Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.173.2017.2.AT
z 24 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym 25 września oraz 2 października 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu odpłatnego zbycia:

• całego pakietu wierzytelności – jest prawidłowe,
• części pakietu wierzytelności – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu odpłatnego zbycia pakietu wierzytelności w całości lub w części. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 września 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.173.2017.1.AT wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 25 września oraz 2 października 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca ma siedzibę oraz miejsce zarządu na terenie Polski, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę przelewu pakietu wierzytelności telekomunikacyjnych. Wnioskodawca nabywając pakiet wierzytelności nie ma możliwości dokonania wyboru i nabycia określonych wierzytelności, a może jedynie nabyć cały pakiet długów o określonej charakterystyce. Pakiet wierzytelności Wnioskodawca planuje nabyć odpłatnie - jedna cena za cały pakiet, na podstawie umowy przelewu wierzytelności tzw. cesji wierzytelności.

Działalność Wnioskodawcy będzie się sprowadzała do odpłatnego zbycia (odsprzedaży) lub faktycznego otrzymania należności od dłużnika - wyegzekwowania (windykacji) wierzytelności przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własną rzecz, ryzyko i koszt. W skład pakietu wierzytelności wchodzą wierzytelności o jednej charakterystyce, jednak ich wartość nominalna jest wyższa niż ich cena rynkowa. Cena nabycia pakietu wierzytelności będzie odzwierciedlać sumę wartości rynkowej (niższej) wierzytelności - i będzie stanowić jedną cenę nabycia pakietu wierzytelności. W praktyce może się zdarzyć, iż Wnioskodawca odsprzeda lub wyegzekwuje całość bądź jedynie część wierzytelności, wchodzących w skład pakietu wierzytelności zatem może uzyskać zarówno wartość przekraczającą cenę nabycia pakietu wierzytelności bądź wartość znacznie niższą (w obu przypadkach będzie to zawsze kwota niższa niż wartość nominalna wierzytelności), ponadto istnieje możliwość, że poszczególne wierzytelności wchodzące w skład nabytego pakietu wierzytelności będą windykowane w różnych wysokościach.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy rozliczanie przychodów z wierzytelności oraz rozliczanie i potrącanie kosztów na nabycie wierzytelności winno następować proporcjonalnie w odniesieniu do całego pakietu wierzytelności, a nie do poszczególnych wierzytelności nabytych w ramach tego pakietu?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku z 26 września 2017 r.), rozliczanie przychodów z wierzytelności oraz rozliczanie i potrącanie kosztów na nabycie wierzytelności, winno następować proporcjonalnie w odniesieniu do całego pakietu wierzytelności, a nie do poszczególnych wierzytelności nabytych w ramach tego pakietu.

W sytuacji odpłatnego zbycia całościowego pakietu wierzytelności nabytego przez Wnioskodawcę (dalej: Pakiet), przychodem jest kwota uzyskana w wyniku przedmiotowego odpłatnego zbycia. Natomiast kosztem uzyskania przychodu, jest kwota którą Wnioskodawca wydał na Pakiet (nie natomiast kwota nominalna poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład pakietu).

Zdaniem Wnioskodawcy nabycie wierzytelności (w tym poniżej ich wartości rynkowej) nie powoduje powstania u Wnioskodawcy przychodu w podatku CIT, natomiast Wnioskodawca uzyska przychód w podatku CIT w momencie odpłatnego zbycia nabytych Wierzytelności (zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT).

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na nabycie wierzytelności będą mogły być zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT dopiero w momencie uzyskania przychodu, tj. w momencie odpłatnego zbycia Wierzytelności, w kwocie równej kwocie przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę, w przypadku odpłatnego zbycia Wierzytelności po cenie niższej niż wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie Wierzytelności, natomiast w pełnej wysokości gdy uzyskany przez Wnioskodawcę przychód będzie równy lub większy niż wydatki na nabycie Wierzytelności (proporcjonalnie do wysokości ceny nabycia pakietu wierzytelności).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jak stanowi art. 15 ust. 4, ust. 4b oraz ust. 4c ustawy o CIT. Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4b i 4c ustawy o CIT.

