Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.233.2017.2.AM
z 5 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2017 r. (data wpływu 25 lipca 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 19 września 2017 r., data wpływu 21 września 2017 r. (data nadania 25 września 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 7 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.233.2017.1.AM (data nadania 8 września 2017 r., data doręczenia 20 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconego odszkodowania w związku z zawartą ugodą - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconego odszkodowania w związku z zawartą ugodą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jako udziałowiec spółki komandytowej przekształconej z istniejącej poprzednio i w dniu powstania opisywanego zdarzenia spółki jawnej. W dniu 29.11.2011 roku spółka jawna, której Wnioskodawca był udziałowcem organizowała przewóz towarów na rzecz niemieckiej firmy A. na podstawie umowy spedycyjnej. Jest to podstawowa działalność firmy Wnioskodawcy. Cały transport został skradziony, powstała szkoda. Towar nigdy się nie znalazł, a sprawcy nie zostali wykryci. Firma, której Wnioskodawca jest udziałowcem została pozwana w procesie cywilnym przed sądem cywilnym z powództwa firmy A.

29 kwietnia 2015 r. doszło do zawarcia ugody przed Sądem Okręgowym w Berlinie na mocy której firma Wnioskodawcy zobowiązała się do zapłaty na rzecz poszkodowanego kwoty 300 000 euro wraz z odsetkami. Firma Wnioskodawcy spłaciła to zobowiązanie w okresie od kwietnia 2015 roku do maja 2017 roku.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 7 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.233.2017.1.AM Wnioskodawca wskazał, że:

Spółka S. GmbH udzieliła firmie E. poprzez Skype zlecenia transportu 32 palet (13.378,45 kg) artykułów perfumeryjnych (ADR-LQ) firmy ICR (Bulgari) z 26900 Lodi (Włochy) do magazynu S. GmbH. Zlecenie transportu z dnia 25.11.2011 roku. Zlecenie transportu udzielane za pośrednictwem internetu jest typową formą zawierania kontraktów w przewozie. Pomiędzy E. a S. GmbH doszło do zawarcia umowy przewozu, choć nie była ona sformułowana na piśmie. List przewozowy CMR nie jest wymagany dla ważności umowy przewozu, art. 4 zd. 2 CMR. W dniu 25.11.2011 r. E. ze swej strony udzieliła podzlecenia przewozu rumuńskiej firmie T. Zlecenie transportu z dnia 25.11.2011 roku.

Pracownik E. udzielił tego zlecenia, po jego ogłoszeniu na giełdzie przewozów TimoCom. Przed udzieleniem zlecenia sprawdził wiarygodność podwykonawcy przewozu spółki T. na podstawie przesłanych przez nią dokumentów. Ponadto sprawdził ocenę T. na TimoCom oraz zwrócił się o referencje firmy, które miały w przeszłości współpracować z podwykonawcą. Ładunek miał wartość 527.669,30 €. Oprócz zleceń internetowych, nie było zawieranych pisemnych umów z wyżej wymienionymi kontrahentami. Zarówno do umowy przewozu między S. GmbH i E., jak również dalszej umowy przewozu między E. i T. znalazły wprost zastosowanie postanowienia Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Kwestie odpowiedzialności przewoźnika za zaginiony lub skradziony towar są w niej wprost uregulowane, zatem nie było potrzeby przepisywać postanowień konwencji do obu umów. Rumuński podwykonawca T. odebrał towar z miejsca załadunku, a następnie zniknął z towarem o wartości 527.669,30 €.

