Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.420.2017.1.BS
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2017 r. (data wpływu 10 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną posiadającą siedzibę oraz miejsce zarządu na terytorium Polski oraz podlegającą w Polsce tzw. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca jest również podatnikiem podatku VAT czynnym.

Wnioskodawca – na podstawie Umowy z dnia 3 stycznia 2000 r. o zarządzanie nieruchomością wspólną („Nieruchomość Wspólna”), („Umowa o Zarządzanie Nieruchomością Wspólną”) – wykonuje w sposób samodzielny czynności zwykłego zarządu Nieruchomością Wspólną.

Zgodnie z § 1 ust. 1 Umowy o Zarządzanie Nieruchomością Wspólną „Strony stwierdzają, że przedmiotowa nieruchomość wspólna składa się z części działek gruntu położonych w Gminie o Nr 25, 26, 27, 28, 29, i 55/11 oraz domu mieszkalnego”.

Zgodnie z § 2 Umowy o Zarządzanie Nieruchomością Wspólną: „Współwłaściciele zlecają Zarządcy [tj. Wnioskodawcy] wykonywanie w sposób samodzielny czynności zwykłego zarządu nieruchomością wspólną opisaną w § 1 ust. 1, a Zarządca [tj. Wnioskodawca] powyższy obowiązek przyjmuje”.

Zgodnie z § 5 Umowy o Zarządzanie Nieruchomością Wspólną: „1. Zarządca [tj. Wnioskodawca] jest uprawniony do przeprowadzenia remontu lub modernizacji budynku wyłącznie na podstawie planu gospodarczego zatwierdzonego prawomocną uchwałą Współwłaścicieli nieruchomości. 2. Zarząd dysponuje Funduszem Remontowym Współinwestorów wyłącznie w ramach planu gospodarczego lub pełnomocnictwa udzielonego uchwałą właścicieli lokali”.

Zgodnie z Uchwałą z 12 marca 2013 r. „Współwłaściciele nieruchomości gruntowej na której położony jest budynek wielomieszkalny wraz z lokalami użytkowymi na podstawie art. 201 i 204 [Kodeksu Cywilnego ] w związku z art. 200 Kodeksu Cywilnego wyrażają zgodę na podjęcie działań mających na celu odnowienie elewacji tego budynku wielorodzinnego wraz z lokalami użytkowymi”.

Zgodnie z Uchwałą z 12 marca 2013 r. „Współwłaściciele nieruchomości gruntowej na której położony jest budynek wielomieszkalny wraz z lokalami użytkowymi na podstawie art. 201 i 204 Kodeksu Cywilnego, w związku z art. 200 Kodeksu Cywilnego wyrażają zgodę na:

1. Utworzenie funduszu celowego w celu realizacji zamierzonych prac związanych z odnowieniem elewacji budynku i ustalenie wysokości opłaty, którą każdy ze współwłaścicieli zobowiązany będzie wpłacić na powyższy fundusz.
2. Ustalenie wysokości opłaty w oparciu o wartość kosztorysową zamierzonych prac związanych z odnowieniem budynku.
3. Uzależnienie wysokości poszczególnych opłat od wielkości lokalu tzn. cena jednostkowa m2 pow. użytkowej lokalu mieszkalnego lub użytkowego.
4. Zobowiązanie właścicieli lokali posiadających balkony i tarasy w złym stanie technicznym do przeprowadzenia ich remontów jako powierzchni przynależnych na własny koszt, przed rozpoczęciem prac związanych z odnowieniem elewacji”.
   
   

Na obecnym etapie nie wiadomo jest czy i kiedy remont elewacji się odbędzie. Jest to uzależnione przede wszystkim od zgromadzenia odpowiednich środków na rachunku pomocniczym (subkoncie) prowadzonym przez Wnioskodawcę. Nie jest również przesądzone kto będzie stroną umowy na wykonanie remontu elewacji (czy będą to bezpośrednio współwłaściciele Nieruchomości Wspólnej czy Wnioskodawca, który następnie koszt usługi remontu elewacji będzie refakturował na współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej).

Ponadto, Wnioskodawca nie ma możliwości swobodnego dysponowania środkami wpłacanymi na rachunek pomocniczy (subkonto) przez współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej. Rola Wnioskodawcy w tym zakresie, ogranicza się jedynie do prowadzenia rachunku bankowego w ramach którego jest wyodrębniony rachunek pomocniczy (subkonto) oraz do przyjmowania wpłat na ten rachunek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, wpłaty otrzymywane przez Wnioskodawcę na rachunek pomocniczy (subkonto) nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, wpłaty otrzymywane przez Wnioskodawcę na rachunek pomocniczy (subkonto) nie powodują powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT.

1.1.

Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT „obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi (...)”. Art. 19a ust. 8 ustawy o VAT T stanowi, iż „jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę (…), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty (...)”.

