2017.10.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.278.2017.3.AW
z 6 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2017 r. (data wpływu 4 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 17 sierpnia 2017 r. (data wpływu 18 sierpnia 2017 r.) oraz z dnia 7 września 2017 r. (data wpływu 13 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży Ośrodka wypoczynkowego wraz z udziałem w drodze – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży Ośrodka wypoczynkowego wraz z udziałem w drodze. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 17 sierpnia 2017 r. oraz z dnia 7 września 2017 r. o doprecyzowanie przedstawionego opisu w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiat (dalej: Powiat, Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Zamierza dokonać zbycia prawa własności nieruchomości – Ośrodka wypoczynkowego – stanowiącego własność Wnioskodawcy, oznaczonej na arkuszu mapy następującymi działkami ewidencyjnymi:

nr 3 o pow. 0,1348 ha, nr 4 o pow. 0,0706 ha, nr 5 o pow. 0,0699 ha, nr 6 o pow. 0,0544 ha, nr 7 o pow. 0,0098 ha, nr 8 o pow. 0,0552 ha, nr 9 o pow. 0,1007 ha, zapisanych w księdze wieczystej;
wraz z udziałem 6/9 części w dz. ewid. nr 10 o pow. 0,0278 ha i udziałem 6/9 części w dz. ewid. nr 8a o pow. 0,0302 ha (droga wewnętrzna – dojazdowa), zapisanych w księdze wieczystej.

Ośrodek wypoczynkowy został nieodpłatnie przekazany Wnioskodawcy decyzją Wojewody dnia 29 czerwca 2006 r.

Następnie został oddany w trwały zarząd jednostce organizacyjnej Wnioskodawcy (jednostka ta od dnia 1 stycznia 2017 r. została objęta centralizacją w Powiecie) – Ośrodkowi Szkolno-Wychowawczemu decyzją Zarządu Powiatu z dnia 24 listopada 2006 r. oraz z dnia 27 listopada 2013 r. Nie ustalono opłat z tytułu trwałego zarządu z uwagi na art. 81 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).

Ośrodek wypoczynkowy wraz z drogą dojazdową przekazany w trwały zarząd jednostce organizacyjnej stanowi Bazę Schroniska Szkolno-Wychowawczego. Był wykorzystywany przez Ośrodek Szkolno-Wychowawczy do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług poprzez wynajem pokoi.

Z dniem 31 sierpnia 2017 r. nastąpiło wygaśnięcie trwałego zarządu, a przedmiotowy Ośrodek wypoczynkowy zostanie przekazany przez Wnioskodawcę do sprzedaży.

Przedmiotowa nieruchomość stanowi funkcjonalną jedność gospodarczą, jest obszarem sezonowego ośrodka wypoczynkowego. Obszar Ośrodka jest ogrodzony, zagospodarowany, występują pasy wewnętrznej komunikacji – ścieżki, utwardzone opaski budynków. Większość obszaru zazieleniona, zieleń niska i wysoka, miejscowo posadowione betonowe kwietniki, budynki osłonięte drzewami.

Na podstawie decyzji nr Wójta Gminy o warunkach zabudowy z dnia 15 czerwca 2010 r.: działki nr 3 – nr 7 to teren zabudowy letniskowej i usługowej. Obecny stan zagospodarowania terenu: działka zabudowana.

Działki nr 10 i nr 8a – zgodnie z decyzją jest drogą wewnętrzną dotyczącą obsługi w zakresie komunikacji inwestycji.

Zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy:

dz. ewid. nr 6, 7, 8, 9, 8a leżą na terenach o dominującej funkcji usługowej;
dz. ewid. nr 3 leży na terenie zabudowy rekreacyjnej i letniskowej;
dz. ewid. nr 4, 5 i 10 częściowo leżą na terenach o dominującej funkcji usługowej oraz częściowo leżą na terenach zabudowy rekreacyjnej i letniskowej.

Na terenie Ośrodka są 3 budynki noclegowe (segmenty) oraz budynek administracyjny, budynek sanitarny, budynek gospodarczy i budynek z toaletami, z których korzystają wszystkie budynki noclegowe na Ośrodku.

Jednostka organizacyjna Wnioskodawcy nie ponosiła żadnych nakładów na ulepszenie (modernizacji, przebudowy, rozbudowy) budynków znajdujących się na terenie Ośrodka wypoczynkowego. Jedynie wydatki inwestycyjne jakie zostały poniesione to: zakup filtra do wody o wartości 4.785,99 zł w roku 2009, budowa przyłącza wodociągowego o wartości 13.899,00 zł w roku 2012 oraz opłotowanie Ośrodka od drogi wewnętrznej w wartości 12.000,00 zł w roku 2012. Od wymienionych wydatków nie był odliczany podatek VAT.