E. poniosła odpowiedzialność na podstawie art. 17 ust. 1, art. 3 CMR w zw. z 398 BGB. Tym samym E. odpowiadało za utratę towaru od chwili jego przejęcia do momentu zrealizowania dostawy. Kierowca podwykonawcy spółki T. odebrał towar w dniu 28.11.2011 r. i podpisał odpowiednie dokumenty. S. GmbH dokonała na rzecz A. przelewu przysługujących jej wobec E. roszczeń, co A. wykazała, przedkładając stosowne porozumienie. Tym samym przysługiwały jej roszczenia zgodnie z § 398 BGB wobec E. O popełnieniu przestępstwa (kradzieży towaru) pracownik E. zawiadomił Komendę Powiatową Policji w dn. 02.12.2011 roku. Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa zostało tego dnia przyjęte ustnie do protokołu. Nad sprawą policja pod nadzorem prokuratury. Ostatecznie dochodzenie umorzono z powodu nie odnalezienia głównej podejrzanej.

Przed realizacją feralnego zlecenia przewozowego E. miała zawartą z Towarzystwem Ubezpieczeń i Reasekuracji umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej operatora transportowego. Po kradzieży towaru E. zgłosiła ubezpieczycielowi szkodę transportową zarejestrowaną. Firma E. była ubezpieczona sumy ubezpieczenia, określonej w polisie, tj. do 200.000,00 USD tj. 620.240,00 PLN na dzień wniesienia pozwu przez A. według kursów średnich walut NBP. Pismem z dnia 6 marca 2012 roku Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, podając za przyczynę nienależytą staranność w sprawdzeniu kontrahenta. Wnioskodawca nie zgadza się ze stanowiskiem ubezpieczyciela, ponieważ zawsze według takiej samej procedury weryfikowani byli kontrahenci przy zawieraniu zleceń. Według doradców, walka z ubezpieczycielem byłaby wieloletnia i bardzo kosztowna, a ta sprawa kosztowała Spółkę i tak bardzo dużo. Nie kontynuowali więc sporu z ubezpieczycielem.

Wypłata odszkodowania następowała z rachunków bankowych firmy w okresie od kwietnia 2015 roku do maja 2017 roku. W księdze rachunkowej ujęliśmy całość kwoty odszkodowania w lipcu 2017 r. na rozliczeniach międzyokresowych i odpisujemy w koszty w równych ratach co miesiąc, od lipca 2017 r. do grudnia 2017 roku.

W ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym przypadku istnieje związek przyczynowo-skutkowy wypłaconego odszkodowania z uzyskanymi przychodami (art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.) Związek ten ma charakter pośredni. Obowiązek zapłaty tej kwoty wynika bowiem z zawartej w celu osiągnięcia przychodu umowy przewozu. Utrata przewożonego towaru zaś mieści się w ryzyku prowadzonej przez firmę spedycyjną działalności gospodarczej.

Spółka E. prowadzi księgi handlowe na podstawie ustawy o rachunkowości, a Wnioskodawca rozlicza podatek dochodowy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej (jako komandytariusz E.) w formie liniowej, według stawki 19% uzyskanego dochodu.

Ponadto Wnioskodawca przeformułował pytanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy wypłacone przez Spółkę E. odszkodowanie stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy mogę całość kwoty odszkodowania wypłaconego w okresie 04.2015 r. - 05.2017 r., ująć - w przypadającej na mnie części według udziału w spółce komandytowej - w kwotach miesięcznych odpisów dokonywanych w księdze rachunkowej w okresie 07.2017 r. - 12.2017 r., tj. całość w rozliczeniu podatkowym za rok 2017 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona kontrahentowi kwota odszkodowania stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 updof, do której nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 19 tej ustawy.

Wypłacone odszkodowanie jest odszkodowaniem za utraconą przesyłkę, nie zaś za wadliwość wykonanej usługi przewozu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19) updof za koszty uzyskania przychodu nie uznaje się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Do żadnej z tych kategorii nie można zakwalifikować wypłaconego w przedstawionym stanie faktycznym odszkodowania.