Jak wynika z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, w odniesieniu do świadczenia usług, obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje – zasadniczo – w momencie faktycznego wykonania usługi. Za „moment wykonania usługi” należy przyjąć sytuację, w której dokonane zostały wszystkie świadczenia, do których usługodawca był zobowiązany w ramach zawartego stosunku prawnego. Z kolei art. 19a ust. 8 ustawy o VAT zawiera regulację szczególną, zgodnie z którą w przypadku gdy całość lub część płatności następuje przed wykonaniem usługi, wówczas obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

1.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem Wniosku, na uwagę zasługuje w szczególności wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie BUPA Hospitals Ltd (sygn. akt C-419/02) w którym TSUE wskazał m.in., że „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, podobnie jak stwierdził rzecznik generalny w pkt 100 opinii, w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Stanowisko takie prezentuje także Naczelny Sąd Administracyjny („NSA”). W wyroku z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I FSK 1100/09) NSA podkreślił, że obowiązek podatkowy na podstawie ówcześnie obowiązującego art. 19 ust. 11 ustawy o VAT (obecnie art. 19a ust. 8 ustawy o VAT) powstaje wyłącznie w przypadku, gdy „zapłata dokonana przed wykonaniem dostawy lub świadczeniem usług, następuje w sytuacji, gdy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub świadczenia usług, są jednoznacznie i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym, a nie ma ona jedynie charakteru zabezpieczającego wykonanie nie do końca jeszcze sprecyzowanej czynności opodatkowanej”.

Z kolei w wyroku z dnia 7 marca 2014 r. (sygn. akt I FSK 503/13) NSA podkreślił, że dla uznania wpłaconej kwoty, jako zaliczki na poczet przyszłego świadczenia, istotne jest, aby owo przyszłe świadczenie „było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo, że strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

Na uwagę zasługuje również wyrok TSUE z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie R.J. Tolsma (sygn. akt C-16/93) w którym TSUE wskazał m.in., że „usługi są świadczone za wynagrodzeniem (...), a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę, a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.”

1.3.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powołanych wyżej orzeczeń TSUE i NSA, także na gruncie polskiej ustawy o VAT nie ulega wątpliwości, iż nie każda otrzymana płatność powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT. Ze świadczeniem usług za wynagrodzeniem mamy do czynienia jedynie wtedy, gdy istnieje stosunek prawny zobowiązujący jedną ze stron do świadczenia usług, a drugą do wypłaty wynagrodzenia za te usługi.

Biorąc pod uwagę, iż obecnie nie wiadomo jeszcze kto i w jakim zakresie będzie świadczył usługę remontu elewacji na rzecz współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej i czy w ogóle ta usługa będzie wykonywana, należy uznać, że nie są jeszcze znane wszystkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia przyszłego w postaci świadczenia usługi remontu elewacji. Należy też podkreślić, że Uchwała z 12 marca 2013 r., Uchwała z 12 marca 2013 r. i Uchwała z 12 marca 2013 r. nie zawierają postanowień odnoście trybu w jakim miałyby być egzekwowane należności od współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej, którzy nie będą wywiązywali się z obowiązku dokonywania wpłat na fundusz celowy przeznaczony na remont elewacji.

1.4.

Wnioskodawca wskazuje również na fakt, iż Wnioskodawca nie może swobodnie dysponować środkami wpłacanymi przez współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej na rachunek pomocniczy (subkonto). Z podobną bowiem sytuacją, zdaniem Wnioskodawcy, mamy do czynienia w przypadku wpłat dokonywanych na rachunki powiernicze wprowadzone ustawą z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Zgodnie z wykładnią prezentowaną w wydawanych interpretacjach indywidualnych, wpłata środków pieniężnych na rachunki powiernicze należące do danego podatnika nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT, a obowiązek ten powstaje dopiero w momencie zwolnienia przez bank środków znajdujących się na takim rachunku do swobodnej dyspozycji właściciela rachunku (tak np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 stycznia 2016 r. (sygn. akt ITPP1/4512-1063/15/DM).

Zatem, w przypadku uznania, że do rachunku pomocniczego (subkonta) prowadzonego przez Wnioskodawcę można stosować zasady podobne do rachunku powierniczego, o którym mowa powyżej, wówczas wpłaty dokonane przez współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej nie wiązałby się z powstaniem obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o VAT. W takim wypadku obowiązek podatkowy w podatku VAT powstałby dopiero w momencie zadysponowania tymi środkami na poczet usług wykonania elewacji (a zatem po podpisaniu umowy z wykonawcą tego remontu).

1.5.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, wpłaty otrzymywane przez Wnioskodawcę na rachunek pomocniczy (subkonto) nie powodują powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT. Dodatkowo, również gdy okaże się w przyszłości, że stroną umowy na wykonanie remontu elewacji będzie Wnioskodawca (który następnie koszt usługi remontu elewacji będzie refakturował na współwłaścicieli Nieruchomości Wspólnej) to wpłaty otrzymane przez Wnioskodawcę na rachunek pomocniczy (subkonto) nie powodują powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.