Wnioskodawca również nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie przedmiotowych nieruchomości.

Wnioskodawca planuje sprzedać w całości przedmiotowy Ośrodek wypoczynkowy wraz z udziałem w drodze dojazdowej.

Wnioskodawca zaznacza również, że Ośrodek stanowi funkcjonalną jedność gospodarczą i nie może być do sprzedaży sztucznie dzielony. Zgodnie z operatem szacunkowym oszacowana jest łączna wartość dla całego Ośrodka wypoczynkowego, w tym dla nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej (1/1cz.) oraz dla nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej (6/9 Cz.).

W uzupełnieniu z dnia 17 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Działki od nr. 3 do nr. 6 i od nr. 8 do nr. 9 są zabudowane budynkami, wymienionymi w opisie sprawy.
Na działce nr 7 znajduje się natomiast sieć wodociągowa, która zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane jest budowlą.
Działka nr 7 ma powierzchnię 90 m². W operacie ewidencji gruntów i budynków dla przedmiotowej działki widnieje użytek B – tereny mieszkaniowe. Działka nr 7 nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania terenu gminy działka ta leży na terenach o dominującej funkcji usługowej.
Dla działki od nr 3 do nr Wójt Gminy wydał dnia 15 czerwca 2010 r. decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę budynku rekreacyjnego z częścią usługową i infrastrukturą. W decyzji wpisano: „Struktura funkcjonalna: teren zabudowy letniskowej i usługowej. Obecny stan zagospodarowania terenu: działka zabudowana”.
Ośrodek wypoczynkowy nie stanowi przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) oraz nie jest zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa zdefiniowaną w art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.).
Droga wewnętrzna usytuowana na dz. nr 10 i nr 8a nie stanowi budowli w myśl art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Na działce nr 8a znajdują się natomiast sieci: wodociągowa, energetyczna, telekomunikacyjna i kanalizacji sanitarnej, a na działce nr 10 znajdują się sieci: wodociągowa i kanalizacji sanitarnej, które stanowią budowlę w myśl art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.
Działki nr 10 i nr 8a nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W operacie ewidencji gruntów i budynków dla działki nr 10 o pow. 0,0278 ha widnieje użytek dr – drogi, a dla działki nr 8a LsVI – lasy.
Działki nr 10 i nr 8a objęte są decyzją o warunkach zabudowy. W decyzji Wójta Gminy o warunkach zabudowy, wydanej w dniu 15 czerwca 2010 r. w pkt 7 dot. obsługi w zakresie komunikacji wpisano: „Ustala się dojazd do terenu inwestycji poprzez projektowaną drogę wewnętrzną, oznaczoną na załączniku graficznym symbolem KW”. Obszar oznaczony symbolem KW w wyżej wymienionej decyzji odpowiada dzisiejszym działkom nr 10 i nr 8a.
Ogrodzenie ośrodka (opłotowanie) oraz przyłącze wodociągowe są własnością Wnioskodawcy i stanowią budowlę zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, a poniesione przez jednostkę organizacyjną na nie wydatki nie zostały rozliczone z Wnioskodawcą.
W związku z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 oraz ustawą z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454) z dniem 1 stycznia 2017 r. doszło do centralizacji podatku VAT we wszystkich jednostkach organizacyjnych Powiatu. Zatem jednostka organizacyjna – Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, który ma oddany w trwały zarząd przedmiotowy ośrodek oraz który dokonał budowy przyłącza wodociągowego i opłotowanie Ośrodka został również od dnia 1 stycznia 2017 r. objęty centralizacją VAT w Powiecie.
W związku z powyższym zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 5 września 2016 r., jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.
Ponadto poniesione przez jednostkę organizacyjną wydatki nie zostały rozliczone z Wnioskodawcą i nie będą rozliczane, ponieważ wygaśnięcie trwałego zarządu nastąpi na wniosek jednostki organizacyjnej, a w takim przypadku, zgodnie z art. 90 ust. 3 obowiązującej ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r. poz. 2147, z późn. zm.) rozliczeń nie dokonuje się.
Betonowe kwietniki nie stanowią budowli na mocy ustawy Prawo budowlane i nie są trwale z gruntem związane.
Opaska budynku znajduje się wyłącznie na tylnej części budynku, usytuowanego na działce nr 314/3. Niniejsza opaska utwardzona nie jest odrębną budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Jest elementem budynku.

