Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.289.2017.2.MG
z 30 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 29 września 2017 r), uzupełnionym pismem z dnia 6 listopada 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.289.2017.1.MG, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 6 listopada 2017 r. (data doręczenia 6 listopada 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 listopada 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 7 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca jest zawodowym sportowcem, profesjonalnie uprawiającym piłkę nożną w klubach sportowych w Polsce.

W czerwcu 2014 r. klub sportowy polski, którego zawodnikiem był Wnioskodawca, negocjował z klubem sportowym zagranicznym (chińskim) możliwy transfer Wnioskodawcy z Klubu polskiego do Klubu chińskiego. Jednocześnie Wnioskodawca uzgodnił z Klubem chińskim podstawowe warunki, w tym finansowe kontraktu, który miał łączyć Wnioskodawcę z ww. Klubem. W tym zakresie strony podpisały wstępne porozumienie zatytułowane „projekt umowy o pracę z piłkarzem zagranicznym” (dalej: „Kontrakt”).

Klub chiński ostatecznie zrezygnował z zatrudnienia Wnioskodawcy, co poskutkowało wszczęciem sporu co do skuteczności zawarcia Kontraktu. Klub chiński twierdził, że do zawarcia Kontraktu nie doszło, natomiast Wnioskodawca domagał się uznania, że Kontrakt wywołał skutki prawne, domagając się ostatecznie zasądzenia na swoją rzecz, początkowo przez Izbę ds. Rozwiązywania Sporów FIFA (dalej: „IRS”), a następnie, w II instancji, przez Sportowy Trybunał Arbitrażowy w Lozannie (dalej: „STA”) określonej kwoty (odpowiadającej wysokości jego wynagrodzenia, ustalonego Kontraktem) tytułem wynagrodzenia za „nie zawarcie ostatecznej umowy i jednostronne rozwiązanie umowy”). IRS decyzją z dnia 26 listopada 2015 r. częściowo uznał roszczenie Wnioskodawcy, przyznając Mu określoną kwotę tytułem „wynagrodzenia za naruszenie umowy w kwocie (...) oraz odsetki w wysokości 5% w skali roku od tej kwoty (...) do dnia zapłaty”; wszelkie kwoty, jako irrelewantne dla niniejszego wniosku pominięto. Apelację do STA od ww. decyzji wniósł Klub chiński, domagając się jej uchylenia w całości.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2017 r., STA częściowo uznał apelację za zasadną, obniżając kwotę zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy. Wyrok stwierdzał, że „Nakazuje się (Klubowi chińskiemu) zapłacić Wnioskodawcy, tytułem wynagrodzenia za naruszenie umowy, kwotę (...) wraz z odsetkami (...)”.

W uzasadnieniu wyroku STA uznał, że projekt Kontraktu dotyczy daty początkowej 1 lipca 2014 r., podczas gdy Piłkarz (Wnioskodawca) uzyskał zatrudnienie w Klubie polskim dopiero od dnia 1 sierpnia 2014 r. Wobec powyższego niewątpliwie Wnioskodawca poniósł szkodę w tym konkretnym miesiącu w postaci utraty zarobku.

Mając na uwadze omawianą sytuację, w akapicie 121 uzasadnienia wyroku stwierdzono: „Skład orzekający uważa za słuszne i sprawiedliwe, by Klub (chiński) wypłacił Wnioskodawcy wynagrodzenie w kwocie odpowiadającej jego pensji miesięcznej za ten miesiąc, gdyby ostateczna umowa o pracę została zawarta pomiędzy nim a Klubem. Ponieważ Klub powinien był wypłacać Wnioskodawcy kwotę rocznego wynagrodzenia w kwocie (...) euro netto, Piłkarz otrzymałby pensję miesięczną w kwocie (...) euro netto”.

