Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.225.2017.3.MPU
z 31 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 lipca 2017 r. (data wpływu – 31 lipca 2017 r.), uzupełnionym 20 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych udzielenia pożyczek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych udzielenia pożyczek.

Wniosek został uzupełniony w piśmie z 13 października 2017 r. (data wpływu 20 października 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 04 października 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.416.2017.1.BW, 0111-KDIB4.4014.225.2017.2.MPU.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – będący eksporterem materiałów budowlanych (dalej ,,Spółka”) rozlicza swoje dochody na terytorium kraju, jest czynnym podatnikiem VAT i VAT-UE.

Spółka udzieliła dwóch pożyczek:

1. Spółka zakupiła udziały w spółce hiszpańskiej i udzieliła spółce pożyczki. Zgodnie z umową pożyczki Spółka przelała na konto hiszpańskiej spółki kwotę pożyczki. Zawarta umowa pożyczki stanowi m.in., że:
   
   • z tytułu udzielenia pożyczki Pożyczkodawcy przysługuje oprocentowanie w wysokości 3% w skali roku;
   • spłata nastąpi w ciągu 5 lat.
   
   W momencie podpisywania umowy pożyczki środki pieniężne znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a umowa została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   Pożyczkobiorca spółka z Hiszpanii jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w Hiszpanii. Pożyczka została udzielona dla siedziby działalności gospodarczej.
   
   
2. Spółka w bieżącym roku założyła spółkę w Szwecji oraz udzieliła nowo powstałej spółce pożyczki. Zawarta umowa pożyczki stanowi m.in., że:
   
   • z tytułu udzielenia pożyczki Pożyczkodawcy przysługuje oprocentowanie w wysokości 2% w skali roku;
   • spłata nastąpi w ciągu 1,5 roku.
   
   
   
   
   

W momencie podpisywania umowy pożyczki środki pieniężne znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a umowa została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pożyczkobiorca, spółka ze Szwecji, jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji. Pożyczka została udzielona dla siedziby działalności gospodarczej spółki.

Pomimo udzielenia ww. pożyczek ze środków Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie świadczyła i nie zamierza świadczyć:

• usług udzielenia kredytów lub pożyczek oraz usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych a także usług zarządzania kredytami lub pożyczkami.
  
  

Spółka nie podjęła żadnych działań reklamowych lub przygotowawczych dla udzielenia ww. pożyczek, a środki na jej udzielenie pochodziły z bieżących dostępnych środków obrotowych spółki.

W dwóch przypadkach Pożyczkodawca jest udziałowcem w spółkach.

Spółka z ostrożności złożyła w urzędzie skarbowym deklarację w podatku od czynności cywilnoprawnych i zapłaciła podatek od czynności cywilnoprawnych od powyższych pożyczek.

W związku z powyższym opisem, po przeformułowaniu, zadano m. in. następujące pytanie:

Czy zawarte przez Spółkę – pożyczkodawcę umowy pożyczki będą podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, rzeczywisty ośrodek zarządzania i siedziba działalności gospodarczej Pożyczkobiorców nie znajduje się na terytorium Polski oznacza to – wg Spółki – że pożyczki udzielone nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce. Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych umowa pożyczki podlegać będzie opodatkowaniu tym podatkiem, jeżeli prawa majątkowe, które są przedmiotem pożyczki są wykonywane na terenie Polski.

Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają opodatkowaniu czynności cywilnoprawne (umowa pożyczki, jeżeli jedna ze stron z tytułu dokonywania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z niego jest zwolniona). Zgodnie ze wspólnotowymi regułami opodatkowania podatkiem od towarów i usług miejscem świadczenia usług finansowych jest siedziba działalności usługobiorcy. W przypadku pierwszym jest to Hiszpania a w drugim Szwecja. W konsekwencji Spółka uważa, że jest zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo o tym, że jest zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych świadczy art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym zwalnia się z podatku od czynności cywilnoprawnych pożyczki udzielone spółce przez jej wspólnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Natomiast zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k), podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają także zmiany umów, jeżeli powodują podwyższenie podstawy opodatkowania.

Na podstawie art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, w przypadku umowy spółki za zmianę umowy uważa się przy spółce osobowej – wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.), dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Stosownie do art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę. Przy umowie spółki cywilnej – na wspólnikach, a przy pozostałych umowach spółki – na spółce (art. 4 pkt 9 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi jedynie wtedy, gdy ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W świetle cytowanego wyżej art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Opisane we wniosku umowy pożyczki – jeśli nie stanowią zmiany umowy spółki (o czym mowa poniżej) – co do zasady podlegały regulacjom ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż jak wynika z treści wniosku, w chwili zawarcia umów ich przedmiot, tj. pieniądze znajdowały się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W tej sytuacji znajduje zatem zastosowanie art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przy czym z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca wskazuje, że jest udziałowcem spółki, którym udzielił pożyczki to mając na uwadze zapis art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych trzeba także zwrócić uwagę na postanowienie art. 1 ust. 5 pkt 1 cytowanej ustawy. Zgodnie z art. 1 ust. 5 pkt 1 umowa spółki oraz jej zmiana podlega podatkowi, jeżeli w chwili dokonania czynności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się w przypadku spółki osobowej – siedziba tej spółki.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca udzielił pożyczki spółce z siedzibą w Hiszpanii oraz spółce z siedzibą w Szwecji. W momencie podpisywania umów pożyczek środki pieniężne znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy jednak zauważyć, iż udzielenie pożyczek przez Wnioskodawcę (pożyczkodawcę) zagranicznym Spółkom (pożyczkobiorcom) – niezależnie czy pożyczka ta podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych – nie spowodowało po stronie Wnioskodawcy powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z powołanego wyżej przepisu art. 4 pkt 7 ustawy jasno bowiem wynika, iż w przypadku umowy pożyczki obowiązek podatkowy z tego tytułu ciąży nie na pożyczkodawcy lecz na pożyczkobiorcy.

Nie ma w tym przypadku znaczenia, że Wnioskodawca jest podmiotem powiązanym (udziałowcem) spółek zagranicznych, gdyż w istocie nie jest on pożyczkobiorcą lecz pożyczkodawcą. Zatem na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek podatkowy z tytułu udzielenia opisanych we wniosku pożyczek zgodnie z art. 4 pkt 7 ww. ustawy i nie był on obowiązany do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych od tych umów.

Tak samo nie ciąży obowiązek podatkowy na Wnioskodawcy, w sytuacji gdyby udzielenie pożyczek było traktowane jako zmiana umowy spółki, tj. gdyby spełniało uwarunkowania określone w art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W takiej bowiem sytuacji obowiązek ciąży także na spółce, która otrzymała pożyczkę.

Wnioskodawca uważa, że udzielone pożyczki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce. Uważa również, że jest zwolniony z podatku od czynności cywilnoprawnych, o czym dodatkowo stanowi art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy.

Z przedstawionym stanowiskiem nie można się zgodzić. Jak wyżej wykazano, umowy pożyczek co do zasady – zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy – podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Pożyczki te nie będą opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych tylko wówczas, gdy będą traktowane jako umowy spółki osobowej. Jak jednak wykazano, z tytułu udzielonej pożyczki, to nie na Wnioskodawcy jako pożyczkodawcy ciąży obowiązek podatkowy. Do wniosku nie ma zatem zastosowania powołany przez niego art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z powyższych względów bezpodstawna staje się więc analiza czy w sprawie ma zastosowanie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych, jednak z innych powodów niż wykazane we wniosku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.