Ponadto w uzupełnieniu z dnia 7 września 2017 r. Wnioskodawca poinformował, że:

Sieci wymienione przez Wnioskodawcę są jego własnością:

wodociągowa znajdująca się na działce nr 314/7, nr 314/10 i nr 315/8 jest własnością Wnioskodawcy na podstawie:
1. Decyzji Wojewody z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie przekazania nieodpłatnego na rzecz Powiatu mienia Skarbu Państwa,
2. przeprowadzonej inwestycji w roku 2012 polegającej na budowie nowego przyłącza wodociągowego;
energetyczna i telekomunikacyjna występujące na działce nr 8a są własnością Wnioskodawcy na podstawie Decyzji Wojewody z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie przekazania nieodpłatnego na rzecz Powiatu mienia Skarbu Państwa.
Należy zauważyć, że w odpowiedzi na wezwanie z dnia 17 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca wskazał:
„(...) Na działce nr 8a znajdują się natomiast sieci: wodociągowa, energetyczna, telekomunikacyjna i kanalizacji sanitarnej, a na działce nr 10 znajdują się sieci:
wodociągowa i kanalizacji sanitarnej, które stanowią budowlę w myśl art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane (...)”.
A zatem na działce nr 10 znajduje się sieć wodociągowa i sieć kanalizacji sanitarnej.
kanalizacja sanitarna znajdująca się na działce nr 10 i nr 8a jest własnością Wnioskodawcy na podstawie Decyzji Wojewody z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie przekazania nieodpłatnego na rzecz Powiatu mienia Skarbu Państwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę całego Ośrodka wypoczynkowego wraz z udziałem w drodze dojazdowej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29a ust. 8 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków. W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z powyższego pierwsze zasiedlenie budynku (budowli lub ich części) – po jego wybudowaniu – należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek/budowla został/została ulepszony/ulepszona, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku/budowli – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

A zatem w przedmiotowej sprawie między pierwszym zasiedleniem budynków Ośrodka wczasowego a ich dostawą przez Wnioskodawcę upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Więc sprzedaż ta będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z powołanym przepisem art. 29a ust. 8 ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy nie można bowiem sztucznie dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki. Wnioskodawca zwraca uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w tym zakresie. W ocenie TSUE zaprezentowanej w wyroku z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd. państwo członkowskie w żadnym wypadku nie może poddawać jednej dostawy towarów różnym stawkom podatku.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 5 lipca 2006 r., sygn. akt I FSK 945/05, z którego wynika, że przy czynnościach o charakterze kompleksowym, na które składa się czynność podstawowa, będąca celem umowy zawartej przez podatnika z klientem, a także czynności pomocnicze niezbędne do wykonania czynności podstawowej, ustalając właściwą stawkę podatku od towarów i usług należy przyjmować jednolitą stawkę dla całego kompleksu czynności, biorąc pod uwagę charakter czynności podstawowej.

W konsekwencji – zdaniem Wnioskodawcy – analizując powyższe, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą Ośrodka wypoczynkowego upłynął okres dłuższy niż 2 lata, a zatem przedmiotowa sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Należy podkreślić, że cały Ośrodek wczasowy stanowi funkcjonalną jedność gospodarczą, a jego części są nierozłączne. Wszystkie budynki są ze sobą funkcjonalnie powiązane i zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Na Ośrodku wypoczynkowym występują budynki i infrastruktura z których korzystają wszystkie budynki noclegowe, a zatem do sprzedaży nie może być sztucznie dzielony.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę całego przedmiotowego Ośrodka wypoczynkowego (wraz z udziałem w drodze dojazdowej) będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z powyższego, zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość zarówno niezabudowana, jak i zabudowana spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza – jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy organy te podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyżej przedstawionego stanu prawnego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na postawie umów cywilnoprawnych.

Zatem z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Powiat – będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT – zamierza dokonać zbycia prawa własności nieruchomości – Ośrodka wypoczynkowego. W skład ww. Ośrodka wchodzą następujące działki zabudowane budynkami lub budowlami: nr 3, nr 4, nr 5, nr 6, nr 7, nr 8, nr 9 oraz udział 6/9 części w działkach nr 10 i nr 8a.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że dostawa przez Wnioskodawcę Ośrodka wypoczynkowego będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną), to dla zamierzonej czynności Powiat będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Wobec tego powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie tut. Organ podkreśla, że w analizowanej sprawie towarem podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z planowaną sprzedażą, nie będzie Ośrodek wypoczynkowy jako funkcjonalna jedność pod względem gospodarczym, ale będą to poszczególne nieruchomości składające się na ten Ośrodek.