Rozważając kwestię możliwości rozpoznania przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie Wierzytelności jako kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT, należy podnieść, iż otrzymywane należności z odpłatnego zbycia Wierzytelności stanowią bezpośrednio konsekwencję wcześniejszego nabycia tych Wierzytelności przez Wnioskodawcę. Wydatki na nabycie Wierzytelności stanowią zatem dla Wnioskodawcy, na gruncie podatku CIT, koszty bezpośrednio związane z przychodami. Bezpośredni związek, wydatków na nabycie Wierzytelności z przychodami z tytułu odpłatnego zbycia Wierzytelności, służy bowiem uzyskaniu określonej kwoty przychodu. Tym samym wydatki na nabycie Wierzytelności są potrącalne przez Wnioskodawcę w momencie powstania związanych z nimi przychodów.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki na nabycie Wierzytelności będą mogły być zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT dopiero w momencie uzyskania przychodu, tj. w momencie odpłatnego zbycia Wierzytelności - w kwocie proporcjonalnej do ceny nabycia pakietu wierzytelności.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do zasady rozliczania i potrącania kosztów na nabycie Wierzytelności opisane w stanowisku Wnioskodawcy będą miały zastosowanie do wydatków na nabycie pakietu wierzytelności za jedną cenę przy czym będą one rozliczane w odniesieniu do całego pakietu wierzytelności, a nie do poszczególnych wierzytelności nabytych w ramach tego pakietu, Wnioskodawca uważa, iż na gruncie ustawy o CIT bez znaczenia jest fakt, iż Wnioskodawca nabył - w ramach jednej transakcji za jedną cenę - jedną Wierzytelność czy też cały ich pakiet. Oznacza to zatem, że zasady rozliczania i potrącania wydatków na nabycie Wierzytelności opisane powyżej w stanowisku Wnioskodawcy będą miały zastosowanie do wydatków na nabycie pakietu wierzytelności (za jedną cenę) i będą one rozliczane w odniesieniu do całego pakietu wierzytelności, a nie do poszczególnych wierzytelności w ramach tego pakietu.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 września 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1183/13 (...) przedsiębiorcy, zgodnie z art. 353 Kodeksu cywilnego, zawierając umowę, mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony umowy mogą więc przyjąć jako podstawowe kryterium ekonomiczne, wobec czego Skarżąca mogła kupić (jeżeli mogła) jedną wierzytelność jak też szereg wierzytelności jako jeden pakiet do realizacji. W świetle prawa podatkowego sposób rozliczania przedmiotu umowy (jako towaru) powinien być tożsamy bez względu czy przedmiot dotyczy jednej wierzytelności czy kilku jako jednego towaru handlowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

W myśl art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z § 2 tego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić, jak wynika z art. 510 § 1 cytowanej ustawy, w wyniku umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem), co oznacza że zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym.

Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa).

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a ust. 1, (…). Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód, tj. nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, w przypadku gdy koszty uzyskania przychodów są większe niż suma przychodów, różnica stanowi stratę.

Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10 i 11 jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym, jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 cyt. ustawy). Szczególnie istotnym jest zatem prawidłowe ustalenie wartości przychodów podatkowych, tj. zgodnie z art. 12 updop, oraz kosztów ich uzyskania, o których mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Art. 12 ust. 1 updop, prowadzi zatem do stwierdzenia, że otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Jak stanowi art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Skoro Wnioskodawca jest podmiotem który nabywa wierzytelności od innego podmiotu celem ich wyegzekwowania lub dalszej odsprzedaży (w całości lub w części), to uzyskany przychód, jest przychodem związanym z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 12 ust. 3 updop. W konsekwencji, przychodem podatkowym jest dla Wnioskodawcy już przychód należny, a więc taki, którego może on już prawnie się domagać. Moment uzyskania przychodu należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 3a updop, w myśl którego za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Przychód należny ze sprzedaży nabytych uprzednio wierzytelności powstanie więc w dacie wystąpienia najwcześniejszego z tych zdarzeń.

Odnosząc się do kwestii ustalenia kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nabytych uprzednio wierzytelności, należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 udpop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Z powyższego wynika, że aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• koszt musi zostać poniesiony (memoriałowo lub kasowo),
• celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w art. 16 updop, stanowiącym katalog wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Łączne spełnienie tych warunków jest konieczne, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów. Wydatki poniesione na nabycie, przeznaczonego do sprzedaży pakietu wierzytelności bez wątpienia mogą stanowić koszty podatkowe.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego”, jednak zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Do kosztów pośrednich zalicza się natomiast wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną.