STA uznał, że wynagrodzenie odpowiadające miesięcznej pensji powinno odpowiadać 1/12 części zastrzeżonego w Kontrakcie wynagrodzenia rocznego. STA uznał jednak dalej (akapit 122): „Z uwagi na rażącą różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które Wnioskodawca miał otrzymać w Klubie (chińskim) ((...) euro netto za sezony sportowe 2014/2015 i 2015/2016) oraz kwotą wynagrodzenia należnego mu na podstawie umowy z klubem polskim ((...) euro), Skład orzekający uznaje za właściwe przyznać Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą jeszcze co najmniej jednej miesięcznej pensji wynikającej z Kontraktu (tzn. co najmniej dalsze (...) euro). Mając na uwadze wszystkie okoliczności oraz przebieg zdarzeń, Skład orzekający jest zdania, że ostateczna kwota wynagrodzenia wynosząca (...) euro jest sprawiedliwa i słuszna w niniejszej sprawie”. Trybunał przyznał ostatecznie Wnioskodawcy kwotę „okrągłą”, przewyższającą dwukrotność miesięcznego wynagrodzenia o kilka tysięcy euro.

W podsumowaniu uzasadnienia wyroku (akapity 124-125) STA stwierdził że:

1. Projekt Kontraktu został skutecznie zawarty i wszedł w życie,
2. Projekt Kontraktu powinien być uznawany za „przedkontrakt”, a nie za ostateczną umowę o pracę,
3. Klub naruszył swoje zobowiązania względem Wnioskodawcy wynikające z Projektu Kontraktu,
4. Klub zapłaci Piłkarzowi wynagrodzenie za naruszenie Projektu Kontraktu w kwocie (...) wraz z odsetkami.
   
   

Klub chiński wypłacił Wnioskodawcy kwotę wynagrodzenia wynikającą z wyroku STA wraz z odsetkami w 2017 r. Otrzymana przez Wnioskodawcę suma nie pozostaje w żadnym związku z działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 8 listopada 2014 r. Wnioskodawca podał, że opodatkowuje swoje dochody na podstawie tzw. skali podatkowej, tj. zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1530).

Podstawą prawną wniesienia roszczeń do Izby ds. Rozwiązywania Sporów Sportowych FIFA oraz Sportowego Trybunału Arbitrażowego w Lozannie są regulacje związkowe FIFA: Zasady dotyczące procedur postępowania przed Komitetem ds. Statusu Piłkarzy oraz Izbą ds. Rozwiązywania Sporów Sportowych oraz Sportowym Kodeksem Arbitrażowym.

Wnioskodawca oraz Klub chiński, którego dotyczyły przedmiotowe postępowania, na podstawie wiążących obie strony regulacji FIFA (art. 22-24 Regulaminu Statusu i Transferowania Piłkarzy) zobowiązani są rozwiązywać spory przed wskazanymi instytucjami sądownictwa polubownego.

STA przyznał Wnioskodawcy wynagrodzenie na podstawie art. 17 ust. 1 Regulaminu Statusu i Transferowania Piłkarzy (dalej: „Regulamin”), zgodnie z którym „W razie rozwiązania umowy bez uzasadnionej przyczyny w każdym przypadku strona winna naruszenia zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania. Zgodnie z art. 20 i załącznikiem 4 w zakresie wynagrodzenia za treningi, a także w przypadku, gdy kwestia ta nie została uregulowana w kontrakcie, odszkodowanie za naruszenie kontraktu będzie obliczone z uwzględnieniem prawa kraju, którego dotyczy sprawa, specyfiki danego sportu oraz wszelkich innych obiektywnych kryteriów. Kryteria te obejmują, w szczególności, wynagrodzenie i inne korzyści należne piłkarzowi na podstawie dotychczasowego i/lub nowego kontraktu, okres pozostały do zakończenia czasu trwania nowego kontraktu (...)”. Należy zaznaczyć, że zacytowany przepis stanowił jedynie podstawę ustalenia zasady odpowiedzialności Klubu chińskiego (przesądzenia, że w ogóle Wnioskodawcy należne jest wynagrodzenie). Wyliczenie kwoty zasądzonej wyrokiem STA nie zostało jednak oparte na żadnym konkretnym przepisie prawa, Skład orzekający ocenił jedynie, że wynagrodzenie w kwocie (...) jest „słuszne i sprawiedliwe” w niniejszej sprawie. Zasądzone od Klubu chińskiego na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie jest wyższe aniżeli kwota jednomiesięcznego wynagrodzenia, którą Wnioskodawca mógłby otrzymać od Klubu chińskiego w ramach wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, jednakże wielokrotnie niższe od tego, które przysługiwałoby Wnioskodawcy, gdyby Kontrakt nie został z winy Klubu chińskiego zerwany i byłby wykonywany. Według wiedzy Wnioskodawcy od wynagrodzenia otrzymanego przez Wnioskodawcę nie został pobrany w Chinach podatek. Powyższe byłoby zgodne również z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. (Dz. U. z 1989 r., poz. 65).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dochód Wnioskodawcy, uzyskany od Klubu chińskiego na podstawie wyroku Sportowego Trybunału Arbitrażowego w Lozannie, jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1530) w całości?
2. Czy dochód Wnioskodawcy otrzymany od Klubu chińskiego na podstawie wyroku Sportowego Trybunału Arbitrażowego w Lozannie jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1530) w części odpowiadającej kwocie przewyższającej wysokość jednomiesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawcy wynikającego z kontraktu, a dotyczącego kwoty za okres pomiędzy 1 lipca 2014 r. a 1 sierpnia 2014 r.?
3. Czy zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odsetki, zapłacone przez Klub chiński, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Na wstępie konieczne jest poczynienie następującego zastrzeżenia: w opisie stanu faktycznego kwota, która wypłacona została Wnioskodawcy, oraz co do której orzekał STA, określana była zawsze jako „wynagrodzenie”, co z oczywistych względów nie jest do końca adekwatnym terminem. Należy bowiem mieć na uwadze, że wykorzystywany w niniejszej sytuacji przez STA termin ”compensation” oznaczać może zarówno wynagrodzenie, jak i odszkodowanie oraz zadośćuczynienie (por. „compensation” (w:) Translatica, wydawnictwo naukowe PWN). Wnioskodawca uważa, że kwota przyznana Mu przez STA jest zadośćuczynieniem lub odszkodowaniem, przyznanym Mu na zasadzie słuszności – co wynika m.in. z wielokrotnie użytego przez STA określenia („słuszny i sprawiedliwy”).

