Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.237.2017.2.JF
z 26 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2017 r. (data wpływu 31 sierpnia 2017 r.) uzupełnionego pismem z dnia 12 października 2017 r. (data nadania 13 października 2017 r., data wpływu 16 października 2017 r.) na wezwanie z dnia 6 października 2017 r. (data nadania 6 października 2017 r., data doręczenia 9 października 2017 r.) nr 0114-KDIP2-1.4010.237.2017.1.JF o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie formy certyfikatu rezydencji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie formy certyfikatu rezydencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Uczelnia - dalej Wnioskodawca lub Uczelnia, nabywa u podmiotów zagranicznych - usługi reklamowe. Podmioty te nie posiadają na terytorium Polski siedziby lub zarządu. Wobec tego uzyskiwane przez nie w Polsce przychody tytułem świadczenia usług reklamowych, są opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym - dalej podatek u źródła, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej updop. Uczelnia wypłacając należności, o których mowa w tym przepisie, jest zobowiązana (co do zasady) do poboru podatku „u źródła”. Posiadając certyfikaty rezydencji tych podmiotów, Uczelnia może zastosować postanowienia właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym przypadku będzie to umowa z Irlandią), której przepisy zezwalają na opodatkowanie tego typu przychodów wyłącznie w kraju siedziby. Pozyskane od kontrahentów certyfikaty rezydencji wystawione są w formie dokumentu papierowego lub elektronicznego. Irlandia jest bowiem jednym z krajów, które wystawiają certyfikaty rezydencji zarówno w formie papierowej jak i elektronicznej. Te ostatnie pobierane są przez rezydentów z serwera właściwego dla nich organu podatkowego. Z ostrożności Uczelnia potrąca podatek u źródła od wypłat na rzecz w/w podmiotów, mimo, że certyfikaty rezydencji wydane w formie elektronicznej spełniają wszystkie warunki, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy certyfikaty rezydencji w/w podmiotów, pozyskane przez Uczelnię w wersji elektronicznej, wydane w takiej formie przez władze podatkowe Irlandii, są dokumentami, o których mowa w art. 4a pkt 12, oraz w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, certyfikaty rezydencji wydane w formie elektronicznej przez władze podatkowe Irlandii, dla w/w podmiotów, są dokumentami, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2016.1888 z późn. zm.; dalej „updop”), oraz w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podmioty zagraniczne, nie mające na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, wskazane w art. 3 ust. 2 updop, uzyskujące na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przychody, wymienione pod kolejnymi punktami art. 21 ust. 1 updop, są obarczone obowiązkiem podatkowym, wprowadzonym tym przepisem. Obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów podatników zagranicznych, spoczywa na podmiotach, które dokonują wypłat należności ze źródeł przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. Płatnicy pobierają podatek według stawki określonej w art. 21 ust. 1 updop albo stosują odpowiednie postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej przez Polskę z krajem rezydencji podmiotu zagranicznego uzyskującego przychody podlegające w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe oznacza, że płatnik podatku u źródła może zastosować zasady opodatkowania (bądź jego braku) wynikające z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta. Certyfikat rezydencji został zdefiniowany w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Wnioskodawca podkreśla, iż przepis ten nie definiuje formy, w jakiej powinien być wydany certyfikat rezydencji, stanowi jedynie, że taki certyfikat ma być wydany przez organ podatkowy kraju rezydencji podatkowej.

Wskazanie przez ustawodawcę wymogów, co do formy certyfikatu rezydencji, wkraczałoby w kompetencje zagranicznych organów podatkowych, stanowiąc swoistego rodzaju wymuszenie wydania certyfikatu rezydencji wyłącznie w formie akceptowalnej przez stronę polską np. tylko w formie papierowej. Oczywiście ustawodawca nie wprowadził do ustawy takich zapisów, ponieważ rażąco naruszałyby one prawo. Co więcej, także polskie organy podatkowe, wydając na wniosek podatnika certyfikat rezydencji, nie są związane przepisem, co do formy, w jakiej ten certyfikat powinien być wydany. W Ordynacji podatkowej art. 306l stanowi bowiem, że: „Organ podatkowy na wniosek podatnika wydaje zaświadczenie o jego miejscu zamieszkania lub siedzibie dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (certyfikat rezydencji)”. Nie znajduje zatem żadnego uzasadnienia odmowa przyznania mocy dowodowej, o której mowa w art. 26 ust. 1 updop, certyfikatowi rezydencji, jeżeli został on wydany w formie elektronicznej a nie papierowej. W niektórych krajach m.in. w Irlandii, certyfikaty rezydencji wydawane są zarówno w formie papierowej jak i elektronicznej. Obie formy, w świetle art. 4a pkt 12 updop wywołują skutki, o których mowa w art. 26 ust. 1 updop, żadna bowiem nie ma pierwszeństwa przed drugą. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro w kraju rezydencji podatkowej dopuszczalne są dwie formy wydawania certyfikatów rezydencji i każda z nich jest równoważna, to odmowa uznania za certyfikat rezydencji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i w art. 4a pkt 12 updop, dokumentu wydanego w formie elektronicznej, byłaby nie tylko niezgodna z tymi przepisami, ale wywołałaby pozaprawne wprawdzie, ale także niepożądane skutki. Jeśli bowiem władze skarbowe jakiegokolwiek kraju wydają certyfikaty rezydencji w wersji elektronicznej, to mają one rangę dokumentu urzędowego. Odmowa przez organy podatkowe przyznania im tej rangi, tylko dlatego, że zostały wydane w formie elektronicznej, mogłaby zostać poczytana zarówno przez kontrahentów Uczelni, jak i zagraniczne władze skarbowe jako przejaw nadmiernego fiskalizmu i biurokracji. Trudno bowiem byłoby zgodzić się z odwrotną sytuacją, gdy władze skarbowe obcego państwa odmówiłyby zaakceptowania wydanego przez polskie organy podatkowe certyfikatu rezydencji, tylko dlatego, że jest on w formie papierowej a nie wymaganej w tym kraju - elektronicznej. Niezależnie zatem od tego, czy w wersji papierowej, czy elektronicznej - certyfikat rezydencji to dokument wydany przez organy podatkowe kraju rezydencji, zgodnie z prawem tego państwa, potwierdzający opodatkowanie całości dochodów kontrahenta na terenie danego kraju. Nie można wobec tego przyjmować, że zastosowanie regulacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie możliwe tylko i wyłącznie w przypadku uzyskania papierowej wersji certyfikatu. Wnioskodawca podkreśla też, że z uwagi na brak wskazanej formy certyfikatu rezydencji w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, zastosowanie powinien znaleźć art. 180 ust. 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy a nie jest sprzeczne z prawem. Zatem, w ocenie Uczelni, każdy dowód spełniający wymogi z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn.:

• potwierdzający siedzibę podatnika w danym kraju,
  

• wydany przez właściwy organ podatkowy,
  

- będzie mieścił się w definicji certyfikatu rezydencji i tym samym będzie umożliwiał zastosowanie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Takim dokumentem będzie także certyfikat rezydencji udostępniony na serwerze organu podatkowego, pobrany przez kontrahenta, przesłany Uczelni w formie elektronicznej. Taki certyfikat spełnia bowiem wszystkie wymogi określone w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

W dotychczas wydanych interpretacjach indywidualnych prezentowane było stanowisko, iż możliwość stosowania elektronicznych form certyfikatów rezydencji istnieje jedynie w sytuacji, gdy nie jest możliwe ich pozyskanie w innej formie. Tak np. w interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 25 sierpnia 2016 r., sygn. ILPB3/4510-1-281/16-4/ŁM.

Stanowisko to nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa i należy je uznać za daleką nadinterpretację przepisów, ponieważ w żadnym miejscu ustawy nie wskazuje się na formę certyfikatu rezydencji (pomijając fakt, że musi być to dokument wydany przez organy podatkowe danego kraju). Tym trudniej zatem zaakceptować argumentację, z której wynika, że papierowy certyfikat stanowi lepszy dowód, niż elektroniczny.

Zdaniem Uczelni, elektroniczne wersje certyfikatów rezydencji powinny być akceptowane w każdej sytuacji, gdy tylko mogą być w ten sposób wydawane przez zagraniczne organy podatkowe. Nie ma bowiem podstaw, aby honorować tylko jedną z form certyfikatu, w sytuacji, gdy obie zawierają te same dane i pochodzą od uprawnionego organu podatkowego. Uzyskiwanie certyfikatów rezydencji drogą elektroniczną już jest powszechne, a w przyszłości popularność takiego rozwiązania może tylko wzrastać. Trudno zatem zrozumieć motywy, dla których organy podatkowe odmawiają płatnikom podatku u źródła stosowania takiej formy dokumentów.

Uczelnia wskazuje również, że stanowisko odmienne od powyższego może w znaczny sposób utrudnić współpracę pomiędzy Uczelnią a podmiotami zagranicznymi. Kontrahenci uznają bowiem, że po otrzymaniu elektronicznej wersji certyfikatu, Uczelnia nie powinna pobierać podatku u źródła. Takie stanowisko kontrahentów należy uznać za zasadne, skoro otrzymany certyfikat został wydany w trybie obowiązującym w danym kraju i potwierdza rezydencję podatkową danego kraju. Trudno zatem oczekiwać od kontrahenta, że będzie przesyłał certyfikat w formie papierowej, skoro certyfikat w dopuszczalnej formie został już przesłany. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że dla kontrahentów, z uwagi na skalę prowadzonej działalności gospodarczej, przesłanie certyfikatu w formie elektronicznej stanowi istotne ułatwienie, tym bardziej, że jest to forma zgodna z przepisami prawa.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż posiadając certyfikat rezydencji zagranicznych kontrahentów, wydany w formie elektronicznej, może się nim posłużyć i zastosować postanowienia właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i zgodnie z jej przepisami potrącić podatek u źródła lub odstąpić od poboru podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie formy certyfikatu rezydencji – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do wyżej powołanej interpretacji sygn. ILPB3/4510-1-281/16-4/ŁM z 25 sierpnia 2016 r., należy wskazać, że ww. interpretacja została zmieniona interpretacją z dnia 26 czerwca 2017 r., Nr DPP7.8221.33.2017.GFQV.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.