie. W rezultacie, dostosowanie oprogramowania Gardens ERP do potrzeb Wnioskodawcy ponownie wiązałoby się z ponoszeniem nadmiernych nakładów i mogłoby zostać dokonane ze znacznym opóźnieniem. Tym samym, zapadła decyzja o wstrzymaniu projektu i zaprzestaniu ponoszenia dalszych kosztów. Wartość wydatków poniesionych na nabycie licencji i wdrożenie Gardens ERP została objęta odpisem w księgach rachunkowych Wnioskodawcy w roku 2017.

Nabyte licencje SAP i Gardens ERP były używane wyłącznie dla potrzeb wdrożenia i wskutek zaprzestania działań w tym kierunku, zaprzestano również ich wykorzystywania. Należy podkreślić, że opisane powyżej wydatki na zakup i wdrożenie oprogramowania nie zostały dotychczas przez Wnioskodawcę ujęte jako koszty uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”). Z tego powodu obecnie planowane jest rozwiązanie odpisów księgowych i definitywne spisanie poniesionych nakładów w ciężar kosztów uzyskania przychodów – również dla celów podatkowych.

W dotychczasowej działalności Wnioskodawcy dochodziło do likwidacji nakładów na składniki majątku, które mogłyby stanowić po ukończeniu środki trwałe. W takich przypadkach likwidacja wszczynana była wskutek decyzji o zaprzestaniu inwestycji podejmowanej w formie uchwały, a jej finalnym etapem było spisanie protokołu z likwidacji. Do uchwały o zaprzestaniu inwestycji załączano wykaz zaniechanych inwestycji, wraz z podaniem przyczyny zaniechania.

Wnioskodawca obecnie nie posiada odrębnej procedury w przypadku zaniechania nakładów na składniki majątkowe, które mogłyby po ukończeniu stanowić wartości materialne (powinno być „niematerialne” – przyp. tut. organu) i prawne. Z tego powodu, planowane jest podjęcie ostatecznej decyzji o niewykorzystywaniu poniesionych nakładów w działalności Wnioskodawcy, co zostanie potwierdzone w sposób analogiczny do likwidacji materialnych składników majątkowych, tj. poprzez podjęcie stosownej uchwały przez zarząd i sporządzenie protokołu z likwidacji nakładów. Z perspektywy rachunkowej, skutkiem takiego działania będzie rozwiązanie odpisów i spisanie nakładów w ciężar kosztów w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Powyższe odpisy nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, stąd koszt ten zostałby rozpoznany w momencie ostatecznego spisania nakładów na podstawie wskazanej dokumentacji (uchwała zarządu, protokół z likwidacji potwierdzający trwałe zaprzestanie korzystania z nakładów).

Jak wskazano likwidacja powyższych nakładów następuje z przyczyn innych niż utrata przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy o CIT opisane w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nakłady poniesione na nabycie i wdrożenie oprogramowania będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nakłady poniesione na nabycie i wdrożenie oprogramowania będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów stosownie do przepisów art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”). Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W licznych interpretacjach indywidualnych organy podatkowe potwierdziły jednocześnie, że wykładnia przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o CIT prowadzić powinna do wniosku, że kosztem uzyskania przychodów może być wyłącznie wydatek, który:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatku CIT wydatków poniesionych w ramach prowadzonej działalności, pod warunkiem, że były one celowe (miały na celu osiąganie przychodów lub zachowania albo zapieczenia źródła przychodów), definitywne, nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a nadto podatnik jest w stanie należycie udokumentować ich poniesienie. Należy zatem rozważyć, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę nie są wykluczone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o CIT, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki na m.in. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych innych niż grunty, czy prawo wieczystego użytkowania, z tym że wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Ponadto, zgodnie z przepisami art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów również straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskując na podstawie powyższego przepisu z przeciwieństwa (a contrario) należy stwierdzić, że strata w środkach trwałych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów, jeśli powstała w wyniku likwidacji z przyczyn innych niż utrata przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności.

Pojęcie środków trwałych zdefiniowane zostało przepisami art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, w myśl którego za środki trwałe uważa się rzeczy stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Natomiast pojęcie wartości niematerialnych i prawnych zostało określone przepisem art. 16b ust. 1 ustawy o CIT jako nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa w postaci m.in. autorskich lub pokrewnych praw majątkowych, czy licencji, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W przypadku powyższych kategorii składników majątkowych, ich wartość początkową dla potrzeb amortyzacji określa się w oparciu o przepisy art. 16g ustawy o CIT. W ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez niego na nabycie i wdrożenie opisanego oprogramowania mogłyby stanowić koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, jeśli wdrożenia zakończyłyby się rozpoczęciem używania licencji w działalności Wnioskodawcy i wprowadzeniem ich do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Wówczas bowiem ziściłyby się przesłanki do ujęcia nabytych licencji jako wartości niematerialnych i prawnych. Niemniej, w toku prowadzonych prac wdrożeniowych i wobec napotkanych problemów okazało się, że oprogramowanie nie spełni zakładanych oczekiwań Wnioskodawcy, zatem nie doszło nigdy do ujęcia nabytych licencji jako wartości niematerialnych i prawnych i rozpoczęcia ich używania w prowadzonej działalności.

