Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.198.2017.1.BKD
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 30 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) dla potrzeb prowadzenia swojej podstawowej działalności, sprzedaży hurtowej i detalicznej różnego rodzaju pojazdów oraz akcesoriów do pojazdów samochodowych, nabywa szereg towarów handlowych różnorodnego asortymentu, które następnie sprzedaje w poszczególnych placówkach/sklepach detalicznych. W związku z nabyciem towarów handlowych, Spółka ponosi wydatki obejmujące koszty nabycia towarów handlowych, powiększone o ewentualne koszty dodatkowe związane z zakupem takich towarów, w szczególności koszty ich transportu, koszty opłat dodatkowych (np. cła i akcyzy). Rok podatkowy Spółki jest równy rokowi kalendarzowemu. Jednocześnie, Spółka prowadzi księgi rachunkowe i sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Spółka prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z ustawą o rachunkowości, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. Spółka dokonuje wyceny wartości zapasów, utrzymywanych przez Spółkę w poszczególnych latach podatkowych, w oparciu o metodę LIFO-FIFO. FIFO – metoda ceny najwcześniejszej – jest to metoda wyceny zapasów i ich rozchodu, polegającą na księgowaniu rozchodu począwszy od tej jednostki towaru, która została przyjęta do magazynu najwcześniej. LIFO – metoda ceny (kosztu) najpóźniejszej – jest to metoda wyceny rozchodu zapasów, polegająca na księgowaniu rozchodu począwszy od ostatniej jednostki przyjętej do magazynu. Z uwagi na nieprawidłowe działanie programu komputerowego Spółki, służącego do wyceny zapasów, którego nie spowodował podatnik i którego nie był świadomy, w latach 2014-2016 nie zostały wykonane aktualizacje cen zapasów towarów, które były sprzedawane przez Spółkę. Aktualizacja cen zapasów towarów sprzedawanych w latach 2014-2016 została przeprowadzona po raz pierwszy dopiero w 2016 roku. Podkreślenia wymaga, że program komputerowy Spółki nie umożliwia przeprowadzenia operacji aktualizacji cen zapasów z okresem wstecznym, w związku z tym niemożliwe jest określenie zaktualizowanych cen zakupów towarów z datą wsteczną i wskazanie, jakie były aktualne ceny zapasów w poszczególnych okresach lat 2014-2016 w datach ich sprzedaży. Takie ustalenie nie jest też możliwe za pomocą posiadanych przez Spółkę dokumentów. W tym stanie rzeczy, ze względu na rynkowe zmiany cen, dochodziło do sprzedaży towarów z zapasów przez Spółkę po cenach, które były niższe od pierwotnej ceny zakupu towarów. Ty samym we wskazanym okresie, przychody ze sprzedaży towarów handlowych z zapasów (sprzedaż wg cen aktualnych) były mniejsze, niż koszty ich zakupu (pierwotna cena zakupu danego towaru).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do bieżącego skorygowania (zwiększenia) kosztów uzyskania przychodów z tytułu nabycia towarów handlowych przy uwzględnieniu pierwotnej ceny zakupu tych towarów (zapasów)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym, Spółka jest uprawniona do dokonania bieżącej korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu nabycia towarów handlowych podlegających dalszej odsprzedaży przez Spółkę, w związku z dokonaną przez Spółkę wyceną zapasów w wysokości uwzględniającej pierwotną wycenę zapasów. Zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updp), podatnicy dokonują korekty przychodu, poprzez jego zwiększenie albo zmniejszenie w tym okresie rozliczeniowym, w którym podatnicy wystawią fakturę korygującą lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Innymi słowy, jeśli podatnik w jednym roku podatkowym osiągnął przychód z jakiegoś tytułu (wynikający z wystawionej przez podatnika faktury albo innego dokumentu, gdy sprzedaż nie jest potwierdzona fakturą), a w kolejnym roku podatkowym wystawi fakturę korygującą (w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty), to korekta przychodu nie następuje wstecznie, czyli nie jest dokonywana w rozliczeniu roku podatkowego, w którym osiągnięto pierwotnie przychód, tylko w tym roku podatkowym, w którym wystawiono dokument korygujący. Przy czym korekta ta jest przez podatnika dokonywana poprzez zwiększenie albo zmniejszenie bieżącego przychodu (w zależności od tego, czy korekta skutkowała zwiększeniem, czy też zmniejszeniem pierwotnej kwoty przychodu). Jednakże korekta przychodów dokonywana jest w taki sposób jedynie wtedy, gdy nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką.

Oznacza to, że korekta bieżąca, czyli dokonywana w okresie wystawienia dokumentu korygującego, dokonywana jest wtedy, gdy korekta jest wynikiem takich okoliczności jak, w szczególności:

• udzieleniem rabatu;
• ziszczeniem się warunku skutkującego zmianą ceny;
• zwrotu części sprzedanych towarów;
• ujawnieniem wad sprzedawanych towarów i obniżeniem ceny.
  
  

Natomiast w przypadku, gdy podatnik stwierdzi istnienie w fakturze dokumentującej sprzedaż towarów lub usług błędy lub pomyłki (np. będzie podana zła ilość towaru, niewłaściwa cena, niewłaściwy rabat) i podatnik dokona korekty takiego błędu lub pomyłki skutkującej zwiększeniem albo zmniejszeniem kwoty przychodu wykazanego w fakturze pierwotnej, to korekta przychodu musi być dokonana wstecznie za okres, w którym wystąpił przychód należny wynikający z pierwotnie wystawionej faktury. Jeżeli w okresie rozliczeniowym, w którym podatnik dokonuje korekty przychodu, podatnik ten nie osiągnął przychodów lub osiągnął przychód w niższej wysokości niż kwota zmniejszenia przychodu, podatnik ten jest zobowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody. Do art. 12 updop dodany został ustęp 3j. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Od 1 stycznia 2016 r. każda korekta przychodu, która nie będzie spowodowana błędem rachunkowym lub oczywistą omyłką, ma być dokonywana na bieżąco. W praktyce oznacza to, że podatnicy, którzy wystawią faktury korygujące na skutek otrzymania zwrotu towarów lub udzielenia rabatów, nie będą musieli cofać się z korektą przychodu do rozliczenia za okres, w którym wskazali pierwotny przychód. Będą mogli to zrobić w okresie rozliczeniowym, w którym wystawią dokument korygujący, (tak: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 6 kwietnia 2016 r., znak: IBPB-1-2/4510-114/16/MW). Zdaniem Wnioskodawcy, braku prawidłowego działania programu komputerowego Spółki, służącego do wyceny zapasów, skutkującego tym, że w latach 2014-2015 nie zostały wykonane aktualizacje cen (aktualizacja cen za lata 2014-2015 została przeprowadzona po raz pierwszy w 2016 r.) nie należy kwalifikować, jako błędu rachunkowego lub innej oczywistej omyłki. Podkreślić bowiem należy, że nieprawidłowe działanie programu komputerowego służącego do księgowania i wyceny zapasów, nie było w żadnym stopniu zawinione przez Wnioskodawcę, ani możliwe do wykrycia w okresie, kiedy doszło do tych nieprawidłowości. Powyższe stanowisko potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 marca 2016 r., sygn. II FSK 251/15, w którym to Sąd odnosząc się do kwestii wstecznego korygowania przychodów wskazał, że akceptacja stanowiska organu podatkowego prowadziłaby do sytuacji, w której podatnik zostałaby obciążony negatywnymi konsekwencjami podatkowymi, mimo że jego działaniu nie można by zarzucić naruszenia prawa. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 stycznia 2009 r. znak: ILPB1/415-882/08-2/TW organ wskazał, że: (...) każdy podatnik ma prawo swobodnie układać swoje interesy tak, aby działalność gospodarcza była dla niego opłacalna pod względem ekonomicznym, w tym stosując znaczne upusty cenowe, jeśli jest to w jego uznaniu zasadne dla osiągnięcia tego celu. (...) Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż przepisy prawa podatkowego regulując, co jest przychodem, a co kosztem uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, nie zastrzegają jednocześnie, że towary handlowe nie mogą być sprzedawane poniżej ceny ich zakupu. Należy zauważyć, iż zasada określona w art. 15 updop wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updp. Transakcja sprzedaży towarów poniżej ceny zakupu ewidentnie stanowi działanie mające na celu osiągnięcie i zachowanie, a w perspektywie zabezpieczenie źródła przychodów. Sprzedaż towarów po takiej cenie generuje powstanie przychodu u przedsiębiorcy z tego tytułu, a kosztem uzyskania przychodów w odniesieniu do tych zdarzeń gospodarczych będzie wydatek związany z nabyciem sprzedawanego towaru. Podkreślić należy, że w art. 16 updp nie wskazano, że sytuacja, w której sprzedaż dokonywana jest poniżej ceny zakupu generuje obowiązek nieuznania całego wydatku poniesionego na zakup towaru za koszt uzyskania przychodów. Zatem obniżenie ceny, po jakiej sprzedawany jest towar poniżej cen ich zakupu nie powoduje obowiązku obniżenia kosztów uzyskania przychodów, które przedsiębiorca faktycznie poniósł w związku z zakupem tych towarów. W związku ze sprzedażą towarów po cenie niższej niż cena ich zakupu ulega zmniejszeniu przewidywany przychód i tym samym podstawa opodatkowania. W interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 stycznia 2009 r. znak: ILPB3/423-720/08-4/ŁM organ wskazał, że: (...) Spółka ma prawo ujęcia w kosztach uzyskania przychodu całości poniesionych wydatków związanych z wyprodukowaniem towaru, który został następnie przeceniony lub sprzedany jako surowiec wtórny, z uwagi na zmiany na rynku. Wartość sprzedanych składników majątku obrotowego stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży. Zdaniem Wnioskodawcy w stanie faktycznym opisanym we wniosku, jest on uprawniony do dokonania bieżącej korekty kosztów podatkowych, zaliczając tym samym w koszty uzyskania przychodów pierwotnie poniesioną cenę zakupu towarów (zapasów), pomimo niedokonania aktualizacji cen zapasów na skutek błędnego działania programu komputerowego, niezawinionego przez Wnioskodawcę, o którym to błędzie Wnioskodawca nie posiadał wiedzy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że przedmiotem niniejszej interpretacji zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem wyznaczającym jej zakres, jest wyłącznie kwestia możliwości dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1888 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i to zarówno w zakresie kosztów bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami. Z dniem 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz.U. z 2015 r., poz. 1595, dalej: „ustawa nowelizująca”), która wprowadziła zmiany m.in. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Jedna ze zmian dotyczyła sposobu dokonywania korekt przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie zgodnie z art. 11 ustawy nowelizującej, przepisy ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się do korekty przychodów i kosztów uzyskania przychodów uzyskanych lub poniesionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Zgodnie z art. 15 ust. 4i updop, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Należy zauważyć, że updop nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczeniu wartości kosztu na złote, itp.). Zgodnie ze słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl) przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowna korektę). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu winna być uwzględniona „wstecznie”, tj. w okresie, w którym taki koszt został pierwotnie ujęty przez podatnika.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka dla potrzeb prowadzenia swojej podstawowej działalności, sprzedaży hurtowej i detalicznej różnego rodzaju pojazdów oraz akcesoriów do pojazdów samochodowych, nabywa szereg towarów handlowych różnorodnego asortymentu, które następnie sprzedaje w poszczególnych placówkach/sklepach detalicznych. Spółka prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z ustawą o rachunkowości, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. Rok podatkowy Spółki jest równy rokowi kalendarzowemu. Spółka dokonuje wyceny wartości zapasów, utrzymywanych przez Spółkę w poszczególnych latach podatkowych, w oparciu o metodę LIFO-FIFO. Z uwagi na nieprawidłowe działanie programu komputerowego Spółki, służącego do wyceny zapasów, którego nie spowodował podatnik i którego nie był świadomy, w latach 2014-2016 nie zostały wykonane aktualizacje cen zapasów towarów, które były sprzedawane przez Spółkę. Aktualizacja cen zapasów towarów sprzedawanych w latach 2014-2016 została przeprowadzona po raz pierwszy dopiero w 2016 roku. W tym stanie rzeczy, ze względu na rynkowe zmiany cen, dochodziło do sprzedaży towarów z zapasów przez Spółkę po cenach, które były niższe od pierwotnej ceny zakupu towarów. Tym samym we wskazanym okresie, przychody ze sprzedaży towarów handlowych z zapasów (sprzedaż wg cen aktualnych) były mniejsze, niż koszty ich zakupu (pierwotna cena zakupu danego towaru). Wątpliwość Wnioskodawcy budzi moment dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu nabycia towarów handlowych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że skoro w latach 2014-2016 w Spółce doszło do zaniżenia kosztów z tytułu zakupu sprzedanych towarów handlowych, to co do zasady sytuacja taka upoważnia Spółkę do dokonania korekty kosztów podatkowych.