Wypłata odszkodowania posiada związek przyczynowo-skutkowy z uzyskanymi przychodami. Obowiązek zapłaty kwoty odszkodowania wynika bowiem z zawartej w celu osiągnięcia przychodu umowy przewozu. Utrata przewożonego towaru zaś mieści się w ryzyku prowadzonej przez Spółkę E. działalności gospodarczej. Dodatkowo wskazuję, że wydatek w postaci odszkodowania nie nastąpił w wyniku niedopełnienia niedochowania staranności przez przewoźnika. Spółka miała aktualną umowę ubezpieczenia, dokonała zgłoszenia kradzieży do organów ścigania oraz dochowała staranności przy wyborze kontrahenta (podwykonawcy). Wyboru podwykonawcy dokonaliśmy na podstawie standardowych procedur stosowanych w naszej firmie, tj. poprzez sprawdzenie jego dokumentacji, która nie wzbudziła naszych podejrzeń.

W ocenie Wnioskodawcy, może ująć całość kwoty odszkodowania wypłaconego w okresie 04.2015 r. - 05.2017 r. - w przypadającej na Niego części według udziału w spółce komandytowej - w kwotach miesięcznych odpisów dokonywanych w księdze rachunkowej w okresie 07.2017 r. -12.2017 r., tj. całość w rozliczeniu podatkowym za rok 2017. W księdze rachunkowej kwota odszkodowania została ujęta na rozliczeniach międzyokresowych po jej całkowitym zapłaceniu w lipcu 2017 r. i jest odpisywana w koszty w równych ratach co miesiąc, od lipca 2017 r. do grudnia 2017 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d updof za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 363 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017., poz. 459 z późn. zm.), naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, iż działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 22 kryteria normatywne.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

W rozpatrywanej sprawie przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania, ponieważ kwota zapłacona na rzecz kontrahenta za utraconą przesyłkę, nie stanowi kary umownej ani odszkodowania z tytułu, o którym mowa w cyt. powyżej przepisie. Z tego względu kwota ta, wynikająca z noty obciążeniowej, może stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Istotne jest, aby kwota za niedostarczony towar nie była związana z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby była właściwie udokumentowana. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kwota wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 23 ust. 1 UPDOF stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na zapłatę kwoty ustalonej w ugodzie Sądowej nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Spółki za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym konieczne jest każdorazowe dokonanie oceny, czy zapłacone przez Spółkę odszkodowanie poniesione zostało w sposób celowy. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, Spółka zachowała należytą staranność i czy zapłata odszkodowania będzie następstwem zdarzeń niezależnych od Spółki.

Pod pojęciem zachowania należytej staranności należy rozumieć sposób postępowania odpowiadający wymaganiom zawartym w obiektywnym wzorcu postępowania. Kwestia niezachowania należytej staranności może być rozpatrywana wówczas, gdy zachowanie podmiotu stanowiło będzie odstępstwo od tak ukształtowanego wzorca. Budowa wzorca staranności w przypadku podmiotów wykonujących przewozy drogowe musi uwzględniać regulację zawartą w art. 355 § 2 KC.

Zgodnie z tym przepisem przy ocenie należytej staranności, w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, należy brać pod uwagę zawodowy charakter tej działalności. Co za tym idzie należyta staranność wymagana w stosunkach danego rodzaju będzie musiała być oceniana przy uwzględnieniu wiedzy, doświadczenia i umiejętności praktycznych, jakie wymagane są od przedsiębiorcy podejmującego w tym przypadku działalność w zakresie przewozu drogowego. Wzorzec taki będzie zatem wyższy względem osób, niż względem osób które nie prowadzą działalności o charakterze zawodowym. Oceniając należytą staranność podmiotu profesjonalnie zajmującego się wykonywaniem przewozów należy mieć zatem na uwadze wyższe wymagania, które związane są z zawodowym charakterem tej działalności. Zaostrzony wzorzec staranności wpływa na zwiększenie wymagań wobec podmiotu wykonującego przewozy, ułatwia zatem postawienie mu zarzutu niedołożenia należytej staranności, a więc zarazem utrudnia mu uchylenie się od odpowiedzialności w razie odstępstwa od wzorca. Podmiot wykonujący przejazd musi mieć świadomość obowiązków jakie nakładają na niego przepisy prawa. Budowa wzorca staranności w przypadku podmiotów wykonujących przejazdy drogowe powinna również uwzględniać treść bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa.

