Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB2/4511-1-535/15/17-S/DJ
z 16 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 12 września 2017 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 3652/16 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2015 r. (data wpływu 29 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 31 sierpnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację nr ILPB2/4511-1-535/15-2/WM, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni, że otrzymana przez Wnioskodawczynię suma pieniężna, zasądzona od Skarbu Państwa na rzecz Zainteresowanej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę moralną, spowodowaną przewlekłością postępowania, nie powinna być opodatkowana.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z 31 sierpnia 2015 r. nr ILPB2/4511-1-535/15-2/WM wniosła pismem z 13 września 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 7 października 2015 r. nr ILPB2/4511-2-79/15-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z 31 sierpnia 2015 r. nr ILPB2/4511-1-535/15-2/WM złożyła skargę z 6 listopada 2015 r. (data wpływu 10 listopada 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 31 sierpnia 2015 r. nr ILPB2/4511-1-535/15-2/WM, uznając, że uzyskana przez Skarżącą od Skarbu Państwa na mocy postanowienia sądu powszechnego suma pieniężna stanowi zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF, a w związku z tym nie stanowi ona źródła przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOF i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę kasacyjną z 6 lipca 2016 r. nr ILRP-46-151/16-2/RS do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 25 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 3652/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną. W wyroku NSA podzielił stanowisko i argumentację WSA, uznając, że zasądzona na rzecz Skarżącej kwota ma charakter i cel zbliżony do zadośćuczynienia, o którym stanowi art. 445 § 1 kc i korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia przedmiotowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Postanowieniem z 21 czerwca 2011 r. sąd apelacyjny przyznał Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa kwotę 6 000 zł tytułem zadośćuczynienia za przewlekłość postępowania przed sądem okręgowym w sprawie o zapłatę z powództwa Zainteresowanej.

Przyznaną kwotę Wnioskodawczyni otrzymała 21 czerwca 2011 r. Stanowiła ona zadośćuczynienie za krzywdę moralną, spowodowaną przewlekłością postępowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazana suma podlega opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z faktem, że przedmiotowa suma została przyznana tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę moralną, spowodowaną przewlekłością postępowania, nie powinna być opodatkowana.

W opinii Zainteresowanej, suma ta nie stanowi wzbogacenia się z natury fizycznej, ani wynagrodzenia za pracę, czy wygranej w totalizatorze sportowym. Jest to sankcja Skarbu Państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz stanowi rekompensatę dla skarżącego za przewlekłość postępowania w sprawie. W ocenie Wnioskodawczyni, przedmiotowe świadczenie ma charakter publiczno-prawny, a nie cywilnoprawny w ścisłym tego słowa znaczeniu. Na poparcie swojego stanowiska Zainteresowana odniosła się do dorobku judykatury w przedmiocie zastosowania zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 3652/16.

Jak wskazano w treści wniosku, w 2011 r. Zainteresowana otrzymała od Skarbu Państwa zadośćuczynienie w kwocie 6 000 zł tytułem przewlekłości postępowania przed sądem okręgowym.

Zatem, dla określenia skutków podatkowych, jakie wiążą się z otrzymaniem ww. świadczenia należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłem przychodów są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Na podstawie przywołanych wyżej przepisów opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega uzyskany w roku podatkowym dochód stanowiący dla osób fizycznych (podatników) przysporzenie majątkowe.

Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z kolei, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Na podstawie art. 448 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się.

Zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie różnicują świadczeń odszkodowawczych w zależności od tego, czy dotyczą naprawienia szkody majątkowej czy niemajątkowej, a tym samym użyte przez ustawodawcę pojęcie odszkodowania należy odnosić również do zadośćuczynienia pieniężnego za szkodę niemajątkową (tj. za doznaną krzywdę). Oznacza to, że użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie odszkodowania odnosi się także do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia za krzywdy poszkodowanego.

Zauważyć należy, że Państwo gwarantuje jednostce ochronę prawa do rozpatrzenia sprawy przed sądami bez nieuzasadnionej zwłoki poprzez regulacje ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2016 r., poz. 1259, z późn. zm.) – w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2011 roku.

Zgodnie z jej art. 1 ust. 1, ustawa reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu lub prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze.

Na podstawie art. 2 ust. 1 tejże ustawy, strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).

Dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd, w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia co do istoty albo czynności podjętych przez prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze w celu zakończenia postępowania przygotowawczego lub czynności podjętych przez sąd lub komornika sądowego w celu przeprowadzenia i zakończenia sprawy egzekucyjnej albo innej sprawy dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego, uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania (art. 2 ust. 2 ww. ustawy o skardze).

Stosownie do art. 12 ust. 2 ww. ustawy o skardze, uwzględniając skargę, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania.

Na podstawie zaś art. 12 ust. 4 cyt. ustawy o skardze, uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2 000 złotych do 20 000 złotych. W przypadku przyznania odpowiedniej sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania, ze środków własnych tego sądu. Strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika (art. 15 ust. 1 ww. ustawy). Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o skardze, postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie należy dokonać rozstrzygnięcia, czy zasądzona od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawczyni w wyniku stwierdzenia przewlekłości postępowania suma pieniężna objęta jest zwolnieniem podatkowym przewidzianym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W wyroku z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że z art. 15 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nie wynika charakter prawny kwoty zasądzonej w następstwie uwzględnienia skargi na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy. O charakterze danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa. Należność umowna, nazwana przez strony „odszkodowaniem” nie musi mieć rzeczywiście charakteru odszkodowawczego i odwrotnie – niesprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, nie determinuje braku takiego charakteru tegoż świadczenia.