Przy czym, wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

I tak, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W konsekwencji „pierwsze zasiedlenie” budynku, budowli lub ich części – po jego wybudowaniu – należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, budowli lub ich części, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Na marginesie należy zaznaczyć, że powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek/budowla został/została ulepszony/ulepszona, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku/budowli – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak dla dostawy budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. W związku z tym, jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta z obniżonej stawki lub ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, to z obniżonej stawki lub ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu.

Na potrzeby niniejszej interpretacji należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.), zwanej dalej Prawo budowalne.

I tak, zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na mocy art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowle – stosownie do art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z kolei przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane).

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego będący przedmiotem planowanej sprzedaży Ośrodek wypoczynkowy nie stanowi przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny oraz nie jest zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa zdefiniowaną w art. 2 pkt 27e ustawy. Ośrodek wypoczynkowy został nieodpłatnie przekazany Wnioskodawcy decyzją Wojewody dnia 29 czerwca 2006 r. Następnie został oddany decyzją Zarządu Powiatu z dnia 24 listopada 2006 r. w trwały zarząd jednostce organizacyjnej Wnioskodawcy, tj. Ośrodkowi Szkolno-Wychowawczemu, który wykorzystywał go do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług poprzez wynajem pokoi. Z dniem 31 sierpnia 2017 r. nastąpiło wygaśnięcie trwałego zarządu. Jednocześnie wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 2017 r. ww. Ośrodek Szkolno-Wychowawczy został objęty centralizacją w Powiecie.

Działki nr 3 – nr 7 to teren zabudowy letniskowej i usługowej. Obecny stan zagospodarowania terenu: działka zabudowana. Z kolei działki nr 10 i nr 8a stanowią drogę wewnętrzną, która nie jest budowlą, zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Działki od nr. 3 do nr. 6 i od nr. 8 do nr. 9 są zabudowane ww. budynkami. Na działce nr 7 znajduje się natomiast sieć wodociągowa, która jest budowlą.

Z kolei na działce nr 8a znajdują się sieci będące własnością Wnioskodawcy, tj. wodociągowa, energetyczna, telekomunikacyjna i kanalizacji sanitarnej, a na działce nr 10 znajdują się sieci: wodociągowa i kanalizacji sanitarnej, które stanowią budowlę.

Jednostka organizacyjna Wnioskodawcy nie ponosiła żadnych nakładów na ulepszenie budynków znajdujących się na terenie Ośrodka wypoczynkowego. Jedyne wydatki inwestycyjne jakie zostały poniesione to: zakup filtra do wody w roku 2009, budowa przyłącza wodociągowego w roku 2012 oraz opłotowanie Ośrodka od drogi wewnętrznej w roku 2012. Od wymienionych wydatków nie był odliczany podatek VAT. Ogrodzenie ośrodka (opłotowanie) oraz przyłącze wodociągowe są własnością Wnioskodawcy i stanowią budowlę.

Wnioskodawca również nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie przedmiotowych nieruchomości.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości w kwestii prawa do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług – wyłącznie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – dla transakcji sprzedaży nieruchomości stanowiących Ośrodek wypoczynkowy.

W związku z powyższym należy wskazać, że kluczowym elementem jest ustalenie, czy w odniesieniu do budynków pobudowanych na działkach od nr. 3 do nr. 7 i od nr. 8 do nr. 9 oraz budowli usytuowanych na działkach nr 7, nr 10 i nr 8a nastąpiło pierwsze zasiedlenie, a jeżeli tak, to w którym momencie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE – należy stwierdzić, że sprzedaż budynków i budowli, o których mowa w opisie sprawy, nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, ponieważ ww. obiekty zostały już zasiedlone, a ich zajecie (używanie) trwa dłużej niż dwa lata. Jednocześnie z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie przedmiotowych budynków i budowli, zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym – na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy – zbycie gruntów oraz udziału w gruntach, na których posadowione są ww. budynki i budowle, również będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT.

Podsumowując, dostawa budynków i budowli stanowiących Ośrodek wypoczynkowy będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wobec tego ze zwolnienia od podatku od towarów i usług będzie korzystała także dostawa gruntów oraz udziału w gruntach, na którym budynki i budowle się znajdują.

Tut. Organ wskazuje, że stanowisko Wnioskodawcy odnośnie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży Ośrodka wypoczynkowego wraz z udziałem w drodze należało uznać za prawidłowe, jednakże częściowo na podstawie innego uzasadnienia niż wskazane w stanowisku Zainteresowanego.

Ponadto wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego, tj. zwolnienia dla budynków i budowli wynikającego wyłącznie z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Inne kwestie przedstawione w zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin