Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBII/1/415-1110/13-1/MZ
z 7 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1276/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 7 sierpnia 2017 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 559/15 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 17 grudnia 2013 r., uzupełnionym 21 lutego 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2013 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania. W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 10 lutego 2014 r. Znak: IBPBII/1/415-1110/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono 21 lutego 2014 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 27 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBII/1/415-1110/13/BJ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca na ww. interpretację pismem z 14 kwietnia 2014 r. wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 16 maja 2014 r. Znak: IBPBII/1/4152-27/14/BJ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Wnioskodawca pismem z 19 czerwca 2014 r. (data wpływu 23 czerwca 2014 r.) złożył skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1276/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 27 marca 2014 r. Znak: IBPBII/1/415-1110/13/BJ. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, złożył skargę kasacyjną z 16 grudnia 2014 r. Znak: IBRP/007-319/14 do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z 5 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 559/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2012 r. X Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką lub Pracodawcą) wypowiedziała Wnioskodawcy (zwanemu dalej Pracownikiem) umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku Kierownika (…). Pismem z 4 października 2012 r. Wnioskodawca wniósł do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Pracodawcy o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. Jako uzasadnienie Wnioskodawca nie podał braku stosownego okresu wypowiedzenia, gdyż ten był przez Pracodawcę zachowany, ale wskazał wyjątkową naganność i niedopuszczalność zachowania ze strony Spółki. Zauważyć bowiem należy, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony nie musi mieć szczególnej wagi, czy też nadzwyczajnej doniosłości. Niemniej jednak nie oznacza to przyzwolenia na arbitralne, dowolne i nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę (wyrok SN z 6 grudnia 2001 r. I PKN 715/00; Pr. Pracy z 2002 r., nr 10, s. 34).

Pracodawca natomiast dokonując wypowiedzenia umowy o pracę Wnioskodawcy podał ewidentnie nieprawdziwe, niekonkretne przyczyny, w tym między innymi fikcyjną utratę zaufania do Pracownika, rzekomy brak operatywności, umiejętności koordynacji oraz organizacji pracy w zespole, co uczynił pomimo wcześniejszych pisemnych wzorowych ocen wystawianych Pracownikowi przez Dyrektora (…). Ponadto Spółka posłużyła się manipulacją, co do okoliczności wcześniejszego złożenia tzw. „propozycji” wykorzystania merytorycznej wiedzy Wnioskodawcy.

Cała sprawa została celowo spreparowana, w tym także z wykorzystaniem wątków osobistych, za co przez wykorzystaną w tym celu inną pracownicę Wnioskodawca został post factum przeproszony. Dodatkowo dla uprawdopodobnienia wymyślonych ad hoc, nieistniejących przyczyn i oczywiście wydumanych powodów Spółka „nastawiła” przeciwko Wnioskodawcy kilku uzależnionych od niej pracowników, którzy mieli ewentualnie fałszywie w sprawie świadczyć.

Stanowcze stanowisko Wnioskodawcy, którego dobra osobiste, w tym dobre imię, prawo do nieposzlakowanej opinii i pozytywnego wizerunku zostały ewidentnie naruszone, skutkowało zaproponowaniem Wnioskodawcy zawarcia ugody przez świadomą swoich wcześniejszych uchybień, błędów i ewidentnie nagannego zachowania Spółkę, za które czego była świadoma poniosłaby konsekwencje, w tym mogłaby zajść odpowiedzialność karna przesłuchanych świadków – pracowników za składanie fałszywych zeznań przed Sądem Pracy.

W dniu 11 czerwca 2013 r. podczas posiedzenia przed Sądem Rejonowym Wydział (…) doszło do zawarcia stosownej ugody. W ramach tej ugody Wnioskodawca wyraził zgodę na wypłacenie mu odszkodowania w kwocie brutto 48.152,65 zł (słownie: czterdzieści osiem tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote 65/100), która to stanowiła siedmiokrotność jego miesięcznego wynagrodzenia. W zamian Wnioskodawca wycofał pozew zrzekając się roszczenia. W treści ugody zostały umieszczone zapisy: „...tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, ...” oraz „Strony zmieniają sposób rozwiązania stosunku pracy z wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę na rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron.”

Zdaniem Sądu, przed którym doszło do zawarcia ugody, treść ugody wykluczyła ewentualne wątpliwości w przedmiocie otrzymania przez Wnioskodawcę kwoty 48.152,65 zł w całości, gdyż wszelkie kwestie podatkowe w tym przedmiocie miały być zgodnie z prawem obojętne. W dniu 21 czerwca 2013 r. Wnioskodawca otrzymał od Spółki niepełną kwotę wynikającą z ugody, a mianowicie 39.384,65 zł, dlatego też po wcześniejszym pisemnym wezwaniu do zapłaty brakującej różnicy w kwocie 8.668,00 zł, pismem z 18 lipca 2013 r. Wnioskodawca zainicjował przeciwko Spółce postępowanie egzekucyjne przed komornikiem sądowym.