W ocenie Sądu określenie charakteru prawnego sumy pieniężnej, o której mowa we wniosku wymaga głębszej analizy. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że – jak wskazał Sąd – zasądzona na rzecz Skarżącej kwota pieniężna nie ma charakteru odszkodowawczego. Jednakże inaczej – zdaniem Sądu – wygląda kwestia zadośćuczynienia, a więc świadczenia przyznanego tytułem naprawienia szkód niematerialnych. W postanowieniu z dnia 6 stycznia 2006 r. w sprawie III SPP 154/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że przyznanie odpowiedniej sumy pieniężnej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze stanowi sankcję dla państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz rekompensatę dla skarżącego za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania.

Skoro strona (Skarb Państwa), której działanie skutkuje zasadnością skargi naruszyła obowiązujące zasady postępowania, to zachowanie takie nabiera charakteru swoistego deliktu potwierdzonego pozytywnym wyrokiem sądu uwzględniającym skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

W postanowieniu z dnia 24 czerwca 2005 r. w sprawie II S 13/05 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu stwierdził, że odpowiednia suma pieniężna uzależniona jest od uznania przez sąd rozpoznający skargę, że zadośćuczynienie w tej formie stanowi in concreto spełnienie powinności dyktowanych ideą humanitaryzmu postępowania sądowego i będzie stanowić słuszną rekompensatę za krzywdzące swą nadmiernością negatywne doznania moralne i przeżycia psychiczne wnioskodawcy.

W wyroku z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 3652/16 Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd wyrażony w uzasadnieniu orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15, że zasądzona kwota ma charakter i cel zbliżony do zadośćuczynienia, o którym stanowi art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, bowiem o statusie kwoty otrzymanej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy świadczy jej rzeczywisty charakter, tytuł prawny i cel, jakiemu ona służy. Kwota otrzymywana na tej podstawie ma zrekompensować negatywne przeżycia psychiczne i moralne związane z przewlekłością postępowania sądowego oraz z naruszeniem prawa (nie dobra osobistego) do rozpoznania sprawy sądowej bez zbędnej zwłoki.

Jak wskazał badający sprawę Naczelny Sąd Administracyjny, wykładni – cytowanego już powyżej – przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonał również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1218/10, wskazując, że kwota, o której mowa w art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa do rozpoznania strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki ma charakter de facto zbliżony do zadośćuczynienia. Ponadto, wysokość sumy pieniężnej została określona w orzeczeniu sądu i nie dotyczyła prowadzonej działalności gospodarczej ani korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił przy tym, że istotą zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.f. jest fakt, iż świadczenie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz ma pełnić rolę rekompensującą poniesioną stratę za naruszone prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (co wszak nastąpiło na skutek nieprawidłowego działania lub bezczynności sądu). W uzasadnieniu swego stanowiska Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził co prawda, że w prawie cywilnym obok ustawowego pojęcia „odszkodowanie” lub „zadośćuczynienie” nie pojawia się określenie „suma pieniężna”. Występuje ono jedynie dla oznaczenia świadczenia wypłacanego w pieniądzu (art. 358 k.c., art. 3581 k.c., art. 8241 k.c.). Jednakże, trzeba zwrócić uwagę na treść art. 445 § 1 k.c., w którym jest mowa właśnie o „przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego we wskazanym wyżej wyroku, bez wątpienia, pojęcie „suma pieniężna” jest charakterystyczne dla ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy, jednakże, byłoby niezrozumiałe i niecelowe, aby tworzyć z niego odrębną kategorię, różną od znanego prawu cywilnemu odszkodowania i zadośćuczynienia, skoro charakter wypłaconego świadczenia na mocy przedmiotowej ustawy zbliżony jest właśnie do zadośćuczynienia.

Zatem, w świetle powyższego Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 3652/16 zgadza się z Sądem pierwszej instancji, że zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni kwota ma charakter i cel zbliżony do zadośćuczynienia, o którym stanowi art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego i korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego: Skoro bowiem Państwo przyjęło na siebie obowiązek zrekompensowania swoim obywatelom niedogodności wynikających z przewlekłych postępowań sądowych, to niezrozumiałe byłoby roszczenie tego samego Państwa o opodatkowanie tak uzyskanego przysporzenia majątkowego.

Uwzględniając w przedmiotowej sprawie stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2349/15 i wywód prawny przeprowadzony przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II FSK 3652/16 oraz mając na uwadze zaistniały stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stwierdzić zatem należy, że otrzymana przez Wnioskodawczynię suma pieniężna – zasądzona od Skarbu Państwa na rzecz Zainteresowanej w wyniku stwierdzenia przewlekłości postępowania, mająca de facto charakter zbliżony do zadośćuczynienia – zwolniona jest z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych jako przychód, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.