Rozważając kwestię możliwości rozpoznania przez Spółkę kosztów uzyskania przychodów, należy zauważyć, że odpłatne zbycie wierzytelności jest bezpośrednią konsekwencją uprzedniego odpłatnego nabycia tej wierzytelności przez Spółkę. Koszty nabycia wierzytelności stanowią tym samym koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu jej zbycia. Na mocy art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zatem, zgodnie z regułą zawartą w art. 15 ust. 4 updop, z zastrzeżeniem ust. 4b-4c, wydatki podatnika z tytułu nabycia wierzytelności są potrącalne w roku podatkowym, w którym powstają związane z nimi przychody, tj. w roku podatkowym, w którym podatnik osiąga przychód ze sprzedaży wierzytelności.

Zasadą wynikającą z tego przepisu jest więc zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami. Ocena prawna danego wydatku wymaga także uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop, w tym art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, który stanowi że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny. W powyższym przepisie wprowadzono ograniczenie zgodnie z którym straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Analiza treści tego przepisu w zw. z art. 15 ust. 1 updop prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została zarachowana, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, jako przychód należny, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę przelewu pakietu wierzytelności telekomunikacyjnych. Wnioskodawca nabywając pakiet wierzytelności nie ma możliwości dokonania wyboru i nabycia określonych wierzytelności, a może jedynie nabyć cały pakiet długów o określonej charakterystyce. Pakiet wierzytelności Wnioskodawca planuje nabyć odpłatnie - jedna cena za cały pakiet, na podstawie umowy przelewu wierzytelności tzw. cesji wierzytelności. Działalność Wnioskodawcy będzie się sprowadzała do odpłatnego zbycia (odsprzedaży) wierzytelności przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własną rzecz, ryzyko i koszt. W skład pakietu wierzytelności wchodzą wierzytelności o jednej charakterystyce, jednak ich wartość nominalna jest wyższa niż ich cena rynkowa. Cena nabycia pakietu wierzytelności będzie odzwierciedlać sumę wartości rynkowej (niższej) wierzytelności - i będzie stanowić jedną cenę nabycia pakietu wierzytelności. W praktyce może się zdarzyć, iż Wnioskodawca odsprzeda całość bądź jedynie część wierzytelności, wchodzących w skład pakietu wierzytelności zatem może uzyskać zarówno wartość przekraczającą cenę nabycia pakietu wierzytelności bądź wartość znacznie niższą (w obu przypadkach będzie to zawsze kwota niższa niż wartość nominalna wierzytelności).

Mając powyższe na względzie zauważyć należy, że na gruncie niniejszej sprawy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie pakietu wierzytelności będą stanowiły koszty bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi ze zbycia tego pakietu (w całości lub w części). Koszty te będą zatem potrącalne w dacie uzyskania przychodów ze zbycia tego pakietu (w całości lub stosownej części).

Zauważyć przy tym należy, że w przypadku jednorazowego zbycia całego pakietu wierzytelności, Wnioskodawca będzie uprawniony do jednorazowego potrącenia (rozliczenia) całego wydatku poniesionego na jego nabycie, jednakże do kwoty uzyskanego przychodu stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 updop.

W przypadku jednak zbycia:

1. niektórych (kilku) wierzytelności – kosztem uzyskania przychodów będą wydatki na nabycie poszczególnych zbywanych wierzytelności, a więc stosowna część ceny nabycia pakietu wierzytelności (ustalona odrębnie dla poszczególnych zbywanych wierzytelności),
2. w przypadku zbycia części poszczególnych wierzytelności – kosztem uzyskania przychodów będą wydatki na nabycie tych konkretnych wierzytelności, ustalone w powyższy sposób, z uwzględnieniem proporcji w jakiej części zbywanych wierzytelności, pozostają do całych (będących przedmiotem częściowego zbycia) wierzytelności.
   
   

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu odpłatnego zbycia:

• całego pakietu wierzytelności – jest prawidłowe,
• części pakietu wierzytelności – jest nieprawidłowe.
  
  

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wskazać należy, że został on wydany w indywidualnej sprawie w określonym stanie faktycznym i tylko do niego ma zastosowanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.