W odpowiedzi Spółka złożyła w Sądzie Rejonowym przeciwko Wykonawcy powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – prawomocnej ugody przed Sądem Rejonowym. Spółka uznała, że niewypłacona Wykonawcy kwota 8.668,00 zł to zaliczka na podatek dochodowy od odszkodowania określonego tą ugodą.

W piśmie z 18 lutego 2014 r. (data wpływu – 21 lutego 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Złożony pozew musiał być złożony w trybie przewidzianym Kodeksem pracy, gdyż z zachowaniem terminów procesowych Wnioskodawca musiał wykazać bezprawność – bezskuteczność doręczonego mu wypowiedzenia umowy o pracę. W toku procesu pozwany pracodawca podawał nieprawdziwe przyczyny wypowiedzenia, które naruszyły dobra osobiste Wnioskodawcy, tj. między innymi rzekome – nadużywanie pozycji i naruszanie zasad współżycia społecznego; niedopuszczalne prześladowanie pracownika, naruszanie jego dóbr osobistych i wolności; niewłaściwe odnoszenie do pracowników, zatem sprawa obejmowała również przepisy Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca zwraca uwagę na odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego na podstawie art. 300 Kodeksu pracy.
2. Odszkodowanie w kwocie 48.152,65 zł określone w ugodzie z 11 czerwca 2013 r. nie było ustalone i nie mogło być ustalone na podstawie przepisów Kodeksu pracy, który nie przewiduje wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Ugodę zawarto więc na podstawie art. 917 Kodeksu cywilnego. W ramach ugody Wnioskodawca zobowiązał się również, że nie będzie rościć wobec pracodawcy w przyszłości dalej idących roszczeń.
3. Odszkodowanie zostało opisane (jak w treści ugody) – „tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę”, niemniej jednak zauważyć należy, że prawo pracy nie przewiduje odszkodowania przy rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Wnioskodawca otrzymał je i traktuje jako rekompensatę za naruszone dobra osobiste. Z innego tytułu nie było mu należne.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w tym konkretnie opisanym przypadku, w świetle obowiązującego prawa i orzecznictwa, należne Wnioskodawcy na podstawie ugody sądowej odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, a taki tryb rozwiązania niewątpliwie przyjęto w ugodzie przed Sądem Pracy.

Konsekwencją powyższego brak jest możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta pomiędzy Spółką, a Wnioskodawcą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego. Tym bardziej istotna jest podstawa z tegoż Kodeksu, że bezsprzecznie doszło do naruszenia dóbr osobistych Wnioskodawcy, w tym dobrego imienia, prawa do nieposzlakowanej opinii i pozytywnego wizerunku. Niewątpliwie naganna postawa Spółki wobec Wnioskodawcy, spreparowanie podstaw wypowiedzenia i nakłonienie niektórych pracowników do nieprawdziwego świadczenia przeciwko Wnioskodawcy wyrządziło mu w powyższych dobrach szkodę.

Kwota odszkodowania dla Wnioskodawcy, jako byłego pracownika wynika z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody i ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Przypomnieć należy, że kwota ta przekroczyła kwotę odszkodowania określonego art. 471 Kodeksu pracy. Wnioskodawca poczuł się usatysfakcjonowany po wcześniejszym szkalującym potraktowaniu jego osoby, a Spółka uniknęła niewątpliwych dalszych negatywnych konsekwencji dla niej samej i zeznających nieprawdę pracowników, które miałyby miejsce w przypadku kontynuowania procesu i badania sprawy przez Sąd Pracy. Odszkodowanie określone wspomnianą ugodą nie jest zatem odszkodowaniem z tytułu uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, ani nie jest to świadczenie stanowiące rekompensatę czy zadośćuczynienie za jakiekolwiek utracone w przyszłości korzyści. Odszkodowanie nie stanowi również jakiegoś dodatkowego wynagrodzenia związanego z rozwiązaniem stosunku pracy. Stanowi natomiast naprawienie konsekwencji wcześniejszego naruszenia dóbr osobistych, w tym wizerunku zawodowego oraz pomawiania i wręcz szkalowania.

Skoro z treści ugody sądowej wynika, że ustalone świadczenie ma jednak charakter odszkodowania, to jako wypłacone na podstawie ugody sądowej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zgodnie z opisanym stanem faktycznym przedmiotowej sprawy nie wystąpiły warunki wyłączające zwolnienie, tj. nie jest to świadczenie stanowiące rekompensatę, ani zadośćuczynienie za utracone przez Wnioskodawcę korzyści oraz nie ma związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe odszkodowanie jako nie objęte powyższymi ustawowymi dwoma wyjątkami jest wolne od podatku dochodowego. W interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 27 marca 2014 r. Znak: IBPBII/1/415-1110/13/BJ Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Organ wskazał, że określone w ugodzie sądowej świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie wskazanego we wniosku art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie prawomocnym wyrokiem z 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1276/14 uchylił ww. interpretację indywidualną.

Sąd stwierdził, że obie strony błędnie zakwalifikowały charakter wypłaconego odszkodowania. Zdaniem Sądu, wbrew stanowisku Skarżącego, wypłacone w wyniku ugody odszkodowanie wynika z przepisów Kodeksu pracy, a nie Kodeksu cywilnego. O powyższym świadczy charakter sprawy zawisłej przed sądem powszechnym.