Zdaniem Wnioskodawcy na pytanie 1 należy odpowiedzieć twierdząco. Co prawda żądanie Wnioskodawcy, co do którego orzekała najpierw IRS, a następnie STA, dotyczyło bezpośrednio kwoty odpowiadającej nieuzyskanemu w wyniku bezprawnego rozwiązania Kontraktu wynagrodzeniu należnemu na rzecz Wnioskodawcy od Klubu chińskiego. Należy jednak mieć na uwadze, że ostateczny rezultat postępowania przed STA jest całkowicie wyabstrahowany od tego pierwotnego żądania, a zatem również od wynagrodzenia, które Wnioskodawca mógłby otrzymać od Klubu chińskiego. Kwota przyznana Mu wyrokiem STA od Klubu chińskiego jest kwotą „okrągłą” w euro, opartą jedynie - co do sposobu jej ostatecznego wyliczenia – na wynagrodzeniu należnym na podstawie Kontraktu. Wskazują na to jednoznacznie rozważania STA, cytowane w opisie stanu faktycznego (akapity 121-122 uzasadnienia wyroku STA).

Akapit 121 wskazuje, że właściwe będzie wyrównanie zawodnikowi szkody, jaką poniósł w wyniku utraty wynagrodzenia, które mógłby uzyskać, poprzez zapłatę równowartości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Następnie STA w akapicie 122 objaśnia, że różnica pomiędzy zarobkami, jakie zawodnik mógłby uzyskać w Klubie chińskim, a tymi, które otrzyma w Klubie polskim, jest rażąca. Wobec tego, na zasadzie słuszności STA uznał za właściwe zasądzenie na rzecz Wnioskodawcy „co najmniej” równowartości drugiego wynagrodzenia. Wobec tego STA uznaje, że „słuszną i sprawiedliwą” kwotą zadośćuczynienia będzie kwota okrągła - w tym też miejscu następuje oderwanie kwoty zadośćuczynienia od utraconych korzyści i orzeczenie na rzecz Wnioskodawcy kwoty zadośćuczynienia („wynagrodzenie Mu”) na zasadzie słuszności. Tym samym, ponieważ zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, „wolne od podatku są (...) inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie”, całość kwoty przyznanej Wnioskodawcy wyrokiem STA powinna być zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie, ponieważ omawiana kwota, jako wyabstrahowana od wynagrodzenia, które Wnioskodawca mógłby uzyskać, gdyby został zatrudniony przez Klub chiński (stanowi ok. 9% kwoty wynikającej z tegoż kontraktu pomiędzy Wnioskodawcą a Klubem chińskim), nie dotyczy „korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”, a tym samym nie dochodzi na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wyłączenia przedmiotowego zwolnienia.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1247/13, w którym rozpatrywano kwestię objęcia podatkiem dochodowym od osób fizycznych zasądzonej na rzecz wnioskodawcy kwoty xxx zł tytułem naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Sąd, rozpatrujący skargę wnioskodawcy na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, uchylając zaskarżoną interpretację uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy w tej sprawie, że suma ta nie podlega opodatkowaniu, jako że suma pieniężna zasądzona na rzecz wnioskodawcy pełni rolę zadośćuczynienia wobec naruszenia określonych praw wnioskodawcy.