Z tego powodu, wskazane powyżej wyłączenia dotyczące ograniczenia możliwości do zaliczania w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie znajdą zastosowania. W szczególności, nawet pomimo wdrożenia nabyte licencje nie mogłyby stanowić środków trwałych, których dotyczy przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, a nadto rozważana likwidacja nakładów nie będzie spowodowana zmianą rodzaju działalności.

Tym samym, w świetle analizy również pozostałych przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o CIT należy zauważyć, że wśród tych włączeń nie ma takich, które wyłączałyby możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie i wdrożenie oprogramowania, gdy ostatecznie zaniechano jego wdrożenia i używania.

Powyższe powinno zatem prowadzić do wniosku, że obecne brzmienie wskazanych przepisów ustawy o CIT co do zasady dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie i wdrożenie oprogramowania, gdy oprogramowanie to ostatecznie nie zostaje oddane do używania w działalności podatnika, na zasadach ogólnych (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT). Tym samym, wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeśli:

• były definitywne (nie zostały w jakikolwiek sposób zwrócone podatnikowi),
• zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• zostały należycie udokumentowane.
  
  

W świetle przytoczonych w opisie zdarzenia przyszłego okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy powyższe znajdzie zastosowanie do przypadku nakładów poniesionych na nabycie i wdrożenie systemów finansowo-księgowych SAP i Gardens ERP. bowiem wydatki w tym zakresie były ponoszone celem poprawy wydajności działania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, co w zamierzeniu powinno mieć przełożenie także na ograniczenie kosztów działalności Wnioskodawcy i zwiększenie uzyskiwanych przychodów. Wydatki na nabycie i wdrożenie oprogramowania mają charakter definitywny, ponieważ zostały poniesione i nie zostały w jakikolwiek zwrócone Wnioskodawcy. W rezultacie, przedmiotowe nakłady powinny móc stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy dla potrzeb rozliczeń podatku CIT.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, to co do zasady do podatnika należy jaką konkretnie decyzję podejmie w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Istotne jest, aby dany wydatek został poniesiony w zamiarze osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, co podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 listopada 2008 r. (sygn. I FSK 1354/07): „warunkiem uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu nie jest rzeczywiste osiągnięcie przychodu, wystarczy sam zamiar jego osiągnięcia”.

Dany wydatek musi ponadto zostać poniesiony w sposób racjonalny i celowy, ale konkretne decyzje w tym zakresie leżą wyłącznie w gestii podatnika, co zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 lutego 1997 r. (sygn. SA/Gd 3458/95): „koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnego przychodu. O tym, co jest celowe, potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy, który według własnego uznania przesądza, co niezbędne, a co nie, dla uzyskania określonego przychodu”.

Z powyższego jednoznacznie wynika swoboda w podejmowaniu przez podatnika decyzji gospodarczych, którą zresztą musi on posiadać, skoro sam odpowiada za wyniki prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka przytoczyła powyższe orzeczenia sądowe celem wskazania, że jej decyzja jako podatnika o wstrzymaniu nakładów na wdrożenia wynikała z konieczności minimalizowania strat oraz znajomości potrzeb jej samej i rynku, na którym działa. Jednocześnie zdaniem Wnioskodawcy, decyzja została podjęta po szczegółowej analizie i w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki gospodarcze, co zostało szczegółowo opisane wyżej. Decyzja o zaprzestaniu wdrożenia systemów informatycznych podyktowana była względami biznesowymi, a nie zmianą charakteru działalności Spółki. Kierując się powyższymi przesłankami Spółka zamierza również podjąć decyzję o likwidacji nakładów.

Powyżej zaprezentowana argumentacja Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r. znak IPPB5/423-1232/14-4/MK: „(...) w analizowanym stanie faktycznym nie jest możliwe przyporządkowanie alokowanych na Wnioskodawcę kosztów rozwoju Nowego Systemu, którymi został obciążony do konkretnego, dającego się określić przychodu. Tym samym ww. koszty należy uznać za koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie)”.
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 stycznia 2014 r. znak IPTPB3/423-404/13-2/PM: „(...) wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z inwestycją, która nie została zrealizowana, zakwalifikowanej jako wartość niematerialna i prawna, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie podjęcia decyzji o rezygnacji z wdrożenia planowanego przedsięwzięcia”.
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r. znak IPPB3/423-969/12-4/AM: „(...) podatkowe skutki ponoszenia wydatków na budowę niektórych Podsystemów nowego systemu informatycznego e-P, których realizacja nie będzie kontynuowana, należy odnieść do ogólnej zasady wynikającej z przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. zastosowania zasady związku przyczynowo-skutkowego ponoszonych wydatków z osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. (...) Zaliczenie tych wydatków do kosztów podatkowych będzie możliwe z momentem spisania ich z ksiąg rachunkowych na podstawie podjętej przez władze spółki decyzji o zaniechaniu budowy i wdrożenia niektórych Podsystemów Systemu”.
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 marca 2011 r. znak ITPB3/423-705/10/PS: „Mając na uwadze powyższe, stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatki poniesione na nabycie licencji i wdrożenie systemu informatycznego stanowić będą koszt podatkowy w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych, jako pozostałe koszty operacyjne (który jest jednocześnie dniem podjęcia decyzji o zaniechaniu wdrożenia) na podstawie protokołu odnośnie zaniechania dalszych prac wdrożeniowych systemu informatycznego, uznać należy za prawidłowe”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.