Sąd podkreślił, iż treść ugody, która z racji jej sensu wymaga porozumienia między stronami sporu, nie wpływa na charakter sprawy zawisłej przed sądem. To, że strony sporu ustaliły w drodze ugody kwotę odszkodowania wyższą niż przewidują to przepisy Kodeksu pracy i uzgodniły, iż umowa o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron, a nie za wypowiedzeniem, nie zmienia kwalifikacji wypłaconego odszkodowania, jako wypłaconego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

W związku z powyższym, Sąd uznał, że także Organ interpretacyjny błędnie zakwalifikował charakter wypłaconego odszkodowania, jako dotyczącego korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Według Sądu, z przepisów Kodeksu pracy wynika, iż w stanie faktycznym przedstawionym przez skarżącego odszkodowanie wynikające z przepisów Kodeksu pracy (art. 471 i 45) przysługiwałoby w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia. W ugodzie ustalono wysokość odszkodowania w kwocie siedmiokrotności miesięcznego wynagrodzenia. Zatem – zdaniem Sądu – jako, że zwolnieniu, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, to w związku z tym przychód Skarżącego korzysta ze zwolnienia w wysokości i granicach przewidzianej przepisami Kodeksu pracy (3 miesięczne wynagrodzenie), ale podlega opodatkowaniu ponad tę kwotę.

Ponadto Sąd stwierdził, że otrzymane przez Skarżącego odszkodowanie nie jest zwolnione w całości również na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; przepis ten zwalnia z podatku dochodowego inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień (...) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Sporne odszkodowanie Skarżący otrzymał z tytułu utraconych korzyści w związku z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę, podlega ono zatem wyłączeniu ze zwolnienia określonego art. 21 ust. 1 pkt 3b z uwagi na brzmienie lit. b) tego przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny – po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, od powyższego wyroku – wyrokiem z 5 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 559/15 – skargę kasacyjną oddalił, stwierdzając, że przychód Skarżącego korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości i granicach przewidzianej przepisami Kodeksu pracy (3 miesięczne wynagrodzenie), ale podlega opodatkowaniu ponad tę kwotę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1276/14 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 559/15.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Z treści wniosku wynika, że 27 września 2012 r. Pracodawca wypowiedział Wnioskodawcy umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Pismem z 4 października 2012 r. Wnioskodawca wniósł do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Pracodawcy o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. Jako uzasadnienie Wnioskodawca nie podał braku stosownego okresu wypowiedzenia, gdyż ten był przez Pracodawcę zachowany, ale wskazał wyjątkową naganność i niedopuszczalność zachowania ze strony Spółki.

W dniu 11 czerwca 2013 r. przed Sądem Rejonowym doszło do zawarcia stosownej ugody. Ugodę zawarto na podstawie art. 917 Kodeksu cywilnego. W ramach tej ugody Wnioskodawca wyraził zgodę na wypłacenie mu odszkodowania w kwocie brutto 48.152,65 zł, która stanowiła siedmiokrotność jego miesięcznego wynagrodzenia. W ramach ugody Wnioskodawca zobowiązał się również, że nie będzie rościć wobec Pracodawcy w przyszłości dalej idących roszczeń. W zamian Wnioskodawca wycofał pozew zrzekając się roszczenia. W treści ugody zostały umieszczone zapisy: „...tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, ...” oraz „Strony zmieniają sposób rozwiązania stosunku pracy z wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę na rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron.”

Stosownie do treści art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.) – w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 471 Kodeksu pracy – odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

W tym miejscu należy powtórzyć za Naczelnym Sądem Administracyjnym, że wypłacone Wnioskodawcy w wyniku ugody odszkodowanie wynika z przepisów Kodeksu pracy, a okoliczność, że strony sporu przed sądem pracy ustaliły w drodze ugody kwotę odszkodowania wyższą niż przewidują to przepisy Kodeksu pracy i uzgodniły, iż umowa o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron, a nie za wypowiedzeniem, nie zmienia kwalifikacji wypłaconego odszkodowania, jako wypłaconego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Sądu należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości i granicach przewidzianych przepisami Kodeksu pracy. Oznacza to, że skoro zgodnie z przepisami Kodeksu pracy Wnioskodawcy przysługiwałoby odszkodowanie w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia a w ugodzie ustalono wysokość odszkodowania w kwocie siedmiokrotności miesięcznego wynagrodzenia, to zwolnieniu na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega tylko odszkodowanie w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia a ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu. Otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie jest zwolnione w całości również na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; przepis ten zwalnia z podatku dochodowego inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień (...) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jak stwierdził bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, sporne odszkodowanie Wnioskodawca otrzymał z tytułu utraconych korzyści w związku z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę, podlega ono zatem wyłączeniu ze zwolnienia określonego art. 21 ust. 1 pkt 3b z uwagi na brzmienie lit. b) tego przepisu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.