Skoro jednak, jak wyraźnie wskazano we wniosku „niemożliwe jest określenie zaktualizowanych cen zakupów towarów z datą wsteczną i wskazanie, jakie były aktualne ceny zapasów w poszczególnych okresach lat 2014-2016 w datach ich sprzedaży” jak również, iż „takie ustalenie nie jest możliwe za pomocą posiadanych przez Spółkę dokumentów”, to tym samym Spółka nie będzie mogła ustalić w jakim zakresie doszło do zaniżenia kosztów uzyskania przychodów sprzedanych towarów handlowych. Bezprzedmiotowym jest zatem dokonanie ww. korekty.

Ponadto, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że jest on uprawniony do dokonania bieżącej korekty kosztów podatkowych, poprzez aktualizację cen zakupu towarów. Zauważyć bowiem należy, że wydatki na nabycie towarów handlowych, jako tzw. koszty bezpośrednie zalicza się do kosztów podatkowych w momencie ich odpłatnego zbycia. W konsekwencji wydatki na zakup towarów handlowych winny zostać w prawidłowo ustalonej (zaktualizowanej) wartości zaliczone do kosztów podatkowych dopiero w momencie odpłatnego zbycia tych towarów. Wykluczone jest tym samym „bieżące skorygowanie” kosztów z tytułu nabycia towarów handlowych.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podatników, którzy o ich wydanie wystąpili i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnych innych stanów faktycznych czy zdarzeń przyszłych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.