Natomiast w przypadku "braku wpływu" można pomocniczo posłużyć się wykładnią dokonywaną przez orzecznictwo Sądów Administracyjnych w zakresie art. 92a ust. 4 oraz art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, według treści obowiązującej do dnia 31 grudnia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt. II GSK 404/10 z dnia 6 kwietnia 2011 r. odnośnie "braku wpływu" stwierdził, że " (...) sytuacja taka ma miejsce gdy wyłączną winę za powstanie naruszenia ponosi osoba trzecia lub gdy naruszenie prawa jest wynikiem okoliczności całkowicie niezależnych od przewoźnika. Przedsiębiorca musi wykazać, że dołożył należytą staranność tzn. uczynił wszystko czego można od niego rozsądnie wymagać organizując przewóz, a jedynie wskutek niezależnych okoliczności lub nadzwyczajnych zdarzeń doszło do naruszenia prawa. Istnieje tutaj domniemanie odpowiedzialności przewoźnika za naruszenie prawa przez kierowcę. Przewoźnik organizuje bowiem pracę kierowców i sprawuje nad nimi nadzór. Ponosi on ryzyko prowadzenia przedsiębiorstwa transportowego oraz posiada instrumenty prawne i faktyczne aby zapewnić należyte wykonywanie obowiązków przez kierowców tak aby nie dochodziło do naruszenia prawa".

Mając na uwadze przedstawiony opisu stanu faktycznego, w ocenie tut. Organu - Spółka, w której Wnioskodawca był udziałowcem) dokonując wyboru podwykonawcy - naruszyła zasady należytej staranności obowiązujące ją jako firmę profesjonalnie wykonującą przewozy międzynarodowe. Pracownik Spółki, który udzielił pod-zlecenia przewozu towarów rumuńskiej firmie T. - miał świadomość, że przedmiotem przewozu będzie towar dużej wartości, łatwo zbywalny.

Z tego względu działając z należytą starannością nie powinien zdawać się na usługi podmiotu, z którym wcześniej nie współpracował, i który nie był mu polecany przez inne wiarygodne osoby. Wnioskodawca był zobowiązany do wyjątkowo dokładnego sprawdzenia podmiotu, któremu powierzył wykonanie przewozu. Tymczasem Wnioskodawca mimo braku jakiejkolwiek wiedzy o rzetelności firmy, która się do niego zgłosiła za pośrednictwem portalu internetowego, nie sprawdził jej polisy ubezpieczeniowej, choć było to możliwe. Nie zawarł stosownej umowy przewozu towarów w formie pisemnej. Wnioskodawca uznał wiarygodność podwykonawcy przewozu za wystarczające jedynie oparciu o przesłane przez nią dokument.

Jednocześnie Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania. Powodem odmowy wypłaty odszkodowania była nienależyta staranność w sprawdzeniu kontrahenta.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozpatrując sprawę zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych w kontekście spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy w ocenie organu przedstawiony stan faktyczny nie daje podstaw do zaliczenia odszkodowania wypłaconego na podstawie zawartej ugody sądowej do kosztów podatkowych. Dokonując badania wydatku pod kątem jego związku z przychodem na gruncie ustawy podatkowej należy uwzględnić ww. zasadę racjonalności działania podatnika. Skoro ubezpieczyciel nie wypłacił odszkodowania uznając, iż Spółka nie zachowała reguł należytej staranności, Organ nie może przyjąć, iż omawiany wydatek był racjonalny i spełniał przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Ustosunkowując się do drugiego z pytań zawartych we wniosku o interpretację indywidualną organ przyjął, że w związku z treścią odpowiedzi na pytanie pierwsze oraz oceną stanowiska Wnioskodawcy jako nieprawidłowe - odpowiedź na pytanie drugie stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.