Kwota otrzymana przez Wnioskodawcę, a opisana we wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, posiada częściowo zbliżone cechy do „odpowiedniej sumy” zasądzanej na rzecz strony tytułem naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (w szczególności wyrok STA nie precyzuje charakteru przyznanej Wnioskodawcy sumy, poza stwierdzeniem, że jest to „compensationˮ (wynagrodzenie, rekompensata, zadośćuczynienie lub odszkodowanie) za naruszenie przez Klub chiński warunków łączącej strony umowy).

Ad. 2)

Interpretacja art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą tylko część wynagrodzenia zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy od Klubu chińskiego jest zwolniona z podatku, jest nieprawidłowa. Wynika to z literalnego brzmienia wspomnianego przepisu, który przesądza, że „wolne od podatku dochodowego są (...) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie”. Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania wyjątek od zacytowanego wyżej zwolnienia, wynikający z ostatniej części przepisu i jego lit. b) („z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień (...) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono). Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzone na Jego rzecz odszkodowanie jest całkowicie oderwane (wyabstrahowane) od kwoty Jego miesięcznego wynagrodzenia, które mógłby otrzymywać, gdyby ostatecznie doszło do zawarcia Kontraktu i gdyby Klub chiński wywiązał się należycie ze swoich zobowiązań. Wynika to z czterech przyczyn:

1. zasądzona na rzecz Wnioskodawcy kwota jest całkowicie wyabstrahowana od ustalonego Kontraktem wynagrodzenia (jest nieco większa od 1/6 części rocznego wynagrodzenia, nie daje się jednak powiązać z tym wynagrodzeniem w żaden inny logiczny sposób),
2. kwota ta została na rzecz Wnioskodawcy zasądzona na zasadzie słuszności,
3. kwota ta stanowi również swego rodzaju karę dla Klubu chińskiego, który nie wywiązał się ze swoich zobowiązań,
4. ogół zasądzonej kwoty stanowił „rekompensatę/zadośćuczynienie „compensationˮ za naruszenie kontraktu” przez Klub chiński. Ponieważ zatem jest to zadośćuczynienie niestanowiące rekompensaty „korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody nie wyrządzono", to nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako nieobjęte wyjątkiem od zwolnienia, zawartym

w lit. b art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Ad. 3)

Odsetki zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem STA powinny być zwolnione od opodatkowania w całości, podobnie jak kwota główna zasądzona na Jego rzecz, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b PIT. Za takim stanowiskiem przemawia m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 289/12. Sąd wskazał, że gdy zwolnione z podatku jest odszkodowaniem, to tym zwolnieniem objęte są również odsetki zasądzone w związku z opóźnieniem w jego wypłacie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ww. powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za jej granicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymane świadczenia pieniężne zostały wypłacone przez Klub chiński, zastosowanie w niniejszej sprawie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, sporządzona w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. Umowy – części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie (Polsce) bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie (Polsce).

Zatem – zgodnie z treścią przywołanej Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej wypłata świadczeń pieniężnych jest opodatkowana tylko w Polsce, jeżeli odbiorca tych świadczeń ma w Polsce stałe miejsce zamieszkania.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny sprawy oraz przedstawiony powyżej stan prawny, stwierdzić należy, że świadczenia pieniężne wypłacone przez Klub chiński są opodatkowane tylko w Polsce, gdyż Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Polsce. Do opodatkowania ww. świadczeń pieniężnych w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazał, że Sportowy Trybunał Arbitrażowy w Lozannie przyznał Wnioskodawcy wynagrodzenie na podstawie art. 17 ust. 1 Regulaminu Statusu i Transferowania Piłkarzy (dalej: „Regulamin”), zgodnie z którym „W razie rozwiązania umowy bez uzasadnionej przyczyny w każdym przypadku strona winna naruszenia zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania. Zgodnie z art. 20 i załącznikiem 4 w zakresie wynagrodzenia za treningi, a także w przypadku, gdy kwestia ta nie została uregulowana w kontrakcie, odszkodowanie za naruszenie kontraktu będzie obliczone z uwzględnieniem prawa kraju, którego dotyczy sprawa, specyfiki danego sportu oraz wszelkich innych obiektywnych kryteriów. Kryteria te obejmują, w szczególności, wynagrodzenie i inne korzyści należne piłkarzowi na podstawie dotychczasowego i/lub nowego kontraktu, okres pozostały do zakończenia czasu trwania nowego kontraktu.

W świetle cytowanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Punktem wyjścia wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, jest podział odszkodowania na odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Za stratę uważa się każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy, niż był przed doznaniem szkody. Chodzi w tym przypadku o rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do poszkodowanego spowodowany zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem określonych składników majątkowych albo obniżeniem ich wartości, a także powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie. Z kolei szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Wskutek doznania tego rodzaju uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy o to, czego bez wyrządzenia mu szkody mógł oczekiwać w przyszłości. Przyjmuje się także, że szkodą w przypadku utraconych korzyści jest szkoda, którą określa to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego tę szkodę, a inaczej mówiąc, to, co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło. Bardzo różne mogą być postacie szkody polegającej na utraconych korzyściach. Przykładowo, szkody na osobie mogą oznaczać utratę lub obniżenie zarobków – wówczas jako odszkodowanie przysługuje wynagrodzenie.

Zakres zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje zatem tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które nie zostały otrzymane z związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub nie dotyczyły korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono czyli tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą stanowiącą poniesienie straty. Przy tym, chodzi tu zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym).

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści (zysków), jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, jak również odszkodowanie/zadośćuczynienie otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Racjonalność przyjętego przez ustawodawcę rozwiązania wyraża się w tym, że odszkodowanie z tytułu utraconego zysku powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął. Odszkodowanie ma mieć na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie. W przypadku utraconych korzyści, gdyby podatnik je osiągnął, co do zasady podlegałby z tytułu ich otrzymania opodatkowaniu. Zwolnienie od opodatkowania odszkodowania z tytułu utraconych korzyści uprzywilejowałoby zatem odszkodowanie w porównaniu do wartości (korzyści) normalnie osiągniętych (tzn. uzyskanych w przypadku niewyrządzenia szkody), co z przedmiotowego punktu widzenia sprzeczne byłoby z konstytucyjną zasadą powszechności i równości opodatkowania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że z powodu niezatrudnienia Wnioskodawcy przez Klub chiński, pozostawał On bezrobotny przez okres od dnia 1 lipca 2014 r. do 1 sierpnia 2014 r. Od 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca podjął prace w polskim Klubie. STA zasądzając Wnioskodawcy odszkodowanie uznał, że wynagrodzenie odpowiadające miesięcznej pensji powinno odpowiadać 1/12 części zastrzeżonego w Kontrakcie wynagrodzenia rocznego. STA uznał jednak dalej, że z uwagi na rażącą różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które Wnioskodawca miał otrzymać w Klubie (chińskim) (...) euro netto za sezony sportowe 2014/2015 i 2015/2016) oraz kwotą wynagrodzenia należnego mu na podstawie umowy z klubem polskim (...) euro). Skład orzekający uznał za właściwe przyznać Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą jeszcze co najmniej jednej miesięcznej pensji wynikającej z Kontraktu (tzn. co najmniej dalsze euro). Skład orzekający ostatecznie przyznał Wnioskodawcy kwotę „okrągłą”, przewyższającą dwukrotność miesięcznego wynagrodzenia o kilka tysięcy euro. Klub chiński wypłacił Wnioskodawcy kwotę wynagrodzenia wynikająca z wyroku STA wraz z odsetkami w 2017 r.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w tym przypadku szkoda podlegająca naprawieniu przez Klub chiński obejmuje utracone przez Wnioskodawcę korzyści w postaci wynagrodzenia, którego Wnioskodawca został pozbawiony, gdyż pozostawał przez pewien czas bez pracy, a gdy uzyskał nowe zatrudnienie w polskim klubie to odbyło się ono na gorszych warunkach płacowych. Stwierdzić także należy, że wypłacone Wnioskodawcy przez Klub chiński wynagrodzenie miało na celu nie tylko zrekompensować utracone przez Niego wynagrodzenie od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2014 r., ale także zrekompensowało Wnioskodawcy różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które Wnioskodawca miał otrzymać w Klubie chińskim za sezony sportowe 2014/2015 i 2015/2016 oraz kwotą wynagrodzenia należnego Mu na podstawie umowy z klubem polskim. W przedmiotowej sprawie Skład orzekający przyznał bowiem Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą nie tylko jednej miesięcznej pensji wynikającej z Kontraktu, ale kwotę przewyższającą dwukrotność miesięcznego wynagrodzenia o kilka tysięcy euro.

Należy wskazać, że art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia od podatku dochodowego jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy, będący w posiadaniu podatnika przed powstaniem szkody.

Zatem, jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego, cała kwota wynagrodzenia, którą otrzymał Wnioskodawca w 2017 r. ma rekompensować Wnioskodawcy utracone przez Niego, w wyniku rezygnacji z zatrudnienia Wnioskodawcy przez Klub chiński, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego ww. wynagrodzenie nie dotyczyło szkody rzeczywistej, lecz utraconych dochodów.

W takiej sytuacji w związku z wyłączeniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy i nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu.

W zakresie ustalenia, czy przychód z tytułu zasądzonych wyrokiem odsetek podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, stwierdzić należy co następuje: Okoliczność, że odsetki stanowią najczęściej swoistą rekompensatę wynikającą z czasookresu jaki upłynął pomiędzy zaistnieniem zdarzeń skutkujących wypłatą zadośćuczynienia, czy też odszkodowania, a skonkretyzowaniem obowiązku naprawienia szkody (krzywdy) w wyroku sądu, nie jest wystarczająca do objęcia zwolnieniem z opodatkowania przedmiotowych odsetek, na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy zawiera w tym przedmiocie (konkretnie odnosi się do odsetek) – wyraźne zwolnienie. Ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w ocenie ustawodawcy zasługują na szczególną ochronę.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego).

Odsetki wypłacone w związku z opóźnieniem wypłaty danego świadczenia nie są wliczane do wartości tego świadczenia. Zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma więc zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenie główne.

Należy przy tym wskazać, że odsetki są świadczeniem ubocznym, pozostającym w ścisłym związku z należnością główną, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Dlatego też nie można utożsamiać odsetek z odszkodowaniem, zadośćuczynieniem, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Jak to już zostało wskazane na początku, zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy zawiera w tym przedmiocie (konkretnie odnosi się do odsetek) – wyraźne zwolnienie. Ustawodawca nie pomija bowiem odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w ocenie ustawodawcy zasługują na szczególną ochronę.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są:

• pkt 52 – odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776),
  

• pkt 95 – odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1,
  

• pkt 119 – odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,
  

• pkt 130 – odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a.
  
  

Zatem, skoro ustawodawca nie zamieścił w katalogu zwolnień odsetek przysługujących od zasądzonego Wnioskodawcy wynagrodzenia, to należy stwierdzić, że odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym odsetki od wynagrodzenia wypłacone Wnioskodawcy przez Klub chiński na podstawie wyroku Sportowego Trybunału Arbitrażowego w Lozannie nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ponieważ zarówno przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b, jak również pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takiego zwolnienia nie przewidują.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że cała kwota otrzymanego w 2017 r. na podstawie wyroku Sportowego Trybunału Arbitrażowego w Lozannie przez Wnioskodawcę wynagrodzenia oraz odsetek ustawowych od tego wynagrodzenia nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3b. Tym samym wypłacona Wnioskodawcy kwota wynagrodzenia wraz z odsetkami ustawowymi stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych wg skali podatkowej określonej w art. 27 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów administracyjnych - wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonych stanach faktycznych i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jest sam przepis prawa. Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.